DOELGROEPENBAD.

 Doelgroepenbad.

Zonder mijn tien-rittenkaart kom ik het zwembad niet uit. Ik heb de streepjescode van die kaart nodig. Net zoals de scan-kassabon bij de super. Het poortje slaat alarm. De kaart is toen ik zo heerlijk zwom uit mijn badtas gejat. Pas ‘twee ritten’ gebruikt. Daar sta ik dan bij de uitgang: op mijn zwemvliezen en zonder onderbroek … maar dat laatste ziet niemand.

‘Ik laat mijn tas al jaren hier in het kleedhok staan,’ zei een zwemmer, ‘nog nooit wat gepikt.’

De eerste keer in vijf jaar dat ik m’n badtas in dit kleedhok laat staan is mijn badtas geplunderd . Die kaart dus … en nog wat spullen: m’n onderbroek, sokken, een leuk sjaaltje, m’n gele badhanddoek, mijn geile, rode corduroy jasje en mijn lila schoenlepel. Zonder schoenlepel krijg ik mijn schoenen met geen mogelijk aan. Ik probeer wel eens mijn middelvinger als loenschepel te gebruiken, dat lukt wel, maar heel moeizaam: dan kan ik een week lang die middelvinger niet opsteken naar de een of andere aso.

Hoe moet dat nou verder? Zonder schoenle … tien-rittenkaart? Jezus! Zie ik nu pas! Mijn oranje Nikes zijn ook weg. Ik had ze hier onder de bank neer gezet. Kan ik dalijk verdomme op mijn zwemvliezen naar huis. Dat heb ik weer!

Sta ik daar kletsnat, druipend en licht bibberend van wat nauwelijks kou te noemen is, gebogen over mijn half leeg geroofde badtas. Komt een vent dat verkleedhok binnen: ‘Goedemorgen heren,’ zegt hij opgewekt. ‘Ik sta hier verdomme als enige! Zie je dat niet, lul,’ denk ik. Van mijn lontje was niks meer over. Ik krijg de neiging om die vent die net binnenkwam een rotschop te geven … afreageren, hè.

Ik ken hem wel. Als enige ‘vent’ staat hij met zijn zwaar behaarde melkflessen, in z’n veel te strakke zwembroekie, te springen tussen dertig moddervette doelgroepwijven. Wekelijks staat hij daar in dat ‘lekker’ warme water. Lekker warm, ja, … van alle zeik natuurlijk, waar anders van? Samen fijn bewegen op de muziek van Banks: ‘Warm water.’

Een badjuf vindt in de gevonden voorwerpen mijn tien-rittenkaart en brengt het alarm tot zwijgen. De streepjescode bevrijdt me.

HEERLIJKE VENT

 

Heerlijke vent, die Dick. Ik kan gewoon de boel, de boel laten. Mijn spulletjes bij elkaar zoeken. Lekker zitten beppen met mijn gasten over van alles en nog wat en Dick … Dick regelt verder gewoon alle regeldingetjes voor de kooravond. Dick doet open. Neemt de jassen aan. Zorgt voor de koffie, wel of geen melk/suiker, plakje cake erbij, enzovoorts, enzovoorts. Hij regelt echt alles, dat op dat moment gedaan moet worden. Soms ook nog een klein beetje meer. Tof toch zo’n vent?! Niet iedere man heeft daar zin in. Het is maar goed dat ik mijn eigen lieve regeldickie heb, want anders zou er deze avond gewoon niet gezongen kunnen worden.

Dàt we gaan zingen is nu wel zeker maar wàt we gaan zingen weten we nog niet. We kiezen zoals altijd om de beurt een nummertje. Vanavond worden dat vooral oude popsongs, country en rock and roll. Teus en Thea spelen gitaar. Ik viool. Zingen doen we alle drie. We zingen vanavond, na de koffie en vòòr de wijn, liedjes van Dolly Parton, Boudewijn de Groot, Leonard Cohen, Bruce Springsteen, Cliff Richard, Elvis Presley, Melany en Roy Orbison. Een aantal nummers van hen gaan we ook zingen op ons eerstvolgende optreden op 5 mei.

 Dick zorgt in de pauze voor fris en sterke drank. Hij snijdt een groot stuk oude boerenkaas in kleine blokjes en  duwt er prikkertjes in. Dat soort kutklusjes kan ik met een gerust hart aan Dick overlaten … en weet je … hij doet het allemaal nog graag óók!

‘Hè, Dick?’

‘Wat, zeg je, schat?’

 ‘Zeg maar ja, joh Dick, altijd goed, haha.’

Het zal wel door de alcohol komen, dat er na de pauze niks meer van zingen komt. De leden van het muziekgroepje hebben het over koetjes en kalfjes. Teus meldt dat geile Harrie is ontslagen. Geile Harrie is al enkele jaren een collega van Teus, die zijn bijnaam te danken heeft aan … nou ja, dat zal wel duidelijk zijn lijkt mij. Preutsheid kent Harrie niet. Zo laat hij zijn collega’s, zonder enige gêne, ‘genieten’ van naaktfoto’s van hemzelf en van zijn aan obesitas lijdende echtgenote. En dan nog wel in de meest onappetijtelijke poses. Harrie was al enkele malen door de bedrijfsleiding gewaarschuwd. Maar nu was de maat vol.

Ter gelegenheid van  5 mei heeft het muziekgroepje een optreden in Verzorgingshuis Moedeloos. Zo af en toe nodigt de activiteitencommissie van het huis een zanggroepje uit om er bij de bewoners de moed een beetje in te houden. Iets wat beslist niet meevalt, gezien de alsmaar toenemende bezuinigingen in de zorg. Als koor besluiten we voor deze avond, een zeer vrolijke, toepasselijke meezinger met een hoog oppepgehalte op het programma te zetten. We kozen voor de volgende, makkelijk mee te zingen tekst:

envanjehelahola, houterdemoedmaarin (3X)

envanjehelahola, houterdemoedmaarin (2X)

Voor alle zekerheid heb ik Dick gevraagd om op zijn werk vijftig kopietjes te maken van de bovenstaande tekst. Die deelt hij dan uit vlak voor we dat nummer gaan zingen. Kunnen die oudjes allemaal lekker meebrullen.

 Is het een schatje of niet soms, die Dick van mijn?