EEN REISJE LANGS DE RIJN.

Negen jaar geleden toen ik in Prinsenland kwam wonen leerde, ik Hans kennen. Ik werd lid van het koor, waar hij al jaren zong. Ik was toen 65; Hans 76. Muziek en zingen was Hans’ grote passie. Hij had een enorme verzameling cassettebandjes. Met vooral Nederlandstalige muziek.

Ik ging op dat koor … een manier om mensen te leren kennen, in deze voor mij nieuwe wijk. Ik was net gescheiden, had veertig jaar in het Oude Noorden gewoond. De dirigent zette me naast Hans neer. Een prima beslissing.

Toen Hans tachtig werd wilde hij samen met het koor ‘Een reisje langs de Rijn’ zingen. Ik zou voor alle koorleden de tekst daarvan uitprinten. Daar was Hans blij mee. Het werd een succes.

Ten tijde van Corona stopte het koor. Hans en ik hielden contact. Om en om gingen we bij elkaar koffie drinken. Hans draaide bij hem thuis Willy Alberti, Johnny Jordaan, Rita Corita. Ik liet thuis mijn muziek horen: de Stones, Dylan, Simon and Garfunkel. Ik kon aan zijn gezicht zien, dat ie dat niks vond. Hij heeft het nooit gezegd.

Eind vorig jaar was ik hem even kwijt. Ik deed een briefje in zijn brievenbus. Vrij snel kreeg ik een reactie van zijn dochter: haar vader had een beroerte gehad. Hij was tegen zijn ledikant gevallen, met als gevolg een pittige hoofdwond. Maar die beroerte heeft hem lelijker te pakken genomen.

Hij ligt nu in een verpleeghuis.
Elke zaterdag ga ik bij hem op bezoek. Hij gaat snel achteruit. Wordt opgeblazen-dik en gaat slechter lopen. Al een paar maanden herkent hij mij niet als ik bij hem op bezoek kom. Hij is onrustig … zoekt in zijn kamer naar zijn sleutels, die hij, als hij ze gevonden heeft, op een andere plaats neerlegt en dus ook weer kwijt is.

Hans wordt boos als medebewoners zijn kamer in kijken: ‘Doorlopen, er is hier toch niets te stelen’, roept hij dan. Hij werd echt agressief toen een buurvrouw te lang naar hem bleef staan staren: hij vulde een bloemenvaas half met water en gooide dat bij die vrouw in haar gezicht.

Het was Hans’ laatste ‘grote’ daad. Steeds meer werd hij een ‘dood vogeltje’. Op het laatst zong Hans af en toe nog een regeltje uit ‘een reisje langs de Rijn’ en zonk dan weer weg.

WITTE DE WITH.

Op het terras van café ‘de Witte Aap’ in de Witte de Withstraat drink ik een biertje. Ik bestel een kleintje pils. De barman blijkt geen Nederlands te verstaan want ik krijg een halve liter. Daar betáál ik ook naar: zeseneenhalve euro. Niet te weinig ….  maar goed … het is feest op de Witte de With … dus de cafébazen slaan er ook een feestelijk slaatje uit.

‘Is die stoel nog vrij?’ vraagt een dame (65).

Ze wijst naar een stoel aan mijn tafeltje.

‘Ja. Kom d’r  gezellig bij zitten!’  Ze zeult een king-size Wibra-tas met zich mee.

‘Eerst even een biertje halen, hoor.’ Ze zet haar tas op die stoel. ‘Past u even op mijn tas’ …  ze ziet me de laatste slokken van mijn bier wegklokken. ‘ Ik neem gelijk wel een pilsje voor u mee … lust u vast nog wel.’

‘Lekker! Alleen niet zo’n bloemenvaas als deze,’ lach ik.’

Gezellig, vandaag de Witte de Withstraat en omgeving … een dichter op een zeepkist … een Afrikaanse dans- en djembégroep … een kerk op de Schiedamse Vest met prachtig gemozaïekte muren …  en theater in een oud fabriekspand op de Baan.

‘Alstublieft, één voor u en één voor mij, proost.’ (ze drinkt haar pilsje in een teug leeg). ‘Sorry hoor,  ik hàd me toch een dorst! Weet u wat dit is … dat gedoe hier? ’

 ‘Ja … moderne kunst.’ ‘Ik ben net naar een toneelstuk geweest dat werd  gespeeld door mensen die bij de GGZ lopen, zeg maar psychiatrische patiënten. Goed om zien … bijzonder … maar stééngoed.’

‘Oké, dat is dus modern …. ‘bijzonder’ … ik zou hier nooit geweest zijn als mijn moeder geen ondergoed nodig had. Wat in haar kast ligt is niet toonbaar meer. Hemden en broeken versleten. Vlekken, die er niet uit te boenen zijn. Ik ga naar de Wibra voor een paar nieuwe setjes ondergoed. Dat spul is daar toch het voordeligst. Ga speciaal op zondag, dan is het wat rustiger. Maar dat valt eigenlijk nog tegen. Als ik klaar ben bij de Wibra, hoor ik Afrikaanse muziek en zie de drukte in de Witte de With. Van die Afrikaanse dans heb ik genoten. Ik ben gek op dansen ... rumba, chachacha, de tango ook … houdt u ook van dansen?’

‘Ja, ik hou van wild …. vrij dansen … zonder die verplichte danspasjes.’

‘O,’ zegt ze. Ze kijkt wat zorgelijk. ‘Mijn moeder kan niet meer zo lang alleen thuis zijn. Ik ben haar mantelzorger.  Thuiszorg doet geen kl… sorry  … Thuiszorg doet niks meer voor haar… nou, ik moet er echt vandoor …. dag meneer.’

‘Dag mevrouw , vergeet dat geld niet mee te nemen … dat is voor dat pilsje, dat ik net van u kreeg.’

‘Joh, schei nou effe gauw uit … neem er nog maar lekker eentje van mij. Tot ziens.’

Met een ietwat schommelende tred loopt ze de Witte de Withstraat in en verdwijnt langzaam in de bescheiden menigte.