GEEN DEUK IN EEN PAKKIE BOTER.

Niet gekeken naar de Nederlandse voetbal-bekerfinale. Go Ahead Eagles (GAE) uit Deventer tegen AZ uit Alkmaar. AZ is favoriet. Ik hoop op GAE. Sympathiek clubje. Veel inzet. Meestal sportief ook. Daar houd ik van. GAE wint met 0 -0. Na strafschoppen. Ik lees het op teletekst. Als Spartaan zijnde trap ik een balletje met mijn kleinzoon in het Kralingse Bos.

Die finale werd gespeeld in een uitpuilende Kuip. 60.000 mensen. Er waren 20.000  Deventenaren. Onbekend hoeveel er waren van Alkmaar. Misschien wel het zelfde aantal. Maar … wie zaten er dan op die andere 20.000 plaatsen? Rotterdammers? Lijkt me heel erg sterk.

Als je eenmaal voor Sparta of Feyenoord ben, ga je je toch zeker niet rot zitten vervelen bij GAE - AZ. Ik zit vandaag niet voor niks in het bos.

Het zal overigens wel eens tijd worden dat Sparta aan de weg gaat timmeren. Feyenoord begon ooit eens als arbeidersclub. Sparta als rijke-pikken-club. Maar steekt er ooit nog wel eens een rijke-pik iets in Sparta? Dat zou nù juist heel welkom zijn!

Want, de goed-bedoelenden, die nu bij Sparta rondhuppelen, zijn nauwelijks in staat een deuk in een pakkie boter te schoppen. Excusez-moi. Meer dan een 10^e plaats in de landelijke eredivisie zal helaas niet meer haalbaar zijn. Zelfs niet met die tegenwoordig zo olijke voormalige Ajax trainer aan het roer.

Eind vijftiger jaren, ik was negen. Sparta was net zo’n club als vandaag de dag. Er stond toen echter een elftal op het veld, dat de trots werd van Spangen. Sparta werd landskampioen en liet zich in een door paarden voortgetrokken koets in Rotterdam bejubelen. Behalve in zuid natuurlijk.

Ik woonde in  de van Lennepstraat. Daar juichte ik met mijn vriendjes de kampioenen toe. Onvergetelijke mannen.  Ik zie ze zwaaien en lachen in die koets: van Ede, Bosselaar, de Vries, Terlouw, Villerius, Zaal, de Koning, Verhoeven en trainer Dennis Neville.

De Sparta-spelers werden niet rijk van hun gevoetbal. Het waren semi-profs. Jongens die overdag hard werkten voor een baas of een eigen bedrijf hadden. In hun vrije tijd trainden ze.

Een uitstekende wedstrijd speelde Sparta linksbuiten, Tinus Bosselaar, (een international ook!). Hij  pingelde voor een uitverkochte Kuip, vol met Sparta aanhangers, de achterhoede van de Schotse kampioen Glasgow Rangers helemaal dol. Het was de kwartfinale van de Europa Cup. Ik zat daar in die Kuip. In 1959. Genoot met volle teugen. Sparta speelde thuis gelijk. In Glagow verloren ze. Uitgeschakeld.

GAE gaat straks Europa in. Acht wedstrijden! Brengen miljoenen in het laadje.

Wanneer gaat  Sparta weer naar voren!?

 

 

GESTOLDE TIJD.

Op weg naar de Lidl loop ik langs een tuin waar een man hard aan het werk is. Onze blikken kruisen elkaar en we zeggen beiden 'goedemiddag, meneer'. En gaan dan ieder  weer ons weegs. 

Met mijn half volle boodschappentas loop ik dezelfde route van de Lidl weer terug naar huis. Dezelfde persoon tuiniert nog. Vrij impulsief vraag ik hem of hij er plezier in heeft ... en gelijk er achteraan 'doe je dit voor je werk of is dit jouw tuin?' 

Ja, ik woon hier. 

O, dan doet ie het vast voor z'n lol! 't Is wel een zooitje die tuin. Hoogste tijd voor actie. Maar hij zette de hark tegen zijn heg en draaide een zware van de weduwe. Schichtig staat hij te vermijden, dat ik zijn rook binnen krijg. 

'Blaas maar lekker in mijn gezicht hoor. Vind ik heerlijk. Hoe heet je eigenlijk, ik heet Jos'. 

'Arjan.'

We schudden elkaar de hand.

'Als je geen tuinman bent, wat doe je dan voor werk? Of ben je soms al met pensioen,' vraag ik een beetje brutaal. 

Nee, hij is eenenzestig. Heeft nog veel werk liggen ... stapels schrijfopdrachten ... vergaderingen ..., hij wijst in de richting van zijn huis. 't Loopt zo langzamerhand een beetje uit de hand. Maar ja ... vandaag heeft de tuin nu eenmaal prioriteit. 

O, werk je thuis? Ben je ZZP'er?

'Nee, doe allerlei dingen'. 

Hij laat zich blijkbaar niet graag uit over wat ie zoal doet. 

'Zakelijke dingetjes, ja ... af en toe doe ik ook gedichtjes ..... 

Gedichtjes, wauw, wat leuk ...  hij doet gedichtjes?! 

En dan probeert hij me af te leiden door over de idiotie van regerende politici te gaan oreren ... 'een geëngageerde dichter' nog wel. 

Ik vertel dat ik óók schrijf. Beetje simpel. Dat wel. Dagboekachtig. Met een spoortje fictie. Zoals dit stukje bijvoorbeeld. Elke dag een stukje van ca. 400 woorden. Arjan vraagt mijn blog. Dat krijgt hij. 

'Mag ik ook iets van jou lezen, Arjan?'

'Wacht even.' Arjan wipt zijn huis in en komt even later terug met een boekje vol  met zijn gedichten. Uitgegeven in eigen beheer. 'Als je het mooi vindt, mag je het houden. Zo niet, dan gooi je het maar terug in mijn tuin.

Ik heb nu de helft uit van zijn boekje. Prachtig! Mooie observaties van allerlei facetten des levens. Nu eens bitter, dan hilarisch of verdrietig. Nuchter, realistisch. Telkens weer (k)raak helder. 

Arjan zegt in 40 woorden waar ik er 400 voor nodig heb. Hieronder een voorbeeld.

 

 

Afscheid nemen

Handen gevuld met tranen

Een vriend, die met een enkele opmerking

Jullie vriendschap beëindigt

Tot aan de grond toe verpest

En zo valt alles in het water

Je toeverlaat

De persoon die je door en door vertrouwen kon

En nu is dit gevoel in een keer weg.

Uit:    Arjan Doorgeest: Gestolde tijd.

 

NAGEL.

Kom, ik ga eens op het balkon zitten schrijven. Nooit eerder gedaan. 't Is lekker weer en mijn benen krijgen zo een kleurtje. Het zit alleen niet zo comfortabel. De tuinstoel is in feite te smal om m'n laptop fijn te gebruiken. De leuningen van die stoel zitten m'n ellebogen hinderlijk in de weg. Ik heb nu inmiddels een ouderwetse, eettafelstoel zonder leuningen uit de slaapkamer gehaald. Toch nog niet helemaal top. Met deze stoel zit ik wat hoger dan op de tuinstoel. Mijn bovenbenen hellen dan zo'n twintig graden en de laptop op mijn schoot helt dan vanzelf gewoon mee waardoor de bovenste karakterregel van het toetsendeel iets dieper komt te liggen dan de onderste. Snappie?

Voor mijn vakantie naar Edinburgh had ik eerder deze week bij de webshop van Lidl een paar stevige wandelschoenen (maat 45) en een waterdicht jack besteld. Kon mijn bestelling vandaag bij het ophaalpunt afhalen of bij het afhaalpunt ophalen. Tof jackie. Is in Edinburgh, de hoofdstad van Schotland, zeker geen overbodige luxe want het kan daar langdurig plenzen. Die wandelschoenen zien er indrukwekkend uit. De linkerschoen past prima, alleen de rechter schoen zit niet lekker, zeg maar gerust 'klote'. Op die toch al door artrose groter gegroeide grote teen, zit nog eens een driedubbeldikke kalknagel. Dat knelt heftig. 

Met de nagelknipper, scharen van verschillende groottes en de nagelvijl, heb ik impulsief geprobeerd om wat aan de toestand verbeteren. Maar helaas. Er zit in dit geval niks anders op dan een pedicuur in te schakelen.

 

'Verrukkelijk zeg, die paasstol van je', zei An. 

Ik had haar vanmorgen, niet een héle paasstol, maar een stukje gegeven  Ik had het amandelspijs er uit gevist en over dat stukje stol gesmeerd. Zo vind ik het zelf het lekkerst en zij dus blijkbaar ook.

Ik vertelde haar van die schoen en die nagel. An adviseerde me gelijk een pedicuur. Ja, dat had ik zelf ook al gedacht. Weet jij een goeie en betaalbare, An?

Ja. Ik heb iemand en dat is wel een goeie. Dertig euro, weet je alles. Hij komt bij je thuis. Een rustige man. Eens in de zeven weken, laat ik hem komen. Volgende week bel ik hem weer. Zal ik jou gelijk doorgeven? 't Is wel een buitenlander, hoor, Jos.

Geweldig An, die hebben bij mij een streepje voor, dat weet je toch. Als ie maar goed en betaalbaar is.

Volgende keer ga ik toch weer een andere, iets lagere schrijfstoel uitproberen. Schrijven op het balkon is me wel bevallen.

GERANIA.

Het kan heel raar lopen. Vanochtend nog stond ik, met twee grote tassen vol fruit, bij mijn buurvrouw in de lift. Zij had een lading balkonplanten en plantenbakken gescoord. Ik zei tegen haar dat ik het nog niet aandurfde. 't Is pas 18 april. Veel te gewaagd. Hoe lang duurt nou nog totdat die ijsheiligen voorbij zijn? Toch minsten een week of drie, misschien wel vier. 'Nou,' zei de buurvrouw geruststellend, 'ik zet ze laag neer.' 

'Of dat wat uitmaakt,' dacht ik. 'Vrieskou op de twintig meter hoogte is echt geen graadje lager op negentien meter'. Nou ja, ik laat haar maar in die waan. De buurvrouw voegde er nog aan toe: 'Ach ja, je moet toch wat doen met je geld. Ik koop, als ik wat centjes over balkonplantjes, een ander slaat liever een krat bier in. 'Wie de schoen past trekt hem aan,' zou ze dat nu echt gedacht hebben?  

Ik ga het toch even opzoeken wanneer die ijsheiligen dit jaar precies zijn want ik ga geen twee tientjes aan geraniums uitgeven om ze vervolgens te laten doodvriezen. Mamertus (11 mei), Pancratius (12 mei), Servatius (13 mei) en Bonifacius (14 mei) zijn de heilige boosdoeners. Vanaf 15 mei dus geen nachtvorst meer.  

Ik loop 's middags nog even naar onze vrijdagmarkt. Gedroogde pruimen zonder pit en gezouten pinda's moest ik nog hebben. Te koop bij de zuidvruchtenkraam. Tien euro telde ik ervoor neer. Belachelijk duur. Maar ...  hoe dan ook, zowel die pinda's als die gedroogde pruimen hebben mooi maling aan die ijsheiligen. Ik kan dat spul zorgeloos oppeuzelen tot ver in de zomer. 

Enkele kramen verderop staat een kraam met balkonplanten. Op dat moment krijgt de godin Peitho, de godin van de verleiding, mij in haar greep. Allereerst liet ze de ijsheiligen met geknepen billen de benen nemen. en vervolgens brachten de kleurrijke geraniums mij in vervoering. Twaalf zou ik er kopen. 

Oorspronkelijk was ik van plan de middag te besteden aan het uitpersen en centrifugeren van de mega voorraad citrusfruit die ik vanmorgen vroeg al had ingeslagen. Ik was echter zo betoverd door die plantjes dat ik niet anders kon dan ze meteen een mooi plekje te geven.  

'Mijn balkon is nu zomerkaar. Bloemrijk, kleurrijk. Ik zit daar prima. Achter de gerania!

STEK

Een van mijn kostbaarste bezittingen is mijn christusdoorn, de plant, die ik na de echtscheiding van mijn ex mocht meenemen. Ze wist wel wat ze weggaf want deze christusdoorn is een bijzonder krachtige agressieveling. Met ontelbare, zeer sterke, licht giftige doornen aan wel dertig kronkelende takken. Meer dan 50 jaar oud! Voor mijn ex vormde de plant een tè grote bedreiging. Het viel mij ook absoluut niet mee om de plant te verhuizen van Rotterdam Centrum naar Oost-Rotterdam. Mijn verhuismaatje Kawus, hij ruste in vrede, en ik hadden een paar stevige werkhandschoenen aangeschaft om haar van het kozijn met uitzicht op de Rotte te verplaatsen naar Rotterdam-Saai. Zij wilde het verhuisbusje niet in. Maakte zich breed  ... zette al haar stekels op. We kwamen er niet zonder kleerscheuren en schrammen vanaf.  

In middels staat Christa, want zo noem ik haar tegenwoordig, van vier hoog af naar een grasveld te staren.

Een paar maanden terug besloot ik een nakomeling te maken voor die oude Christa. Ik knipt het topje, circa tien centimeter, van een van haar priktakken af en liet dat zes dagen drogen op de vensterbank. Pal naast Christa. Lekker veilig! Ja toch?! Toen zette ik dat topje in een (jam)potje met aarde. Al snel kwamen er blaadjes aan het topje en zowaar het kindje (Ptie, een meisje) kreeg zelfs vier bloemetjes. Heel trots was ik. Ik vertelde mijn vriend Juan over de wording van Ptie. Sindsdien kon hij zijn ogen niet van haar afhouden. Als een kind zo blij was Juan dat hij Ptie mocht hebben. Juan en ik zien elkaar eens per veertien dagen. Nauwgezet houdt hij me op de hoogte van haar ontwikkeling. 

'Ze heeft er nu al weer twee priktakjes bij', vertelt hij met een glinsterende blik in zijn ogen.

Op mijn vensterbank gebeurt er echter iets verontrustends. Mijn grote, stoere Christa laat het plotsklaps afweten. Een groot aantal van haar kleine, ovale, frisgroene blaadjes vergeelt. Haar altijd zo strakke doorns voelen wat slapjes. Zal ze die kleine Ptie missen? Als de wiedeweerga knip ik weer een stekje, leg het weer te drogen enz. enz. Zet het stekje in een potje maar het stekkie verschrompelt jammerlijk. (hoogstwaarschijnlijk een verkeerde potje .... een pindakaaspotje) En Christa vergeelt ondertussen maar. Ik probeer het nog eens, nu weer met een jampotje en warempel, sinds een week slaat dat stekkie aan.

Ik  ben blij. Christa is  nu minder prikkelbaar en houdt haar blaadjes groen.

SENSNEEJOO

Heerlijk! Het is jaren geleden, dat ik zó genoten heb van m'n bakkie koffie. Lekker sterk. Warm, heet bijna. Mijn altijd koude handen reageren verrukt. Ze omklemmen mijn mok gretig. Ik had dat bakkie nog maar net op of ik verlangde alweer naar een tweede. Dat stond al op me te wachten.  Ik had twee kopjes gezet in mijn nieuwe, ouwe filterkoffie-apparaat. Twee eetlepels koffie (Van Nelle Supra)  in de filter. Dat was een gok. Ik had al zo lang dit soort koffie niet meer genoten. Maar kennelijk verleer je niet hoe je iets lekkers moet maken. Mijn tweede bakkie is inmiddels ook op. Ik moet mezelf echt in bedwang houden anders ga nog een derde zetten.

Het heeft natuurlijk geen enkele zin maar ik kan me achteraf wel voor mijn kop slaan. Zeker vijf jaar heb ik mezelf vreselijk tekort gedaan. Al die tijd heb ik genoegen genomen met die slabberdewaski-koffie. Het bocht uit de Sensneejoo. Um zu kotzen. Of ik nu de sterkste of de slapste paths-variant gebruikte. Constant niet te zuipen. Soms kreeg ik het vermoeden dat de koffie in de Sensneejoo-path bang voor water was. Dat de koffie opzij sprong als er water aan kwam. Zo slap was vaak het resultaat. Erger nog. Behalve goor was bocht meestal niet heet, niet warm, niet lauw en ... hoe dan ook binnen de minuut was het nòg eens vèrder afgekoeld. Volgens de fabrikant zou ik de Sensneejoo af en toe moeten ontkalken. Zo gezegd zo gedaan. De eerste paar koppies daarna smaakten zowaar wat beter. Ik was bijna geneigd voortaan wat druppeltjes azijn in de Sensneejoo-koffie te doen. 

Ik had er zó genoeg ...  geneerde me voor mijn bezoek. Een bakkie ellende had ik te bieden. Meer niet. Espresso probeerde ik nog, teneinde raad. Dat was dubbel zo gênant. Kwalitatief  en kwantitatief he-le-maal niks. Één slok ... en weg.

Het Sensneejoo-tijdperk is godzijdank ten einde. Vanochtend besloot om een filterkoffie-apparaat aan te schaffen. Dus: op naar de Media Markt ... niet één filterkoffie-apparaat te koop daar. Allemaal mini-koffie-raffinaderij-installaties, variërend van 500 tot 1000 euro! Ik kon wel janken. Terugfietsend naar huis, kwam ik langs de tweede handswinkel. Hé, dacht ik, misschien ... en ja hoor! Voor 6,50 euro had ik een filterkoffie-apparaat ... en daaruit schonk ik zojuist de door mij zo bejubelde kopjes koffie. 

Ik zit nu alleen nog met een volle zak paths voor de allersterkste soort Sensneejoo-bocht. De liefhebber mag hem grateloos meenemen. Misschien iets voor mijn ena oudste zus. Zij komt straks een bakkie doen. Wel een ouderwets lekker bakkie! 

Ik moet alleen nog even vlug een appeltaart bakken.

NIET HET HELE VERHAAL.

Vandaag suist met regelmaat de kwestie Parijs hinderlijk door mijn hoofd. Mijn vriendin Marjolein en ik zouden samen een paar dagen naar Parijs gaan. Mijn vertrouwen in haar heeft een deukje opgelopen, sinds ze een paar weken terug plompverloren onze Parijs-trip cancelde. Enthousiast was ze aan het speuren geweest naar een betaalbare busreis, hotel en excursies voor Parijs. Ze had al het een en ander gevonden en toen ineens 'floep' ...  trok ze de stekker er uit.   

'Je ziet op tegen de reactie van je buren, van je ouders, van je zus, of van je oude vriend Edward. Of, misschien is het wel je eigen wispelturigheid. Het zijn niet alléén die 2,3 of 4 reizen naar Zweden, die er opeens aan zaten te komen. Of die grote rekening, die er ineens was. Er moet meer zijn', denk ik. Neen! Er is meer! Haar verhaal is niet het hele verhaal.

'Zet het uit je hoofd', zegt Marjolein. 

Neen. Ik kan het niet loslaten.

Ik merk dat ik dezer dagen niet zo blij met haar ben. Niet zo'n behoefte heb aan een bakkie samen.

 

Mijn 'ja, lekker', klinkt minder enthousiast dan voorheen, als ze me te eten vraagt.

Als ik iets leuks las, in de krant of in een tijdschrift, iets interessants voor haar, dat knipte ik dat voor haar uit, kon ze 't lezen. Heb ik nu zo'n zin niet in. 

Als ik, heel soms, iets lekkers had gemaakt, gaf ik haar een portie of een stukkie ... maar dat doe ik niet meer zo ... minder of niet. 

De vriendschap  bekoelt wat.