Serie: Een Rotterdamse bios in de 60’s & 70’s. Deel 22: Baldadigheid.

Dat muisje had ongetwijfeld een langer en vervelender staartje gekregen als het slachtoffer niet toevallig een familielid van Petra bleek te zijn. Met een in allerijl gekocht bloemetje komt de man en eigenlijk ook de bios met de schrik vrij.

Kaskrakers draaien er niet tijdens de verbouwing. Daardoor is het vrij rustig voor het personeel. Af en toe slaat de verveling toe. De kleine Duusjo wist van alles te verzinnen om zijn personeel aan het werk te houden: van planten verzorgen, tot bestek poetsen.
Invaloperator Coen had het aangelegd met Sonja. Hij vond zelfs de tijd om zich op een stil moment even met haar terug te trekken in de personeelsruimte. De anderen waren de ramen aan het lappen. Coen vroeg aan Petra, die daar in de buurt bezig was, om de muziek wat harder te zetten. Petra hoorde desalniettemin bekende doch verdachte geluiden, uit hun gezamenlijke ruimte komen. Toen Petra later een beet je brutaal en naïef aan Coen vroeg wat hij had uitgespookt, hield hij zijn hand vlak onder Petra's neus en zei: 'Wat ik gedaan heb? Nou, ruik maar es aan mijn vingers!' Verontwaardigd stapte Petra weg. Ze hield helemaal niet van dat soort dingen!

De dagen duurden erg lang tijdens de verbouwing en de zwakke programmering.
Er was dus veel tijd voor baldadigheid, dingen waar het personeel nooit op zou komen in topdruktes. Sonja was wat dat betreft een brutaal nest. Die spuugde met liefde in de koffie van de ouwe inval-locatiechef Rick Amal. Hij had Petra lief aangekeken en gevraagd of ze een lekker bakkie voor hem wilde halen. O, wat spuugde Sonja graag in dat bakkie. Die Rick was echt een vieze ouwe man, die werkelijk dacht dat hij met zijn geperkamenteerde voorkomen nog in trek was bij de dames.

Sonja had een bijbaantje bij Wienerwald. Een redelijk chique eettent. Duitse toeristen kwamen daar graag. Sonja deinsde er niet voor terug om haar mannelijke collega’s in de keuken over de biefstukken te laten plassen, alvorens de maaltijden aan de Duitse klanten uit te serveren.

Serie: Een Rotterdamse bios in de 60’s & 70’s. Deel 21. Martin gaat in de fout.

Zo’n 50 jaar geleden was bioscoopbezoek nog een redelijk chique aangelegenheid. Zowel dames als heren gingen op hun paasbest een filmpje kijken. Dat is tegenwoordig wel anders. Een bioscopie pikken is de gewoonste zaak van de wereld geworden. Het wordt eigenlijk haast niet meer beschouwd als uitgaan.

Wat nu dan wel uitgaan is? In een chique restaurant uit gaan eten … naar de schouwburg gaan voor een mooi toneelstuk of in je mooiste kleren gaan dansen.

Martin had een klein foutje gemaakt met het wisselen van de films waardoor het publiek enkele seconden zat te kijken naar een groot wit scherm. Daar kwam Martin niet zo makkelijk vanaf. Hij moest van zijn direct leidinggevende voor dat minieme foutje zijn excuus aan gaan bieden bij de algemeen manager.
De manager, die achter zijn tv nootjes zat te peuzelen, wist helemaal van niks en had van niemand uit het publiek klachten gehad. Er was enkele seconden geen beeld geweest en dat mocht gewoon niet! De manager nam het minder zwaar op dan Martins direct leidinggevende en wilde met rust gelaten worden. Hij wilde snel weer terug naar zijn tv programma en zijn nootjes.

Lumière wordt verbouwd. Van een zaal met één bioscoop naar een gebouw met 5 filmzalen. De inkomsten kunnen echter niet zo maar even gemist worden. Dus gaan tijdens de verbouwing de voorstellingen gewoon door. Zelfs als er een steiger omgevallen is, dwars door het witte doek, gaat de film gewoon door. Het vele stof dat door de werkzaamheden de bios in stuift mag geen belemmering zijn voor het programma. Maar eigenlijk kan het natuurlijk niet. Een biosganger krijgt een lichtspot op zijn kop als een rail met spotjes naar beneden komt zetten.

Morgen: Deel 22. Baldadigheid.

Serie: Een Rotterdamse bios in de 60’s & 70’s. Deel 20: Een overval.

De baropbrengst van de tweede zaterdagavondvoorstelling wordt opgeteld bij die van de eerste middagvoorstelling van de zondag daarop. Koos zou nu de dagopbrengst naar de nachtkluis in de Doelen kunnen brengen. In de loop van de maandag komt een geldtransportwagen die kluis leeghalen. Zeker in de weekenden zit er toch wel een paar duizend gulden in.

Een aantal jaar geleden is Koos daar overvallen door een stelletje gasten met bivakmutsen. Ze zetten een pistool op zijn hoofd en eisten dat hij het geld afgaf. De reactie van Koos was niet verstandig. Hij gaf het geld niet af en met het rolletje pepermunt, dat hij altijd in zijn jas had zitten, blufte hij de overvallers mooi af. Hij drukte dat rolletje tegen de buik van een van de overvallers aan en zei:

‘Ik heb hier een geladen revolver en ik schiet je finaal overhoop als jullie niet ogenblikkelijk maken dat je wegkomt. ‘ Ze wisten niet hoe snel weg ze moesten wezen, de helden. Het had slechter kunnen aflopen voor Koos.

Hij had die overvallers nu wel weggejaagd maar dat hele voorval ging hem niet in zijn koude kleren zitten. De andere dag moest hij zich ziek melden en eigenlijk is hij nooit meer de oude geworden. Naar de kluis gaan bijvoorbeeld durfde hij voor geen goud meer, ondanks zijn pepermunt-overwinning. Dat moest Duusjo voortaan maar zelf doen. Tot de geldtransportfirma het overnam.

Serie: Een Rotterdamse bios in de 60’s & 70’s. Deel 19: Goed Nieuws.

De eerste zaterdagavondvoorstelling verloopt verder zonder noemenswaardige problemen en ook de tweede avondvoorstelling gaat prima. Als die tweede voorstelling draait, ontdekt Sonja onder de stapel theedoeken de vijf briefjes van honderd. Ze zegt niks tegen de anderen en loopt meteen door naar Duusjoo, die haar aanhoort en net doet alsof zijn neus bloedt:

‘Wir zal das jetzt geflickt haben, Leonie?’ vraagt hij. ‘Es ist bijnahe das bedrag wir miesten heute mittag, doch? Sag noch eben nichts tegen die anderen, liebe Sonja. Vielleicht verratet de dader sich selbst wohl. Sehr gut dat jij es mir jetzt sagt und mir das geld gibt maaisje!!
Ich zal die anderen sofort von dies vertellen. In jeden fall haben jullie die fooi wieder teruuk, doch?!

Nog voor het einde van de tweede filmvoorstelling riep Duusjoo de voltallige ploeg bijeen (met uitzondering van Martin, die kon natuurlijk niet weg van zijn werkplek). De chef gaat het goede nieuws vertellen. Ter plekke verzon hij, dat waarschijnlijk iemand het geld daar even had neergelegd in de drukte en helemaal vergeten was dat het onder de theedoeken lag. Hij was blij dat het geld gevonden was en wilde er verder geen woorden meer aan vuil maken. Honderdvijftig gulden zou hij in de fooienpot terug stoppen. De rest ging naar de baropbrengst. Zijn creatieve boekhoudtrucs met de voorraad, zou hij weer aanpassen.
‘Ist alles doch noch goed gekommen heute!’ zei hij met een knipoog naar Sonja.

Morgen: Deel 20. Een overval.

Serie: Een Rotterdamse bios in de 60’s & 70’s. Deel 18: Gespikkelde beer.

Zoals gewoonlijk liggen ze onderuitgezakt op hun stoeltjes met hun poten over de leuning van de stoel voor ze. Er waren al snoep- en chipsverpakkingen de zaal in gemikt. Nu zitten ze om beurten flesjes cola flink te schudden, met de duim op de opening. Als ze hun duim weggehalen wordt de halve inhoud van zo’n flesje de zaal in gespoten. Dolle pret!

Die ‘lol’ is de druppel die de emmer doet overlopen voor een van de ‘normale’ bioscoopbezoekers. De man, die enkele rijen meer naar voren zit, staat op. Hij maakt de jongens duidelijk dat ze moeten kappen. De rotzooitrappers lachen hem midden in zijn gezicht uit. De man loopt naar ze toe … nog voordat hij wat kan zeggen vraagt een van de herrieschoppers:

’Weet je wat een gespikkelde beer is?’

Op zijn antwoord wordt niet gewacht. De relschopper spuugt hem een hoeveelheid fijngekauwde pinda’s in zijn gezicht. De klootzakkies gaan helemaal uit hun dak. Woedend gaat de man de spuger te lijf maar die gast wordt geholpen door zijn vriendjes.

Dan blijkt die 'normale' bioscoopbezoeker niet alleen te zijn. Een vijftal van zijn maten in de zaal komt hem te hulp. Voordat de pestapen kunnen worden opgepakt, rennen ze laf de bioscoop uit ... achtervolgd door zes agenten in burger. Die achtervolging hoefde niet zo lang te duren. De lastpakken waren onder invloed. Niet de allersnelsten dus.

De agenten hebben zich op een nabijgelegen donker parkeerterreintje flink uitgeleefd op die vervelende mannetjes.

Sindsdien waren de zaterdagavonden weer gezellig in Lumière.


Morgen: Deel 19. Goed nieuws.

Serie: Een Rotterdamse bios in de 60's & 70's Deel 17: Rotzooitrappers.

’Drie maal balkon hier voor die mevrouw met die rode gebreide muts en die heer met dat grappige zwarte petje?

’Twee maal stalles alstublieft.’ Koos scheurt dan ook tegelijk de controlestroken af. In de winter had hij van die handschoenen aan waarvan de vingers waren afgeknipt.

Als een voorstelling uitverkocht is dan bast hij dat ook: ‘
‘Zaal uitverkocht; dames en heren, zaal Lumière uitverkocht!' Het is een keer gebeurd dat tegelijk met deze mededeling zijn kunstgebit uit zijn mond floepte en verdween in de menigte wachtenden:
‘Hé, kom es effe méé zoeken naar me kunstgebit,’ baste hij dan tegen z'n collega's. Voor Koos had iedereen dat graag over:
‘Personeel! Mogen we er even bij!! Kijk goed uit waar u gaat staan, anders is Koos zijn gebitje naar de maan!’

Ondanks Koos’ indrukwekkende gestalte, zeker als hij op zijn kissie staat, is er elke zaterdagavond stront aan de knikker. Het is maar een klein groepje rotzooitrappers dat altijd weer in staat is om de zaterdagavond te verzieken. Het zijn altijd dezelfden. Ze moeten wel onder invloed van drank of drugs zijn geweest.

Het begon al in de rij voor de kaartjes: niet netjes in de rij gaan staan. Beurt afwachten? Neen, gelijk voorpiepen. Eenmaal binnen schreeuwerig, druk doen. Stoeien. ‘Per ongeluk, expres’ andere, bedaarde, argeloze bioscoopbezoekers omverduwen. In de zaal óók weer te keer gaan en de zojuist gekochte popcorn de zaal in pieken. Het is elke zaterdagavond hetzelfde liedje. De ouvreuses kunnen deze etterbakken gewoon niet aan.

Maar … vanavond gaat het anders aflopen dan voorheen. Deze avond zal het publiek niet de dupe worden van die klootzakkies. Koos heeft enkele van zijn maatjes, Rotterdamse (ex)-politieagenten, gevraagd om in burger aanwezig te zijn bij de eerste avondvoorstelling. Indien nodig komen ze in actie tegen die dronken, gedrogeerde droppies.

Serie: Rotterdamse bios in de 60's & 70's. Deel 16. Kleine Koos.

Het is nu half zes. Over drie kwartier start de verkoop voor de eerste avondvoorstelling. Tijd genoeg dus om nog even een beetje te sporten in de filmzaal. Petra gaat met Marja op de ruimte vlak voor het filmdoek badmintonnen. Martin en Gerrit trappen een balletje in de gang tussen twee stoelenrijen. Nu kon dat nog, dat sporten in de bios. Na de geplande renovatie, als er meerdere filmzalen zullen worden gerealiseerd in dit pand, zal er geen ruimte meer voor zijn.

Lenie en de geile tweeling kiezen ervoor nog even wat te roken en uit te buiken in de personeelsruimte.

De eerste avondvoorstelling van Saturday night fever is zowat uitverkocht. Op de altijd rumoerige zaterdagavond wordt, voor de zekerheid altijd een beveiligingsmannetje ingehuurd. Dat is Koos. Hij is gehuld in een imposant uniform. Het is echt ‘een mannetje’. Hooguit een meter vijfenzestig groot en bijna even breed als hij lang is. Hij oogt zo sterk als een gorilla. Een aardige vent, hoor, nooit te beroerd om bij gebrek aan een portier te helpen bij de kaartverkoop. Dan vraagt hij aan de wachtenden of ze gereserveerd hebben, hoeveel plaatsbewijzen ze willen en dat geeft hij al zingend op populaire of zelf verzonnen melodietjes door aan de kassière. Hij heeft zo’n mooie basstem! Hij is een zangcarrière misgelopen.

Zingend vraagt hij iedereen met gepast geld te betalen. Daarbij staat hij op een groentekist, die hij, toen hij met dit werk begon, zelf van huis mee had genomen. In de winter zet hij voor zijn groentekistje een straalkacheltje neer om de ijspegels die steevast onder zijn neus hangen te laten ontdooien.
Op dat groentekistje ziet iedereen in de rij die kleine Koos tenminste ook staan.

Morgen Deel 17: Kleine Koos (2)