WEERZIEN.

 

Met Ruud zit ik druk te praten over Telstar, Wilders, Ronald Koeman junior en Paus Jodocus III. Vòòr, veel verderop, aan de andere kant van het metrostel, zie ik iemand zwaaien. Dat gezwaai blijkt naar mij te zijn. Nou zie ik het pas, nu ik aan het uitstappen ben.!  Dat is Mien. Zij heeft me van die afstand af herkend.

Het kan slechter: het weerzien met Mien. De vriendin van mijn veel te vroeg overleden vriend Memet.  Ik ben samen met Ruud op weg naar huis na een nostalgisch bezoekje aan Spangen.

Halló Mien.’ Ik schreeuw het haast uit. ‘Wat kom jij hier doen?’ Ze woont, voor zo ver ik weet, aan de totaal andere kant van  Rotterdam.

‘Ik moet op de Hesseplaats zijn!’ antwoordt ze. Wat ze daar gaat doen zegt ze er niet bij.

‘O, nou Mien, leuk je weer te zien,’ jok ik. En ik geef haar twee luchtkusjes. Meer tijd voor wat anders is er niet, tussen in- en uitstaptijd. Ze kijkt me lachend aan. Zonder geluid te maken zegt ze: ’Ik bel je’. Ik moet zeggen dat Mien op zich een hartelijke meid is. MAAR … ik heb mijn hele leven, nog nooit iemand ontmoet die, een uur in een kwartier kan lullen. 

Beste afspraak die je met Mien kan maken is: kopje thee, tom poes, half uurtje. Lang zat.

 Het is zeker acht jaar geleden dat Memet onverwachts sterft. Hartaanval. Nota bene in het ziekenhuis. Geen redden meer aan.

Met Mien begint hij enkele jaren voor zijn dood een LAT relatie.

Een onorthodoxe migrant is hij . Ik leer hem kennen bij mijn toneelclubje.  Hij is een goede acteur tevens licht- en geluidstechnicus.Het kost hem veel moeite maar hij leest ook Nederlandse romans, van Wolkers en Koch bijvoorbeeld.  Super geïntegreerd is hij.

We bezoeken musea, theaters en we koken lekkere maaltijden.

Het is gezellig met z’n drieën. Na de dood van Memet hebben Mien en ik geen contact meer gehad. Al die jaren heb ik geen moment meer aan de babbelzieke Mien gedacht. Geen behoefte aan iemand als zij.

Ze gaat me nu snel bellen. Dat kan nooit wat worden, toch?

 Hé, zit Ruud nu nog steeds in de metro?

FRATSEN.

Ik ben vanmiddag in Crooswijk. In een buurthuisachtige setting (Open Huis Crooswijk, in de Exercitiestraat). Daar wordt een concert geven door bassiste Alejandra Rony uit Costa Rica en accordeoniste Helen Sousa uit Spanje. Beiden studerend aan de Codart-Hogeschool. Dat ze nog op school zitten is absoluut niet te merken, want de kwaliteit van de musici is van wereldklasse. Ze spelen wereldmuziek, tango en composities van Manuel de Falla (

De accommodatie is klein en schamel. Er komt binnenkort een opknapbeurt. Er zijn twintig belangstellenden voor de eveneens twintig vintage-zitplaatsen. Het concert is daarmee meteen uitverkocht.

Na het concert, dat drie kwartier duurt, volgt nog een presentatie door ene Fred Hoogsteder, die op een tv-radio-combinatie, eurovisiesongfestival-momenten laat zien (en bekommentarieert) uit de periode 1964  t/m 1974. De liedjes van sommige winnaars worden spontaan door de aanwezigen meegezongen. Met name het winnende liedje van France Gall: ‘Je suis une pouppée de cire une poupée de son.’ Ik persoonlijk zing niet mee omdat ik de meeste songfestivalliedjes uit die periode drie maal niks vind.  Niks ten nadele overigens van de presentatie van Fred. Die is van grote klasse.

 Zowel de act van de muzikale dames als die van Fred worden mogelijk gemaakt door de Stichting Fratsen. Deze stichting organiseert cultrele programmering verdeeld over verschillende plekken in Rotterdam Noord.

Tijdens de beide optredens, maar ook wel een beetje ervoor en erna,  leer ik Connie kennen, een aardige, ook knappe dame, in 1956 geboren in Schiedam (net als ik, maar ik in 1950). Ze woont met veel plezier in Rotterdam Noord (Liskwartier)  Regelmatig gaat ze in haar eentje op stap. Net als nu. Zo bezoekt ze vaak theater de Bakkerij. Heel leuk vind ik om te horen dat ze ‘Echte Liefde’,  de toneelgroep waar ik lange tijd speelde, kent. Ze kan zich  mij zelfs nog herinneren in de rol van Henk, in het gelijknamige stuk. Leuke rol, leuk stuk over een simpele Oud Noorderling. Ben ik nog wel een beetje trots op.

 Voor de bezoekers van het buurthuis hier, die dat willen, is het mogelijk om nog even te blijven hangen. Er wordt namelijk aansluitend een workshop ‘breien’ gegeven … niks voor mij. Daarna kan er gezamenlijk wat gegeten worden. Kost vier euro. Wat de pot schaft is nog niet bekend.

Ik weet  het nu al wel. Ik ga zelf lekker witlofsalade maken thuis. Heerlijk fris en vol vitamines.

 Ik denk er, voor ik Crooswijk uit fiets, nog net aan om Connie te vragen of ze telefoonnummers wil uitwisselen. Dat wil ze gvd niet! Trut!

  

NOOIT MEER DOEN.

Met mijn vriend Ayoub ga ik naar het Arab Film Festival 2025. We kiezen de film: ‘When we’re born’.

Het is een muzikaal drama waarin drie jonge Egyptenaren een persoonlijke en sociale uitdaging aan gaan. Het is een drieluik. De eerste verhaallijn volgt een jonge personal trainer, die pas getrouwd is.Hij droomt van zijn eigen sportschool maar daar heeft hij geen geld voor. De tweede verhaallijn draait om een christelijke vrouw, die verliefd wordt op een moslimman. De derde lijn toont ons een jongeman, die een carrière in de muziek ambieert tegen de wil van zijn autoritaire vader in.

Het klinkt geweldig. Maar ik vond het niks.  Traag, voorspelbaar, matig spel. Met uitzondering van de singer-songwriter uit verhaallijn drie. Met zijn songs scheidt hij de chapters van de film mooi van elkaar. 

Tijdens de film raadpleegt Ayoub regelmatig zijn mobiel. Soms gaat hij zelfs zitten typen. Hinderlijk is dat. Vlak naast me. Storend. Als ik hem vraag waar die mee bezig is, zeg hij, dat hij bij tweede hands winkels kijkt of er iets bij is voor hem. 

Terwijl Ayoub me antwoordt wordt er uit de zaal hard ‘stilte’ geroepen. Ik laat het daar dan maar bij.

Na afloop kom ik er toch nog bij hem op terug.

‘Je kan die  film toch niet goed volgen als je steeds op je mobiel zit?!’

‘Ja. Niet alles belangrijk, in film.’

‘Nou, dat kan ik niet hoor, Ayoub. Maar wil je dat niet meer doen als ik er bij ben. Ik heb er last van.’ ‘Okee dan.’ Heel blij lijkt hij nu niet met mij.

We nemen niks te drinken in de bios. Veel te duur:

twee pils:

‘dat wordt dan zeven euro, meneer’.

Gek  zijn ze geworden met die prijzen.

Bekijk het maar met jullie pils. Ik neem  wel een paar slokken gemeentepils. Op de wc.

 

Enigszins verbolgen komt Ayoub terug van de wc. ‘

Geen ‘M’ en ‘V’ meer op deur wc! Vrouwen boos!’.

‘Zeker moslimvrouwen?’

‘Neen, Nederlandse vrouwen ook’.

‘Nou Ayoub, ik vind het prima dat mannen en vrouwen van de zelfde toiletten-ruimte gebruik mogen maken. Prima’.

Dan zegt Ayoub, dat hij gehoord heeft  dat een man zich op een M-V-toilet openlijk stond af te trekken. Bij een urinoir. Vrouwen zien. Vrouwen boos.

‘Ja, kom nou even Ayoub, aftrekken is sowieso verboden in het openbaar. Als een man het echt niet kan laten moet hij  zich volledig afzonderen.

Ayoub hield zijn mond er verder over dicht.

Onze wegen scheiden zich. Ik loop over de Zwaan naar de overkant van de Maas. Ayoub gaar naar een tweede handszaakje vlakbij het Poortgebouw.

WAARVOOR GEVLUCHT?

 

Doodmoe ben ik van Georgis. Een Syrische asielzoeker. Ik heb hem taalles gegeven. Ben bevriend met hem geraakt. Maar dat gaat denk ik niet zo lang meer duren. Hij gaat steeds meer zeiken over moslims. Die deugen volgens hem allemaal niet. Hij lijkt soms Wilders wel. Dat is het niet alleen. Hij communiceert als een blind paard. Hij beantwoordt appjes niet of te laat. Nu ook weer: Ik wil om zes uur gaan fietsen. Het is tien voor zes. Meneer heeft nog niks laten weten. Op het allerlaatste moment appt hij: ik fiets met je mee. Zo irritant.

We gaan samen naar het Arab Film Festival 2025. Naar een Syrische film getiteld: Salma.

 Hij woont in Rotterdam, in zijn uppie, in een afgedankt kamertje van een voormalig verzorgingshuis. Beter wat dan niks, toch? Want tegenwoordig is er niks voor asielzoekers. Zijn ex-vrouw en zijn drie dochters wonen in Alblasserdam.

Georgis gaf in syrië scheikunde aan de universiteit. Doet hij nu niks meer mee. Hij kan alleen in het Arabisch praten over scheikunde. Geen enkele Nederlander die daar wat van snapt.

Hij wil niet meer werken aan zijn Nederlandse taal. Hij is bijna zestig. Hij vindt het wel welletjes zo. Hij is makkelijk. Voor moeilijke dingen vraagt ie mij te hulp: of ik voor hem wil bellen, mailen of appen. En ik ben dan zo’n goedlul, die dat nog doet ook.

 Hij werkt als gratis klusjesman. Bij een vrouw van zevenentachtig heeft hij op Hemelvaartsdag laminaat gelegd. In een buurthuis geeft hij schaakles; daar deelt hij gratis voedsel uit aan mensen die het financieel slecht hebben …. Hoe heet dat ook al weer? … O ja de voedselbank. Dat laatste vindt hij heel goed werk. Als ik bij hem op bezoek ben dan zegt hij soms wel tot drie keer toe dat Nederland  een goed land is … met zoiets als de voedselbank. Op zo’n manier wil hij mij complimenteren met mijn land. Daar zit ik nou niet op te wachten.

 Ik heb liever dat hij eens goed nadenkt waarom hij zo de pest aan moslims heeft. Als ie zo doorgaat kap ik met hem. Ik word die man een beetje zat. De film vond ik drie maal kut. Georgis vond hem prachtig want de hoofdrolspelers zijn twee geweldige acteurs ... lyrisch is hij over ze …  toneelspelers uit de Assad-tijd!!!

 Waar is die man tien jaar terug voor gevlucht?

 

ZIJ.

Hoop dat zij er staat, op het perron. Haar grote donkere bril draagt ze niet altijd meer. Haar grappige lach is herkenbaar uit duizenden. Als ik met de metro ga, scan ik in een splitsecond het perron. Hoop dat zij er staat te wachten, dat we, bij lekker weer, samen kunnen reizen naar Hoek van Holland Strand … 

Op de vrije plaats naast me wil ze niet zitten. Veel liever blijft ze staan. 

Ben ik haar typje niet … niet knap genoeg? Hartjes op Facebook gaf ze foto’s van mijn gezicht

Hoopvol kijk ik naar de toegang van haar flat. Misschien komt ze naar buiten, zwaait ze naar me. Vraagt ze: ‘loop gezellig met me mee naar het Kralingse of Schollebos?’ Maar dat zal niet gebeuren. Ze is boos op mij. Nu misschien niet meer ... misschien heeft ze me vergeven?

Ik kreeg een ‘onder onsje’ op Facebook, van iemand zoals zij. Dezelfde naam, het zelfde gezicht,  diezelfde grote donkere bril … alleen met een ander geboortedatum … precies vijfentwintig jaar jonger.

‘Wil je Facebook-vriend met me worden?’ ‘Ben jij het echt. Wil je echt weer vrienden met mij worden?’ ‘Ja,’ was het antwoord. Ik wantrouwde het en deed verder niks. Noch van de oude, noch van de jonge, meer wat vernomen.

Ze is ook ‘n What’s app-contact met foto zonder bril. Ook fraai.

Ze las altijd mijn column in Facebook. Ik schrijf nog steeds elke dag. Nu in mijn blog. Direct na publicatie wordt het stukje gelezen. Soms midden in de nacht.

 Is zij dat? ‘Je hebt talent’, zei ze, meer dan eens. Is zij dat? Of een onbekende?

 Als zij het is, dan zal ze zwijgen.

OOIT VERWARD

Eens per maand zit hij bij zijn psych. Hij is een zogenaamd verward persoon. Niet zo erg dat hij in de krant gestaan heeft of zo. Dat hij mensen beroofd heeft, aangerand, misbruikt of zelfs vermoord  Hij is ook niet met een pistool een tv-studio binnengedrongen om een presentatrice de stuipen op het lijf te jagen.

Nee, hij is meer ‘huis- tuin-en keuken’ verward. Hij vergeet van alles; bijvoorbeeld: zijn drol weg te spoelen, zijn gulp dicht te ritsen of hij gaat zonder kunstgebit naar zijn werk.

Hij is des duivels als iemand hem ‘homo’ noemt.  Dan springt hij, op zijn blote voeten, hoog op en komt dan zo hard, op de plavuizen vloer terecht dat zijn beide hielen verbrijzeld zijn.

Op een veel te vol geplande dag scheert hij zijn kop helemaal kaal ... trekt een oud Sparta-shirtje aan en gaat zo naar z’n werk. Daar kust hij impulsief al zijn collega’s (ook de mannen) op de mond, waarna zijn leidinggevende hem adviseert een paar dagen thuis te blijven. Hij was niet helemaal ‘toppie’ volgens zijn bazin.

Dat was hij ook niet toen hij, lang geleden, zijn kinderen op 5 juni (precies een half jaar voor Sinterklaas)naar de Maas stuurde om de Sinterklaas-verkennersboot te gaan bekijken. Hij vertelde zijn kinderen, dat Zwarte Pieten informatie kwamen inwinnen in verband met de te geven cadeaus  op  5 december. Met zijn kinderen ging hij als een speer naar de Maas maar er was natuurlijk geen stoomboot te zien. Een verward verzinsel. De psych schreef wat pillen voor, ...die spoelde hij door de plee, verward als hij was.

Dan valt hij weer om. Breekt zijn schouder en dan schrijft een arts, om zijn pijn te bestrijden, morfine voor. Dat mag hij helemaal niet hebben in combinatie met z’n andere pillen. Het gevolg van die verkeerde pillen-mix is dat hij gaat slaapwandelen’. In zijn pyjama, op zijn blote voeten, in de regen, in de nacht. 

Na een wandeling van een uur staat hij tenslotte weer voor zijn voordeur. Verward. Zonder huissleutels. Het kan niet anders. 

Hij moet nu zijn buurvrouw uit haar bed bellen.

LINKS RECHTS.

 Het is een handicap. Met dansles vond ik het altijd het ergst. ‘Begin met rechts’ zei de dansleraar en prompt stapte ik met mijn linkerbeen naar voren, soms bovenop  het voetje van mijn danspartner. Ik heb nooit leren stijldansen. Ik kon links en rechts nooit zo goed uit elkaar houden. Ook kon ik met dansen, de passen niet onthouden. Op de stijldansvloer voelde ik me een stijve hark. Iedereen om mij heen was vrolijk aan het zwieren en zwaaien en ik, en natuurlijk mijn partner, maar vooral ik stond in verwarring stil langs de kant.

 Stijldansen kon ik dus niet maar ik kon wel degelijk dansen: vrij dansen … dansen, zonder regeltjes, op muziek van Pink Floyd of the Stones. Dan maakte ik op de dansvloer wilde bewegingen met mijn hoofd, mijn armen en mijn benen ….. springen deed ik ook en dan kreeg je het omgekeerde effect: de stijldansers stonden langs de kant beteuterd naar mij te kijken, naar mij, die stijve hark, die ineens wèl bleek te kunnen dansen …. alleen anders.

Behalve wild dansen was er nog een soort dansen dat ik uitstekend beheerste. Dat was ‘slijpen’. Veel regels had je daar niet voor. De belangrijkste voorwaarde was de muziek. De groepen Moody Blues en Procul Harum  maakten lekkere slijpmuziek. De muziek moest in een uiterst slow tempo zijn. En voor het goed slagen van het slijpen moest je het doen met iemand, die dat ook heel graag met jou wilde doen. Je ging zo dicht mogelijk tegen je partner aan dansen, met je handen op haar billen en als het goed is (en je bent niet te lang) dan slaat zij haar armen om je heen ….. en naarmate het muzieknummer vordert, dansen jullie steeds dichter tegen elkaar aan. Ook jullie onderlijven zijn dan inmiddels stevig tegen elkaar aangedrukt. Er worden schurende bewegingen gemaakt.

Wild dansen was eigenlijk het allerleukst maar slijpen was het allerlekkerst op de dansvloer. En het fijne was: links of rechts deed er helemaal niet toe.