PRETPARK?

Vorige week was ik bij een voorstelling van een coverband van de Stones. In de pauze ging ik op een bankje zitten, naast een vriendelijke (oudere) dame. Ze zag er best aantrekkelijk uit. Van het gedeelte voor de pauze hadden had zij ook genoten. Ze was eigenlijk meer fan van Elvis Presley dan van de Stones. Ze was zelfs naar dat pretpark van hem geweest in Amerika. Ze had al zijn platen, cd’s en dvd’s.

Ik had zo het idee dat ze Michael Jackson en Elvis Presley door elkaar haalde, wat dat pretpark betreft. Maar ik liet het maar zo, ze zat zo lekker enthousiast te vertellen.
Haar gezicht kreeg ineens bozigs toen ze het ging hebben over de manager van Elvis Presley : ‘Dat was een Hollandse kolonel, Walker heette die. Die man heeft Elvis vreselijk opgefokt. Zo erg zelfs dat die arme jongen over zijn grenzen is gegaan, qua hoeveelheid optredens, qua drugs, qua eten en uiteindelijk legde die arme jongen dus het loodje …’ ze hijgde een klein beetje na die laatste woorden. Haar pupillen waren er groot van geworden.

Tegenover mij zaten twee vriendinnen van haar. Zelfde leeftijd, maar duidelijk minder goed geconserveerd. Ze luisterden ook naar haar, keken elkaar soms vol verbazing aan en fronsten af en toe hun wenkbrauwen want, zo leek het althans, zoiets had hun vriendin hun nog nooit toevertrouwd.

Dat met Brian Jones, die onder invloed van verdovende middelen in zijn eigen zwembad verdronk vond ze toch zo verschrikkelijk … maar: eigen schuld, dikke bult!
‘Dat begreep ik tenminste uit dat verhaal. Het had net zo goed een echte suïcide kunnen zijn. Ja, hij werd niet meer geaccepteerd als ‘baas’ van de Rolling Stones, hè. Ze gingen een heel andere kant op die Keith Richards en Mick Jagger: geen blues meer. Dat kon Brian niet bijbenen. Sterker: dat wilde hij niet’.

Die vrouw naast me had duidelijk te doen met Brian. Ze kan ternauwernood haar tranen bedwingen.

De pauze was inmiddels voorbij. De vriendinnen hadden genoeg 'Brian Jones' gehoord en waren al op weg naar hun plaatsen in de grote zaal. Verrast en toch ook wat lacherig merkte ze op, dat alleen wij tweeën nog met een wijntje in ons hand in de foyer zaten.

‘Nou ja! Laten je vriendinnen me hier met jou alleen achter! Ik ga mijn plaats opzoeken. See you!’
‘Ja, wie weet tot ziens'. Ze huppelt bijna richting grote zaal, kijkt nog heel even om en zwaait naar me.