MOEDERDAG 2025.

Moederdag 2025.

Vanmiddag, (zaterdagmiddag) ben ik in het buurthuis Lage Land Er treedt een amateur-toneelgezelschap op.  De titel van het stuk is ‘Moederdag’. Tien spelers hebben, al improviserend, herinneringen aan hun moeder opgehaald. Deze middag spelen ze hun toneelstuk.

We krijgen een moeder te zien die niet kon loslaten, een arrogante moeder, een geweldig wijze moeder, een dove moeder, een stok-oude moeder, een alleenstaande moeder, een lesbische moeder, een verslaafde moeder, een overleden moeder, een godsdienstwaanzinnige moeder en een moeder die er nooit was.

Mooi gespeeld, indrukwekkend, ontroerend soms ook. Er klonk een klateren applaus op in de kleine zaal van het buurthuis. Tot twee keer toe mogen de toneelspelers terug komen om het applaus in ontvangst te nemen. Tot zover is er nog niks loos.

Als de spelers achter de coulissen verdwenen zijn vraagt de regisseur het publiek om iets over hun eigen moeder op te schrijven.

Ik schrijf dan:

Mijn moeder was een lieve vrouw. Ze is al weer 21 jaar dood. Dit jaar zou ze 96 jaar geworden zijn. Op het laatst was ze dement. Ik ben haar oudste zoon. Ik had nog drie zussen en zes broers. Voor mijn moeder was ik de belangrijkste persoon in huis.  Hoe weinig geld er ook was: ik kreeg van haar een mooie brommer  ... ze zette alles op alles om mij te laten studeren ... ze zorgde voor mooie kleren voor naar school.

Mijn vader was noch een prater, noch een luisteraar. Ik werd op zeer jeugdige leeftijd een gesprekspartner voor haar. Ze deelde nogal wat met mij o.a. 

...  over haar onvrede met Herman, haar man, mijn vader. Hij verdiende niet genoeg geld. Hij was als opvoeder vaak afwezig en meer een 'boebaas' dan een lieve vader.

... over de agressie van mijn opa (haar vader) jegens mijn oma (haar moeder).

… over haar zus, die zo graag non werd en uit het klooster wil stappen.

…  over mijn andere opa (de vader van mijn vader) die te gierig was om haar wat geld te lenen als ze blut was.

… over mijn oudste zus die jaloers was op de mooie nieuwe jurk van mijn op een na oudste zus.

… over Martin, mijn geestelijk gestoorde broer, één jaar jonger dan ik. Wat moet er met hem gebeuren als moeder er niet meer is? 

Het ging bij mij allemaal het ene oor in en het andere oor uit. Als ik wat mijn moeder zei tot me had laten doordringen was ik gillend gek geworden.

Dat mijn moeder zeer te spreken was over de voortplantingscapaciteit van mijn vader, drong pas veel later tot mij door. Ik was toen al al lang de deur uit.

Fijne moederdag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

METRO (3x)

 

EEN

Een eurootje geef ik hem. De bedelaar in de metro is er blij mee. ‘Prettige dag nog meneer,’ zegt hij, net zoals de caissière in de supermarkt. Hij stinkt blijkbaar. Zelf ruik ik niks. Ik merk het aan die Turk die een vies gezicht trekt en zijn neus dicht knijpt als de zwerver naast hem komt staan. De Turk geeft hem niks. De zwerver heeft een wazige blik in zijn ogen. Ze draaien ook wat. Hij heeft een mager gezicht. Lang, vet haar, dito baard. Zijn gezicht is donker. Het zou een zwakzinnige Marokkaan kunnen zijn.Hij blijft alsmaar in zichzelf mompelen in het gangpad van de metro. Het kartonnen koffiebekertje, voor de euro’s, heeft hij samengeknepen in zijn smoezelige vuist. Zijn kleren zijn smerig. Zal hij wel uit vuilcontainers gevist hebben. Alleen zijn schoenen zien er puik uit. Asics? Bij elkaar gebedeld? Voor een beetje bedelaar zijn een paar goeie schoenen van levensbelang. Hij lijkt me niet het type om iemand van zijn sportschoenen te beroven. Past niet bij hèm. Daar is hij te naïef; te aardig voor. 

TWEE

De arrogante dame heeft haar tasje op de tweezitter in de metro aan de raamkant neergezet. Zij zit aan het gangpad en leest de Telegraaf. Alsof ze wil zeggen: ik wil niet dat er iemand naast me komt zitten. Het wordt drukker in de metro. Alle zitplaatsen zijn bezet ook alle staanplaatsen zowat. Het tasje van de arrogante dame houdt  echter nog steeds die ene zitplaats bezet. Niemand die haar vraagt: mag ik er even langs mevrouw om daar te zitten. Allemaal bescheiden mensen of bang? 

DRIE

Met een wazig melancholieke blik staat de donkere jongeman te leunen in de metro. Hij oogt kwetsbaar. Zo te zien aan zijn kleren hoort hij niet bij een bepaalde ‘gang’. Het lijkt wel of hij de jas van zijn vader aan heeft, een Zeeman-sportbroek en Bristol-schoenen. Heel rustig staat hij daar, tot hij er uit moet. Na een dag van school of werk op weg naar huis. Een overvol huis, met een dronken vader, een gestresste moeder en een huis vol broertjes en zusjes; maar misschien ook niet. Thuisgekomen roept hij dat hij er is en gaat hij kijken of er een plekje te vinden is waar hij even kan ontspannen. Op de vliering van het huis, daar waar verder allemaal troep staat, gaat hij zitten met opgetrokken knieën. Doet zijn ogen dicht en sluit zich af van de geluiden van beneden. Weldra is hij ingedommeld.