Posts tonen met het label ultrarechts. Alle posts tonen
Posts tonen met het label ultrarechts. Alle posts tonen

donderdag 2 oktober 2025

KORT VERHAAL.

 Ik vraag hem wat de titel is van dat korte verhaal dat ie aan het schrijven is.

‘De dansende drol’, antwoordt hij onmiddellijk, vanuit de keuken. Hij staat koffie te zetten voor ons. Onwillekeurig moet ik lachen. ‘Hij lult maar wat. Hij wil van mijn gezeik af zijn’.

 Ik heb hem tot vervelens toe gevraagd of ik zijn verhaaltje mocht lezen maar telkens krijg ik nul op het rekest:

‘Ik houd mijn grenzen scherp in de gaten, dame’, krijg ik dan steevast te horen. ‘Ik ben nog druk bezig foto’s te selecteren voor bij mijn tekst. Dat is een hele klus. Kan nog wel even duren’.

 Om mijn  nieuwsgierigheid te bevredigen deed hij me onlangs zowaar een concessie. Hij  gaf hij me een uiterst minieme impressie van zijn pennenvrucht. Eigenlijk al te veel, vond hij.

 Nog geen half a-4-tje:

 Het verhaal vertelt de wonderlijke gebeurtenissen in een klein dorpje in Drenthe. Twee vrouwen, Berna en Ada , vijftigers en hun echtgenoot (Bernd) wonen daar samen. In de garage bij hun woning treffen ze op zeker moment het stoffelijk overschot van Berna aan.

De klusser Peter, een jonge man van 19 is bezig met  het verduurzamen van dat huis. Ook is hij bereid gevonden de wc-pot de vervangen. Dat laatste doet hij zwart.  

In een van de eerste scènes wil Peter de douchekop vervangen voor een duurzamere. Als hij  naar de douche vraagt, zegt Ada, recht voor zijn raap:

‘De douche en de plee zitten in één ruimte. Bernd zit daar nou te schijten, dus ik zou als ik jou was maar even wachten. Je begrijpt vast wel waarom, toch? Doe in de tussentijd maar wat anders.’

Bij het horen van Ada's stem krijgt Peter kriebeltjes in zijn buik.

 ‘Alle lampen moeten vervangen worden door ledlampen, mevrouw. Daar ben ik wel even mee bezig. Intussen zal die stank in de douche wel weggetrokken zijn’, lachte Peter wrang.


Nou, meer wil hij niet loslaten.

 

Eindelijk daar is tie al met de koffie. Ik zit naar een uitzending voor Politieke Partijen te kijken. De PVV van Wilders is aan de beurt. Hij zegt precies wat ik wil horen:

’Alle migranten, asielzoekers en criminele allochtonen moeten weg uit Nederland. Er komt er geen een meer in. Wij geven u uw mooie Nederland weer terug'.

Het koffieblad zet hij op de salontafel; mijn benen zwiept hij er vanaf. Hij pakt de afstandsbediening van de tv en zapt naar  YouTube. 

Hij haat Wilders. Zelf stemt hij SP.

Ik snap het niet en hij zelf al helemaal niet. Dat hij bij me blijft. Bij mij, een vrouw met een ultrarechts mensbeeld.