NIET BIJTEN.

Een hap van mijn net gebakken volkorenboterham wordt mijn snijtand-kroon fataal. Enkele secondes wentelt de kroon zich in mijn mond tussen brood, boter, marmite en oude kaas. In samenwerking met mijn lippen, duwt mijn tong het afgebroken stukje kroon mijn mond uit. Op mijn handpalm.

Ogenblikkelijk pak ik m’n mobiel om een afspraak te maken met m’n tandarts. Ik kan gelukkig snel terecht. Kijk niet eens in de spiegel. Hoe ik er uit zie, als ik mezelf toelach, kan ik wel raden: belachelijk.

Vanmorgen om half tien. Bij mij in de straat, staat een drietal studenten, van die nieuwe vmbo, met elkaar te praten. Ze versperren mij de weg. Maar, ze zien me aankomen en doen een stap opzij.

‘Goedemorgen meneer. Alles goed?’
‘Niet alles, kijk maar,’ ik lach ze vriendelijk toe,’ ben op weg naar de tandarts’
‘Oh, nou eh … sterkte, meneer.’

De tandarts weet in eerste instantie geen raad met mijn probleem. Op wat over is van die afgebroken tand kan geen nieuwe kroon gezet worden. Ze maakt er een foto van en gaat overleggen met haar collega.

Het gaat een wortelpuntbehandeling worden. Het woord ‘wortelpuntbehandeling’ doet me nog altijd huiveren, hoewel het de laatste keer alleszins meeviel. Het was ook deze tandarts die destijds mijn wortel puntte. Ze gaat twee snijtand-kronen zetten (twee in één, naast elkaar). Een op de plek van de oude kroon en één over mijn nog goede snijtand. ‘Voor de stevigheid’, zegt ze. En dat gaat allemaal over veertien dagen al gebeuren. Daar ben ik een hele ochtend zoet mee.

Vóór de kerst zou ik dus weer ongegeneerd moeten kunnen lachen. Dat komt goed uit, want ik ben uitgenodigd kerst te komen vieren bij het gezin, zoals dat bestond vòòr m’n ex Winny en ik, bijna tien jaar geleden uit elkaar gingen.

‘Voor die komende veertien dagen ga ik uw oude kroon weer terug zetten. U moet wel héél goed opletten met wat en hoe u heet. De kroon kan maar heel weinig hebben. Niet bijten in een appel dus maar in kleine stukjes snijden en opeten’.

In de salade die ik maak zit tomaat, komkommer, olijven, zilveruitjes en radijs. Ik gooi een grote radijs in mijn mond en hup, de kroon is brutaal aan het zwerven in mijn mond.

ROZENGEUR.

 In eerste instantie schaamt hij zich voor zijn vrienden. Hun schimpscheuten hoort hij in gedachten al. ’Hebbie lekker met dat lelijke wijf staan vrijen’.

Lekker? Ja! Zo lekker als rechtopstaand vrijen kan zijn.  Face to face, nog in de kleren, slijpen en een beetje zoenen, nee, daar komt hij als patente vijftienjarige zelfs niet klaar van. Logisch toch! Wat deden we nu helemaal? Tongen! Okee, dat is een beetje intiem en voor hem als  vijftienjarige de limit … voor Dinie ook trouwens, die is nog geen eens veertien. Ze wilde eigenlijk liever gelijk doorlopen naar huis maar omdat hij het ‘zo lief’ vroeg bleef ze nog even bij hem. 

Dan de dag er na. Hij is nauwelijks wakker. Twijfels bekruipen hem. Dinie is spontaan. Tikkeltje naïef. Humor heeft ze.  Ze is klein en veel te dik. Maar vooral: heel erg  tof! Geen tieten. Althans geen duidelijk zichtbare. Een achterste? Nou en of! Van de buitencategorie! Nu al. Nog geen eens geen veertien! Feestbillen en flaporen … ook  king size!

Maar moet iedereen dan voldoen aan hoge schoonheidseisen? Dinie is niet mooi. Wel  superlief!

 Dinie en hij vrijen staand en met kleren aan. Precies op het moment, dat hij haar op die hoek ‘zo lief’ vraagt, nog even bij hem te blijven, lijkt het alsof ze zich aan hem overgeeft.  Zelf voelt hij dat dan nog niet eens zo. Bij hèm komt dat later pas ... zij straalde al gelijk zoiets uit als: alleen de dood kan ons scheiden.

Dinie ruikt altijd zo lekker. Ze ìs die geur helemaal! Ze is de geur van de grote donkerrode roos. Heerlijk zoet en zacht. De rozengeur doet wonderen; zijn schaamte voor Dinie is voorbij.

 Zo kort na zijn vrijpartij met Dinie, ziet hij zijn vrienden liever even niet. Hij weet al wat ze  gaan zeggen. Dat is niet veel goeds. Hij komt er niet onderuit het aan te horen.  Hij weet dat als zijn vriend Arie gisteren met Dinie had gevreeën, hij ook zijn partijtje zou meeblazen in dat ‘vriendenkoor’. 

Mijn vrienden zijn jaloers èn ze hebben ook een beetje gelijk: Dinie is geen schoonheidskoningin. Zeker niet. Ze is wèl een toffe meid. Gisteravond had hij het supertof met haar. Nee, niet alleen met vrijen. Natuurlijk, dat is lekker. Ook het dansen is fijn. De gesprekjes, de gein over van alles. De ontspanning. Ja, dat vooral. We zijn relaxed bij elkaar. Het klikt … en wat ruikt ze lekker, die zalig zoete rozengeur! 

Een paar mooie  jaren zijn we samen, Dinie en ik. Ze is er nu al weer een tijdje niet meer. Tweeënveertig jaar geleden stierf ze: 10 juni 1980. Hersentumor. Ze is verdomme net achttien!