Serie: Een Rotterdamse bioscoop in de 60's & 70's. Deel 8: Zeven-Up.

 Alle servicemedewerkers (kassa, buffet, portiers, ouvreuses) van deze bios delen alle fooi altijd met elkaar. Een maand lang wordt alle fooi in een pot gestopt (die gaat de kluis in) en op de eerste dag van de nieuwe maand wordt alles evenredig over iedereen verdeeld.

Wij zijn met zijn tienen en gemiddeld zit er zo’n tweeduizend gulden in de fooienpot. Marja, die getrouwd is en twee kinderen heeft, zegt wel eens dat ze er voor de hele maand haar boodschappen van kan doen. Toch mooi meegenomen!
‘Kijk eens’ zegt Petra tegen Sonja, die druk is achter het buffet. Ze laat Sonja het briefje van vijf gulden zien: ‘fooi van de man die je hebt geholpen zijn plaatsje te heroveren.’
‘Zo, mooi, maar waarom stuur je hem niet gelijk naar mij Petra, zegt Sonja, met gelijk alweer die geile blik in haar ogen. Had ik even kennis met hem kunnen maken; leek me best een aardige vent.’
‘Weinig kans voor jou Sonja, hij had een heel leuke slanke vrouw bij zich.’
‘Nou en ... denk je dat ie niet zo af en toe met zo’n lekker mollig meissie als ik wil kroelen?’

Het is in de pauze van de film zo waanzinnig druk aan het buffet, Sonja en Sonnee kunnen het nauwelijks samen aan. Petra springt maar even bij. Zelfs de bedrijfsleider, meneer Duusjo, steekt dit keer de handen uit de mouwen. Pils, Cola, Seven-Up, Tonic, Appelsap … het is niet aan te slepen en dan heb je ook altijd nog van die zeikerds bij die thee of koffie willen. Ze dreigen door alle gekoelde drank heen te raken.
‘Zegt U het maar, meneer’ zegt Petra tegen de Surinamer voor de bar.
‘Zeven up alstublieft’ en Petra ontdoet zeven flesjes Seven Up van hun dop.
‘Kijk eens aan meneer zeven uppies.’
‘Maar mevrouw, ik ben maar alleen, wat moet ik nu met zeven flesjes Zeven Up?’
‘O, meneer, nou eh … ik dacht werkelijk dat u 7 Seven Up wilde hebben, helemaal mijn fout, sorry’. Maar dat betekende wel dat Petra zes Zeven-up dopjes uit de vuilnisbak moest gaan vissen en die zo goed en zo kwaad als het ging weer op die flesjes moest gaan persen, want als ze die drankjes niet zou kunnen verkopen, zou de schade verhaald worden op de fooienpot. Dat wilde ze niet op haar geweten hebben. Petra vindt het wel lullig van zichzelf dat ze zes bezoekers van die avond een iets minder dan normaal sprankelend Uppie heeft moeten verkopen. Maar ja, het is niet anders.

Morgen: deel 9: Na de pauze.

SERIE: ‘EEN ROTTERDAMSE BIOS IN DE 60’s & 70’s. DEEL 7: INPIEPER.

Zo’n indringertje gaat meestal niet zonder slag of stoot van zijn veroverde stoel af maar Sonja deinst er vanmiddag niet voor terug om de film te laten stopzetten. Gelukkig draait nu nog een ‘Tom en Jerry’-film in het voorprogramma. Ze geeft een seintje aan Martin, in de cabine; die zet de film meteen stop en doet ook gelijk het  grote licht aan. De boosdoener zit voor de hele zaal voor lul. Iedereen gaat zich er dan, luidkeels joelend, mee bemoeien en kiest partij voor de ouvreuse…..natuurlijk helemaal als die ouvreuse er toevallig zo lekker uitziet als Sonja. Zusje Sonnee komt er dan ook nog even bij en voor de stevige sexy  tweeling is het een fluitje van een cent om de indringer onschadelijk te maken door hem tussen hen in te nemen en geruisloos de bioscoopzaal uit te slepen. De politie is inmiddels ook gewaarschuwd en er staat een politiewagen klaar om de onruststoker mee naar het bureau te nemen. Verder doet de politie niet veel met het gebeuren. Proces verbaal wordt opgemaakt meer niet. Dan wordt ie weer vrijgelaten. Net als ze met winkeldieven doen. Als het een beetje tegen zit piept hij de volgende voorstelling weer naar binnen. Al met al is het voor de biosleiding te veel werk om èlke inpieper voor de rechter te slepen.

Eén inpieper krijgt nu wèl een proces aan zijn broek, want die is onderhand twintig keer naar binnengeglipt en dat moet nu maar eens afgelopen zijn. Hoe krijgt hij het voor elkaar zou je zeggen? Nou heel simpel: met slimme vermommingen, brilletje, baardje, snorretje, hoedje, petje mutsje, konijnentandjes (echt waar!) en steeds weer tuint het personeel er in.  

Petra was maar wat blij met de hulp van de tweeling, alléén had ze het echt niet geklaard. Voor haar was het eigenlijk de eerste keer dat ze zo’n heibel meemaakt op haar werk.

In de pauze van de film komt die man, die recht had op die bewuste stoel naar Petra toe en stopt haar een briefje van 5 gulden in haar hand:

‘Omdat jullie zo je best voor mij hebben gedaan; eerlijk delen met die andere twee hè?!’

Dat is een pittige fooi, haast net zo veel als een kaartje kost.

 

Morgen Deel 8: Seven up. 

SERIE: ‘EEN ROTTERDAMSE BIOS IN DE 60’s & 70’s. DEEL 6b: BIOBUSSEN.

 Weet je het zeker dat je niks wil drinken Petra? vraagt Martin nogmaals’

‘Neen Martin! Ik zeg toch: we moeten zo aan de slag en bovendien als ik nou wat neem, moet ik straks gegarandeerd piesen, als ik met de bezoekers bezig ben.’
Het wordt waanzinnig druk vanmiddag; er staan hele rijen voor de deur.
‘Wie doet vandaag die bio-bussen?’ vraagt Lenie, zij is min of meer de chef, zeg maar meewerkend voorvrouw. Ze vertoont zich zelden in de zaal; alleen als het hoognodig is.
‘Dat doe ik wel’ zegt Petra. In die biobussen wordt geld gecollecteerd om spastische kinderen van een onbezorgde vakantie te laten genieten in een Bio-vakantie-oord. Dat collecteren gebeurt in de pauze van de bioscoopvoorstellingen. In alle Rotterdamse bioscopen. Er wordt meestal wat lacherig gedaan in de zaal over die spastische doelgroep van de biobussen. Dat kwam vooral door de hoofdpersoon van het bio-reklamespotje. Die had ook een spastisch spraakgebrek. Hoe dan ook, die bussen zaten na de voorstelling meestal goed vol …. met geld! De meeste ouvreuses hadden er wel een rothekel aan om met die bussen te lopen sjouwen. Maar het móést gebeuren het hoorde gewoon bij hun werk; en het was voor een goed doel.

Petra pakt drie Biobussen onder het bureau van Lenie vandaan.
‘Kom op Sonja, we gaan naar de zaal, de deuren gaan zo open.’ zegt Petra. Ook Martin maakt aanstalten om naar zijn werkplek te gaan.
Sonnee: ‘Ik kom zo ook wel even helpen beneden, het is zo druk vandaag.’
Petra zet de biobussen even bij Marja, die in haar uppie bij de kassa zit. Ze moet bij gebrek aan een portier (Gerrit is er natuurlijk nog steeds niet) zowel kaartjes verkopen als het controlestrookje afscheuren.
Tsja….en dan kan het wel eens gebeuren, dat er zomaar iemand zonder kaartje naar binnen glipt. Bij een uitverkochte voorstelling met geplaceerde kaartjes valt zo iemand snel door de mand, als een ander mèt een kaartje zijn stoeltje opeist.

Morgen Deel 7

SERIE: ‘EEN ROTTERDAMSE BIOS IN DE 60’s & 70’s. DEEL 6a: SONJA & SONNEE.

De volumineuze tweeling Sonja en Sonnee de Greve is er ook. Sonja helpt soms in de zaal. Haar hoofdtaak is echter het buffet. Voor Sonnee is dat net andersom. Sonja en Sonnee zijn niet zomaar een tweeling. Het is een eeneiig, biseksueel, nymphomaan duo … vrij vertaald: ze zijn zo geil als boter. Als Sonja in het publiek iemand gezien heeft die ze wel leuk vindt loopt ze de rest van de avond te soppen door de bios. Bij zo’n drukke voorstelling als vanmiddag kan dat natuurlijk helemáál niet … maar zelfbeheersing is nou niet de beste eigenschap van het sexy duo. Ze gaan ook nog altijd als een echte eeneiige tweeling hetzelfde gekleed: korte truitjes met bijbehorend uitpuilende blote buiken en ruim zicht op hun weelderige décolletés. Met hun iets te korte rokjes, waar hun bilpartijen strak in uitgetekend worden, is succes bij (hetero) mannen èn lesbiënnes onder het publiek, bij voorbaat verzekerd … alles uit de kast voor een eventuele one-night-stand!

Ook collega’s zijn niet helemaal veilig voor de wellustige zusjes. Zo heeft Martin, van wie verteld wordt dat ie elke ouvreuse minstens een keer gepakt heeft,  ook geen weerstand kunnen bieden aan die twee. Het begon met Sonja. Martin en zij waren op een rustig avondje, bij toeval eens alleen in de personeelsruimte en Sonja moest erg diep bukken en lang zoeken in de koelkast naar een colaatje voor Martin en …tja, toen kon hij zich niet beheersen. Als een magneet werd hij door Sonja aangetrokken. Zij schijnt bij die gelegenheid zoveel herrie gemaakt te hebben, dat zusje Sonnee als een speer naar de personeelsruimte is gesneld …  Sonnee had er geen enkel probleem mee. Zij zou haar mondje dicht houden, als Martin háár niet zou overslaan. Nou … Martin is in dat soort zaken nooit de beroerdste.

Inmiddels heeft hij het met beide zusjes al tot vervelens toe gedaan. Voor hem is de lol er nu wel vanaf … ook voor de beide dames trouwens. Ze kunnen elkaar nu met rust laten. Er moet toch altijd een beetje pit, spanning in zitten.

Martin richt zich nu op Petra. Hij is een mooie jongen … hij is jong, heeft een leuke kop, beetje John Travolta-achtig maar dan met stijl lang haar. Hij is altijd gekleed in strak-zwart … aan die wijde-pijpen-broeken-mode heeft hij een broertje dood. Er wordt dan wel gefluisterd dat hij alle ouvreuses minstens één keer heeft gehad maar Petra zit daar in ieder geval (nog) niet bij.

 

Morgen: Deel 6b: Meneer Dusjoo.

 

SERIE: ‘EEN ROTTERDAMSE BIOS IN DE 60’s & 70’s. DEEL 5: MARTIN

 

Deel 5. Martin.

‘Je maakt me wel heel nieuwsgierig. Ik ga die film morgen zien,’ zegt Marja, ‘dan heb ik geen dienst. Weet je trouwens dat onze Gerrit óók zo’n goeie danser is. Daar kan hij vol trots over vertellen. Hij danst nog steeds één avondje per week. Met een vaste partner. Vroeger deed hij ook nog met succes mee aan wedstrijddansen. Daar kan hij nou niet meer aan beginnen. Valt me mee dat hij daarvoor nog een partner heeft kunnen vinden.’

‘Martin is er zeker ook al? Ja, die zit alweer trouw in zijn cabine; hij is bezig met het terugspoelen van de film. Martin is als altijd heel stipt, dat weet je'.

Petra is in dit werk terecht gekomen via haar moeder. Die was, kort na de tweede wereldoorlog al, ouvreuse in het Rotterdamse en ze kwam altijd met zulke leuke verhalen thuis. Zo’n baan wilde Petra ook.

Ze werkt vandaag samen met Lenie. Die twee kunnen lezen en schrijven met elkaar. In de gezamenlijke ruimte (voor het personeel) wordt Petra hartelijk verwelkomd door Lenie. Zij schelen iets meer dan tien jaar: ‘Hallo poppie, wat zie je er toch weer schattig uit. Pas maar op, meissie, want Martin zit al een paar weken likkebaardend naar je te kijken,’ zei ze met een knipoogje. Martin zat er tot haar verrassing ook al. Hij was blijkbaar snel klaar met het terugspoelen van Saturday Nightfever.

‘Wil je ook een bakkie, Petra?’ vraagt Martin.

‘Heel lief van je Martin, maar ik sla even over, dank je, anders moet ik het veel te ‘haast-je-rep-je’ opdrinken, want we moeten over vijf minuten al de zaal in.’

Het lijkt hier wel een rookhol. Werkelijk iedereen zit te paffen. Zelfs op de posters aan de wand staan rokende Hollywoodsterren afgebeeld: Marylin Monroe en Jack Nichelson o.a. ’t Is hier echt om te stikken.

Morgen: Deel 6a: Sonja en Sonnee.

SERIE: ‘EEN ROTTERDAMSE BIOS IN DE 60’s & 70’s. DEEL 4. EEN SOEPEL LIJF.

‘Maar goed, we hebben het over Gerrit, in feite een lieve stumperd dus, en ja, hij schaamt zich óók nog eens zo ontzettend voor zijn handen. Let maar eens op hij probeert zijn handen altijd te verbergen: in zijn zak, tussen zijn benen, op zijn rug, onder de tafel.

Hij praat er liever niet over maar tegen Martin heeft hij zich wel eens laten ontvallen, dat ie die handen te wijten heeft aan zijn eigen eigenwijsheid: hij wilde nooit beschermende handschoenen dragen tijdens het werk dat hij vroeger deed: tegelzetter in de bouw. Hij heeft zijn handen verziekt door met zijn blote handen in die specietroep te zitten. Dat was nodig om al die de tegels netjes in alle keukens en badkamers te zetten. Het resultaat was dat hij om zijn versleten handen werd afgekeurd. Zo is hij na wat omzwervingen uiteindelijk in het bioswerk belandt. Hier dus, nou ja, dat begrijp je zelf toch zeker ook wel hè, Petra?’

‘Vandaag, zal ik zelf de kaartjes niet alleen moeten verkópen maar ik zal ze ook moeten afscheuren, zeker te weten, dat Gerrit niet eerder dan bij het eindpunt van de bus weer wakker wordt en dan is die film al lang en breed bezig. Neen, die zien we hier pas als de film afgelopen is, let op mijn woorden’.

‘Jij en Riek (Petra’s moeder) werken vandaag toch in de zaal?’ vraagt Marja.

‘Klopt. Is ze er al?’

‘Ja, een kwartiertje. Ze is gelijk naar onze ruimte boven doorgelopen. Het leek wel of ze ergens de pest over in had.’

‘Wat denk je Marja: volle bak weer, hè?’

‘Zeker weten. Kijk maar naar wat er nu al in de rij staat en de kassa gaat pas over een half uur open.’

‘Hé Petra, is die film nou echt zo goed?’

‘Ja, hij is he-le-maal te gek, wat kan die John Travolta dansen, zeg, wat een waanzinnig soepel lijf heeft die man. Ik ben gewoon smoorverliefd op hem’.


Morgen Deel 5: Martin.

SERIE: ‘EEN ROTTERDAMSE BIOS IN DE 60’s & 70’s’. DEEL 3: MARJA

‘Niet alleen door dat vele te laat komen, maar ook … ehhh … die handen van hem, hè?! Kijk, jullie ouvreuses worden regelmatig gecontroleerd op schone handen en nagels. Als ze eens een keertje niet schoon genoeg waren, mocht je ze nog gaan wassen. Bij een tweede keer kon je gelijk ophoepelen en hoefde je nooit meer terug te komen. Voor jou een ander. Maar dan Gerrit …  goed … hij kan er niks aan doen ... heb je Gerrits handen wel eens goed bekeken, Petra? Misvormde vingers met geel uitgeslagen nagels; opgezwollen, schilferige, opengesprongen huid van zijn handpalmen. Het is een wonder dat hij hier nog mag werken. Ik heb beslist geen hekel aan die man maar ik word  misselijk als ik zijn handen zie. Soms glimmen zijn handen van het vocht dat uit de opengesprongen wondjes op zijn handen komt. Ik zorg er wel voor dat hij me niet aanraakt. Je weet nooit of het besmettelijk is, toch?  Maar als bioscoopbezoeker kan je dat niet altijd voorkomen … als bezoeker moet je je  kaartje toch aan hem afgeven en het controlestrookje door hem laten afscheuren … en als je dan het kaartje van hem terugkrijgt, ziet die bezoeker zijn handen pas goed. Jasses! Eigenlijk zou hij met handschoenen aan moeten werken.  Maar er is niemand die hem dat durft te zeggen. Het is een schat van een man. Sinds zijn vrouw Ada bij hem is weg gegaan, staat hij er nog eens helemaal alleen voor ook.’

 

‘O’, zegt Petra, ‘dat wist ik niet.’

 

‘Ja, die is er, een jaar geleden alweer bijna, vandoor gegaan met Bernd, de operateur, de voorganger van Martin.  Ada en Bernd leerden elkaar kennen op een personeelsavondje in Wienerwald. Het was gelijk dik aan en het is nooit meer uitgegaan tussen die twee. Arme Gerrit. Typisch… zóveel stelletjes hebben elkaar leren kennen door het wèrk … zoveel stelletjes zijn uit  elkaar gegaan en ook weer hertrouwd binnen het welhaast incestueuze bios-wereldje’.

 

Marja, de kassière schudt meewarig haar hoofd.

 

 

Morgen: Deel 4: Een soepel lijf.