NIET TOEVALLIG?

Vanavond ben ik op de Parade. Het jaarlijkse vrolijke theaterfeestje op het Museumplein in Rotterdam. Het is nog tot en met 29 juni en dan verhuist de Parade naar Den Haag.

Wanneer ik aan iemand vertel, dat  ik naar theater ga, krijg ik daarop onmiddellijk de vraag: ‘Met wie ga je dan?’ Meestal zeg ik dan: ‘ met Jantje, Pietje of Marietje’. Maar ik ga ook vaak alleen. Ik zeg er dan meteen achteraan, dat er daar genoeg andere mensen zijn om te leren kennen. Òf ik loop daar een bekende tegen het lijf òf een bekende mij. 

Dat laatste gebeurt toevallig vanavond. Nou ja, het is eigenlijk niet eens toevallig meer te noemen. Bij culturele evenementen kom ik de laatste tijd steeds Loes tegen. Bij dans, theater, museum en nu dus bij de Parade.  Als ik ergens aankom sta ik als het ware al om me heen te kijken of Loes er ook is. Vanavond dus weer. Ik ken haar van Academie voor Expressie. Ze zat een klas lager dan ik. Ze was net met een groepje vriendinnen in de gekmakende draaimolen geweest. Dol in d’r hoofd is ze er nog van. Ik was op weg naar de wc als ze me roept. We maken even kort een praatje want ik moet erg plassen.

Loes en haar vriendinnen gaan net als ik naar Elfie Tromp, die een ‘Adèle Bloemendaal’-act  (Wat heb je gedaan Daan? etc)opvoert. Heel hilarisch. Het was maar een half uurtje. Elfie Tromp komt in september met een show van anderhalf uur. Daar ben ik wel nieuwsgierig naar. Loes ook trouwens.

 Na Elfie Tromp bied ik Loes wat te drinken aan. Daar heeft ze wel zin in. Ze neemt afscheid van haar groepje en we gaan op het terrasje nabij Elfie Tromp’s theatertent zitten.

Gelijk bij onze ontmoeting zie ik al aan Loes d’r ogen, dat ze verrukt is om me te zien. Ik moet ook toegeven: ik zie er prima uit! Onderweg al, van huis naar de Parade, krijg ik complimentjes. Ik ben zoals altijd gekleed in het zwart. Maar het bijzondere van vanavond is: een sjiek colbertje en een toffe hoed. Beide in het zwart natuurlijk.

Met mij alles goed hoor! Dat je lekker in je vel zit, daar gaat het om. Dat ziet iedereen in één oogopslag. Loes dus ook We drinken gezellig een biertje en maken er verder een gezellige avond van. 

KRINGLOOP.

Straks komt mijn broer John op bezoek. Misschien neemt hij zijn nieuwe vriendin wel mee. Sinds een paar maanden is hij met haar. Een onderwijzeres, vertelde hij me. Ik ben heel benieuwd. Tot nu heb ik hem heel enthousiast horen vertellen over hun vakanties op Sicilië. Minder vindt hij, dat hij van haar nooit geen ‘leggen’ of ‘kennen’ mag zeggen als het ‘liggen’ of ‘kunnen’ moet zijn. Wel flauw, hoor. John is 58. Een heel grappig mens. Met een hoog stottergehalte in zijn verhalen. Die duren daardoor meestal wat langer dan normaal maar zijn meestal vrolijk en zorgeloos. Het is prettig bij hem in de buurt te zijn. Hij is degene die me in het ziekenhuis, vlak na mijn zware schouderoperatie, (figuurlijk) een schouderklopje kwam geven.

John werkt in een ‘Kringloop Warenhuis’ in Hilversum. Behalve dat ik het leuk vind om hem en eventueel zijn vriendin te zien, wil ik hem spullen meegeven voor zijn kringloop. Ik heb mijn huis onlangs een beetje laten opknappen. Toen heb ik gelijk ook even bekeken wat wel of niet weg kon. Met flink wat boeken, dvd’s en cd’s hoef ik niks meer. Ik hoop dat John de hele zooi mee wil nemen naar zijn werk. Of naar zijn eigen huis, dat vind ik ook prima.

Ze komen straks om half twee en ik heb stroopwafels voor bij de koffie liggen (volgens John: ‘leggen’). Voor bij de thee kunnen (volgens John: ‘kennen’) die wafels natuurlijk ook. Ze liggen op de radiator van de woonkamer lekker smeuïg te wezen. Dat zal best wel lukken want de temperatuur in mijn woonkamer is 20 graden (waarom is er gvd geen gradentekentje op het toetsenbord)?

John is zonder zijn nieuwe vriendin. Hij laat twee foto’s van haar zien. Type lekker wijf. We drinken koffie, eten een stroopwafel en nippen van een pittige borrel.

Ook weer eens in een deuk gelegen om de video met de act van acteur Bas Hoeflaak. Tien bekende Nederlanders mogen niet lachen om de act van Bas. Wie tot het laatst toe niet lacht, wint. Geweldig die act: ‘ik heb een blokfluit in een doosje’. Heel hilarisch.

Nog met pijn in zijn buik van het lachen gaat John weer op weg naar Hilversum. Daar woont hij toevallig toch.