Meestal zoekt een bedrijf na zo’n overval in eerste instantie de dader onder het lager (betaalde) personeel. Zeer irritant. Iedereen was hard aan het werk tijdens de overval. Desalniettemin viel de verdenking het eerst op hun. Na werktijd wordt iedereen door de politie verhoord. In die verhoren komt steeds de zelfde naam als verdachte naar voren: Duusjo.
Deze Duusjo werd steeds nonchalanter in zijn gedrag. Nu drukte hij onder werktijd al regelmatig zijn snor: ‘Ik heb vanmiddag een bespreking,’ zei hij dan. Eerder had hij nooit besprekingen en nu bijna elke middag. Om beurten volgde zijn personeel hem om te zien in welke locatie hij die besprekingen had. Dat was meestal in het casino. 'Ja, in het casino ontmoet ik leidinggevenden van bioscopen uit andere grote steden. We praten, drinken en gokken ook wat … hooguit voor 25 euro per persoon en dan gaan we weer elk ons weegs.
Omdat het zo vaak voorkwam dat ie er niet was, zijn Martin en Theo eens poolshoogte gaan nemen in die goktent. Ze zagen dat er helemaal geen sprake was van een overleg. Duusjo was druk en grof aan het gokken. De fiches van tien euro vlogen over de roulettetafel. Meestal kreeg hij er niks voor terug. Verliezen dus … en die kop van Duusjo, lijkbleek, strak van de spanning … neen dit was foute boel. Het kan nooit zo zijn dat Duusjo dit spelletje speelt met alleen zijn eigen salaris. Zoveel verdient een leidinggevende in de bioscoopwereld nou ook weer niet.
Martin en Theo waren heel gedecideerd: hij belazerde de boel. Ze meldden bij de politie hoe ze Dusjoo bezig hadden gezien. Onder werktijd nog wel: die kleine handneuker, zoals hij binnen Lumière gekscherend genoemd werd.
