UITGESTOKEN TONG.

Een boekenbon van 15 euro had ik nog liggen. Vorig jaar juli gekregen van buurvrouw Lucille, voor mijn verjaardag. Hoe zal het trouwens met haar zijn? Ze zit alweer twee maanden in Suriname. Bij haar oude vader. Ze blijft nog een maand weg. 

Ik had nooit gedacht dat zij Bouterse een toffe kerel zou vinden. ‘Hij heeft veel goede dingen gedaan.’ Als ik de naam Bouterse hoor, denk ik alleen maar aan de decembermoorden, die hij op zijn geweten heeft. Iets pósitiefs kan ik me niet bedenken. Ja, dat ie de pijp uit is nou. Dat vind ik positief. ‘Opgeruimd staat netjes.’

Uitgerekend met die boekenbon van Lucille wil ik een boekje gaan kopen van een Suriaamse journaliste, Arita  Siltasongh. Kort geleden kreeg ze van haar moeder te horen dat haar opa en oma fout waren in de Tweede Wereldoorlog.

Ze was daar, begrijpelijk, nogal van in de war. Om de eerste schrik te verwerken heeft ze er een essay over geschreven. Daar ben ik erg nieuwsgierig naar. Dus begeef ik me met boekenbon naar Donner. Het boekje is uitverkocht.

Het zou niet mijn idee zijn maar als het een beetje wil kan Arita.de nettowinst van haar werkje bijvoorbeeld doneren aan een Stichting van Holocaust-slachtoffers. Heel macaber om geld te doneren aan zo’n Stichting, terwijl de Joodse nakomelingen van de Holocaust van ’40  -  ‘45  momenteel een tweede Holocaust creëren onder de Palestijnen in Gaza.

 Van Donner naar de bieb is maar een kwartiertje. Daar zit Trees. Op de canapé, achter de ‘Nederlandse Romans’. Terloops zie ik dat ze Zoutkust zit te lezen. Welke zichzelf respecterende Nederlandse vrouw op leeftijd heeft dat boek niet gelezen? Ik begrijp dat je eigenlijk pas meetelt, als vrouw in vrouwenland, wanneer je alle drie de Zoutkusten gelezen hebt. Zoooooo moooooooi!!

 Aardige vrouw Trees. Ze lijkt 102 maar ze is, naar eigen zeggen pas 68. Ze is klein, tenger, en heeft een uiterst gerimpeld hoofdje met halflang geblondeerd haar.  Normaal zien we elkaar in de kroeg. Nu hier dus, met … en dat is helemaal nieuw voor mij,  een t-shirt met het logo van de Rolling Stones: die uitgestoken rooie tong. Geen idee dat ze Stones-fan was. We hebben dezelfde concerten in de Kuip gezien, de vorige eeuw. Dat maakt de band wat steviger. Ik zie, bij gebrek aan het origineel, tegenwoordig graag Stones-coverbands. Trees niet. Ze heeft liever Mick zelf. Ook al is hij 82. Ze tekent er voor om ook zo oud te worden:

‘Als ik maar net zo gezond blijft als hij’, zegt ze met iets van angst in haar ogen.

LOF DER ZOTHEID.

Bea, een vriendin en ik, hebben lekker keketen met social deal korting bij Happy Italy.  Een tientje p.p. voor een tweegangen diner. Nadeel bij de social deal van Happy Italy is dat je eerst moet betalen en dan pas de etenstijd kan reserveren. Zo kon het gebeuren dat we zaterdagmiddag al om half vijf (later kon niet)moesten gaan zitten eten, terwijl om kwart over acht die avond de theatervoorstelling begon. Om half zes waren we klaar met eten, dus moesten we nog ruim tweeëneenhalf uur sightseeing Rotterdam doen. Markthal, Koopgoot, Bijenkorf. Rotterdampas ijsje.  Bijna nog een kek zwart colbertje met een wit streepje gekocht bij de tweedehandskledingzaak van het Leger des Heils op de Korte Hoogstraat. Was mijn maat niet, helaas.

Aan het eind van de wandeling wachtte dus het Theater. We hebben kaartjes voor Erasmus’ Lof der Zotheid van de theatergroep Veenfabriek. Uitverkochte zaal.

We zien drie actrices die samen één godin vormen. Ze zingen, dansen en spelen vaak sprankelend. In een ruimte die beheerst wordt door veertig radiotoestellen maken ze muziek. De stem is te horen van Mark Rutte die ons uitlegt dat we niet genoeg voorbereid zijn op oorlog voeren.

Is Rutte de naïeve zot? Wat is zijn politieke erfenis in Nederland? Wat is nú zijn werkomgeving?  Lof der Zotheid gaat lichtjes langs de zotheid in de wereld van nu.

Het stuk neemt de twijfel die Erasmus had over, wat de grote vragen van zijn tijd betreft. Met o.a.de tegenpolen Hervorming en – Rooms-Katholiek. Erasmus koos nooit.

Voor de drie-in-een godin geldt dat ook. Ze staan voor de eeuwige twijfel die ook velen van ons voelen. Was de oude wereld verkeerd? Is het nieuwe veelbelovend? Kunnen we keuzes vermijden? Wordt (niet) kiezen afgestraft? Dat wordt in dit stuk niet boos of somber uitgebeeld, in tegendeel. De drie actrices spelen vrolijk. De drie muzikanten  zien er soms uit als droevige clowns. Hun commentaar lijkt nogal op wat ook wij allemaal af en toe mompelen over degenen die ons leven bepalen.

De beschouwing over ‘de optimistische doemdenker’ , die wanhopig blijft hopen dat zijn voorspellingen uitkomen is sterk. Hij krijgt alsnog gelijk krijgt. Het wordt een gezellige chaos.

Bea en ik hebben genoten. Zij was er moe van en voldaan. Ik voelde me een beetje speedy.Die drie eenheid, die godin,  is een kostelijke vonds.

 Aangezien de drankjes in bios en theater tegenwoordig schandalig duur zijn, (circa vier euro) kopen we geen die niet meer. We lessen onze dorst door water te slurpen uit het kraantje van het wasbakje in de toilet. Ook nat, koel en zot.

 

SERIE:'ROTTERDAMSE BIOS IN DE 60'S & 70'S. DEEL 1: PETRA.

 Serie: ‘Rotterdamse bios in de 60’s & 70’s.

Deel 1: Petra.

Ouvreuse was zo’n dertig à veertig jaar geleden best een aantrekkelijk damesbaantje in de bioscoopwereld. Bestaat tegenwoordig niet meer. Het klinkt zo mooi dat Franse woordje: ouvreuse, deftig bijna. Mannen deden dat werk niet. Ik heb tenminste nog nooit van een ouvreur gehoord. De ouvreuse hielp, met een zaklantaarn, de bioscoopbezoeker bij het vinden van een plaatsje in de zaal. Soms moest ze streng optreden. Wanneer bezoekers, bij drukbezochte of uitverkochte voorstellingen, niet wilden inschikken. Wanneer bezoekers per ongeluk of expres op een verkeerde (betere) plaats waren gaan zitten. Vòòr in de zaal waren de goedkoopste plaatsen. Meer naar achteren werd het duurder: oplopend van parterre naar parket, stalles, fauteuil en zaalloge.
Veel bioscoopbezoekers begaven zich pas tijdens het voorprogramma naar hun plaats. In het donker dus. Vandaar dat die zaklantaarn nodig was om kaartje en zitplaats bij te schijnen. Ouvreuses maakten lange werkdagen: van 12 uur ’s middags tot middernacht met een pauze tussen drie en zes uur.

Petra is zo’n ouvreuse. Ze doet het nog niet zo lang. Een half jaar. Negentien is ze. Op en top Rotterdams. Lange donkerblonde haren, wapperend in de wind, fel rood gestifte lippen, kort leren jasje, openhangend, jurkje (rood) tot net boven de knie; zwarte panty’s.
Ze zet er stevig de pas in op weg naar haar werkplek: bioscoop Lumière.
Er draait een dansfilm met John Travolta: Saterday Nightfever. Een succesfilm. Dat wordt waanzinnig druk. Uitverkocht waarschijnlijk.

Bij de bushalte ziet ze haar collega, portier Gerrit, nog in de bus zitten, terwijl hij hier uit had moeten stappen. Maar hij zit te pitten. Ze tikt nog tegen het raam van de bus. Maar zijn hoofd zakt nog iets verder weg langs het raam. Het is niet voor het eerst dat hij in de bus, op weg naar zijn werk in slaap valt. Het gevolg daarvan is wel dat dadelijk een ander zijn taak moet overnemen. Zeker met zo’n te verwachten drukte als vandaag is dat een kriem. Gerrit, tegen de zestig, is een aardige vent. Alleen zo langzamerhand niet meer zo geschikt voor dit werk. Hij valt zo af en toe tijdens het kaartjes scheuren nog in slaap.

Morgen deel 2: Gerrit.