Moederdag 2025.
Vanmiddag, (zaterdagmiddag) ben ik in het buurthuis Lage
Land Er treedt een amateur-toneelgezelschap op.
De titel van het stuk is ‘Moederdag’. Tien spelers hebben, al
improviserend, herinneringen aan hun moeder opgehaald. Deze middag spelen ze hun
toneelstuk.
We krijgen een moeder te zien die niet kon loslaten, een
arrogante moeder, een geweldig wijze moeder, een dove moeder, een stok-oude
moeder, een alleenstaande moeder, een lesbische moeder, een verslaafde moeder,
een overleden moeder, een godsdienstwaanzinnige moeder en een moeder die er
nooit was.
Mooi gespeeld, indrukwekkend, ontroerend soms ook. Er klonk
een klateren applaus op in de kleine zaal van het buurthuis. Tot twee keer toe
mogen de toneelspelers terug komen om het applaus in ontvangst te nemen. Tot
zover is er nog niks loos.
Als de spelers achter de coulissen verdwenen zijn vraagt de
regisseur het publiek om iets over hun eigen moeder op te schrijven.
Ik schrijf dan:
Mijn moeder was een lieve vrouw. Ze is al weer 21 jaar dood.
Dit jaar zou ze 96 jaar geworden zijn. Op het laatst was ze dement. Ik ben haar
oudste zoon. Ik had nog drie zussen en zes broers. Voor mijn moeder was ik de
belangrijkste persoon in huis. Hoe weinig
geld er ook was: ik kreeg van haar een mooie brommer ... ze zette alles op alles om mij te laten
studeren ... ze zorgde voor mooie kleren voor naar school.
Mijn vader was noch een prater, noch een luisteraar. Ik werd op zeer jeugdige leeftijd een gesprekspartner voor haar. Ze deelde nogal wat met mij o.a.
... over haar onvrede met Herman, haar man, mijn vader. Hij verdiende niet genoeg geld. Hij was als opvoeder vaak afwezig en meer een 'boebaas' dan een lieve vader.
... over de agressie van mijn opa (haar vader) jegens mijn oma (haar moeder).
… over haar zus, die zo graag non werd en uit het klooster wil stappen.
… over mijn andere opa (de vader van mijn vader) die te gierig was
om haar wat geld te lenen als ze blut was.
… over mijn oudste zus die jaloers was op de mooie nieuwe jurk
van mijn op een na oudste zus.
… over Martin, mijn geestelijk gestoorde broer, één jaar jonger dan ik. Wat moet er met hem gebeuren als moeder er niet meer is?
Het ging bij mij allemaal het ene oor in en het andere oor uit. Als ik wat mijn moeder zei tot me had laten doordringen was ik gillend gek geworden.
Dat mijn moeder zeer te spreken was over de voortplantingscapaciteit van mijn vader, drong pas veel later tot mij door. Ik was toen al al lang de deur uit.
Fijne moederdag.
