EEN BRIEFJE

Ik ontving vandaag, tot mijn verrassing, een briefje van Sonja, de leidster van de wandelclub. Ze vroeg me om haar briefje op te nemen in mijn ‘stukje’ van de dag. Okee, beste lezer, lees maar mee.

Hallo Jos,

Het is ruim vijf maanden geleden. Pas nu beseft ik dat ik me destijds nogal truttig naar jou toe heb gedragen. Sorry daarvoor, Jos.

Ik had alle wandelaars gevraagd om de groepsapp alleen nog maar te gebruiken voor wandelnieuwtjes. Gestoord werd ik van al die zeik-appjes, over ooms, tantes, neefjes en nichtjes. Toch kwam er wèèr zo’n app die niks met wandelen te maken had. (Een lollig bedoeld paaskuikentje). Jij ageerde daar gelijk tegen, Jos.
Ik vond dat toen kinderachtig van jou. Dom van mij natuurlijk. Ik had juist jouw kant moeten kiezen!

Ik kapte het gesprek hierover met jou af.(‘Einde discussie!’ schreef ik). Ik blokkeerde je ook in de groepsapp. Zodat je hierover niet meer kon appen met de andere groepsleden.
Omdat er niet meer over gepraat kon worden besloot je te stoppen bij de wandelclub. Je vroeg me nog iedereen van de club te bedanken voor de leuke maandagmiddagen van de afgelopen jaren. Dat heb ik niet gedaan, Jos. ‘Kinderachtig van me’, ik geef het onmiddellijk toe.
Ronduit achterbaks heb ik me gedragen rond dat toneelstuk dat je in Schiedam voor de groep organiseerde. Je weet vast nog wel wat ik bedoelt.

Achteraf schaamt ik me rot hoe het gelopen is, hoe stiekum, leugenachtig en huichelachtig ik me gedragen hebt. Ik biedt je daarvoor mijn verontschuldigingen aan. Ik hoop dat je het mijn kunt vergeven.

Groet,
Sonja.


Hallo Sonja,
Dank je voor je briefje. Ik vind het fijn te lezen hoe je er nu tegen aan kijkt. Mooi ook dat je je op deze manier zo kwetsbaar opstelt. Ik aanvaard je excuses, Sonja … ik vergeef je en ga proberen dit alles te vergeten.

Met vriendelijke groeten,
Jos.

Serie: Een Rotterdamse bios in de 60’s & 70’s. Deel 28 (slot). Geen leuke start.

Fanteit ruikt echt brand. En inderdaad er komt uit een van de afvalcontainers een pluimpje rook. Hij rent naar de brandslang en gaat met die slang de container ‘te lijf’. Die slang is in dertig jaar niet gebruikt en al die tijd ging de slijtage gewoon door. De slang breekt af. ‘
Hij beveelt tot drie keer toe: ‘Zet die brandkraan godverdomme open, Martin´ Hij is in paniek. Martin doet, laconiek, precies wat hem gevraagd wordt. Het gevolg is, dat de hele foyer onder water loopt. Hij staat nu voor schut bij die smeulende container met z’n losgeschoten brandspuit in de aanslag. Geen druppeltje water komt er uit.
Terwijl wij vrolijk lachend toekeken, smeet hij de brandspuit op de grond. Hij snelde zich naar de toegangsdeuren. Gooide die open. Pakte de rokende afvalcontainer en zwiepte die naar buiten. Bovenop een daar geparkeerde glanzende Mercedes. Het was net een lachfilm. Met een emmertje water heeft de vrijwillige brandweerman Fanteit de container nog geblust. Daarna moest hij met de Mercedes eigenaar het schadeformulier gaan zitten invullen.

Waarom deden jullie verdomme niks?‘
‘Het was negen uur, regeltjes hè. Wij moeten nu ook alweer aan het werk’, zei Lenie sarcastisch. Woedend stapt hij weg. Zijn geblindeerde kantoortje in. Zijn luxaflex blijft naar beneden.
Het was niet zo’n leuke start voor die man. Eigen schuld; dikke bult. Als hij niet als zo’n brigadegeneraal zijn entree had gemaakt, hadden we hem heus wel geholpen.

Theo vond het een mooi verhaal; moest er om lachen. Hij verslikte zich bijna nog in het petit-fourtje, dat Petra voor bij de koffie had meegenomen. Petra en Theo zouden het zoveelste bruidspaar worden in de Rotterdamse bioswereld.

Het duurde tot de verbouwing klaar was, eer Fanteit zijn draai gevonden had in de bios. Behalve een leuke ploeg medewerkers had Lumière nu ook aan Theo een goede leidinggevende en aan Fanteit een goede directeur.

Met maar liefst zes gloednieuwe zalen was de bios klaar voor de toekomst. De grote ‘klapper’ bij de heropening van Lumière in 1975 was ‘Jaws’ van Steven Spielberg.

Einde.

Serie: Een Rotterdamse bios in de 60’s & 70’s. Deel 27. Brand.

 Theo gaat een kopje thee zetten en vraagt Petra: ‘en … hoe is ’t nou in de bios?’

‘Nog steeds erg rustig, hè, de verbouwing is nog in volle gang. De goeie films gaan voorlopig nog even naar de andere zalen.’ Theo vindt dat ze de zaak beter even een paar weken stil hadden kunnen leggen, want nu zitten de mensen toch stof te happen in de bios, ook al hebben ze het zelf niet eens zo erg in de gaten.

Duusjoo wordt dus vervangen door Theo maar zolang hij nog ‘ziek’ thuis is krijgt Lumière tijdelijk te maken met een interim: meneer Fanteit, een voormalige, zeer autoritaire militair, die kort na de roofoverval fijntjes liet weten, dat de dader wel eens iemand van het eigen personeel zou kunnen wezen.

Een van de eerste ‘heldendaden’ van Fanteit was Gerrit, de portier, op staande voet ontslaan omdat hij weer eens te laat was gekomen. In de bus in slaap gevallen. Ook Fanteit was een man van regeltjes en die regeltjes waren er niet voor niks.

Petra vertelt dat er weer eens asbakken met brandende peuken in een van de afvalcontainers waren leeggegooid. Meneer Fanteit komt naar ons toe. We zitten met zijn allen lekker te genieten van onze pauze en hij vraagt of wij ook die brandlucht ruiken. Wij niet dus. Wij hebben een momentje pauze. Dan ruiken we niks. Dan roken we, hè Theo. Ja, daaaaag, wie wel wat ruikt moet op onderzoek uit. Niemand van ons heeft daar zin in. Kom nou!

Morgen deel 28: Geen leuke start.

Serie: Een Rotterdamse bios in de 60’s & 70’s. Deel 26. Even vrijaf.

 Na de roofoverval krijgt Theo veertien dagen vrijaf om van de schrik te bekomen. De directie heeft hem een fruitmand gestuurd. Die mand heeft hij meegenomen naar diergaarde Blijdorp, waar hij elke woensdag even heen gaat. Dit keer kan hij de beesten laten smullen van al dat lekker in die fruitmand. Alleen het blikje ananas heeft hij zelf maar opengemaakt en opgepeuzeld. Dat zou de dieren nooit gelukt zijn.

Die middag heeft hij een afspraakje met Petra. Ze komt op ziekenbezoek, zoals zij dat noemt. Petra heeft een zwak voor Theo en dat is wederzijds. Petra heeft een klein bosje gele fresiaatjes voor hem meegenomen. Ze weet dat hij daarvan houdt. Je moet bij hem niet aankomen met een bos gladiolen. Die kan je gelijk weer mee terug nemen. Zulke grote bloemenvazen heeft hij niet.

Voor bij de thee heeft Petra vier petits fours meegenomen. Precies Theo zijn maat. ´Klein maar fijn,´ zegt hij altijd, 'behalve Duusjo dan'.

Hij zegt Petra, dat hij liever door had gewerkt maar de leiding vond het beter dat hij wat gas terug nam. De leiding is voorzichtig: ´Je weet maar nooit wat je er aan over houdt.´

Ze spraken nog even over die klein rotmof Duusjo. Zowel Petra als Theo wisten allebei dat hij een gokprobleem had. Ze hadden het er nooit met elkaar over gehad. Hadden ze het maar wèl gedaan, dan was Theo een hoop ellende bespaard gebleven.

Morgen: deel 27. Brand.

Serie: Een Rotterdamse bioscoop in de 60’s en 70’s. Deel 25. Zijn rol is uitgespeeld.

Duusjo zat er inderdaad achter. Het lijkt haast wel of hij blij is dat ie gesnapt is. De kleine etterbak legt een volledige bekentenis af. Hij móést wel doorgaan met gokken, want hij had enorm veel geld geleend om te kunnen spelen. Eens zou hij toch moeten gaan winnen, dacht hij. Al is het alleen maar om zijn schulden af te betalen. Hij sloeg ook gelijk door over dat diefstalletje van zo´n vijfhonderd piek uit de kas van Lumière een tijdje terug. Toen had hij nog wel het geluk, dat hij opeens een aardig winstje maakte. Dat was eenmalig.

Duusjo was die twee overvallers van Lumière duizend gulden schuldig. De deadline voor terugbetaling was verlopen maar hij had geen rooie cent. Hij maakte hij het die jongens heel makkelijk om een overvalletje te plegen. Deurtje open laten staan. Die jongens precies vertellen waar, wanneer en hoe laat, succes verzekerd zou zijn.

De leider van het overval-duo was inmiddels gepakt, nu de poen nog. In het personeelsbestand was snel de naam gevonden van die oude vakantiekracht, die Theo meende te herkennen. Dat had hij goed gehoord. Ook dàt figuur sloeg door: hij en zijn maat hadden die duizend piek er echter al weer doorheen gejaagd. Ze worden net als Duusjo overigens wel even vastgehouden en voor het gerecht gedaagd. De bios zal via de rechtbank de schade op hen proberen te verhalen. Hiermee is de rol van die kleine oplichter Duusjo in de bioswereld natuurlijk uitgespeeld.

Voor Theo, het slachtoffer van de roofoverval, krijgt die gebeurtenis toch nog een mooi vervolg, want hij wordt gevraagd, gezien zijn gebleken leidinggevende capaciteiten èn zijn stressbestendigheid, om Duusjo op te volgen. Dat is precies wat Theo wilde vanaf het moment dat hij de bioscoopwereld instapte. Hij kwam binnen als student (rechten) en is nu bijna klaar met zijn studie. Met die bagage kan hij die klus best klaren. Zijn huidige collega’s zijn erg blij met hem als nieuwe chef. Hij werkt altijd hard en is niet vies van een geintje op zijn tijd … althans als collega’s onder elkaar dan. Als hij dadelijk in de leiding zit, heeft hij andere verantwoordelijkheden … minder tijd voor geintjes.

Morgen: Deel 26. Even vrijaf.

Serie: Een Rotterdamse bios in de 60’s en 70’s. Deel 24. Verdacht.

Meestal zoekt een bedrijf na zo’n overval in eerste instantie de dader onder het lager (betaalde) personeel. Zeer irritant. Iedereen was hard aan het werk tijdens de overval. Desalniettemin viel de verdenking het eerst op hun. Na werktijd wordt iedereen door de politie verhoord. In die verhoren komt steeds de zelfde naam als verdachte naar voren: Duusjo.

Deze Duusjo werd steeds nonchalanter in zijn gedrag. Nu drukte hij onder werktijd al regelmatig zijn snor: ‘Ik heb vanmiddag een bespreking,’ zei hij dan. Eerder had hij nooit besprekingen en nu bijna elke middag. Om beurten volgde zijn personeel hem om te zien in welke locatie hij die besprekingen had. Dat was meestal in het casino. 'Ja, in het casino ontmoet ik leidinggevenden van bioscopen uit andere grote steden. We praten, drinken en gokken ook wat … hooguit voor 25 euro per persoon en dan gaan we weer elk ons weegs.

Omdat het zo vaak voorkwam dat ie er niet was, zijn Martin en Theo eens poolshoogte gaan nemen in die goktent. Ze zagen dat er helemaal geen sprake was van een overleg. Duusjo was druk en grof aan het gokken. De fiches van tien euro vlogen over de roulettetafel. Meestal kreeg hij er niks voor terug. Verliezen dus … en die kop van Duusjo, lijkbleek, strak van de spanning … neen dit was foute boel. Het kan nooit zo zijn dat Duusjo dit spelletje speelt met alleen zijn eigen salaris. Zoveel verdient een leidinggevende in de bioscoopwereld nou ook weer niet.

Martin en Theo waren heel gedecideerd: hij belazerde de boel. Ze meldden bij de politie hoe ze Dusjoo bezig hadden gezien. Onder werktijd nog wel: die kleine handneuker, zoals hij binnen Lumière gekscherend genoemd werd.

Serie: Een Rotterdamse bios in 60’s & 70’s. Deel 23. Een reeks overvallen.

Sigarenwinkeltjes worden overvallen, kruideniers, groenteboeren en juweliers. Dus waarom een bioscoop niet? Het kan niet uitblijven: Theo zit in de personeelsruimte de opbrengst te tellen, de anderen zijn in de zaal aan het werk. Komen er twee figuren binnen zetten, gehuld in vale spijkerbroeken, leren jacks en bivakmutsen. Ze schreeuwen, duwen. Schoppen Theo, de plaatsvervangend locatiemanager, tegen de verwarming aan. Hij wordt met kettingsloten vastgeketend aan de radiatoren. Wat kan hij doen? Er zit niks anders op dan ze dat geld maar te laten jatten. Zijn verlies te nemen. Dat is ook de bedrijfspolitiek in dit soort zaken: niet stoer gaan lopen doen. De kans dat je het van die lui wint is zo klein. Het risico dat je levensgevaarlijk gewond raakt of het leven er bij laat is te groot. Dat zijn die vijftienhonderd gulden niet waard. Theo had wel snel in de smiezen dat dit het werk moest zijn van een bekende. Hier ... op deze plek ... op dit tijdstip. Hij meende ook het postuur en de stem van een van de overvallers te herkennen. Hij kan er niet meteen opkomen wie precies. Was het een vakantiekracht misschien?

Zo snel en lawaaierig als ze binnen waren gestormd zo geruisloos en snel waren ze de trap weer afgerend en verdwenen met de buit. Theo kon nog net met zijn voet bij een raampje komen. Zo trok hij de aandacht van Petra in de zaal. Theo was niet gewond. De schoppen, die hij kreeg voelde hij nog steeds maar hij kàn wel tegen een stootje.

Om hem te bevrijden is een slijptol nodig. Martin heeft er thuis wel een liggen. Hij loopt wel even voor die slijptol heen en weer. Hij woont toch in de buurt.

Later merkte de ingeschakelde politie, dat een van de achterdeuren net niet afsloot. Door een klein stukje touw kon die deur niet helemaal dicht klappen .. . dan zou je toch haast denken dat er iemand van het huidige personeel bij betrokken moest zijn.

Misschien iemand die vanavond dienst had?


Morgen: Deel 24. Verdacht.