BEET.

Beet.

Charles, vijftig plusser, heeft een zeer lange, ruim zittende regenjas aan, waar vijftien centimeter benen onderuit steken. Zijn jas hangt los, daaronder draagt hij een stemmige grijze pantalon en een wollen roze pullover op een wit overhemd. Niet echt goed gekleed voor deze nog kille winterse zondag … en dan zet de verzorging hem, als hij met zijn moeder op stap gaat, nog niet eens een petje op zijn kop.

Charles is aan het winkelen in de supermarkt met zijn moeder. Charles is twee meter lang, heeft een langgerekt, keurig geschoren hoofd, waarop een bril met jampotglazen. Door een gigantische overbite wekt hij de indruk dat hij constant loopt te grijnzen. Het enige dat aan hem beweegt zijn zijn ogen en zijn benen.

Mama loopt in een prijzig leren jasje. Dat ze in de winkel los heeft hangen. Daaronder heeft ze een smaakvol grijs mantelpakje aan. Nu haar jasje open staat wordt ook een schitterende paarlemoeren broche op haar rijke boezem zichtbaar.

Ze heeft vanmorgen alles aan haar hoofd opgeleukt: haren, lippen, oren, wangen. Het Charles-dagje blijft feestelijk voor haar, ondanks alles. Aan haar lellen hangen zeer kostbare fonkelende diamantjes … een normaal mens zou die nooit in doen op een doorsnee zondagochtend.

Charles loopt als een tam, vermoeid, gedresseerd hondje achter mama en het winkelwagentje aan. Duwen van het winkelwagentje komt niet eens bij hem op.

Terwijl moeder drie lege flessen Spa Henriette en een leeg Heinekenflesje in de legeflessen-automaat stopt (de automaat geeft een bonnetje van 85 cent), heeft Charles twee meter verderop 'beet'. Hij steekt onopvallend en vliegensvlug twee vacuüm verpakte, gerookte makrelen in zijn regenjas … een in zijn linker- en een in zijn rechterbinnenzak.

‘Houdt jij het statiegeldbonnetje even bij je Charles?‘ vraagt moeder. Vergeet niet om het straks aan de kassière te geven hoor. Van Charles komt geen enkele reactie; moeder had niet anders verwacht.

Bij de kassa kijkt hij, nadat hij de legeflessen-bon aan haar gegeven heeft, met meer dan gewone belangstelling naar de kassière. Hij wendt zijn blik pas van haar af als hij een snoepje van haar heeft gekrgen.

'Nou, wat zeg je dan, Charles?'

'Dank u wel mevrouw.'

'Goed zo jongen.'

Willoos loopt hij achter moeder aan … op de inpaktafel gaan alle boodschappen in de tas. Charles krijgt nu traditioneel zijn Bounty toegestopt. Beiden wisselen geen woord. Kwijl druipt nu uit Charles zijn linkermondhoek. Moeder veegt met een tissue het kwijlspoortje discreet weg … altijd als Charles iets lekker vindt, loopt het water hem letterlijk uit zijn mond. De tissue verdwijnt in moeders jaszak….voor straks.

Terwijl zij de boodschappentas vult, zwenkt Charles van zijn ene op zijn andere been, zijn armen hangen iets voor zijn lichaam zijn hoofd staat wat schuin naar voren alsof hij wil checken of de speculaas en de lange vingers, niet vermorzeld worden door de pakken melk, fruitsap en de zak met aardappelen.

Als ze net de winkel uit zijn zegt moeder tegen Charles:

‘Kom jongen, geef die makrelen maar eens gauw aan mama. Dan gaan we die straks eens lekker samen oppeuzelen…..hè, knul?

‘Oppeulezse … lekkuh oppeulese’ zegt Charles.

MEELOPEN IN DE THUISZORG.

Al het kantoorpersoneel van AlZorg moet een dagje per jaar, daadwerkelijk in de in de zorg werken.  Dit jaar kies ik voor de thuiszorg. Ik loop een dagje mee met een collega verpleegkundige, die haar cliënten thuis opzoekt en behandelt. Het wordt nog ingewikkeld genoeg maar op een heel andere manier dan verwacht. Om half acht begint de dag met een korte vergadering. Aan Romana wordt daar gevraagd of ze mij vandaag wil begeleiden. Dat ziet ze wel zitten. Zij is een jonge zwarte vrouw, halverwege de twintig, schat ik. Ze komt uit Haïti. Geadopteerd door een Nederlands echtpaar.Ze is een stuk groter dan ik. Ik ben 1.84m. Het gebeurt niet zo vaak dat een vrouw groter is dan ik. Ze is zeker 1.90m. We gaan met haar auto de wijk in. Vijftien cliënten hebben we vandaag. Voor drieën moet het gedaan zijn. De namen van de cliënten staan in haar handheld. Een handheld is een draadloze registratiemethode in de vorm van een mobieltje. De thuiszorgwerker registreert daarin wat hij bij een bepaalde cliënt doet en hoeveel tijd dat duurt. De meeste thuiszorgwerkers kunnen er snel prima mee over weg en zijn er blij mee. Een enkeling wordt er gek van en laat het ding 'per ongeluk expres’ uit haar handen vallen. Die werker mag dan bij wijze van uitzondering weer op de oude vertrouwde manier, op papier, gaan registreren.

 Romana vertelt me dat we eerst naar mevrouw Laatmaar gaan, een Surinaamse van tegen de tachtig. We gaan haar het bed uit helpen, douchen, aankleden en aan tafel bij het raam zetten. Ik droog mevrouw van top tot teen af Romana doet de rest. Ik zeg tegen mevrouw Laatmaar, dat ik een dagje met ‘hem’ meeloop. Per abuis zeg ik dus ‘hem’ in plaats van ‘haar’, als ik Romana bedoel. Misschien komt dat door Romana’s lage stemgeluid. Op zich is dat iets waar ik wel van houd, vrouwen met een lage stem. Ik moet er niet aan denken, dag in dag uit, te moeten werken met een vrouw die een hoog piepstemmetje heeft. Daar heb ik met Romana dus geen last van.

We gaan naar meneer Van Rooyen. Een tachtig plusser. Mijnheer van Rooyen heeft de uitstraling van een havenarbeider. Overhemd met korte mouwen, waarin robuuste, getatoeëerde armen. In zijn borstzak zit een pakje zware Van Nelle. Zijn rechter wijs- en middelvinger zijn helemaal bruin van het roken. De foto’s van zijn kinderen en kleinkinderen vallen zowat van de wanden bij zijn adembenemende, rochelrijke hoestbuien. Hij praat plat Rotterdams. Bij hem is er geen zin zonder godver. Dat de gelovige Romana zich daaraan stoort, vindt hij alleen maar grappig. ‘Nou nou, moet dat nou zo,’ zegt Romana, als meneer zich weer eens erg ruw uitdrukt, ’gaat u maar gauw uw mond spoelen meneer van Rooyen.’ Hij is suikerpatiënt; wij zijn hier om hem een spuitje te geven. Dat is snel gebeurd. Hoef ik weinig aan te doen. Als we vertrekken bromt van Rooyen richting Romana: ’doe de groeten aan je man….,’ hij geeft mij een vette knipoog en schudt tegelijk van ‘nee’. Bij Meneer van Rooyen valt me op dat Romana een nichterige  manier van praten heeft. 

‘Meneer van Rooyen, u weet toch onderhand wel dat ik niet getrouwd ben,’ zegt Romana.

‘O ja, dat is waar ook. Hij ìs helemaal niet getrouwd,’ zegt van Rooyen tegen mij.

Van Rooyen zegt dus ook al ‘hij’ als hij het over Romana heeft.

Romana laat het zo. 

STOFZUIGEN.

Vrije zaterdag. Vroeg in de ochtend: boodschappen doen. Bij Dirck. De meest bijzondere aanschaf aldaar, elke week weer: zeven kartonnen pakken anijshagel (van de Koninklijke de Ruyter). ’s Avonds laat, ’s nachts ook soms, ik lig dan al lang en breed op bed, hagelt mevrouw jeejeepee een heel pak anijs achter mekaar in haar wijd open gesperde mond.

Op de late ochtend: stofzuigen, een prettige activiteit tegenwoordig. Ik doe het met lekkere muziek (Pointer Sisters) op de koptelefoon. De kater wordt panisch van de stofzuiger. Hij verstopt zich zo ver mogelijk onder het bed van mevrouw jeejeepee. Komt de stofzuiger daar in de buurt dan loopt Thijs (zo heet de kater) op zijn tenen stilletjes èn heel snel naar zijn andere veilige haven, achter het televisiemeubel … daar is al gezogen. Veel stof is niet of nauwelijks zichtbaar; het komt de woning in, via ramen en kieren. Het komt binnen gelopen of geslopen, via het schoeisel. Het lift mee op jassen en tassen van bewoners of bezoekers van de woning. Ook slijtage van meubels, vloerbedekking en gordijnen veroorzaakt een continue stroom van minieme hoeveelheden stofrestjes in het woonhuis.

Veel zichtbaarder en daardoor veel meer irritatie opwekkend is een andere categorie ‘opzuigsel’. Onze woning ligt er vol mee. Het wordt gevormd door de haren, die onze kater niet meer nodig heeft en van zich heeft afgeschud in zijn territorium, onze woning. Je kan geen plek bedenken of hij heeft er wel eens een dot haar laten fladderen. Thijs is er een van de langharige soort. Cypers, rood met wit. Op het zeer donkerblauwe vloerkleed is elk vlokje haar van Thijs, uitermate zichtbaar.

Verder vult de stofzuiger zich voornamelijk met tabakskruimels, die tijdens het draaien van shagjes op de vloer terecht komen en met as, van brandende shagjes afgevallen. Verder doet de stofzuiger zich flink te goed aan: geknoeide etensresten ,zoals brood- en koekkruimels, stukjes aardappel en groente (sla, komkommer), gemorste lekkernijen bijvoorbeeld rozijntjes (die zitten vaak vastgekleefd aan de vloer omdat er op gestaan is) en met slordig behandelde verpakkingen van lekkernijen, meestal de dunne zilverpapiertjes.

Dan moet er gedweild worden. Gemorste koffie en ingetrapte koekkruimels , stukjes rauwe ui, paprika of kip, tijdens het snijden weggeschoten van het aanrecht op de keukenvloer en vervolgens vermorzeld tussen schoenzool en laminaat. Door het hele huis heen zijn hiervan weer de kleverige gevolgen van te vinden. Na een week van niet dweilen kleven we aan de vloer vast. In de buurt van de kattenbak moet sinds kort iets grondiger gesopt worden. Thijs is kieskeurig. Als zijn bak iets te vuil is naar zijn zin, piest hij er gewoon naast. Ik heb dit pas kortgeleden ontdekt. Het vreemde, nare, weeë, zurige lijkluchtje, kan ik aanvankelijk niet direct thuisbrengen. Vòòr de kattenbak, zie ik dan een bijna opgedroogd plasje liggen. Ik kniel vòòr de kattenbak, druk mijn neus bijna in dat plasje en … ja hoor, dit is de geur die al een tijdje voor de ongerieflijke geur zorgt in huis, opgedroogde kattenpies. Onder Thijs zijn bak (èn ervòòr) gaat van af nu een dik pak kranten. Ik controleer daar nu elke dag en dweil extra als ie er naast gepiest heeft. Ik heb het er ook met Thijs nog over gehad om vrijwillige euthanasie toe te passen maar daar zijn we nog niet over eens..

ALS BUITENSTAANDER ...

Haar dochter wil graag naar het Conservatorium in Den Haag. Dat is nog niet zo makkelijk te realiseren …. ondanks dat ze een talentvol violiste is. Haar moeder krijgt het, na een charmeoffensief naar de directeur van dat conservatorium, toch voor elkaar. Nota bene op de allereerste schooldag ging het haar dochter niet naar haar zin (veel migranten daar in de buurt … ze is angstig…er wordt een beetje gestoeid in de bus van station naar school) en ze besluit vervolgens impulsief terug naar haar woonplaats Ridderkerk te gaan. Ze is de school niet eens binnen geweest. Nu zit ze gewoon weer in haar eigen kleine dorpje, op een klein benepen vmb-ootje. Moeder Rietje gruwt ervan toch regelt ze het zoals haar prinsesje, Hannah,  het wil.

Rietje is vandaag niet op haar werk . Jammer. Ik vind het gezellig als ze er is. Zo tussen het werken door een beetje praten …  over de kinderen bijvoorbeeld. Hannah (17) is nogal moeilijk. Wispelturig. Een talentvol violiste. Ze kon zo naar het Conservatorium. Ze is er uiteindelijk niet eens begonnen.  Zonde. Rietje is er helemaal van uit haar doen.

De schooldecaan wil dat Rietje bij hem langs komt op school. Volgens de decaan is haar dochter aan het spijbelen. De laatste tijd is ze  opvallend vaak absent, heel  toevallig tegelijk met haar nieuwe vriendje.

Rietjes lijf is nogal fijngevoelig; ze heeft gauw last van spierpijn. Als ze een kom erwtensoep optilt met links en een hap neemt met rechts kan ze soms een paar dagen haar bovenlichaam niet of nauwelijks  bewegen. ’t Is ongelooflijk.

Tot slot heeft Rietje nog het probleem met haar moeder, die heeft een vriend. Daar heeft ze veel verdriet van. Want haar vader is nog maar pas acht jaar dood en nu al een nieuwe vriend vindt ze wel erg voorbarig. Haar oudere broer is furieus, hij is van nature een agressieveling, die zou het liefst die vriend van zijn moeder het ziekenhuis in slaan. Zij en haar broer vinden het nog het allerergst, dat hun moeder met die vriend gaat samenwonen en dan nog wel  in zijn huis!

Als buitenstaander zou ik zeggen: ‘Blijf alle twee lekker in je eigen huisje … ga niet week in week uit op elkaars lip zitten. Doe zo af en toe iets leuks met elkaar.

Mijn vermoeden is dat ze vandaag niet is komen werken in verband met collega Trees. Wat was die gisteren pissig op Rietje, zeg, die  haalde alleen koffie voor mij en zichzelfen, niet voor Trees dus. Een ware doodzonde!

‘Haalt je nou alleen koffie voor jezelf en voor Sander???!!, vroeg Trees verontwaardigd.

Rietje reageert niet en loopt naar een andere afdeling.

‘Ik heb zeker een streepje voor’, zeg ik wat verlegen.

Met een veelbetekenende blik zegt Trees dan tegen me: ‘Ze houdt van je, Sander!

’Rietje is vooral een goede collega … leuk om mee te praten,  over koetjes en kalfjes … maar … seksueel gezien val ik tegenwoordig eigenlijk toch meer op grote breedgeschouderde mannen … en lieve kleine diertjes … tegenwoordig dan’.

PESTEN

Pesten is nutteloos. Puur negatief. Tja, positief pesten bestaat natuurlijk niet … hoewel, plagen, dat zou je positief pesten kunnen noemen. Plagen  kan wel wat nut hebben.  Het is iets waar je tégen moet leren kunnen. Het heeft iets onschuldigs. ‘t Is meestal wel grappig; niet kwetsend en niet altijd naar dezelfde persoon toe. Voorbeeld: ‘Je veter zit los. Één april.’ Of: ‘Kijk, een vlek. Neusie trek!. ’en ‘Er zit iets op je lip, vlakbij je oor.’ Je leert zo ergens tegen kunnen in hert leven. 

Iemand kan op school, in de buurt, op zijn werk of op een club, het mikpunt  worden om zijn gedrag of uiterlijk. Van pesten is het de bedoeling dat het iemand sloopt en dat de pesters, er sadistisch genoegen aan beleven. Voor de pesters heeft pesten nut.  Zij slagen er in hun negatieve doel te bereiken.  Ze voelen machtig als ze hun slachtoffer raken. Voor de gepesten is het een ramp.

Één op de tien scholieren wordt vaak gepest. Drie op de tien zo af en toe.  Waar kan je aan zien dat kinderen gepest worden? Onder andere: vaak hoofdpijn en buikpijn, verandering in de vriendenkring, onrustig slapen, sterke emotionele reacties, thuis stiller als anders, kapotte kleren, blauwe plekken. Gepesten hebben er vaak hun hele leven lang  last van. Op latere leeftijd zijn zij vaker dan gemiddeld depressief.

Niet alleen voor het slachtoffer heeft pesten gevolgen. Daders van pesten komen vaker in de problemen door alcohol- en drugsverslaving, gewelddadig gedrag en ze kunnen eerder in het criminele circuit terecht komen.

Ik weet niet hoe het is afgelopen met degenen, die er zo’n lol in hebben gehad om mij in mijn prille jeugd te lopen zieken. Ik hoop heel slecht!  In de tweede klas van de kleuterschool, poep ik, onder schooltijd, in mijn broek. Ik mag naar huis om me te verschonen. Maar vanaf die dag loopt er op weg naar huis een clubje van vier pestkoppen achter me aan dat  in koor jent: ‘Jossie is poepbroek!’ Dat duurt zeker een half jaar. Met opgekropte woede loop ik naar huis.  Thuis zeg ik er niks over. Op een dag ben ik het zat. Ik draai me om en sla de aanvoerder van het clubje (Hans de Jong) zo hard ik kan op zijn bek. Hans heeft een bloedneus en zijn bril is geknakt. Nooit meer last van dat clubje gehad.

Meer last heb ik gehad van de onderwijzer van de vierde klas van de lagere school. Een katholieke school: de Sint Nicolaasschool. Ik was tien jaar oud en een heel verlegen. Hoe goed ik een spreekbeurt ook voorbereidde, als ik voor de klas stond blokkeerde ik. Als ik een vraag van de meester moest beantwoorden bloosde ik altijd. Deze meester (meester Lambertus) schepte er een satanisch genoegen in om mij voor de hele klas voor lul te zetten. Als woorden als ‘vuurrood’ en ‘zo rood als een kreeft’ in de les voorbij kwamen,  zei hij altijd met duivelse genoegen tegen de klas:’ Als jullie willen weten wat die woorden betekenen, moeten jullie nu allemaal even naar het hoofd van Jos Mastwijk kijken.

Ik krijg het er nu ik dit schrijf nog benauwd van. Ik was al tegen de twintig toen ik dat blozen en blokkeren pas kwijt raakte. Vòòr die tijd ben ik bij vlagen wel depressief geweest. Ik heb nooit uitgezocht of die sadistische onderwijzer er wat mee te maken had. Ik vermoed eigenlijk van wel.  Moge hij branden in de hel. 

      

 

EEN MAN ALLEEN.

Met een pepermolen zo groot als een honkbalknuppel maakt hij zijn tartaartje wat pittiger. Het is een indrukwekkende aanblik: de kleine, stevige Jeroen bezig te zien met die design-pepermolen. Jeroen kookt vandaag. Hij heeft de tartaartjes met opzet niet gekruid. ‘Die speciale kruidensmaken verdwijnen allemaal tijdens het bakken. Kruid je vlees maar onder het eten, ik zet wel wat op tafel’.

Zout, peper (in die molen dus) een basilicumplantje en knoflookpoeder. Ik breng het tartaartje op mijn bord op smaak. Van mij had hij het vlees samen met de knoflook mogen bakken. Mijn vriend Jeroen maakt meestal wel iets lekkers. De ene week eet hij bij mij, de andere week ik bij hem . Dat doen we al jaren zo. Om precies te zijn 23 jaar. We eten lekker en daarna gaan we uit: meestal wordt dat een bioscopie, soms gaan we naar theater en heel af en toe naar een pop- of jazzconcert.

Vanavond gaan we naar de film; het is begin maart: een van de aangeprezen films is ‘A single man’. Het eten van vanavond is niet slecht. Jeroen heeft het zich alleen niet zo moeilijk gemaakt. We eten sperziebonen, caesarsalade, (oven)patat en een tartaartje. Als nagerecht heeft hij twee ‘karnetoetjes’ gekocht bij de Aldi. Die film, ‘A single man’, die we zo gaan zien gaat over een man, een vijftiger, homoseksueel, die te horen krijgt dat zijn vriend, zijn levensgezel, een veertiger, bij een auto ongeluk om het leven gekomen is.

Nu zijn vriend, van wie hij zielsveel houdt, om het leven is gekomen, is zijn leven niet meer waard om geleefd te worden. Hij wil nu zelf ook dood. Vanaf de eerste minuut van de film is hij bezig met het regelen van zijn suïcide. Daar is hij zo gedreven mee bezig dat hij er zowaar nog lol in krijgt ook.

Na het eten wassen we samen even af; gewoon, ouderwets de vaat doen in een teiltje met een soppie, een borsteltje, een afdruiprek en een theedoek. Zo’n afwasmachine vinden we allebei wat decadent. Alleen als we een maand niet zouden afwassen, zou de afwasmachine vol zitten. Nee dan doen we het liever met de hand en elke dag; dat vinden we nog gezellig ook. Vandaag mag ík lekker met mijn handen in het warme sop.  Jeroen droogt af. Als de afwasser klaar is, vandaag ben ik dat dus, gaat ie koffie zetten. Daar hebben we een Braun koffiezetapparaat voor, zo een met een reservoir voor koud water, een houder voor filter en koffie, met daaronder een glazen koffiekan en er is natuurlijk een systeempje, dat het koude water opwarmt en naar de koffie leidt. Nooit zetten we meer dan twee kopjes tegelijk: een voor Jeroen en een voor mij. Gelijk opdrinken als het klaar is. Koffie is toch kokendheet het lekkerst. Een enkele keer nemen we in de loop van de avond nog een bakkie. Van Senseo of koffiepads moeten we niks hebben … slappe kouwe koffie is niks voor ons. Vanavond trouwens geen tweede bakje. ‘Jeroen,’ zeg ik, ‘we moeten nu echt gaan, anders komen we te laat voor de film.’

‘Ja, we gaan ook zo’, zegt Jeroen, ’ maar voor we gaan, wil ik je eerst nog even lekker vasthouden … jij bent zo’n ontzettend lieve vriend … ik hou heel erg veel van je … en zou je voor geen goud willen missen.’

RODDEL.

Sinds ik Vera, mijn naaste buurvrouw, de buurtroddel over haar prille vriendje Koos (mijn overbuurman) vertelde, voel ik me niet meer zo op mijn gemak. Ik heb heimelijk, een oogje op Vera en ik zie met toenemende jaloezie, dat er iets moois groeit tussen Vera en Koos. Gezellig zitten ze samen al kirrend kopjes thee te drinken in haar zonnige tuin … hij neemt een lekkere cake mee … ’zelf gebakken’, liegt hij …  want ik stond vanmorgen naast hem bij de bakker, toen hij die cake kocht. Koos is een alleenwonende, gescheiden agressieveling. Vera is een bewust ongehuwde moeder, van het dromerige, zweverige, meditatieve type! 

Koos helpt een handje in de tuin: gras maaien, heg knippen, struiken snoeien … hij plakt haar lekke fietsband en vandaag zie ik hem in de weer met het schuren van het houten tuinameublement … de uitslover … het moet niet gekker worden … dat wordt het toch wèl … zeker weten … dat draait op verven uit.

 Met die roddel, denk ik mijn concurrent Koos uit te kunnen schakelen. Vera vindt het blijkbaar niet zo’n probleem, wat hij had uitgespookt. Persoonlijk zou ik zo’n figuur als Koos absoluut niet in mijn huis willen hebben. Maar Vera … ik kan haar soms niet volgen hoor … ze gaan veel met elkaar wandelen … soms ook heel lang … en zo af en toe gaat zij even bij hèm naar binnen … en dàn gaat hij weer eens bij háár, naast mij, háár huis in … en dat gaat zo maar door.  

Wouter is de zoon van Vera … 12 jaar … hij mag achter op de brommer bij Koos … maar hij wìl niet op die ‘stomme brommer’. Wouter gaat pesterig expres op de net door Koos geverfde houten tuinstoelen zitten: zijn benen, handen en korte broek zitten onder de groene verf … Wouter zet een verfhandafdruk op een tamelijk net colbert dat Koos op het handvat van de tuindeur heeft gehangen. Met een ruk, een vloek en een rood hoofd vliegt Koos op, uit zijn ligstand in het gras … dat wordt een pak rammel voor Wouter. Gelukkig voor hem, komt Vera er net aan. Ze staat tussen haar zoon en haar vriendje in. Zo voorkomt ze erger maar Wouter weet genoeg. Kinderen voelen het vaak perfect aan dat er iets niet pluis is met een persoon. Daar hebben ze een zesde zintuig voor.

De roddel vertellen geeft me een kick. De angst nadien beklemt, verlamt  me. Koos heeft net een baksteen door Vera’s voorruit gegooid en enkele planten in haar tuin vertrapt. Terwijl ik behulpzaam ben met het herstellen van de schade in haar tuin, komt Koos op ons af. Het angstzweet breekt me aan alle kanten uit. Mijn handen, mijn armen verslappen. Met gebogen hoofd staat hij voor me en haalt met zijn rechtervuist razendsnel naar me uit. Uitgeteld lig ik op Vera’s grasperk. Vaag hoor ik Vera’s gegil en het hese stemgeluid van Koos, die over me heen gebogen staat en me toebijt:

“Ik hèb mijn ex niet het ziekenhuis in geslagen en ik hèb mijn kinderen nooit mishandeld, nooit sexueel misbruikt en ik heb dus ook nóóit in de bak gezeten. Als je dat nog één keer hier in de buurt rondbazuint, maak ik je echt helemaal af, vuile klootzak!”

Verkrampt van boosheid loopt Koos naar zijn huisje aan de overkant; Vera stelpt het bloeden van mijn gescheurde lip; doet er wat jodium op. Dat doet pijn.

‘Je lip zal gehecht moeten worden, Kurt’ zegt Vera ‘en er móét haast wel een tand van je loszitten na zo’n dreun.’

‘Kurt, zullen we de politie even bellen? Zoiets mag hij toch niet straffeloos doen, lijkt mij.’

‘Nee, laat maar zitten, Vera, dat wil ik niet.’ Die dreun is niet helemaal onterecht; ik heb lopen roddelen … of  het alles wat ik gezegd heb waar is, weet ik niet eens … zou me overigens niks verbazen.

De pijn aan mijn lip en de loszittende tand … wat een taai ongerief … maar oh, hoe liefdevol is Vera’s zorg … en wat is het fijn om daarvan te kunnen genieten.