DISNEYLAND.

Wat een drukte vandaag. Echt weer zo’n dag dat ik niet genoeg heb aan die 24 beschikbare uren. Ik moet het echt ff op een rijtje zetten: mediteren, sporten,  bloed prikken, naar de expositie ‘70 jaar Rotterdam-pop in Studio 2 van de Doelen, mijn maatje Derck (Liverpool 1949) een grappige column brengen over de Engelse voetbalkampioen uit zijn geboortestad en de Nederlandse trainer Arne Slot en koffie leuten bij een vriendin.   

Nu zit ik thuis, denk wat te kunnen gaan schijven, wordt er gebeld. Buurvrouw An staat voor de deur. Ze is gevallen heeft een bloedende snijwond midden in de kolossale blauwe plek op haar rechterarm. Of ik er pleisters op wil plakken. Twee grote pleisters plak ik over elkaar heen.

‘Als het blijft bloeden kom ik wel weer naar je toe voor een nieuwe pleister.’

‘Hoe ben je gevallen?... over een kleedje? … of een …?

‘Weet ik veel?!’

Het 6 uur journaal heb ik nog op staan. Halverwege wordt een nieuwsitem over de prijs van schoongemaakte spruitjes onderbroken.

‘Minister van Migratie en Asielzaken Marjolein Faber is tijdens een werkbezoek aan Disneyland in Parijs op gruwelijke wijze om het leven gebracht. Op beelden van beveiligingscamera’s is te zien dat er herhaaldelijk met een honkbalknuppel op haar ingeslagen wordt door een uitzinnige Donald Duck-figuur. Na langdurig onderzoek trof de Franse politie op een damestoilet een Donald Duck-pak aan. Met daarin de stoffelijke resten van een jonge eendenfamilie met zes kleine  kuikentjes. Onderzocht wordt of er bruikbare DNA-sporen in het Donald Duckpak te vinden zijn. In politiek Nederland is de dood van Marjolein Faber als een bom in geslagen. De markante Faber werd met name door extreem rechts als een super getalenteerde politica gezien, die als geen ander de gevoelens van het lompenproletariaat wist te verwoorden en ook in beleid om kon zetten. Zij wàs in zekere zin zelf ‘beleid’. Elke migrant kon blindelings op haar maatwerk vertrouwen: tegenhouden, terugsturen, ontmoedigen en treiteren! Grote Klasse. Moedig ook.