HOARDER?

Als je het videootje te zien krijgt van mijn appartement van deze middag, denk je dat ik veranderd ben in een ‘hoarder’. Waarom’? Omdat mijn hele kamer vol ligt met van alles en nog wat. Er staan kratten met boeken, cd’s, dvd’s. Één kast staat met zijn achterkant tegen een andere leeg gehaalde kast en kronkelend door de woonkamer ligt een tien meter lang stuk plastic. Een omgeflikkerde stoel met jassen eroverheen.

Een prachtig portret van mezelf, dat me jarenlang hing aan te kijken vanaf de woonkamerwand, staat nu opgesteld achter de gangdeur, alsof ik het niet meer wil zien. Dat klopt. Ik ben op zoek naar een ander geportretteerd figuur die me tien jaar lang wil aanstaren. Misschien Vincent van Gogh wel. Ik zie nu op die video: er is iemand in mijn woning aanwezig. Iemand die hier niet thuis hoort. Zou zij deze troep veroorzaken?

Ze hinkel-de-pinkelt met een ladder, tussen al die troep door. Loopt stukken behang van de muren af te rukken en flikkert die in het wilde weg om zich heen. Het is niet om aan te zien die troep. Wie gaat dat allemaal weer een beetje ordelijk maken? Er worden waterleidingen los geschroefd. Tevergeefs gaat ze zitten proberen plinten te verwijderen.
In de keuken staan vijftien rollen papier klaar. Ze pakt die rollen uit en knipt ze in stroken. De muren smeert ze in met dikke Bulgaarse yoghurt-pap en daarop plakt ze die stroken. Hinkel-de-pinkelend en zichzelf luid toezingend: Pretty woman van Roy Orbison, is ze daarmee bezig. Tot ze alle muren en een deel van het raam beplakt heeft … het staat eigenlijk niet eens zo gek.

Dan worden er blikken geopend. Blikken blauwe smurry. Die smijt ze op de muren. Niet op alle. Op de helft van de muren bij benadering. Heur armen, kleren, gezicht en haren zitten allengs vol blauwe plekken. Ook het driezitsbankje heeft een metamorfose ondergaan: rood met blauwe spikkels. Er is duidelijk in de blauwe smurry gestaan, gezien het aantal voetstappen in de woonkamer en op het kleed.

Plots duikt zij op voor de video camera. Ik zie en hoor haar zeggen: ‘Dat is nou waarom ik zo graag klus bij een ander, dan hoef ik zelf de zooi niet op te ruimen’.

TERINGGOOR.

Mijn peperdure overgordijnen (dubbele plooi met voering!) waren teringgoor geworden. Van boven roetzwart, van onderen het reukorgaan teisterend. Een van mijn exen, de stinkend rijke Cora, schonk ze mij. Ze hadden jaren liggen niksen op het naaimandje in Cora’s logeerkamer. Zó schoon waren ze, zó maagdelijk beige als maagdelijk beige maar wezen kan. Zò verleidelijk ook om ze liefdevol in mijn slaapkamer op te hangen. Toen was ik daar nog prima toe in staat. Zowel de liefde tussen Cora en mij was nog brandend en lichamelijk was ik na de schouderbreuk ook weer helemaal het ventje. Ik kon toen weer hoog genoeg reiken om de gordijnhaakjes in de runnertjes te wippen.

Ik kijk nu al zeker een jaar tegen die gore gordijnen aan. Helaas kàn ik, sinds ik een nieuwe schouder heb, met mijn rechter arm niet zo veel meer. Ik kan nog net met mijn wijsvinger in mijn rechteroor peuteren. Bij lange na niet genoeg dus om die gordijnen van de rail af te halen. Ook staand op een trapleer, lukte het me niet. Het scheelde maar een haartje (van olifantenstaartje, haha) of ik was er vanaf gemieterd.

Maar … gelukkig ben ik, als ik mensen in mijn omgeving tenminste geloven mag, de gigolo van ons bejaardentehuis. Een van mijn buurvrouwen was heel lief: zij wilde haar handen wel vuil maken aan mijn gordijnen. Aanvankelijk dacht ze nog dat haar armpjes te kort waren voor deze klus maar ze sloeg zich er uitstekend doorheen.

Vervolgens: hup naar de stomerij ermee. Er zijn er twee in de buurt. Ik vroeg ze allebei om een offerte voor het stomen van 20m2 gordijn. De een kwam uit op 90, de ander op 70 euro. Ik had geluk. Die laatste stomer, ging blindelings uit van een gordijnlengte van 1,50m maar dat was een meter te kort. Donderdag zijn ze klaargestoomd.

‘App me maar als je ze weer in huis hebt,’ zei diezelfde lieve buurvrouw, ‘dan hangt ik ze gelijk weer effe voor je op. Kleine moeite.’ Ik bof toch maar mensen zoals zij om me heen.

Ik hoop dat ik zonder overgordijnen de slaap kan vatten. Als het zwaar bewolkt is zal dat wel lukken. Maar bij een heldere nacht gaan de sterren me wakker houden. Zeker weten. Van de maan zal ik geen last hebben, want die was afgelopen donderdag nog teringvol.