OPGESCHORT.

Het is druk in de foyer van Kino. Ik zit samen met mijn maat Ruud bier te drinken (één groot glas bier: 7 euro slechts). We zitten een beetje slap te ouwehoeren over lekker eten en lekkere seks. Zoals gewoonlijk liggen de woorden ‘nee hoor’ op het puntje van Ruud zijn tong. Hij weet immers altijd en alles beter. Zo verbetert hij hoe ik de naam van de Rotterdamse wijk Charlois uitspreek. Ik noem die wijk, net als vrijwel alle Rotterdammers fonetisch: 'Sjaarloos'. ‘Nee hoor’, zegt Ruud,’ je spreekt het uit als: ‘Sjarlwah, Jos!’. ’t Is een Frans woord, dat lijkt me duidelijk’.

Nou ja, laat maar hangen. Is Ruud ook weer gelukkig.

Net als ik een grote slok bier neem zie ik ik Rosalinde binnenkomen. Ze is een vriendin van mijn ex. Mijn gezicht zit grotendeels verborgen achter mijn glas bier. Ze herkent me godzijdank niet. Loopt gelijk naar een man die al enige tijd staat te wachten aan de bar. Een man die een kop kleiner is dan zij. Het lijkt Keesjan wel. Ze omhelzen elkaar. Hij moet een klein beetje op zijn tenen gaan staan om ‘bij haar’ te kunnen. Rosalinde is zowat 1.80 m, heeft brede heupen en grote borsten. Haar zwarte haar doet vermoeden dat ze Spaans of Zuidamerikaans is.

Ze zat bij mij in het eerste jaar van de toneelschool. Het was iedereen aanvankelijk een raadsel hoe ze er in geslaagd was door het toelatingsexamen te komen. Ze was rad van de tongriem gesneden, dat wel. Ze kon ook wel een rol instuderen maar haar creativiteit bestond er vooral uit dat, hoe sober de rol ook was, ze haar tietjes teveel exploiteerde.

Ontroostbaar was ze, toen ze niet door het eerste jaar van de academie kwam. De eerste weken na haar afwijzing heeft ze tot vervelens toe bij ons thuis zitten jammeren dat studieleidster 1e jaar, Eveline, tot op het laatst, met geen woord gerept had over haar eenzijdige spel. Ook docent moderne dans, Keesjan, niet. Hij gaf altijd voor, volop van Rosalindes dynamiek te genieten. Geheel onverdacht overigens! Zeker voor iemand als Keesjan die homoseksueel was.

Al vrij snel na het fiasco op de toneelschool leerde Rosalinde een wat oudere fotograaf Ries die al in de eerste week van hun vriendschap een kind bij haar verwekte. Ze trouwden en scheidden binnen het jaar, kort na de bevalling van hun zoon.
Heel triest.

Ries en ik werden echter vrienden van elkaar.
Rosalinde schortte toen abrupt de vriendschap op met mij en mijn toenmalige vrouw, zolang ik bevriend was met Ries.

Ruud kijkt me ondeugend lachend aan en laat een enorme gore boer. Van die halve liter natuurlijk. Dat wil wel!

CROWDFUNDING.

Bioscoop Lantaren-Venster (LV) is aan het verbouwen. Al weken. Elke keer moet ik weer een andere trap op naar de filmzalen.

Sinds een paar weken is de leiding van het filmtheater een crowdfunding gestart om een gezellige, publieksvriendelijke foyer te realiseren. Het moet ook een ontmoetingsplek worden van artiesten en bezoekers.

De plannen voor zo’n plek zijn natuurlijk allang in kannen en kruiken maar de bios heeft er niet voldoende centjes voor. Er is nu flink wat geïnvesteerd in een tamelijk armoedige commercial voor die crowdfunding. Daarmee wordt elke LV-bezoeker momenteel vóór de film lastig gevallen. Hoe armoediger, hoe meer ‘kassa’ lijkt de gedachte daar achter te zijn.

Al vanaf de opening ben ik vaak te vinden in deze bioscoop. Ik begon er in 2010 als vrijwilliger. Datzelfde jaar ging ik met pensioen.
Mijn taak bij LV was tickets controleren en de zaal schoonmaken voor de volgende voorstelling. Ik deed dat drie dagen in de week op verschillende dagdelen.

De vrijwilliger werd aanvankelijk in de watten gelegd: de toegang tot films was gratis en onbeperkt. De drankjes en hapjes tijdens de dienst waren gratis. Deze vrijwilligersvergoeding werd echter niet op papier gezet.

Eind 2010 al, deelde de directie aan bar- en restaurantmedewerkers mee dat zij aan de ticketcontroleurs geen gratis drankjes en hapjes meer mochten geven. Die vrijwilligers vielen zowat om van verbazing en ongeloof door deze enorme verslechtering.

Na overleg met een aantal collega-controleurs heb ik toen een nogal pittige brief geschreven aan de directeur. Er kwam een vergadering met veel collega’s van mij en die directeur. Hij gaf toe dat hij niet netjes gecommuniceerd had. Excuses daarvoor. Hij zal zich in het vervolg rechtstreeks tot de belanghebbenden wenden. Het afschaffen van de gratis hapjes en drankjes voor de ticket-controleurs was gewoon nodig. Hij had er geen budget meer voor.

Tot slot deelde de directeur mee dat hij geen prijs meer stelde op mijn aanwezigheid als vrijwilliger binnen zijn organisatie.Geen gratis films dus meer.

Ik heb toen een Cineville abonnement genomen. Daarmee kan ik in verschillende bioscopen voor weinig geld toch alle films zien, die ik wil zien.

Aan de crowdfunding voor die gezellige foyer ga ik mee doen, mits mijn films, hapjes en drankjes daar dan gratis zijn … contractueel vastgelegd.

PRETPARK?

Vorige week was ik bij een voorstelling van een coverband van de Stones. In de pauze ging ik op een bankje zitten, naast een vriendelijke (oudere) dame. Ze zag er best aantrekkelijk uit. Van het gedeelte voor de pauze hadden had zij ook genoten. Ze was eigenlijk meer fan van Elvis Presley dan van de Stones. Ze was zelfs naar dat pretpark van hem geweest in Amerika. Ze had al zijn platen, cd’s en dvd’s.

Ik had zo het idee dat ze Michael Jackson en Elvis Presley door elkaar haalde, wat dat pretpark betreft. Maar ik liet het maar zo, ze zat zo lekker enthousiast te vertellen.
Haar gezicht kreeg ineens bozigs toen ze het ging hebben over de manager van Elvis Presley : ‘Dat was een Hollandse kolonel, Walker heette die. Die man heeft Elvis vreselijk opgefokt. Zo erg zelfs dat die arme jongen over zijn grenzen is gegaan, qua hoeveelheid optredens, qua drugs, qua eten en uiteindelijk legde die arme jongen dus het loodje …’ ze hijgde een klein beetje na die laatste woorden. Haar pupillen waren er groot van geworden.

Tegenover mij zaten twee vriendinnen van haar. Zelfde leeftijd, maar duidelijk minder goed geconserveerd. Ze luisterden ook naar haar, keken elkaar soms vol verbazing aan en fronsten af en toe hun wenkbrauwen want, zo leek het althans, zoiets had hun vriendin hun nog nooit toevertrouwd.

Dat met Brian Jones, die onder invloed van verdovende middelen in zijn eigen zwembad verdronk vond ze toch zo verschrikkelijk … maar: eigen schuld, dikke bult!
‘Dat begreep ik tenminste uit dat verhaal. Het had net zo goed een echte suïcide kunnen zijn. Ja, hij werd niet meer geaccepteerd als ‘baas’ van de Rolling Stones, hè. Ze gingen een heel andere kant op die Keith Richards en Mick Jagger: geen blues meer. Dat kon Brian niet bijbenen. Sterker: dat wilde hij niet’.

Die vrouw naast me had duidelijk te doen met Brian. Ze kan ternauwernood haar tranen bedwingen.

De pauze was inmiddels voorbij. De vriendinnen hadden genoeg 'Brian Jones' gehoord en waren al op weg naar hun plaatsen in de grote zaal. Verrast en toch ook wat lacherig merkte ze op, dat alleen wij tweeën nog met een wijntje in ons hand in de foyer zaten.

‘Nou ja! Laten je vriendinnen me hier met jou alleen achter! Ik ga mijn plaats opzoeken. See you!’
‘Ja, wie weet tot ziens'. Ze huppelt bijna richting grote zaal, kijkt nog heel even om en zwaait naar me.

GEEN BUDGET.

Ik krijg Frank op bezoek vandaag. Van oorsprong een Groninger maar dat doet er verder niet toe. Hij is naar de Randstad verhuisd voor Gerda. Ze zong bij een in de fifties populaire Jazzband in Den Haag. Frank en Gerda leerden elkaar daar kennen, werden verliefd en gingen samenwonen. Tot halverwege 2024 waren ze samen.

Daar kwam abrupt een eind aan door het in hoog tempo dementeren van Gerda. Voor de veiligheid en gezondheid van haar en haar omgeving werd permanente opname noodzakelijk.

Frank is allesbehalve tevreden over de manier waarop zijn Gerda verzorgd wordt. De verpleegkundigen hebben niet voldoende tijd of know how of rust om op een zorgvuldige, liefdevolle, vriendelijke en deskundige wijze om te gaan met de bewoners, die aan hun zorg zijn toevertrouwd. Ook al gunnen ze hen stuk voor stuk het allerbeste op de hele wereld, er is domweg geen tijd en geld voor verzorging op hoog niveau.

Met name aan individuele aandacht voor Gerda schiet het nogal te kort. Frank compenseert dat tekort zelf. Hij blijft zo lang mogelijk bij Gerda in de buurt. Hij weet: ze vindt het prettig hem te zien, naar hem te luisteren en bij lekker weer met hem te wandelen. Frank deinst er ook niet voor terug om haar te verschonen, haar naar bed te brengen en haar een verhaaltje voor het slapen voor te lezen. Bij de intake van Gerda maakte Frank ook al meteen duidelijk wat hij verwachtte.

Na een paar maanden begint Frank een beetje pips te zien. Af en toe valt hij naast Gerda in slaap. Het wordt hem te veel. Hij gaat op zoek naar ‘vier sterren’-verpleeghuizen, die moeten voldoen aan zijn eisen. En ze bestaan! Hij heeft ze gevonden. Voor 3.000 euro per maand kan Gerda direct komen. Indicatie niet nodig. Deze particuliere verpleeghuizen bieden ultra hoogwaardige verzorging. Verzorging, die door geen enkele zorgverzekeraar wordt gedekt. Kosten ruimschoots boven Franks budget.

Dergelijke resort-achtige projecten zijn er uitsluitend voor 'rijke pikken'. Voor diegenen die ons, gewone mensen, onze ouders en grootouders, zich kapot hebben laten werken. Opdat zij óók in hun dementie, sterallures kunnen hebben, al is het maar in de ogen van hun nabestaanden

HIGH-TEA.

Voor het eerst heb ik deze ochtend meegedaan aan een groepsactiviteit in de gym: seniorenfitness. Een tamelijk grote groep van vijfentwintig, waar heren weer eens in de minderheid zijn: vijf slechts. Ik heb zo langzamerhand de indruk dat heren uitsluitend goed vertegenwoordigd zijn bij het foebele en in kroeg-activiteiten als biljarten, klaverjassen of bier drinken.

Hoe dan ook: seniorenfitness is een leuke activiteit met een goede, enthousiaste gymleraar (Jordy), lekkere muziek en pittige oefeningen. Mijn ‘half dooie’ rechter arm moet ik met sommige oefeningen alleen maar vrolijk laten bungelen. Ik doe gedurende een uur wat ik kan en dat is toch nog verrassend veel.

Tegen twaalf uur stap ik de frisse lucht in. Loop ik tegen Trudie aan! Trudie, een lid van ‘Wandelen met Sonja’. Daar ben ik ook lange tijd lid van geweest maar nu al bijna een jaar niet meer. Alle leden van die wandelclub heb ik verfoeid. Nóóit zou ik nog iemand van die club een blik waardig keuren. Een vriendelijk praatje met één van hen: never! Ik zou mijn neus voor ze ophalen, een andere kant zou ik op kijken. Ze hadden me destijds stuk voor stuk in de stront laten zakken. Bah! Wat een trutten.

En dan, dan loop ik Trudie, één van hen, tegen het lijf. Er is niet eens een splitseconde ruimte in mijn brein voor aarzeling. Ik zeg, tegelijk met haar heel vriendelijk ‘Ha’. Ik zeg ‘Ha Trudie’. Trudie zegt ‘Ha Jos’. En verdampt is mijn boosheid.

‘Ga je sporten?’
‘Neen, Jos, ik ga smullen. Er is hier een Sinterklaas high tea’.
‘Ja, ik dacht al, wat een drukte’.
Ik zie net een pikzwarte Piet lollig lopen doen. Een zweem van racisme. Blij dat ik hier niet meer bij hoor. Zeker nog niet gehoord van Kick Off Zwarte Piet.

Trudie was destijds mijn favoriete wandelmaatje. Ze kon goed luisteren naar mijn vreemde verhalen en haakte daar adequaat op in met grappige anekdotes van haar zelf.
Ik heb het Trudie niet gevraagd maar ik durf er haast vergif op in te nemen dat al die trutjes èn die ene Jan Lul van ‘Wandelen met Sonja’ zich dadelijk gaan zitten vol vreten aan die high-tea.

‘Smul ze Trudie’.

BLOEDLINK.

Over schapen lees ik dat ze hier te lande momenteel wellustig doodgebeten worden door wolven. Voor de dorst . Hun bloed wordt gedronken. Met de schapenvacht kunnen wolven klaarblijkelijk niks. Als oud vuil wordt het rest-schaap achter gelaten in het weiland.

Wolven moeten weggehouden worden bij ons. Mensen zijn te kwetsbaar voor die beesten. Ze mogen er van mij wel zijn. Dat wel. In een soort kooi als in de dierentuin of half in het wild, vind ik ook prima. Hoge stevige hekken, waar ze niet over kunnen klauteren. Met een stroomstootje. Precies genoeg om ze te laten schrikken. Ik was geregeld te vinden in bosrijke gebieden in Brabant of op de Veluwe. Maar zoals het nu is ga ik daar niet meer voor mijn lol wandelingen maken. Ja, je weet maar nooit.

In ons Kralingse bosje hoef ik niet bang te zijn voor boze wolven. Hier zijn ze gewoon niet. Maar waar het hier wel van het sterft is: van de muizen. Ga eens rustig een uurtje op een bankje zitten, tussen twee willekeurige afvalbakken in dan zie je muizen uit alle windrichtingen rennen naar hun voedsel in de afvalbakken. Maar gevaarlijk? Welneen! Van geen kanten. Het heeft aan de ene kant wat engs en aan de andere kant ook weer wat koddigs.

In het Kralingse Bos komt het gevaar niet van de wolf maar van mensen zelf. Mij word als fietser soms het bloed onder de nagels vandaan gehaald. Alle fietspaden slippen dicht met mensen, die lopen met kinderwagens en bakfietsen. Met babbelende en telefonerende wandelaars. Met joggers (soms zelfs wel met tientallen tegelijk). Met snelwandelaars. Met baasjes die hun hond uitlaten of andersom.

Bel ik op mijn fietsbel; krijg ik geen reactie.

Roep ik ‘Hallo!! Dit is een fietspad, hoor!!’
Dan krijg ik als weerwoord: ‘Waar moet ik anders heen?’ of héél respectloos: ‘Kom es van je fiets, lul, dan kan je een beuk krijgen.’

Soms is er voor mij als fietsers werkelijk geen doorkomen aan. Gevaarlijke situaties levert het op. Bloedlink.

Dat heeft de gemeenteraad doen besluiten tot een proef met hoge hekken langs de fietspaden en voetgangersroosters aan het begin en eind van elk fietspad. Het gaat voorlopig om een proef van maximaal één jaar, tot zolang als de wolf zich hier nog niet vertoont.

NIET BIJTEN.

Een hap van mijn net gebakken volkorenboterham wordt mijn snijtand-kroon fataal. Enkele secondes wentelt de kroon zich in mijn mond tussen brood, boter, marmite en oude kaas. In samenwerking met mijn lippen, duwt mijn tong het afgebroken stukje kroon mijn mond uit. Op mijn handpalm.

Ogenblikkelijk pak ik m’n mobiel om een afspraak te maken met m’n tandarts. Ik kan gelukkig snel terecht. Kijk niet eens in de spiegel. Hoe ik er uit zie, als ik mezelf toelach, kan ik wel raden: belachelijk.

Vanmorgen om half tien. Bij mij in de straat, staat een drietal studenten, van die nieuwe vmbo, met elkaar te praten. Ze versperren mij de weg. Maar, ze zien me aankomen en doen een stap opzij.

‘Goedemorgen meneer. Alles goed?’
‘Niet alles, kijk maar,’ ik lach ze vriendelijk toe,’ ben op weg naar de tandarts’
‘Oh, nou eh … sterkte, meneer.’

De tandarts weet in eerste instantie geen raad met mijn probleem. Op wat over is van die afgebroken tand kan geen nieuwe kroon gezet worden. Ze maakt er een foto van en gaat overleggen met haar collega.

Het gaat een wortelpuntbehandeling worden. Het woord ‘wortelpuntbehandeling’ doet me nog altijd huiveren, hoewel het de laatste keer alleszins meeviel. Het was ook deze tandarts die destijds mijn wortel puntte. Ze gaat twee snijtand-kronen zetten (twee in één, naast elkaar). Een op de plek van de oude kroon en één over mijn nog goede snijtand. ‘Voor de stevigheid’, zegt ze. En dat gaat allemaal over veertien dagen al gebeuren. Daar ben ik een hele ochtend zoet mee.

Vóór de kerst zou ik dus weer ongegeneerd moeten kunnen lachen. Dat komt goed uit, want ik ben uitgenodigd kerst te komen vieren bij het gezin, zoals dat bestond vòòr m’n ex Winny en ik, bijna tien jaar geleden uit elkaar gingen.

‘Voor die komende veertien dagen ga ik uw oude kroon weer terug zetten. U moet wel héél goed opletten met wat en hoe u heet. De kroon kan maar heel weinig hebben. Niet bijten in een appel dus maar in kleine stukjes snijden en opeten’.

In de salade die ik maak zit tomaat, komkommer, olijven, zilveruitjes en radijs. Ik gooi een grote radijs in mijn mond en hup, de kroon is brutaal aan het zwerven in mijn mond.