Serie: Een Rotterdamse bios in de 60’s & 70’s. Deel 20: Een overval.

De baropbrengst van de tweede zaterdagavondvoorstelling wordt opgeteld bij die van de eerste middagvoorstelling van de zondag daarop. Koos zou nu de dagopbrengst naar de nachtkluis in de Doelen kunnen brengen. In de loop van de maandag komt een geldtransportwagen die kluis leeghalen. Zeker in de weekenden zit er toch wel een paar duizend gulden in.

Een aantal jaar geleden is Koos daar overvallen door een stelletje gasten met bivakmutsen. Ze zetten een pistool op zijn hoofd en eisten dat hij het geld afgaf. De reactie van Koos was niet verstandig. Hij gaf het geld niet af en met het rolletje pepermunt, dat hij altijd in zijn jas had zitten, blufte hij de overvallers mooi af. Hij drukte dat rolletje tegen de buik van een van de overvallers aan en zei:

‘Ik heb hier een geladen revolver en ik schiet je finaal overhoop als jullie niet ogenblikkelijk maken dat je wegkomt. ‘ Ze wisten niet hoe snel weg ze moesten wezen, de helden. Het had slechter kunnen aflopen voor Koos.

Hij had die overvallers nu wel weggejaagd maar dat hele voorval ging hem niet in zijn koude kleren zitten. De andere dag moest hij zich ziek melden en eigenlijk is hij nooit meer de oude geworden. Naar de kluis gaan bijvoorbeeld durfde hij voor geen goud meer, ondanks zijn pepermunt-overwinning. Dat moest Duusjo voortaan maar zelf doen. Tot de geldtransportfirma het overnam.

Serie: Een Rotterdamse bios in de 60’s & 70’s. Deel 19: Goed Nieuws.

De eerste zaterdagavondvoorstelling verloopt verder zonder noemenswaardige problemen en ook de tweede avondvoorstelling gaat prima. Als die tweede voorstelling draait, ontdekt Sonja onder de stapel theedoeken de vijf briefjes van honderd. Ze zegt niks tegen de anderen en loopt meteen door naar Duusjoo, die haar aanhoort en net doet alsof zijn neus bloedt:

‘Wir zal das jetzt geflickt haben, Leonie?’ vraagt hij. ‘Es ist bijnahe das bedrag wir miesten heute mittag, doch? Sag noch eben nichts tegen die anderen, liebe Sonja. Vielleicht verratet de dader sich selbst wohl. Sehr gut dat jij es mir jetzt sagt und mir das geld gibt maaisje!!
Ich zal die anderen sofort von dies vertellen. In jeden fall haben jullie die fooi wieder teruuk, doch?!

Nog voor het einde van de tweede filmvoorstelling riep Duusjoo de voltallige ploeg bijeen (met uitzondering van Martin, die kon natuurlijk niet weg van zijn werkplek). De chef gaat het goede nieuws vertellen. Ter plekke verzon hij, dat waarschijnlijk iemand het geld daar even had neergelegd in de drukte en helemaal vergeten was dat het onder de theedoeken lag. Hij was blij dat het geld gevonden was en wilde er verder geen woorden meer aan vuil maken. Honderdvijftig gulden zou hij in de fooienpot terug stoppen. De rest ging naar de baropbrengst. Zijn creatieve boekhoudtrucs met de voorraad, zou hij weer aanpassen.
‘Ist alles doch noch goed gekommen heute!’ zei hij met een knipoog naar Sonja.

Morgen: Deel 20. Een overval.

Serie: Een Rotterdamse bios in de 60’s & 70’s. Deel 18: Gespikkelde beer.

Zoals gewoonlijk liggen ze onderuitgezakt op hun stoeltjes met hun poten over de leuning van de stoel voor ze. Er waren al snoep- en chipsverpakkingen de zaal in gemikt. Nu zitten ze om beurten flesjes cola flink te schudden, met de duim op de opening. Als ze hun duim weggehalen wordt de halve inhoud van zo’n flesje de zaal in gespoten. Dolle pret!

Die ‘lol’ is de druppel die de emmer doet overlopen voor een van de ‘normale’ bioscoopbezoekers. De man, die enkele rijen meer naar voren zit, staat op. Hij maakt de jongens duidelijk dat ze moeten kappen. De rotzooitrappers lachen hem midden in zijn gezicht uit. De man loopt naar ze toe … nog voordat hij wat kan zeggen vraagt een van de herrieschoppers:

’Weet je wat een gespikkelde beer is?’

Op zijn antwoord wordt niet gewacht. De relschopper spuugt hem een hoeveelheid fijngekauwde pinda’s in zijn gezicht. De klootzakkies gaan helemaal uit hun dak. Woedend gaat de man de spuger te lijf maar die gast wordt geholpen door zijn vriendjes.

Dan blijkt die 'normale' bioscoopbezoeker niet alleen te zijn. Een vijftal van zijn maten in de zaal komt hem te hulp. Voordat de pestapen kunnen worden opgepakt, rennen ze laf de bioscoop uit ... achtervolgd door zes agenten in burger. Die achtervolging hoefde niet zo lang te duren. De lastpakken waren onder invloed. Niet de allersnelsten dus.

De agenten hebben zich op een nabijgelegen donker parkeerterreintje flink uitgeleefd op die vervelende mannetjes.

Sindsdien waren de zaterdagavonden weer gezellig in Lumière.


Morgen: Deel 19. Goed nieuws.

Serie: Een Rotterdamse bios in de 60's & 70's Deel 17: Rotzooitrappers.

’Drie maal balkon hier voor die mevrouw met die rode gebreide muts en die heer met dat grappige zwarte petje?

’Twee maal stalles alstublieft.’ Koos scheurt dan ook tegelijk de controlestroken af. In de winter had hij van die handschoenen aan waarvan de vingers waren afgeknipt.

Als een voorstelling uitverkocht is dan bast hij dat ook: ‘
‘Zaal uitverkocht; dames en heren, zaal Lumière uitverkocht!' Het is een keer gebeurd dat tegelijk met deze mededeling zijn kunstgebit uit zijn mond floepte en verdween in de menigte wachtenden:
‘Hé, kom es effe méé zoeken naar me kunstgebit,’ baste hij dan tegen z'n collega's. Voor Koos had iedereen dat graag over:
‘Personeel! Mogen we er even bij!! Kijk goed uit waar u gaat staan, anders is Koos zijn gebitje naar de maan!’

Ondanks Koos’ indrukwekkende gestalte, zeker als hij op zijn kissie staat, is er elke zaterdagavond stront aan de knikker. Het is maar een klein groepje rotzooitrappers dat altijd weer in staat is om de zaterdagavond te verzieken. Het zijn altijd dezelfden. Ze moeten wel onder invloed van drank of drugs zijn geweest.

Het begon al in de rij voor de kaartjes: niet netjes in de rij gaan staan. Beurt afwachten? Neen, gelijk voorpiepen. Eenmaal binnen schreeuwerig, druk doen. Stoeien. ‘Per ongeluk, expres’ andere, bedaarde, argeloze bioscoopbezoekers omverduwen. In de zaal óók weer te keer gaan en de zojuist gekochte popcorn de zaal in pieken. Het is elke zaterdagavond hetzelfde liedje. De ouvreuses kunnen deze etterbakken gewoon niet aan.

Maar … vanavond gaat het anders aflopen dan voorheen. Deze avond zal het publiek niet de dupe worden van die klootzakkies. Koos heeft enkele van zijn maatjes, Rotterdamse (ex)-politieagenten, gevraagd om in burger aanwezig te zijn bij de eerste avondvoorstelling. Indien nodig komen ze in actie tegen die dronken, gedrogeerde droppies.

Serie: Rotterdamse bios in de 60's & 70's. Deel 16. Kleine Koos.

Het is nu half zes. Over drie kwartier start de verkoop voor de eerste avondvoorstelling. Tijd genoeg dus om nog even een beetje te sporten in de filmzaal. Petra gaat met Marja op de ruimte vlak voor het filmdoek badmintonnen. Martin en Gerrit trappen een balletje in de gang tussen twee stoelenrijen. Nu kon dat nog, dat sporten in de bios. Na de geplande renovatie, als er meerdere filmzalen zullen worden gerealiseerd in dit pand, zal er geen ruimte meer voor zijn.

Lenie en de geile tweeling kiezen ervoor nog even wat te roken en uit te buiken in de personeelsruimte.

De eerste avondvoorstelling van Saturday night fever is zowat uitverkocht. Op de altijd rumoerige zaterdagavond wordt, voor de zekerheid altijd een beveiligingsmannetje ingehuurd. Dat is Koos. Hij is gehuld in een imposant uniform. Het is echt ‘een mannetje’. Hooguit een meter vijfenzestig groot en bijna even breed als hij lang is. Hij oogt zo sterk als een gorilla. Een aardige vent, hoor, nooit te beroerd om bij gebrek aan een portier te helpen bij de kaartverkoop. Dan vraagt hij aan de wachtenden of ze gereserveerd hebben, hoeveel plaatsbewijzen ze willen en dat geeft hij al zingend op populaire of zelf verzonnen melodietjes door aan de kassière. Hij heeft zo’n mooie basstem! Hij is een zangcarrière misgelopen.

Zingend vraagt hij iedereen met gepast geld te betalen. Daarbij staat hij op een groentekist, die hij, toen hij met dit werk begon, zelf van huis mee had genomen. In de winter zet hij voor zijn groentekistje een straalkacheltje neer om de ijspegels die steevast onder zijn neus hangen te laten ontdooien.
Op dat groentekistje ziet iedereen in de rij die kleine Koos tenminste ook staan.

Morgen Deel 17: Kleine Koos (2)

Serie: Een Rotterdamse bios in de 60’s & 70’s. Deel 15: Portefeuille gevonden.

Om kwart voor zeven zal de eerste avondvoorstelling beginnen. Het was gezellig in de Eend. Er was duidelijk ook iets te veel gezopen. Martin stond op de terugweg naar Lumière tegen een boom te piesen. Toen kreeg hij van Petra, voor de gein, een duw in zijn rug. Zeiknat natuurlijk: zijn broek, zijn schoenen. Lachen dus! De stemming was ronduit jolig te noemen toen ze weer op hun werkplek aankwamen. Het stelde ze gerust dat Duusjo er nog niet was, want die had gegarandeerd opmerkingen gemaakt over hun iets tè uitbundige gedrag.

Bij Lumière aangekomen stond een man voor de gesloten deur te wachten. Toen hij zag dat Petra en de anderen aanstalten maakten om naar binnen te gaan, zei de man met een Brabants accent, dat hij zijn portefeuille kwijt was geraakt … waarschijnlijk tijdens de middagvoorstelling hier.

´Waar zat u dan.´ vroeg Petra.

´Ja, ik weet niet meer precies welke rij maar het was tamelijk achteraan, derde of vierde rij van achteren en dan zo’n beetje in het midden.´

´Komt u maar mee, we hebben uw portefeuille waarschijnlijk gevonden … hoeveel zat er ongeveer in?´

´Ongeveer driehonderd gulden.´

´Klopt’, zegt Petra´

´O, geweldig!´

´Als u even hier in de foyer wilt wachten dan komt mijn collega zo met uw portefeuille.´

Marja, de enige met een kluissleutel haalt de portefeuille op en geeft die aan de man, die er resoluut een briefje van honderd uit trekt en dat aan Marja geeft: ‘doe maar in jullie fooienpot, die hebben jullie toch wel, hè?’

‘Zooo, is dat niet een beetje veel?’.

‘Welnee, daar hebben jullie gewoon recht op’, vind ik. 'Houdoe. Hartstikke bedankt nog´.

Serie: Een Rotterdamse bios in de 60’s & 70’s. Deel 14: Neuzen bij de Slegte.

Met bittere, verbeten koppen staan (vooral) de mannen de bewegingen van het balletje te volgen. Alsof hun leven er vanaf hangt … en misschien is dat in sommige gevallen ook wel zo.

Duusjo laat het erbij. Hij loopt naar de kassa, wisselt zijn fiches in en incasseert voor zijn honderd dertien fiches vijfhonderd vijfenzeventig gulden. Als hij daar zijn inleg van honderd gulden van af trekt, is zijn winst vierhonderd vijfenzeventig gulden. Mooi en netjes op tijd gestopt deze keer. Hij stopt vijf briefjes van honderd apart in zijn broekzak. De rest gaat in zijn portefeuille.

Met dezelfde gehaaste tred als waarmee hij zijn pauze begon, gaat hij nu weer in de richting van Lumière. De anderen zitten te eten. Waarschijnlijk, zoals gewoonlijk, in de Eend, waar een lekkere, voordelige maaltijd wordt geserveerd … voor één gulden heb je er ook al een parmantig wijntje.

Het is nu half vijf. Ze zullen nog wel even wegblijven, schat Duusjo zo in. Hij spoedt zich naar het buffet … haalt zijn zojuist gewonnen vijf briefjes van honderd uit zijn broekzak en legt ze onder een stapeltje schone theedoeken. Hij laat één honderdje een klein stukje onder het stapeltje uitsteken … zodat de eerste die een schone theedoek pakt meteen móét zien dat daar iets ligt wat er niet thuis hoort.

Duusjo maakt nu snel dat hij weer bij Lumière weg komt. Hij zet zijn pauze voort op de Coolsingel. Hij gaat even wat neuzen bij de ramsj van de Slegte. Je kan daar voor een prikkie de mooiste boeken kopen. Tegen de tijd dat de kaartverkoop voor de avondvoorstelling loopt, zal hij bij Lumière zijn neus weer laten zien. Misschien is tegen die tijd het vijftal honderdjes ook al ontdekt.

Morgen: deel 15: Portefeuille gevonden.