EEN REISJE LANGS DE RIJN.

Negen jaar geleden toen ik in Prinsenland kwam wonen leerde, ik Hans kennen. Ik werd lid van het koor, waar hij al jaren zong. Ik was toen 65; Hans 76. Muziek en zingen was Hans’ grote passie. Hij had een enorme verzameling cassettebandjes. Met vooral Nederlandstalige muziek.

Ik ging op dat koor … een manier om mensen te leren kennen, in deze voor mij nieuwe wijk. Ik was net gescheiden, had veertig jaar in het Oude Noorden gewoond. De dirigent zette me naast Hans neer. Een prima beslissing.

Toen Hans tachtig werd wilde hij samen met het koor ‘Een reisje langs de Rijn’ zingen. Ik zou voor alle koorleden de tekst daarvan uitprinten. Daar was Hans blij mee. Het werd een succes.

Ten tijde van Corona stopte het koor. Hans en ik hielden contact. Om en om gingen we bij elkaar koffie drinken. Hans draaide bij hem thuis Willy Alberti, Johnny Jordaan, Rita Corita. Ik liet thuis mijn muziek horen: de Stones, Dylan, Simon and Garfunkel. Ik kon aan zijn gezicht zien, dat ie dat niks vond. Hij heeft het nooit gezegd.

Eind vorig jaar was ik hem even kwijt. Ik deed een briefje in zijn brievenbus. Vrij snel kreeg ik een reactie van zijn dochter: haar vader had een beroerte gehad. Hij was tegen zijn ledikant gevallen, met als gevolg een pittige hoofdwond. Maar die beroerte heeft hem lelijker te pakken genomen.

Hij ligt nu in een verpleeghuis.
Elke zaterdag ga ik bij hem op bezoek. Hij gaat snel achteruit. Wordt opgeblazen-dik en gaat slechter lopen. Al een paar maanden herkent hij mij niet als ik bij hem op bezoek kom. Hij is onrustig … zoekt in zijn kamer naar zijn sleutels, die hij, als hij ze gevonden heeft, op een andere plaats neerlegt en dus ook weer kwijt is.

Hans wordt boos als medebewoners zijn kamer in kijken: ‘Doorlopen, er is hier toch niets te stelen’, roept hij dan. Hij werd echt agressief toen een buurvrouw te lang naar hem bleef staan staren: hij vulde een bloemenvaas half met water en gooide dat bij die vrouw in haar gezicht.

Het was Hans’ laatste ‘grote’ daad. Steeds meer werd hij een ‘dood vogeltje’. Op het laatst zong Hans af en toe nog een regeltje uit ‘een reisje langs de Rijn’ en zonk dan weer weg.

WAAR ROOK IS IS VUUR

 

Sinds ik mijn naaste buurvrouw Vera de buurtroddel over haar prille vriendje Koos  vertelde, ben ik bang voor zijn wraak. Ik heb al jaren een oogje op Vera maar ik zie met verdraaid grote tegenzin, dat er iets moois groeit tussen haar en Koos, die pas bij ons aan de overkant is komen wonen.  

Gezellig drinken ze samen thee in de tuin…..hij neemt een lekker cakeje mee: ’zelf gebakken’  liegt hij, want: vanmorgen bij de bakker gekocht … heb ik zelf gezien. Koos is een gescheiden agressieveling (van horen zeggen dan) en Vera een bewust ongehuwde moeder, dromerig flowerpowertypetje.

   Koos helpt een handje in de tuin: beetje gras maaien, hegje knippen, struikjes snoeien Hij plakt haar lekke fietsband en vandaag zie ik hem in de weer met het schuren van het tuinameublement. Het moet niet gekker worden. Dat wordt het toch wel: hij gaat staan verven voor haar.

Met die roddel dacht ik mijn concurrent Koos uit te kunnen schakelen. Vera vond het blijkbaar niet zo’n probleem, wat hij had uitgespookt. Ik zou zo’n figuur als Koos absoluut niet in mijn huis willen hebben. Maar Vera …ze gaan veel met elkaar wandelen. Soms heel lang ook. Zo af en toe dan gaat zij even bij hem op bezoek … en dan komt hij weer eens vrolijk in háár huisje, naast mij....en dat gaat zo maar door.  

   Wouter is de zoon van Vera … negen jaar met zeker negen kilo aan overgewicht. Wouter gaat pesterig expres op een net door Koos geverfd houten tuinstoeltje zitten: benen, handen  en korte broek zitten onder de groene verf. Wouter pakt bij het naar binnen gaan, met zijn verfhanden het colbertje, dat Koos aan de tuindeurknop heeft gehangen. ‘Godverdomme,’ vloekt Koos. Met een rood hoofd vliegt  Koos op uit zijn ligstand.in het gras. Hij lijkt Wouter te gaan aanvliegen.

Het is een geluk dat Vera er net aankomt en tussen haar zoon en haar vriend belandt. Zo voorkomt ze erger. Wouter weet nu genoeg…kinderen voelen het vaak perfect aan als er iets niet pluis is met iemand. Daar hebben ze een zesde zintuig voor. 

  

De roddel vertellen geeft me een kick. De angst nadien beklemt me.

Koos heeft net een baksteen door mijn voorruit gegooid en enkele planten in mijn tuintje vertrapt. Terwijl ik bezig ben de schade in mijn tuin te herstellen, komt Koos op me af.  De stoom komt uit zijn oren. Het zweet breekt me aan alle kanten uit; mijn handen, mijn armen verslappen. Met gebogen hoofd staat hij voor me en haalt met zijn rechtervuist razendsnel naar me uit. Uitgeteld lig ik op mijn grasperkje. Vaag hoor ik Vera gillen. Koos staat over me heen gebogen en met zijn hoofd vlak boven mijn gezicht, bijt hij mij toe: “Ik hèb mijn ex niet het ziekenhuis in geslagen, ik heb mijn kinderen nooit misbruikt en ik hèb dus ook nooit in de bak gezeten. Als je dat nog één keer  hier in de buurt rondbazuint maak ik je echt helemaal af,  vuile teringklootzak!” Mijn gezicht zit vol speekselspetters van die agressieveling.

   Nog nahijgend van boosheid loopt Koos naar zijn huis aan de overkant; Vera stelpt het bloeden van mijn gescheurde lip. Doet er wat jodium op. Dat prikt venijnig. Vera wil, na wat ze vandaag allemaal gezien en gehoord heeft, niks meer met Koos te maken hebben.  

   ‘Je lipje zal gehecht moeten worden, Kurt’ zegt Vera, er móét ook haast wel een tandje van je loszitten na zo’n dreun.’

   ‘Lipje ... tandje ...dat klinkt lief.’

  ‘ Trouwens Kurt, zullen we de politie even bellen? Zoiets mag Koos toch niet straffeloos doen, lijkt mij …’

   ‘Nee, laat maar zitten, Vera, dat wil ik niet.’ Die dreun is niet helemaal onterecht … .ik heb die roddel rondgebazuind ,,, zonder de waarheid precies te kennen. Hoewel, waar rook is, is vuur.

   Het pijntje aan het lipje en het losse tandje. Wat een taai ongerief; maar hoe liefdevol is Vera’s zorg .. en daar was het mij toch om te doen!