EEN HETE DAG.

Het eerste uur dat ze wakker zijn, zeggen ze vrijwel niets. Het is ook niet normaal om op dit tijdstip van de dag veel te zeggen. Heel even kijken ze elkaar aan ... ‘lekker bakkie’ … was het enige dat ze tot nog toe gezegd hadden, na het kopje koffie, dat ze was aangeboden door de organisatie.

Het is half zes in de ochtend. Het lijkt klaarlichte dag. De zon is bijna op. Het wordt een hete dag. Nu al is het warm. Twee anderen zijn een half uur eerder vertrokken. Toen was het ook al licht, zij het iets minder.  De rest van de groep mag pas weg rond zeven uur. Die zijn niet te benijden. De rest van de groep wandelaars is veel rapper dan de vier, die eerder mochten vertrekken. Weldra zullen die worden ingehaald door de rest, net als zij binnenkort die twee vòòr hen zullen inhalen. Toch gaat het hen er niet om voorop te lopen. Winnen is geen doel, voor geen van de wandelaars trouwens. Meedoen is belangrijker dan winnen.

Gisteravond laat hoorde hij dat zijn dochter Helma over tien dagen naar huis mag. Ze is zo blij als een klein kind. Eindelijk weer ‘eigen baas’ na een ziekenhuisopname van bijna vier weken. Na een val van haar fiets, ze viel op haar hoofd, wordt ze erg depressief. Na enige dagen menen haar psychiaters verschijnselen te herkennen, die duiden op een postnatale depressie. Zeer tegen haar zin, maar voor haar eigen bestwil en dat van haar tien dagen oude Marieke, moet ze worden opgenomen in het psychiatrisch ziekenhuis Sancta Immaculata in Oegstgeest. Marieke moet ze thuis laten. Woedend gooit ze een stoel door de ruit van haar kamertje. Net voor ze met de losgekomen glasscherven haar pols door kan snijden wordt ze ‘gered’ door de verpleging.

Zijn zus loopt lekker rustig, glimlachend. Haar gedachten zullen bij het aanstaande huwelijk van haar zoon Leo zijn. Moeders trots, die Leo. Hij woont alweer een aantal jaar in Nieuw-Zeeland. Ze mist hem erg. Over drie weken stapt hij in het huwelijksbootje met de superschone Iraanse jongedame Parvanan, wat vlinder betekent.

Het allermooiste is dat zij er samen met haar Dien bij kan zijn, daar in Wellington. Wat verheugt ze zich op die bruiloft en wat is ze blij met Dien, die toch maar mooi haar vliegangst gaat overwinnen.

De twee die vòòr hen liepen hebben ze inmiddels ingehaald. Als ze achterom kijken, zien ze de grote restgroep met rasse schreden naderen.

OPVLIEGER.

Onderweg naar het popkoor kom ik Els tegen. Een van de vele zangeressen.  Ze zit op een bankje langs de Alexanderlaan. Ik zeg niks en plof naast haar neer.

‘Wat mot je?’ vraagt ze.

‘Waarom zit jij hier te zitten?’

Ze haalt haar schouders op: ’Gewoon’, zegt ze.

‘Je vindt het toch zeker niet erg dat ik naast je kom zitten?’

 Begint ze ineens te hinniken, een ‘stom soort van lachen’. Ik buig voorover zodat ik haar beter kan aankijken.

‘Je zit me toch niet uit te lachen hé, Els?’  

‘Neen, joh’, hinnikt ze nog na. Ik ben hier ff gaan zitten omdat ik overvallen werd door een opvlieger. Ik kon geen stap  meer zetten’. En weer begon ze te lachen nu meer te ginnegappen.  ‘

‘Ik ben d’r nog steeds niet aan gewend. Duurt nu al tien jaar. Nou ja bijna dan’.

Els heeft me al eens verklapt dat ze 55 is. Dus vanaf haar 45^e loopt ze al te etteren.

 ‘Ik had het kunnen weten, Jos. Geen zin om op te staan. Eigenlijk moet ik helemaal niet zingen. Mijn lijf zegt: neen. Maar ik luister niet. Ik blijf over mijn grenzen heen gaan. Een collega van me, ook in de overgang, belt. Ze  heeft slecht geslapen en … ‘ik duik er nog maar even in, hoor’ Els. Dan sta ik er weer mooi alleen voor met mijn opvliegerlijf’.

‘Ja, net zoals je nú hier zit. Je had beter thuis kunnen blijven.’

‘Thuis had ik in mijn eentje gezeten. Van het zingen straks krijg ik weer energie.

‘Okee, Els, zo ervaar ik dat ook, dat klinkt positief. Mijn ex, heeft nooit last van de overgang gehad. Wel van haar menstruatie (zij noemde het ‘opoe’). Voor ons alletwee waren dat telkens weer zware dagen. Veel chagrijn, hoofdpijn, misselijkheid, meisje lacht meisje huilt, moe, kotsen, de dunne, ruzie maken, passief en super eigenwijs.  Met de overgang hebben we nooit geen last gehad. Zij slikte hormoonpillen daardoor verliep die periode voor ons opvliegerloos. Ze stopte met die pillen toen bekend werd dat het kankerverwekkers waren’.

‘Daarom ben ik er nooit aan begonnen, Jos. Toen jouw ex met die hormoonpillen begon was het gevaar van kanker nog niet bekend. Ik moest die shit absoluut niet in mijn lijf hebben

 … oooh, godverdomme, daar komt er weer een, Jos .. dsjiezus!’ 

Dancing Queen (Reprise)

 

Dancing Queen.

In een huis, aan de overkant, danst een vrouw in haar lingerie. ‘t Is half twaalf in de avond. Haar bewegingen zijn sierlijk, groot en slow. Tot halverwege haar bovenbenen kan ik haar zien. Vuurrode lingerie heeft ze aan. Ze heeft donker haar … een blanke huid. Haar voeten stevig op de grond. Haar bovenlijf en heupen swingen op de muziek … àls er al muziek is, daar in dat huis. Misschien zingt ze zelf. Of ze beweegt op de muziek in haar hoofd. In haar verbeelding swingt ze met haar geliefde ... iets van Pink Floyd of Enigma hoort ze. Ze danst met haar rug naar me toe. Haar glanzende haar valt tot halverwege haar rug.

De vrouw gaat helemaal los. Ze springt ritmisch op en neer, haar armen zijn  één met de muziek ... àls daar tenminste muziek is. Soepel draait ze met haar heupen naar rechts, naar links, in ’t rond.

Ze  zal zo tussen de dertig en de veertig zijn. Dichter bij de dertig dan de veertig. Waarom? Ja, die super soepele bewegingen, hè … en zeker ook dat afgetrainde lijf. Ze zal één meter tweeënzeventig zijn. Geen buikje èn van deze afstand géén zwembandjes te zien … ook geen rimpels of grijze haren.  Haar borsten en billen lijken stevig ... hard bijna. Dat zegt natuurlijk niks, want ook haar knalrode lingerie kan corrigerend werken.

Eerlijk gezegd, sta ik me een beetje op te geilen, hier, in mijn eigen woonkamer. ‘Zou ik nou echt de enige van de buren zijn, die hier getuige van is?’ Kan me haast niet voorstellen.

Àls die ‘dancing queen’ muziek op heeft staan, dan gaat ze nu uit haar ‘plaat’ bij de swingende klanken van  the Police, Led Zeppelin of de Stones. Ik ben nieuwsgierig naar haar gezichtje. Op zo’n afstand krijg je daar niks van mee.

Uit mijn verzameling vakantiespullen, heb ik  de verrekijker opgediept. Eindelijk komt die thuis ook es een keertje van pas!

De dame voelt nu héél dichtbij. Ze danst wild, met haar rug naar het raam. In een flits draait ze zich om en trekt met één beweging haar pruik af. Op haar kin, dat ik nu héél scherp in het vizier heb, groeit een grijs ringbaardje.

‘Verrek! Het is een kerel …’ Hij zwaait lachend naar me. Gegeneerd zwiep ik de overgordijnen dicht.

 

RAUWE PAPRIKA EN UI.

M’n oudste zoon komt vandaag langs. Direct uit zijn werk komt hij naar me toe. Hij werkt hier vlak bij. Naast station Alexander. Zo eens per maand zien we elkaar. Hij eet dan mee van het lekkers dat ik maak. We praten over voetbal, politiek, stand-up-comedy, muziek, zijn broer (mijn jongste zoon),  zijn moeder (mijn ex) en wat verder nog ter tafel komt.

Hij komt ook eens in de maand langs om mijn financiële administratie te doen. Misschien wel stom eigenlijk, want zelf heb ik daar lange tijd mijn brood mee verdiend. Maar nu ben ik blij dat ik het aan hem kan over laten. Hij is van alle financiën up-to-date op de hoogte. Doet nog dagelijks cursussen, terwijl ik het boekhouden al een halve eeuw achter me heb gelaten. Ik werd toentertijd ook heel moe van vijf dagen in de week, acht uur per dag in de boekhouding staan. Mijn zoon heeft daar geen moeite mee.

Ik  ben meer de creatieve toer op gegaan. Met alleen maar theater, schrijven, cinema, sporten, koken (en eten) kom ik elke dag al een uur te kort. Dus, ook al zou ik er qua kennis, goed toe in staat zijn, dan zou ik domweg nog geen tijd hebben om te gaan zitten boekhouden.

Vanmiddag heb ik met een vriend afgesproken in Het Loo. Daarom begin ik al vroeg in de ochtend met het vervaardigen van een smakelijke pizza voor mijn zoon en mij. Een bakplaatpizza nog wel! Geïnspireerd door de bekende dierenarts dokter Oetker. Die dokter levert de spullen voor de pizzabodem. Ik bedenk, verzamel en snij de rijkelijke vulling: bleekselderij, tomaat, ui, knoflook, groene en rode paprika, champignons, basilicum, mozarella en salami.

Om twee uur had ik met mijn vriend Louis afgesproken bij Het Loo. Alleen ...Het Loo is om twee uur nog dicht. Ze gaan op donderdag pas om drie uur open. Dus heb ik Louis meegesleept naar mijn huis, alwaar we mijn laatste twee pilsjes hebben opgezopen.Om vier uur verlieten we mijn huis om boodschappen te gaan doen. Louis bij Albert Heijn. Ik bij Jumbo. Voor wat spaatjes.

Terwijl de pizza gebakken wordt, arriveert mijn zoon. Ik maak nog gauw twee frisse salades, rasp wat oude kaas, deponeer tien olijven (allemaal met pit!) op een schoteltje. Ik zet twee flesjes spa rood en twee glazen erbij op de salontafel.

Om zes uur gaan mijn zoon en ik ‘aan tafel’. ‘Lekkere pizza’, zo oordelen wij beiden, ‘ondanks de rauwe paprika en ui’. 

VAN BRIENENOORD.

Elke dag wil ik iets bijzonders doen. Iets anders dan alleen maar ontbijten, krantje lezen, koffie drinken, sporten, boodschappen doen, koken en wèèr koffie drinken. Soms moet ik daar diep over nadenken en dan kom ik op het idee om een toneelstuk te gaan bekijken in Enschedé. Soms weet ik in een flits, dat ik een nachtwandeling ga maken in het Kralingse Bos.

 Vandaag hoef ik niet zo lang na te denken over wat ik ga doen. Dat komt zo. Ik doe vrijwilligerswerk bij de Stichting Corridor: elke dinsdagmiddag ga ik met een autistische man op stap. Ik krijg daar een kleine geldelijke vergoeding voor èn de Rotterdampas. Eens in de paar weken organiseert die stichting een excursie voor zijn vrijwilligers. Deze keer gaan we met zijn achten naar het Eiland Van Brienenoord

.’t Is inderdaad een eiland in de Maas. Onder de kolossale van Brienenoordbrug. Miljoenen auto’s scheuren daar dagelijks met veel lawaai overheen. Merkwaardig genoeg waan ik me in een mooi park. Slaag ik er soms zelfs in me wijs te maken, dat ik het helse gedender boven me niet hoor. Met name op de momenten dat de loslopende Schotse Hooglanders bescheiden om aandacht vragen. En wanneer het moeilijk is om het Jacob Kruiskruid en de orchideetjes niet te plukken. Maar zeker ook als ik  gegrepen word  door de gave street-art op de betonnen ondersteuning van de brug. 

De smartelijke, monotone gospelzang van de vrouw van kleur, die God zo vergeving lijkt te vragen voor haar zonden. Het geluid van de vrouw gaat me door merg en been en overstemt het geraas van boven.

Ik schrijf wat in m'n kleine schriftje.

 ‘Wat schrijf je?’ vraagt Enida.

‘Woorden. Woorden voor een stukje. Misschien schrel wat over jou,’ zeg ik haar’.

‘Ik ben uitgeschreven’, zegt ze. ‘Ik heb één keer een héél schrift volgeschreven. Alles wat ik tegen mijn ex wilde zeggen. Hij wilde niet praten. Was ontzettend jaloers.

 ’O Jos, kijk een zandoogje!’

Ze fotografeert vandaag alleen vlindertjes die ze nog nooit heeft gefotografeerd.

‘Toen ik alles van me afgeschreven had, verscheurde ik het schriftje en stak het, samen met die duizenden woorden, in de fik. Mijn hoofd was toen leeg. Geen probleem meer met mijn ex’’.

 Ze slikte en wees tegelijk naar een aan-fladderende vlinder.

‘Kijk Jos, een Atalanta! Die heb ik al lang, hoor. Zie je vaak hier’

BIER DRINKEN.

Meestal is het niet omdat ik zo’n dorst heb, maar zo af en toe ga ik toch naar Het Loo mijn vaste kroeg. Òf ik schiet willekeurig een cafeetje in. Voor een pilsje en de sociale contacten.

In Het Loo ga ik meestal met mijn vrienden zitten zuipen. Niet met allemaal tegelijk. Nu eens met Louis, dan weer met Jan, Joep, George of Loe. Dat ‘zuipen’ klinkt nogal ruig, maar meer dan een liter pils per middag krijg ik niet weg. Die anderen ook niet trouwens. Financieel gezien is mijn limit: 14 euro voor een liter bijpraten!

Ik ga zo naar de bios maar eerst drink ik even wat in het KINO-Café . Groot lokaal. Muziek van The Band op de achtergrond. Uitvergrote foto’s van Prince en Adèle, zie ik in de gauwigheid. Uit mijn rechter ooghoek, zie ik een vrij tafeltje. Daarnaast staat een tafel met twee laptops erop.

Ga daar eerst even rustig zitten. ‘De kat uit de boom kijken’.

‘Oooooh!! Verzucht de jonge dame aan het tafeltje schuin links voor me. Drie studentikoze types zitten daar te ‘mens erger je nieten’… en bier te drinken.

Aan veel tafeltjes hier zitten mensen met boeken of laptops, te werken, studeren.

Er is hier ook een keuken. Fris en gezond ogende broodjes (sla, tomaat, ei) worden daar verkocht. Ik krijg trek. Ga een broodje kopen. Neem een Westmalle Tripel mee, veel te duur eigenlijk (5,50 euro) maar voor één keertje zo lekker ….

Als ik terug kom met mijn brood en bier, zit aan het tafeltje naast me een jongedame op een laptop te tikken. Ze is geheel in het zwart gekleed. Net als ik. Het verschil is dat zij haar hoofd ook bedekt heeft. Het enige dat ik van haar zie is haar vriendelijke en oogverblindend mooie gezichtje. Ik ga niet te dicht bij haar zitten met mijn biertje en mijn broodje.

‘Ik ben hier met mijn zus’, zegt ze spontaan in foutloos, enigszins bekakt Nederlands, ‘ze is nu even shoppen’

‘Ga je zo ook naar de film? vraag ik.

‘Nee, ik ben hier aan het studeren. Ben met mijn scriptie bezig’.

‘HBO of Universiteit?’

'Universiteit’

 ‘Kan je je hier wel goed focussen? Het is best wel druk’.

 ‘Moeilijk soms. Maar samen met mijn zus gaat het altijd perfect. ’

 ‘Waar gaat je werkstuk over?’

 ‘Over ‘de ideale werkplek,’ lacht ze.

 ‘Succes!’

 ‘Naar welke film ga je?’

 'Perla’.

 ‘Nou, veel plezier!’

 ‘Dank je’

 Ik heb mijn biertje nog niet op. Dat neem ik mee de bios in. 

NIET TOEVALLIG?

Vanavond ben ik op de Parade. Het jaarlijkse vrolijke theaterfeestje op het Museumplein in Rotterdam. Het is nog tot en met 29 juni en dan verhuist de Parade naar Den Haag.

Wanneer ik aan iemand vertel, dat  ik naar theater ga, krijg ik daarop onmiddellijk de vraag: ‘Met wie ga je dan?’ Meestal zeg ik dan: ‘ met Jantje, Pietje of Marietje’. Maar ik ga ook vaak alleen. Ik zeg er dan meteen achteraan, dat er daar genoeg andere mensen zijn om te leren kennen. Òf ik loop daar een bekende tegen het lijf òf een bekende mij. 

Dat laatste gebeurt toevallig vanavond. Nou ja, het is eigenlijk niet eens toevallig meer te noemen. Bij culturele evenementen kom ik de laatste tijd steeds Loes tegen. Bij dans, theater, museum en nu dus bij de Parade.  Als ik ergens aankom sta ik als het ware al om me heen te kijken of Loes er ook is. Vanavond dus weer. Ik ken haar van Academie voor Expressie. Ze zat een klas lager dan ik. Ze was net met een groepje vriendinnen in de gekmakende draaimolen geweest. Dol in d’r hoofd is ze er nog van. Ik was op weg naar de wc als ze me roept. We maken even kort een praatje want ik moet erg plassen.

Loes en haar vriendinnen gaan net als ik naar Elfie Tromp, die een ‘Adèle Bloemendaal’-act  (Wat heb je gedaan Daan? etc)opvoert. Heel hilarisch. Het was maar een half uurtje. Elfie Tromp komt in september met een show van anderhalf uur. Daar ben ik wel nieuwsgierig naar. Loes ook trouwens.

 Na Elfie Tromp bied ik Loes wat te drinken aan. Daar heeft ze wel zin in. Ze neemt afscheid van haar groepje en we gaan op het terrasje nabij Elfie Tromp’s theatertent zitten.

Gelijk bij onze ontmoeting zie ik al aan Loes d’r ogen, dat ze verrukt is om me te zien. Ik moet ook toegeven: ik zie er prima uit! Onderweg al, van huis naar de Parade, krijg ik complimentjes. Ik ben zoals altijd gekleed in het zwart. Maar het bijzondere van vanavond is: een sjiek colbertje en een toffe hoed. Beide in het zwart natuurlijk.

Met mij alles goed hoor! Dat je lekker in je vel zit, daar gaat het om. Dat ziet iedereen in één oogopslag. Loes dus ook We drinken gezellig een biertje en maken er verder een gezellige avond van.