BOMBING OF POEMS.

Ik ben vanavond op de Binnenrotte in Rotterdam voor Bombing of poems. Bombing of poems is de noemer waaronder het bombardement van 1940 op Rotterdam wordt herdacht. De gebeurtenis waarna Nederland zich aan de Duitsers overgaf. Op de Binnenrotte zullen duizenden gedichten worden gedropt van 100  dichters. Eerder werd zo’n dropping in andere grote steden georganiseerd: Berlijn, Madrid, Dubrovnik en Madrid. Wie de gedichten opraapt mag ze houden en ermee doen wat die wil.

Bommen vallen er dus gelukkig niet maar duizenden boekenleggers met vrije gedichten, variërend van ‘Himmelhoch jauchzend’ tot ‘Zum Tode betrübt’. Ik laat straks wat lezen.

Een onvergetelijk aandenken moet het worden aan een van  de meest tragische momenten uit de Rotterdamse geschiedenis. Nu vijfentachtig jaar geleden.  Dit bombardement kostte enkele honderden mensen het leven. Vele huizen werden aan puin gegooid. De Laurenskerk ook.

Bombing of poems symboliseert een krachtige transformatie van een stad die verwoest werd, door een echt bombardement en nu een woordendouche over zich heen krijgt van hoop,  schoonheid, en menselijke verbinding.

Enkele honderden mensen, misschien zelfs wel duizend,  zijn naar de Binnenrotte gekomen, om enkele gedichten uit het bombardement te kunnen oppikken. Het duurt lang maar een half uur te laat en kouder dan gepland wordt de eerste lading gedichten gedropt. Tergend langzaam dwarrelen de boekenleggers met gedichten richting Binnenrotte. Het is een koddige aanblik hoe volwassen mensen (van jong tot oud) en kinderen tegen elkaar opbotsen, in pogingen om een gedicht op te vangen. Na de tweede dropping gaan velen niet direct naar huis maar in de zijstraatjes op zoek naar poëzie.

Tegen tien uur is het afgelopen. Ik heb drie gedichten weten te bemachtigen.  Het aangename van de manifestatie vind ik de hoge mate van diversiteit: naast natuurlijk veel witte mensen, jong en oud, zie ik tot mijn voldoening ook veel mensen met een kleurtje, eveneens jong en oud. Dat ontbreekt er nog al eens aan.

 

Gedicht 1.

Een vuur dat stilte verlicht.

 Ik zal mijn lichaam verbranden met munten

Met biljetten met papieren van een onontkoombare leegte

Om een stad te stichten, die voortdurend uiteenbarst.

 

Gedicht 2.                                                                     

Het is wel moeilijk

om jouw tong goed te rollen

Ga dan proberen 

EEN ZOMERSE LENTEMIDDAG.

 

Dat er een zomerse lentemiddag zou komen, wordt door die veel te hard pratende weervrouw van het 6 uur journaal de huiskamer in geknald, zeg maar. Beetje negatief. Maar ik moet echt even kwijt dat Willemijn, die weervrouw, óók al door het NOS-virus: ‘dom-duidelijk’ is aan getast. De intens saaie NOS-Voetbal-knakker Gert van ’t Hof is ook met dat virus besmet. Hij is ondragelijk veel in beeld sinds Tom Egberts geschorst is. Terecht hoor, voor Tom. Moet ie zijn poten maar thuis houden.  

Wat ik precies bedoel met dat ‘dom-duidelijk' virus? Een voorbeeldje uit NOS-Voetbal:

 ‘Vanmiddag speelt Sparta …………weer ……..een…..van zijn bril …….jante ….wed ….strij ….den. Op die puntjes zegt de presentator dus niks. Tijdrekken!Moeten we even stil zijn …even naar niks luisteren. 

Hoe zou die zak thuis zijn? Tegen zijn visite lullen? Hallo …. Oom … Theo. Ik heb …  een ….heer…lijk ….. kopje koffie ….gezet en heb er een lekkere …..Tom ….Poes bij …ook voor tante ….Marie  … natuurlijk.’ Die Willemijn doet net zo ‘robottelijk’. Tv-kijker-vijandig.

Wat het weer betreft heeft Willemijn gelijk gekregen. Immers de hele dinsdag strak blauw, bijna bewegingsloze bomen, vrolijk kwetterende vogeltjes, op een enkele chagrijnig krijsende meeuw na en het vredig voortstromende water van de Maas.

 Ik vroeg me ineens heel even af hoe het kan, dat iemand een school binnenstapt en wild om zich heen gaat schieten. Dat hij alle mensen die hij ziet, kinderen en volwassenen, doodt,  terwijl de wereld zo  vredig en mooi is: vol vogelenzang en zonlicht, kabbelend water en lichtjes ruisende bomen.

Die vraag verdrong ik. Ik zou namelijk met Ruud gaan fietsen. Richting Katendrecht. Niet voor het één, dat er overigens al lang niet meer is, maar voor het ander: een bezoek aan de  s.s. Rotterdam. Het luxueuze cruiseschip van 1956 met prachtige ruime kamers  (hutten), gangen, zalen, terrassen èn een zwembad. De upper-ten heeft met dit schip jarenlang de wereldzeeën bevaren. Er is decennia lang met volle teugen van genoten.

Mijn vader heeft jarenlang in dienst van de Holland Amerika Lijn in de keuken mogen werken van dit poenige schip. Als pantry-bediende. Voor nòg minder dan een hongerloontje. Toch hoor ik hem nòg zeggen, dat het zijn leukste baan ooit was.

Er komt nòg meer zomerse lente. Hoeveel meer vraag ik me af.

SCHUIM.

Het is nodig. Ik moet me scheren. De scheerspullen staan op de badkamerkast. Een bakje met een Schick scheermesje en een spuitbus scheerschuim (extra zoet). Ik vul het bakje met kokendheet water. Zet daar het scheermes in. Ik pak de spuitbus. Schud hem flink. Neem hem in mijn linkerhand, druk, ook met links, op het knopje van de spuitbus. Ik heb maar een heel klein beetje nodig maar dat schuim is snel. In één seconde is mijn hele hand gevuld met schuim voor wel drie scheerbeurten.  Het schuim verdeel ik over mijn hals en mijn nek. Het schuim gaat naar m’n kin, kaak en wangen. Ook staat het schuim mij op de lippen. Ik lik de schuim naar binnen. Heerlijk. De haartjes daaromheen zullen gewoon blijven. Die vormen mijn baardje. Dat onderhoud ik  wel. Met een baardtrimmer, die alle baardhaarjes op gelijke hoogte afsnijdt. 

Nu eerst mijn hals- en nekharen. Het schuim doet goed werk op die plekken. Het verleidt de haartjes vocht uit het schuim te trekken , waardoor ze een stuk makkelijker kunnen worden geschoren. De afgeschoren haartjes gaan naar het bakje met heet water. Daar worden schuim en haartjes van het mes  afgeschud.

Voor  de voordeligste after shave schuim ik Kruidvat af. Meestal Axe Apollo, drie voor  de prijs van één. Ik neem dan maar gelijk zes voor de prijs van nul. Ja, ze verdienen toch al zat aan ons. En opletten doen ze daar helemaal niet.

Ook de neus-, oorhaartjes en de wenkbrauwen krijgen nog een beurt. Daar is geen schuim voor nodig. Dat doe ik met een kleine trimmer.

Dat zijn eigenlijk de enige gebieden, die ik tegenwoordig nog scheer. Qua scheerschuim een uitzonderlijk goedkope tijd voor mij. Heel vroeger scheerde ik niet alleen mijn hals en mijn nek maar ook mijn schedel, mijn benen en mijn schaamstreek. Daar ben ik mee opgehouden wegens gebrek aan belangstelling.

Daarbij: ik had elke week een nieuwe spuitbus schuim nodig. Ik probeer nu al jaren af te kicken van zoete schuim. Tevergeefs. Schuimkransjes, schuim merengues, schuimblokken en die kleine verleidelijke zachte schuimpjes in allerlei kleuren. Ik kan er niet afblijven. Mijn keukenkastje staat er vol mee.

SCHAAMTE.

 

Het is deze zomerse lente extra genieten van borders en grasperken. De naam grasperken dekt deze lente de lading niet.  De perken en borders zijn niet alleen begroeid met gras maar ook met kleurrijke onkruidjes. Het gele koolzaad is het meest dominant aanwezig. Maar ook is er volop hondsdraf, dat paarse bloemetje, dat zo goed helpt als smeerseltje tegen venijnige brandnetelprik. Er bloeit nog veel meer: boerenwormenkruid, margrietjes, boterbloemen, madeliefjes en paardenbloemen. Rode klaprozen zijn er nog niet zo veel maar ik heb ze al gezien.

Ik fiets. Maar stap nu even af. Zie een bankje, dat me bevalt.  Volop in de zon. Als ik wil gaan zitten, wipt een veel te grote  kraai mijn kant op. Blijft op ongeveer een meter van me af staan. Kijkt me brutaal aan.

Moet hij wat te eten? Of waarschuwt hij me? Is zijn nest hier in de buurt? Ik ga zitten. Als ik wat  wapper met mijn benen wipt hij een stukje weg. Maar hij blijft me aankijken. Ik wapper nog eens en maak een raar geluid met veel g’s er in. Het gezin dat langsslungelt houdt mij voor een verward persoon. Zij weten van die kraai niets af. De vogel pikt in een molshoop tussen mij en hem in. Hij vist er een dikke worm uit en vliegt op. Ik stond vast in de weg. Het bankje is kokend heet. Pijn aan mijn bovenbenen. Zit in mijn korte broek. De zon brandt. Heb m’n armen, benen en gezicht ingesmeerd met Nivea factor 5.

Ik heb een Elstar, vier kräckers met pindakaas, twee flesjes Spa Rood meegenomen, en een boek met de titel ‘Zomer’ van Knausgärd, een Noorse schrijver. Gelukkig is dat boek vertaald want ik ken geen Noors.

Opeens word ik overvallen door een gevoel van schaamte, over wat ik eerder schreef. Ik liet Marjolein Faber doodknuppelen.

Heb ik dat nou echt geschreven? En waarom dan? Ja, waarom? Ze is zo’n klein poppetje. Ja, ze is een lelijk, oerdom en gevaarlijk ultra-rechts, klein poppetje. Maar dan nog … doodknuppelen … dat doe je toch gewoon niet, man, … ik had die paar zinnen toch wel gewoon weg kunnen laten … niet gedaan … dom, dom, dom.

Het is echt bloedheet op dit plekje. Half drie. Ik heb trek. Begin met de Elstar. Krijg gelijk daarna trek in de kräckertjes. De kraai staat weer te loeren. Ziet wat knäckerkruimels. Pikt ze vluchtig op en foetsie is hij.

Heerlijk: nu een paar slokken ijskoude Spa Rood!

MOEDERDAG 2025.

Moederdag 2025.

Vanmiddag, (zaterdagmiddag) ben ik in het buurthuis Lage Land Er treedt een amateur-toneelgezelschap op.  De titel van het stuk is ‘Moederdag’. Tien spelers hebben, al improviserend, herinneringen aan hun moeder opgehaald. Deze middag spelen ze hun toneelstuk.

We krijgen een moeder te zien die niet kon loslaten, een arrogante moeder, een geweldig wijze moeder, een dove moeder, een stok-oude moeder, een alleenstaande moeder, een lesbische moeder, een verslaafde moeder, een overleden moeder, een godsdienstwaanzinnige moeder en een moeder die er nooit was.

Mooi gespeeld, indrukwekkend, ontroerend soms ook. Er klonk een klateren applaus op in de kleine zaal van het buurthuis. Tot twee keer toe mogen de toneelspelers terug komen om het applaus in ontvangst te nemen. Tot zover is er nog niks loos.

Als de spelers achter de coulissen verdwenen zijn vraagt de regisseur het publiek om iets over hun eigen moeder op te schrijven.

Ik schrijf dan:

Mijn moeder was een lieve vrouw. Ze is al weer 21 jaar dood. Dit jaar zou ze 96 jaar geworden zijn. Op het laatst was ze dement. Ik ben haar oudste zoon. Ik had nog drie zussen en zes broers. Voor mijn moeder was ik de belangrijkste persoon in huis.  Hoe weinig geld er ook was: ik kreeg van haar een mooie brommer  ... ze zette alles op alles om mij te laten studeren ... ze zorgde voor mooie kleren voor naar school.

Mijn vader was noch een prater, noch een luisteraar. Ik werd op zeer jeugdige leeftijd een gesprekspartner voor haar. Ze deelde nogal wat met mij o.a. 

...  over haar onvrede met Herman, haar man, mijn vader. Hij verdiende niet genoeg geld. Hij was als opvoeder vaak afwezig en meer een 'boebaas' dan een lieve vader.

... over de agressie van mijn opa (haar vader) jegens mijn oma (haar moeder).

… over haar zus, die zo graag non werd en uit het klooster wil stappen.

…  over mijn andere opa (de vader van mijn vader) die te gierig was om haar wat geld te lenen als ze blut was.

… over mijn oudste zus die jaloers was op de mooie nieuwe jurk van mijn op een na oudste zus.

… over Martin, mijn geestelijk gestoorde broer, één jaar jonger dan ik. Wat moet er met hem gebeuren als moeder er niet meer is? 

Het ging bij mij allemaal het ene oor in en het andere oor uit. Als ik wat mijn moeder zei tot me had laten doordringen was ik gillend gek geworden.

Dat mijn moeder zeer te spreken was over de voortplantingscapaciteit van mijn vader, drong pas veel later tot mij door. Ik was toen al al lang de deur uit.

Fijne moederdag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

ROTTERDAM POPSTAD.

 

De tentoonstelling van Rotterdam Popstad toont een muzikale en visuele reis langs de hoogtepunten uit de Rotterdamse popscene. Met karakteristieke beelden, muziek brengt deze expositie de unieke popgeschiedenis van de stad tot leven. Het is een eerbetoon aan de veerkracht, creativiteit en eigenheid van de lokale muziekscene. Een expositie vol herkenning, verrassing en inspiratie. Voor iedereen die ooit naar een Rotterdams concert ging, zelf op het podium stond of gewoon nieuwsgierig is naar het muzikale DNA van de stad.

De expositie is t/m zondag 8 juni in Studio 2 van de Doelen gratis te bezoeken en is wekelijks geopend van donderdag t/m zondag van 14.00 tot 18.00 uur.

Ik heb zelf een groot deel van die bewust periode meegemaakt. Het enige, voor mij tamelijk nieuwe gegeven was de periode dat de Hawai-muziek en de bandjes van de uit Nederlands Indië overgekomen jongens en meisjes populair waren in het Rotterdamse .Dat was de periode na 1955.

Een toppunt in de Rotterdamse pophistorie was het Rotterdam Pop-festival in juni 1970. Er worden fraaie foto’s getoond met aansprekende teksten. Ik was er zelf met mijn toenmalige vriendin ook bij. We hadden, als twee van de weinigen, keurig een toegangskaartje gekocht.  Van de honderd duizend kaartjes zijn er slechts veertig duizend verkocht. Er werd onder de afrastering door gekropen en er voeren bootjes over de Plas, die mensen hielpen gratis het festivalterrein op te komen.

Het festival was een geweldige ervaring. Nederlandse, Engelse en Amerikaanse topbands traden daar op: Pink Floyd, Jefferson Airplane, the Byrds, Santana, Mungo Jerry, Country Joe and the fish en CCC incorporated.

Onvergetelijk voor mij zijn de acts van Pink Floyd en Mungo Jerry.

Pink Floyd trad op tegen het einde van de nacht bij het krieken van de dag. De band speelde  toen, terwijl de zon langzaam op kwam ‘Set control fort he sun’.Prachtig. Onvergetelijke die ochtend.

Mungo Jerry is voor mij onvergetelijk omdat hij met het nummer ‘In the summertime’ de festivalbezoekers zichtbaar tot een eenheid transformeerde. Tijdens zijn act  werden door duizenden aanwezigen continu witte plastic bordjes de lucht in gezwiept. Dat was een heel vrolijk gebeuren. 

Behalve Rotterdam 1970 vond ik het ook bijzonder dat in deze expositie ook een foto hing van het laatste optreden van de band Face Tomorrow. De band waar mijn zoon Ralf ook in gespeeld heeft. Trots.

Een aanrader deze expositie: klein maar fijn.

 

Google voor meer info op: popunie.nl/rotterdam-popstad

 

 

DISNEYLAND.

Wat een drukte vandaag. Echt weer zo’n dag dat ik niet genoeg heb aan die 24 beschikbare uren. Ik moet het echt ff op een rijtje zetten: mediteren, sporten,  bloed prikken, naar de expositie ‘70 jaar Rotterdam-pop in Studio 2 van de Doelen, mijn maatje Derck (Liverpool 1949) een grappige column brengen over de Engelse voetbalkampioen uit zijn geboortestad en de Nederlandse trainer Arne Slot en koffie leuten bij een vriendin.   

Nu zit ik thuis, denk wat te kunnen gaan schijven, wordt er gebeld. Buurvrouw An staat voor de deur. Ze is gevallen heeft een bloedende snijwond midden in de kolossale blauwe plek op haar rechterarm. Of ik er pleisters op wil plakken. Twee grote pleisters plak ik over elkaar heen.

‘Als het blijft bloeden kom ik wel weer naar je toe voor een nieuwe pleister.’

‘Hoe ben je gevallen?... over een kleedje? … of een …?

‘Weet ik veel?!’

Het 6 uur journaal heb ik nog op staan. Halverwege wordt een nieuwsitem over de prijs van schoongemaakte spruitjes onderbroken.

‘Minister van Migratie en Asielzaken Marjolein Faber is tijdens een werkbezoek aan Disneyland in Parijs op gruwelijke wijze om het leven gebracht. Op beelden van beveiligingscamera’s is te zien dat er herhaaldelijk met een honkbalknuppel op haar ingeslagen wordt door een uitzinnige Donald Duck-figuur. Na langdurig onderzoek trof de Franse politie op een damestoilet een Donald Duck-pak aan. Met daarin de stoffelijke resten van een jonge eendenfamilie met zes kleine  kuikentjes. Onderzocht wordt of er bruikbare DNA-sporen in het Donald Duckpak te vinden zijn. In politiek Nederland is de dood van Marjolein Faber als een bom in geslagen. De markante Faber werd met name door extreem rechts als een super getalenteerde politica gezien, die als geen ander de gevoelens van het lompenproletariaat wist te verwoorden en ook in beleid om kon zetten. Zij wàs in zekere zin zelf ‘beleid’. Elke migrant kon blindelings op haar maatwerk vertrouwen: tegenhouden, terugsturen, ontmoedigen en treiteren! Grote Klasse. Moedig ook.