WEERZIEN.

 

Met Ruud zit ik druk te praten over Telstar, Wilders, Ronald Koeman junior en Paus Jodocus III. Vòòr, veel verderop, aan de andere kant van het metrostel, zie ik iemand zwaaien. Dat gezwaai blijkt naar mij te zijn. Nou zie ik het pas, nu ik aan het uitstappen ben.!  Dat is Mien. Zij heeft me van die afstand af herkend.

Het kan slechter: het weerzien met Mien. De vriendin van mijn veel te vroeg overleden vriend Memet.  Ik ben samen met Ruud op weg naar huis na een nostalgisch bezoekje aan Spangen.

Halló Mien.’ Ik schreeuw het haast uit. ‘Wat kom jij hier doen?’ Ze woont, voor zo ver ik weet, aan de totaal andere kant van  Rotterdam.

‘Ik moet op de Hesseplaats zijn!’ antwoordt ze. Wat ze daar gaat doen zegt ze er niet bij.

‘O, nou Mien, leuk je weer te zien,’ jok ik. En ik geef haar twee luchtkusjes. Meer tijd voor wat anders is er niet, tussen in- en uitstaptijd. Ze kijkt me lachend aan. Zonder geluid te maken zegt ze: ’Ik bel je’. Ik moet zeggen dat Mien op zich een hartelijke meid is. MAAR … ik heb mijn hele leven, nog nooit iemand ontmoet die, een uur in een kwartier kan lullen. 

Beste afspraak die je met Mien kan maken is: kopje thee, tom poes, half uurtje. Lang zat.

 Het is zeker acht jaar geleden dat Memet onverwachts sterft. Hartaanval. Nota bene in het ziekenhuis. Geen redden meer aan.

Met Mien begint hij enkele jaren voor zijn dood een LAT relatie.

Een onorthodoxe migrant is hij . Ik leer hem kennen bij mijn toneelclubje.  Hij is een goede acteur tevens licht- en geluidstechnicus.Het kost hem veel moeite maar hij leest ook Nederlandse romans, van Wolkers en Koch bijvoorbeeld.  Super geïntegreerd is hij.

We bezoeken musea, theaters en we koken lekkere maaltijden.

Het is gezellig met z’n drieën. Na de dood van Memet hebben Mien en ik geen contact meer gehad. Al die jaren heb ik geen moment meer aan de babbelzieke Mien gedacht. Geen behoefte aan iemand als zij.

Ze gaat me nu snel bellen. Dat kan nooit wat worden, toch?

 Hé, zit Ruud nu nog steeds in de metro?

GEWOON LEUK.

 Dit weekend wordt zwaar voor Thea. Haar man, Sjaak gaat een paar dagen weg met zijn wandelclub. Vrijdagmiddag tot en met zondagavond.  Wandelingen maken van max. 30 kilometer per dag in de bossen rond Verdun (Noord Frankrijk). De nacht brengen ze door in een luxe gîte.

Vrijdagavond wordt Thea gebeld door Leo, haar collega. Ze praten wat over het werk. Dan zegt hij dat hij straks naar de bios gaat. Naar ‘Grenzeloos Verraad’, de film.

Loopt geweldig. Peter Nillissen is de ‘big star’.

De film draait al voor de 24e week in Rotterdam! Toch is Thea er nog niet naar toe geweest. Sjaak en zijzelf ook, ze hebben het veel te druk met andere dingen. Werk, studie, huishouden … en de kinderen natuurlijk.

‘Ja, sorry hoor, Leo, ik sta even in gedachten, die film lijkt me echt te gek! Ik wil er al heel lang heen.… maar er komt verdorie nooit wat van.’

‘Nou, Thea,  zal ik jou eens wat zeggen? Vanavond komt er wèl wat van! We gaan! Hoe laat haal ik je op?’

‘Je gaat een beetje te snel Leo, ik moet eerst oppas regelen voor die kleine boys. Ik bel je zo terug.’

Vaste oppas Nelly is snel geregeld. Ze heeft een makkie want de kinderen liggen dan al op bed.

 Leo zal de kaartjes bestellen. Hij vraagt of Sjaak ook mee gaat.

‘Hé, kom, Leo, houd je nou niet van de domme, ik heb je vanmorgen op het werk nog zitten vertellen dat Sjaak dit weekend aan het wandelen is.’

Om negen uur ontmoeten Leo en Thea elkaar in de foyer van de bios. Ze begroeten elkaar met drie ‘luchtkusjes’  en drinken cappuccino’s. Met volle teugen genieten ze van de film. Thea heeft niet eens in de gaten dat Leo zijn arm haar heen heeft geslagen en zij haar hoofd op zijn schouder heeft gevleid.

Na de film nodigt Thea hem uit voor een wijntje bij haar thuis. Oppas Nelly kijkt er raar van op dat Thea zo laat nog een ‘vreemde vent’ mee naar huis neemt. Zeker op dit late tijdstip. Maar ze vraagt niets, ontvangt haar geld en gaat naar huis.

Thea schenkt een lekker wijntje in, een Saint Emilion 1992 en snijdt er een paar lekkere stukjes oude Stolwijker bij.

‘Heerlijk,’ zegt Leo, en iets te gretig klokt hij de wijn naar binnen. Ze zitten naast elkaar op de bank en praten nog wat na over de film. Opeens schuift Leo  wat onbeholpen in de richting van Thea, zodat hij zowat bij haar  op schoot komt te zitten.

‘Ho ho, rustig aan jongen,’ ze schenkt hem nog een wijntje in en zegt, terwijl ze op een andere stoel gaat zitten: ‘als je dit wijntje op hebt, moest je maar een gaan, Leo.’

Leo opent de deur. Hij stapt de portiek in. Thea is met hem meegelopen om hem gedag te zeggen.

‘Weet je het zeker, Thea?’ vraagt hij terwijl hij haar naar zich toetrekt. Hij duwt zijn bebaarde gelaat in haar gezicht maar zij weert hem rustig  af. Hij bedoelt het niet kwaad, weet ze. Ze pakt zijn gezicht tussen haar handen, kijkt hem indringend aan: ‘Ja, ik weet het zeker Leo, ik vind je een fijne collega. Een leuke vent om een avondje mee te stappen en samen een wijntje te drinken na afloop. Meer niet Leo … meer niet, ’ ze lachte verontschuldigend, woelde door zijn wilde krullen en gaf hem een zoen op zijn voorhoofd.

‘Wel thuis Leo, nog bedankt voor de film en doe de groeten aan Ada.’