Een openhartig gesprek

Vandaag praat ik met mijn buurman Halle (61).

 Waarom, Halle, vertoon je je nu eens als een net heertje en dan weer als een soort clochard. Nù dat iele paardenstaartje bijvoorbeeld. Kort geleden liep je nog met een warrige ‘krullenbol. Nu ben je weer glad geschoren. Allemaal moeilijk te rijmen, hoor! 

 Je pakt meteen wel lekker uit.

 Welnu Halle, reflecteer eens op je wisselende ‘haardracht’ .

 Ja, ik kies steeds voor een andere haardracht; als je kaal tenminste ook een ‘haardracht’ wilt noemen. Die kale kop kwam vrij impulsief tot stand. Het begon in  2001 in de TGV op weg naar Avignon. Ik stelde me voor hoe mijn hoofd er zonder haar  uit zou zien. In mijn hypomane optimisme, zag ik er zo kek uit. Beter dan met dat kortgeknipte grijze kransje op mijn hoofd.

 De hotelkamer in Lyon had een ruim ligbad. Precies wat ik nodig had. Ik onthaarde daar niet  alleen mijn hoofd. Ook de rest van mijn lijf. De details zal ik je besparen.    

 Goed en toen was je helemaal kaal, Halle. Je stapt Lyon in en van alle kanten komen lieftallige Franse dames aangerend, roepend: ‘Oooooh, kijk daar nou toch eens een allemachtig leuke kale man!’ Je moet het op een lopen zetten om niet door ze verpletterd te worden.

Proef ik hier enig sarcasme?  Natuurlijk gebeurde dat niet! Heb jij wel eens gezien dat vrouwen in katzwijm raken van een kale vijftig plusser? Nee toch zeker?Ik leek iets jonger.   

 En ... je naaste familie ... laat me raden ... ze lachten je uit?

Mijn echtgenote kwam haast niet meer bij, toen ze me voor het eerst sinds ons trouwen zonder schaamhaar zag. Ik moest zelf ook wennen. Zij vond het zonde van mijn weelderige krullenkop. Daar was ze destijds verliefd op geworden. 

Die hele ‘ontharingsoperatie’, vindt plaats in een hypomane episode. Ik denk dan stilletjes extreem veel aan ‘ontharen’. Vergeet het zo af en toe ook wel weer. Bedenk me hoe ik het ga aanpakken. Het is een geheim. En dan ineens hoeps ... doe ik het en  zit er een kale man in dat hotel.

 We hebben tot nu toe alleen over uw kaalheid gesproken. Laten we eens wat afzakken  naar uw kleurrijke schoeisel. Voor een vrouw niks bijzonders. Bij u lijkt het een schreeuw om aandacht.

Wat is daar er mis mee? In feite is hier preciesn hetzelfde aan de hand: voel ik me licht, zit ik lekker in mijn vel, dan  pak ik mijn rooie schoenen. Op paars en zwart loop ik alleen als ik me zwaar kut voel. Wit draag ik alleen in de gym.

En dan je flamboyante kleding. In sommige kringen herinnert men u zich als de man die nog uit de kast moest komen? Deert u dat niet?

Nee, allerminst. Van jongs af word ik voor homo aangezien. Snap ik. Ik gedraag me soms nichterig. Vind ik leuk. De moeder van mijn vriend, Stef, wilde niet dat hij met me omging. Stef en ik waren toen veertien. Volgens de moeder van Stef was ik een mietje. Haar zoon mocht niet zo worden.

Als ik depressief ben gêneer ik me vreselijk over hoe ik me gedroeg in mijn hypomanie. Maar ook de gêne daarover is zo weer verdwenen. 

Halle, hartelijk dank voor dit openhartige gesprek.