UITGESTOKEN TONG.

Een boekenbon van 15 euro had ik nog liggen. Vorig jaar juli gekregen van buurvrouw Lucille, voor mijn verjaardag. Hoe zal het trouwens met haar zijn? Ze zit alweer twee maanden in Suriname. Bij haar oude vader. Ze blijft nog een maand weg. 

Ik had nooit gedacht dat zij Bouterse een toffe kerel zou vinden. ‘Hij heeft veel goede dingen gedaan.’ Als ik de naam Bouterse hoor, denk ik alleen maar aan de decembermoorden, die hij op zijn geweten heeft. Iets pósitiefs kan ik me niet bedenken. Ja, dat ie de pijp uit is nou. Dat vind ik positief. ‘Opgeruimd staat netjes.’

Uitgerekend met die boekenbon van Lucille wil ik een boekje gaan kopen van een Suriaamse journaliste, Arita  Siltasongh. Kort geleden kreeg ze van haar moeder te horen dat haar opa en oma fout waren in de Tweede Wereldoorlog.

Ze was daar, begrijpelijk, nogal van in de war. Om de eerste schrik te verwerken heeft ze er een essay over geschreven. Daar ben ik erg nieuwsgierig naar. Dus begeef ik me met boekenbon naar Donner. Het boekje is uitverkocht.

Het zou niet mijn idee zijn maar als het een beetje wil kan Arita.de nettowinst van haar werkje bijvoorbeeld doneren aan een Stichting van Holocaust-slachtoffers. Heel macaber om geld te doneren aan zo’n Stichting, terwijl de Joodse nakomelingen van de Holocaust van ’40  -  ‘45  momenteel een tweede Holocaust creëren onder de Palestijnen in Gaza.

 Van Donner naar de bieb is maar een kwartiertje. Daar zit Trees. Op de canapé, achter de ‘Nederlandse Romans’. Terloops zie ik dat ze Zoutkust zit te lezen. Welke zichzelf respecterende Nederlandse vrouw op leeftijd heeft dat boek niet gelezen? Ik begrijp dat je eigenlijk pas meetelt, als vrouw in vrouwenland, wanneer je alle drie de Zoutkusten gelezen hebt. Zoooooo moooooooi!!

 Aardige vrouw Trees. Ze lijkt 102 maar ze is, naar eigen zeggen pas 68. Ze is klein, tenger, en heeft een uiterst gerimpeld hoofdje met halflang geblondeerd haar.  Normaal zien we elkaar in de kroeg. Nu hier dus, met … en dat is helemaal nieuw voor mij,  een t-shirt met het logo van de Rolling Stones: die uitgestoken rooie tong. Geen idee dat ze Stones-fan was. We hebben dezelfde concerten in de Kuip gezien, de vorige eeuw. Dat maakt de band wat steviger. Ik zie, bij gebrek aan het origineel, tegenwoordig graag Stones-coverbands. Trees niet. Ze heeft liever Mick zelf. Ook al is hij 82. Ze tekent er voor om ook zo oud te worden:

‘Als ik maar net zo gezond blijft als hij’, zegt ze met iets van angst in haar ogen.

BRAM EN FREEK.

Alles en iedereen wordt duurder. Dus ook Bram Ladage. Zijn patat is voor mij al ruim 50 jaar onovertroffen. Een medium patatje pindasaus koop ik altijd. Vanmiddag betaal ik daar 8,80 euro voor. Het kan zijn dat mijn geheugen me in de steek laat, maar ik dacht, dat ik er heel lang geleden één gulden voor betaalde. Met mayo. Toen had tie nog geen pindasaus.

 

De laatste paar jaar neem ik, als ik die frietjes op heb, nog een lekkere milkshake aardbeien. De grootste. Mmmm … heerlijk. Ook pittig qua prijs: 4,50 euro. Maar zóóó lekker. Ik heb vanmiddag bij die Ladage-tent op het Binnenwegplein, zitten smullen.

 

‘Ga je dan helemaal van Het Lage Land naar het Binnenwegplein fietsen  om een patatje pindasaus te kopen?’ Zal je dan vragen.

‘Nee, natuurlijk niet’, zeg ik dan. ‘ Ik heb eeb afspraak met Freek, mijn tandarts. Die  zit twee keer vallen bij Ladage vandaan.  Ik sterf van de pijn aan mijn tandvlees. Als ik pinda’ zit te knauwen. Om precies te zijn: het is het tandvlees onder de achterst kies van mijn rechter onderkaak. Het enige dat Freek ziet was is piepklein ontstekinkje. Daar geeft hij me een antibioticakuur voor.

 

Na dat bezoek aan de tandarts word ik als het ware op de automatische piloot naar Bram op Binnenwegplein gevoerd. Waarom weet ik nu nog niet. Omdat ik trek heb waarschijnlijk.

Ik vind het gezellig om bij die speciale Ladage-kraam  te kopen. Hij heeft een goede ‘hand’ van mensen aannemen. Ze zijn leuk met elkaar en met de klanten.

 

Het valt me de laatste jaren op dat ook de niet blanke medemens Bram massaal heeft ontdekt. Op de rand om de grote bloembak bij de patatkraam zie ik vooral veel moslimvrouwen samen met hun vriendinnen en jonge kinderen genieten van Bram’s lekkernijen.

De meeuwen, die daar in de buurt rondvliegen hebben het gemunt op de nog niet zo ervaren ‘nieuwkomers’. De vogels snaaien met speels gemak patatjes uit de vingertjes van de jonge kinderen.

Ik vraag me af of Bram nog leeft. Hij is volgens mij even oud als ik. Ook daar ben ik niet helemaal zeker van. Ik zal het eens aan mijn zus vragen. Bij haar heeft Bram nog op dansles gezeten. In dansschool Regina in het Zwaanshals. Misschien dat ze nog contact gehouden hebben. 

Swingen kon die Ladage destijds misschien nog wel beter als frituren. Althans dat heb ik wel eens horen zeggen.

KRUIDJE ROER ME NIET.

Voor het optreden van een groep Poolse acrobaten koop ik twee tickets.. De groep treedt op in het kader van de Circusfestival.  Eén kaartje voor mij en één voor mijn zoon. Hij is gek op circus. Maar… hij is ziek! Dus zit ik met dat kaartje. Nu heb ik genoeg vrienden en vriendinnen die een avondje met me uit zouden willen. Maar wie er nou blij is met een avondje acrobatiek: I don’t know.

Met Mieke kan ik naar de Doelen. Klassieke muziek vooral. Beslist geen opera. Vind ik trouwens ook geen bal aan. Sonja, daar hoef ik geen moment aan te twijfelen: dans, moderne dans. Wandelen ook wel. Irene is altijd in voor cabaret of stand-up-comedy, allebei goed.

 Maar …aan wie kan ik dat kaartje voor de circus-act kwijt?

Op de gym praat ik zo af n toe met Lies. Een buurvrouw ook. Leuk. Slim. Alleen een kruidje roer me niet soms. De ene keer loopt ze je strak voorbij. Zonder een woord te zeggen. De andere keer loopt ze een meter of tien achter je en roept ze: 'Hé, loop es niet zo snel!'doe eens rustig!’.

We weten al lang hoe we heten. Nog nooit heeft ze mij bij mijn voornaam genoemd. Geen idee waarom niet. Ik heb trouwens het gevoel dat zij zich er niet zo lekker bij voelt als ik haar met Lies aanspreek. Ik kom dan  misschien te dichtbij voor haar. Misschien is het het leeftijdsverschil. Ik ben twintig jaar ouder.

Desalniettemin vraag ik Lies mee naar het circus. Nee heb ik. Ja kan ik krijgen. Tot mijn grote verbazing, zegt ze,: ‘Ja leuk! Hoe laat spreken we af, beneden in de hal?’

 Wat een act!! Groots was het. Gewaagd. We zijn beiden verrukt. Maar … op mijn vraag of ik haar nog eens een keer kan uitnodigen voor een circusact, zegt ze: ‘Nee, dank je.’ 

Jammer vind ik het óók dat ze tot slot van de avond  niet wat komt drinken bij mij thuis. ‘Daar hou ik niet van,’ zegt ze bits. 

‘Voor mij hoef je niet bang te zijn, hoor Lies.’ Waarop ze giechelend hinnikt: ‘Met mannen die zoiets zeggen moet je goed uitkijken.’. Ik reageer niet direct. Ik ben een secundaire reageerder. Haar woorden doen me pijn.

Het kan verkeren met Lies. Een paar weken geleden vertrouwde Lies me in het zwembad nog toe, dat ze, behalve mij, geen enkele buur bij haar binnen zou laten. Dat klonk me wel aangenaam in de oren. Een goeie klik. Inmiddels voel ik wel wat meer afstand.

FENIX.

 

Vergissen is menselijk. Dinsdag is mijn zwemochtend. Van tien tot elf kronkel ik me langs de opgewonden babbelende, veel te dikke 80-plus dames. Zwemmen doen ze niet. Zij waden slechts door het extra lekker warme water van hun doelgroepenbadje. Door mijn noodgedwongen gekronkel zwem ik wel mooi driehonderd meter per uur extra. Dus ik zeur verder niet over hun gedrag.

Als ik vanmorgen, zo rond half elf, mensen, die ik van zwemmen ken, in de richting van het zwembad zie lopen, realiseer ik me, dat het dinsdag is. Ik had in het zwembad moeten liggen. Zit ik hier te roeien in de gym. Heb nu geen zin meer om te gaan zwemmen. Ik neem straks wel een frisse duik ut mijn roeiboot.

Na het sporten staat deze dinsdag in het teken van Fenix. Het gloednieuwe museum, Rotterdams trots. Ik heb met mijn vriend Ruud afgesproken om daar heen te gaan. Fenix overrompelt ons. Om te beginnen: de Tornado. Een wervelende, oogverblindende  trap,  ontworpen door de Chinese architect Ma Yansong. De trap voert de bezoekers naar de boven liggende verdiepingen. Op elke verdieping openen zich magistrale vergezichten op al wat mooi is in Rotterdam. Enorme zalen met verrassende kunst uit vrijwel elke discipline en alle windstreken. Het wekt geen verbazing dat het thema van de expositie ‘migratie’ is. De kunstwerken komen in deze supergrote ruimten uitstekend tot hun recht. Ook voor de bezoekers is het een geheel nieuw ervaring om niet hijgend in elkaars nek van kunst te kunnen genieten.

Heel bijzonder is de zaal, waarin van 2000 koffers een doolhof is vervaardigd. De oudste koffer dateert uit 1898 en kwam met de Trans-Siberië Express naar Nederland. De nieuwste zijn kleurrijke modellen, die vorig jaar nog werden gebruikt. Het team van Fenix reisde door Nederland, de Verenigde Staten en Canada om kofferdonateurs te ontmoeten, hun koffers te verzamelen en de verhalen vast te leggen. Met een audiotour kan je de herinneringen die deze koffers met zich meedragen beluisteren.

Aan de wand achter het kofferdoolhof is te lezen hoe Rotterdam in de loop der jaren met migranten is omgesprongen. Van heel ver terug in de historie tot en met 17 mei jl.: de dag dat Maxima deze ‘Migratie-tentoonstelling opende.

In Fenix , op de Paul Nijghkade in Katendrecht, is nog zo veel meer moois en zinvols te ontdekken. Mis dat niet! Ruud en ik gaan daar zeker nog meer van genieten.

 Bekijk ook de prachtige website: fenix.nl

CHRIS GEEFT DE GEEST.

Chris is dood. Chris, mijn Christusdoorn. Chris, vijfenvijftig jaar  mijn huisgenoot. Nu is hij niet meer. Mijn trots en glorie was het. Bewonderd, ook door al mijn bezoek.

Om zijn ongewoon grote omvang. Wat wil je ànders van een gezonde vetplant van die leeftijd.

Om zijn ontelbare lieflijke kleine rode bloemetjes, waar hij in alle seizoenen mee pochte. Ja, Chris was een ijdeltuit van jewelste.

Maar … o wee, kom niet te dicht bij, want zijn doornen zijn niet voor de poes. Een elektromonteur die onder het kozijn, vlak onder Chris,  wat moest bekabelen, gilde het uit van de pijn. Beetje te schielijk opgestaan. Zat een venijnige tak met doornen vast in zijn rug. Chris is dan wel zo fideel om die tak los te laten maar zijn doornen moest hij in die rug laten zitten. Die krijg je er niet zo maar uit. Geen pincet tegen opgewassen. Die doornen moeten er uit zweren. Tsja, dat is de minder gezellige kant van Chris.

Chris staat er nog fier bij, als ik er een klein Chrisje bij wil. Dat ziet Chris niet zitten. Hij wil geen stekelig stekkie doneren. Pas als ik hem z’n jeugdfoto’s laat zien, borrelen kennelijk vaderlijke gevoelens op. Hij gaat akkoord en hij levert.

De stek slaat aan. Ontwikkelt zich tot een kittig ‘Doorntje’. Klein maar fijn. Met alles er op en er aan. Frisgroene blaadjes, vrolijke, kleine, rode bloemetjes en geniepige doorntjes.

 

Mijn vriend Juan, die zo eens in de veertien dagen koffie bij me komt drinken, kan zijn ogen niet van dat kleine Doorntje afhouden.  Op een van onze koffie-ochtenden besluit ik Doorntje aan Juan te schenken. Hij is zo blij als een als een kind met  het kleine plantje.

Vanaf die dag gaat het bergafwaarts met Chris. Blaadjes vergelen, bloemen verschrompelen te snel, zijn ooit zo strakke takken verworden tot slap hangende stengeltjes. Met tuinhandschoenen aan snoei ik de slechtste takken weg.

Van Juan hoor goed nieuws over Doorntje. Ze groeit gestaag en oogt blij met maar liefst acht kleine rode bloemetjes.

Nieuwe aarde probeer ik. Nòg meer snoei ik hem terug. Ik zet hem op het balkon. In het zonnetje.

Juan zal nog bij zijn tuinman langs gaan. Hem vragen wat er loos kan zijn.

Zijn laatste blaadjes laat hij vallen. Chris geeft de geest.

Ik knip het dode hout van Chris in kleine stukken. Voor in de GFT-bak.

Ik mail Juan: ’Laat maar’.

WAT GIJ NIET WILT, DAT U GESCHIEDT ...

 Vanmiddag ga ik demonstreren. De Palestijnen steunen. In Den Haag. Op het Malieveld. Ik loop nu nog in mijn badjas te dweilen. Kwart voor twaalf. Ik schat zo in, dat ik met de metro binnen het uur, van mijn huis op Den Haag Centraal kan zijn. Dan is het nog tien minuten lopen naar het Malieveld.

Ik gooi die dweil en die emmer vlug-vlug  de badkamer in. Uiterlijk 12 uur moet ik de deur uit. Een kwartier om aan te kleden, te ontbijten, lunchpakketje te maken, bidons te vullen en wat te lezen (en leesbril) voor onderweg. 

De organisatie heeft de demonstranten opgeroepen om in het rood te komen. Zo maken we de Nederlandse regering duidelijk dat we één groot blok zijn.  Helaas kan ik daar geen gehoor aan geven. Ik heb niks roods. Ik loop altijd in het zwart. 

Om tien over twaalf vertrekt de metro pas. Om één uur in Den  Haag zijn? Dat red ik nooit. Ik stap op Metrostation Prinsenlaan in. Er zit al iemand met  een rode zweetband. Maar dat zegt nog niks. Bij elk station stappen er meer rood geklede mensen in. In metrostation Beurs wordt het zelf ‘pushen’. Ook borden gaan mee de metro in met leuzen als:‘Netanyao Moordenaar’ ‘Palestina Free’ en ‘Schoof ben je doof?’’. Ook staat iemand met een groot karton met foto’s van uitgemergelde Palestijnse kinderhoofdjes. Israël heeft immers ‘honger’als genocide wapen ingezet. 

Duizenden demonstranten arriveren met mij, na enen in Den Haag. Te laat dus. Maar er bestaat hier vandaag geen te laat.

Wat ik in Den Haag zie, emotioneert me zeer. Een immens groot schuifelend rood blok van meer dan honderdduizend mensen voor me. Vogels van allerlei pluimage. Ze klappen en yellen ‘Palestina Free’. Mijn vriend Janwillem moet hier ook ergens lopen. In deze drukte krijg ik geen verbinding met hem. Hoeft ook niet per sé. ’t Is wel goed. We spreken elkaar vanavond.

Een Palestijn op het podium zegt: ’In een gebombardeerde school, tref ik de dertien lijkjes van jonge Palestijnse kinderen aan. Daar dachten ze bij elkaar veiligheid te vinden.’.

Ik vind dat Israël in de oorlog tegen de Palestijnen oorlogsmisdaden pleegt. Dat wil overigens niet zeggen dat ik antisemiet ben. Ik snap alleen niet, dat de Joden, die op zo’n gruwelijke wijze hebben geleden, nu zelf hard bezig zijn de Palestijnen hetzelfde leed aan te doen.

.

Wat gij niet wilt, dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet

VOGELTJES, DIE VROEG ZINGEN ....

 

Slecht geslapen vannacht: twee uur er in en om half acht al weer wakker.

Wat er om vijf over half acht gebeurt? Ik heb dan nog maar net mijn onderbroek aan. Begin ik geheel onbewust te zingen; en wat begin ik te zingen: ‘Jungen komm bald wider’. Ongelooflijk. Geen gouwe ouwe van de Stones of Bob Dylan, neen, Jungen komm  ….’van weet ik wat voor pipo.  Ik blijf dat lied een minuut of vijf, gedachteloos neuriën, tot opeens de stem van mijn moeder, zaliger, in mijn hoofd weerklinkt: ‘Jos, denk er om jongen, vogeltjes die vroeg zingen, zijn later voor de poes’.

Tsja, je kan het geloven of niet maar die ‘wijsheid’ gaat voor mij altijd op.

Ik kreeg een lekke band. Verknalde een schriftelijke overhoring. Verloor geld voor de tram. Blunderde als keeper. Liep een blauwtje. Vergat een stuk van een toneelrol en gaf mijn moeder een bos fresiaatjes, toen ze net ontdekt had, dat ik twee weken had lopen spijbelen. 

Al die keren had ik ’s ochtends vroeg een of ander lullig liedje lopen zingen of neuriën, realiseerde ik me achteraf. Iets van Adamo, Willeke Alberti, Dave Berry, Ria Valk en Gert of Hermien. Nooit eens neuriede ik eens lkkr tf nummer. Gek is dat, hè? En nu dus ook weer.

Wat er vandaag na die vroege vogeltjes mis ging?

Ik had wat boodschappen gedaan bij de Lidl-Binnenhof. Bij elkaar voor zo’n twintig euro. Ik wil betalen met Lidl-Pay. Daarmee kan je alleen bij Lidl betalen. Dat werkt gvd niet vandaag! Heb geen ander betaalmiddel bij me en Lidl is niet vrijgevig: 'alles voor niks' ... daar beginnen ze niet aan. Moet ik terug naar huis voor mijn pincard’. Half uurtje heen half uurtje terug.

 

Ik ben al een tijdje op zoek naar een leuk zomerhoedje. Ik kom bij C&A in de Oosterhof terecht en daar hangt er zo eentje. Leuk, luchtig en van stro. Voor vijftien euro. Vervelend: maat 60 is iets te ruim, maat 58 iets te krap is en mt 59 bestt. Gk hè? Ik kocht dat maatje 60 en hield hem gelijk op. 

Ik zet nota bene nog geen drie stappen buiten de Oosterhof of mijn maatje 60 laat zich van mijn hoofd wippen. Zwr kt! Gelukkig heb ik de bon nog. C & A doen gelukkig allebei niet moeilijk. Zonder problemen fiets ik met mtje 58 door naar Lidl Binnenhof om daar mijn boodschappen dan maar ff te pnnn.

Ik zit het dus niet te verzinnen:

 

Vgltjs die vrg zngn zn ltr vr de ps!