Bij Metrostation Prinsenlaan botst een vrouw, slank, lang blond haar, tegen me op. Ze laat een propvolle boodschappentas vallen. Die raap ik op. Ze bedankt me en begint te huilen: ‘Die taxichauffeur was onbeschoft! Die klojo was expres omgereden. Ik moest hem 157 euro betalen. Cash! Dat had ik niet. Om te pinnen heb ik te weinig banktegoed. Belt die taxichauffeur de politie. Die heeft me uit die taxi getrokken.’
Zou ze dronken zijn? Ze lóópt wèl alsof. Lallen doet ze niet. Ze huilt. Is setup.
‘Moet je nog ver?’
‘ … hier vlakbij … de Heukelomstraat’.
Ik bied aan om met haar mee te lopen. Ze knikt. Ik neem die loeizware boodschappentas.
Zomaar uit het niets, zegt ze: ’Ik hou zó van wandelen, hè … die gezonde lucht, die geur van bomen, bladeren en bloemen … de vierdaagse staat op mijn bucketlist … mijn stiefvader heeft hem al vier keer gelopen … wandelt u ook graag?
Ze haalt een bos sleutels uit haar schoudertas en pakt dan tot drie keer toe de verkeerde sleutel.
‘Ja, ik heb één keer de vierdaagse gelopen. En ik weet zeker: dat gaat u ook doen! U bent nog zo jong!’
‘Jong?? Helemaal niet … 47!
O, grappig, ik ben 74, net andersom …
‘dat geeft toch niks, da’s juist leuk,.’ zegt ze. ’Ik verkloot echt alles in mijn leven. Ik heb gymnasium, ben advocaat …’
‘Zo … meester in de rechten?’
‘Neen, universiteit, propedeuse … m’n kinderen krijg ik de laatste tijd ook al niet meer te zien.’
Ze pakt haar mobiel. Belt met een vriend of misschien wel haar stiefvader. Het ‘taxi verhaal’ … ze huilt weer … ja, ze is door zo’n aardige man naar huis gebracht. Ze breekt het telefoongesprek af.
De deur naar het trappenhuis is open.
‘U bent zó’n aardige man’ … en dan komt ze met haar gezicht heel dicht bij mijn gezicht. Ze fluistert drie keer achter elkaar haar email adres. Haar naam, Annelies, zit daar in. Ik geef haar die zware tas aan. Ze gaat het trappenhuis in.
Hoop dat ze wat kalmeert. Ik ga naar huis. Nog geen vijf minuten hier vandaan.
De volgende dag mail ik haar. Wil weten hoe het met haar is.
‘Ik was onrustig, hè? 't Gaat een stuk beter nu. Rustig.
Nog héél erg bedankt, lieve oude man.
Annelies.’
