BITCH!

 

‘Bijna drie jaar geleden heb ik je al gezegd, dat ik wil scheiden. Je had toen stiekem je pillen (lithium) tegen je stoornis niet geslikt. Je wordt hypomaan en iedereen in je omgeving wordt gek van je gezwets. Je maakt mij voor rotte vis uit, je zonen zijn niet goed bij hun hoofd en de leden van de toneelvereniging hebben het stuk voor stuk te hoog in hun bol. Aan jou … aan jou mankeert helemaal niks. Ik wil dit niet nog een keer meemaken.’ Dit zei Carola, mijn vrouw jaren geleden tegen mij.

Mijn reactie is dan, dat ik beslist niet wil scheiden. Ik heb er sowieso geen geld voor. Niet om helemaal opnieuw te beginnen. Niet voor een huis en niet om het in te richten. Bovendien vind ik het in en in treurig om al het positieve van ons samenzijn van 1970 tot  nu (45 jaar maar liefst) bij het grof vuil te zetten. 

Bijna drie jaar hoor ik haar niet meer over scheiden. Wel koestert Carola in die drie jaar haar woede jegens mij. Dat uit zich dikwijls in een grafstemming als we met z’n tweetjes thuis zijn. Komt er bezoek dan slaat haar stemming om naar een tot hysterie neigende vrolijkheid. Zelfs tegen mij doet ze dan opgewekt. Drie sombere jaren samen zijn dat. Maar het kan nog erger. Ongeveer drie weken geleden, slaat de vlam in de pan. Zij zet, zonder mij wat te vragen, wat spulletjes van haar, in de net opgeruimde kasten in mijn kamer (we hebben ieder een eigen slaapkamer). Dat wil ik niet. Ik wil niet dat mijn kast weer volgestouwd wordt. Háár spulletjes zet ik weer terug in háár kamer. Als ze dat ziet springt ze, als door een adder gebeten, op en scheldt mij luid en duidelijk uit voor ‘lul’ en ‘klootzak’.

Mijn vertrek uit háár huis was op slag  weer actueel geworden. Wij wonen hier dan wel acht jaar samen in dit huis, dit is niet òns huis. Het is vooral háár huis.  Dit huis is háár geliefde. Als Carola het voor het zeggen krijgt, kan ik bij een scheiding dit huis wel vergeten. Maar daar is nu nog geen sprake van. We blijven gewoon bij elkaar. Ons huwelijk is daar te waardevol voor.

Het enige waar we beiden al die jaren héél slecht in zijn geweest is vrijen. Het was echt om te huilen, elke keer weer. Hoewel we uiteindelijk wel twee prachtige zonen gemaakt hebben … al zeg ik het zelf.  

Nu ik toch dit tussenstapje bewandel: ik durf er om te wedden dat er op de hele wereld geen echtpaar te vinden is, dat in 45 jaar zo weinig gevreeën heeft.

Mensen vragen mij wel eens: ’Wat is Carola nou voor iemand?’ Dan is mijn antwoord altijd positief. Zelfs al is de sfeer thuis om te snijden. Ik ben trots op haar, zeg ik dan en ik vertel, dat zij een leuke, mooie, gezellige, intelligente, sociale en creatieve vrouw is.

Op een party ontmoeten Carola en een vriend van mij elkaar. Mijn vriend vertelt haar, hoe positief ik over haar ben. Als we thuis zijn vraagt zij aan mij:

’Waarom ben je toch altijd zo positief over mij? Waarom zeg je niet gewoon dat ik een bitch ben!’ En natuurlijk is ze dat ook … soms.

Maar ik herinner me altijd eerst de positieve dingen!

Een openhartig gesprek

Vandaag praat ik met mijn buurman Halle (61).

 Waarom, Halle, vertoon je je nu eens als een net heertje en dan weer als een soort clochard. Nù dat iele paardenstaartje bijvoorbeeld. Kort geleden liep je nog met een warrige ‘krullenbol. Nu ben je weer glad geschoren. Allemaal moeilijk te rijmen, hoor! 

 Je pakt meteen wel lekker uit.

 Welnu Halle, reflecteer eens op je wisselende ‘haardracht’ .

 Ja, ik kies steeds voor een andere haardracht; als je kaal tenminste ook een ‘haardracht’ wilt noemen. Die kale kop kwam vrij impulsief tot stand. Het begon in  2001 in de TGV op weg naar Avignon. Ik stelde me voor hoe mijn hoofd er zonder haar  uit zou zien. In mijn hypomane optimisme, zag ik er zo kek uit. Beter dan met dat kortgeknipte grijze kransje op mijn hoofd.

 De hotelkamer in Lyon had een ruim ligbad. Precies wat ik nodig had. Ik onthaarde daar niet  alleen mijn hoofd. Ook de rest van mijn lijf. De details zal ik je besparen.    

 Goed en toen was je helemaal kaal, Halle. Je stapt Lyon in en van alle kanten komen lieftallige Franse dames aangerend, roepend: ‘Oooooh, kijk daar nou toch eens een allemachtig leuke kale man!’ Je moet het op een lopen zetten om niet door ze verpletterd te worden.

Proef ik hier enig sarcasme?  Natuurlijk gebeurde dat niet! Heb jij wel eens gezien dat vrouwen in katzwijm raken van een kale vijftig plusser? Nee toch zeker?Ik leek iets jonger.   

 En ... je naaste familie ... laat me raden ... ze lachten je uit?

Mijn echtgenote kwam haast niet meer bij, toen ze me voor het eerst sinds ons trouwen zonder schaamhaar zag. Ik moest zelf ook wennen. Zij vond het zonde van mijn weelderige krullenkop. Daar was ze destijds verliefd op geworden. 

Die hele ‘ontharingsoperatie’, vindt plaats in een hypomane episode. Ik denk dan stilletjes extreem veel aan ‘ontharen’. Vergeet het zo af en toe ook wel weer. Bedenk me hoe ik het ga aanpakken. Het is een geheim. En dan ineens hoeps ... doe ik het en  zit er een kale man in dat hotel.

 We hebben tot nu toe alleen over uw kaalheid gesproken. Laten we eens wat afzakken  naar uw kleurrijke schoeisel. Voor een vrouw niks bijzonders. Bij u lijkt het een schreeuw om aandacht.

Wat is daar er mis mee? In feite is hier preciesn hetzelfde aan de hand: voel ik me licht, zit ik lekker in mijn vel, dan  pak ik mijn rooie schoenen. Op paars en zwart loop ik alleen als ik me zwaar kut voel. Wit draag ik alleen in de gym.

En dan je flamboyante kleding. In sommige kringen herinnert men u zich als de man die nog uit de kast moest komen? Deert u dat niet?

Nee, allerminst. Van jongs af word ik voor homo aangezien. Snap ik. Ik gedraag me soms nichterig. Vind ik leuk. De moeder van mijn vriend, Stef, wilde niet dat hij met me omging. Stef en ik waren toen veertien. Volgens de moeder van Stef was ik een mietje. Haar zoon mocht niet zo worden.

Als ik depressief ben gêneer ik me vreselijk over hoe ik me gedroeg in mijn hypomanie. Maar ook de gêne daarover is zo weer verdwenen. 

Halle, hartelijk dank voor dit openhartige gesprek.