KAUWEN.

'Wat kommie doen?’ vraag ik. Met drie volgestouwde boodschappentassen staat ze voor mijn deur. Ze heeft twee keer aangebeld. Dus ik weet wel dat het oké is. ’t Is een vriendin, laat ik haar voor het gemak Bea noemen.

‘Ik kom ff een bakkie bij je drinken’. Ze hoeft me niks te zeggen. De afgelopen dagen heeft ze weer hurrie-up aan d’r hoofd gehad.  ‘Ga me nou alsjeblieft niet vragen wat er allemaal gebeurd is, want dat weet ik niet, hoor’.

Toen ze merkte dat ik haar niks vroeg, straalde ze weer een beetje blijheid uit maar dat kan ook net zo goed gelegen hebben aan het lekker warme maar peperdure kopje  Senseo-koffie, dat voor haar klaar stond.

Ik vertelde Bea dat ik aan het stoppen was met mijn slaapmedicatie. Al zeven dagen lang neem ik een halve dosis in en ik slaap er nog steeds uitstekend op. Geen verschil te merken met de dagen ervoor. Nog twee dagen dan ga ik de nacht in met 0,0 Lorazepam (de slaappil). Ik heb er veel vertrouwen in dat dat gaat lukken.

Misschien heb ik het al eens eerder opgeschreven, sorry daarvoor dan, maar ik schrijf het tòch nòg een keer  op. Tijdens het lezen en tv kijken val ik herhaaldelijk in slaap. Ik heb het idee dat dat aan mijn ogen ligt. Ik ging daarom naar mijn huisarts voor een verwijzing naar de oogarts. Die gaf ze me niet omdat zij er van overtuigd was dat het aan de slaappil lag. ‘Stop daar nou eerst maar eens mee, dan zal je zien (!) dat je niks aan je ogen mankeert’.

In de tussentijd had ik zelf, kwakzalverig, bedacht dat ik me beter zou kunnen concentreren op lezen en tv-kijken als  ik  mijn hoofd ook iets anders te doen zou geven. Kauwgum kauwen is mijn eerste probeersel en zowaar het helpt! Ik blijf hartstikke wakker. Het grote nadeel is dat ik herhaaldelijk heel hard op mijn tong of op de binnenkant van mijn wang ... tot bloedens toe … en omdat elk nadeel zijn voordeel heeft: ik blijf minstens een kwartier langer wakker van de pijn.

Bea had het idee dat wanneer ik op een zuurtje zou zuigen, ik me ook prima zou kunnen focussen. De kans dat ik in mijn eigen vlees zou bijten is dan nihil.

Ik ben niet zo van het zuigen. Zo’n zuurtje bijt ik onmiddellijk kapot.  

 

RODDEL.

Sinds ik Vera, mijn naaste buurvrouw, de buurtroddel over haar prille vriendje Koos (mijn overbuurman) vertelde, voel ik me niet meer zo op mijn gemak. Ik heb heimelijk, een oogje op Vera en ik zie met toenemende jaloezie, dat er iets moois groeit tussen Vera en Koos. Gezellig zitten ze samen al kirrend kopjes thee te drinken in haar zonnige tuin … hij neemt een lekkere cake mee … ’zelf gebakken’, liegt hij …  want ik stond vanmorgen naast hem bij de bakker, toen hij die cake kocht. Koos is een alleenwonende, gescheiden agressieveling. Vera is een bewust ongehuwde moeder, van het dromerige, zweverige, meditatieve type! 

Koos helpt een handje in de tuin: gras maaien, heg knippen, struiken snoeien … hij plakt haar lekke fietsband en vandaag zie ik hem in de weer met het schuren van het houten tuinameublement … de uitslover … het moet niet gekker worden … dat wordt het toch wèl … zeker weten … dat draait op verven uit.

 Met die roddel, denk ik mijn concurrent Koos uit te kunnen schakelen. Vera vindt het blijkbaar niet zo’n probleem, wat hij had uitgespookt. Persoonlijk zou ik zo’n figuur als Koos absoluut niet in mijn huis willen hebben. Maar Vera … ik kan haar soms niet volgen hoor … ze gaan veel met elkaar wandelen … soms ook heel lang … en zo af en toe gaat zij even bij hèm naar binnen … en dàn gaat hij weer eens bij háár, naast mij, háár huis in … en dat gaat zo maar door.  

Wouter is de zoon van Vera … 12 jaar … hij mag achter op de brommer bij Koos … maar hij wìl niet op die ‘stomme brommer’. Wouter gaat pesterig expres op de net door Koos geverfde houten tuinstoelen zitten: zijn benen, handen en korte broek zitten onder de groene verf … Wouter zet een verfhandafdruk op een tamelijk net colbert dat Koos op het handvat van de tuindeur heeft gehangen. Met een ruk, een vloek en een rood hoofd vliegt Koos op, uit zijn ligstand in het gras … dat wordt een pak rammel voor Wouter. Gelukkig voor hem, komt Vera er net aan. Ze staat tussen haar zoon en haar vriendje in. Zo voorkomt ze erger maar Wouter weet genoeg. Kinderen voelen het vaak perfect aan dat er iets niet pluis is met een persoon. Daar hebben ze een zesde zintuig voor.

De roddel vertellen geeft me een kick. De angst nadien beklemt, verlamt  me. Koos heeft net een baksteen door Vera’s voorruit gegooid en enkele planten in haar tuin vertrapt. Terwijl ik behulpzaam ben met het herstellen van de schade in haar tuin, komt Koos op ons af. Het angstzweet breekt me aan alle kanten uit. Mijn handen, mijn armen verslappen. Met gebogen hoofd staat hij voor me en haalt met zijn rechtervuist razendsnel naar me uit. Uitgeteld lig ik op Vera’s grasperk. Vaag hoor ik Vera’s gegil en het hese stemgeluid van Koos, die over me heen gebogen staat en me toebijt:

“Ik hèb mijn ex niet het ziekenhuis in geslagen en ik hèb mijn kinderen nooit mishandeld, nooit sexueel misbruikt en ik heb dus ook nóóit in de bak gezeten. Als je dat nog één keer hier in de buurt rondbazuint, maak ik je echt helemaal af, vuile klootzak!”

Verkrampt van boosheid loopt Koos naar zijn huisje aan de overkant; Vera stelpt het bloeden van mijn gescheurde lip; doet er wat jodium op. Dat doet pijn.

‘Je lip zal gehecht moeten worden, Kurt’ zegt Vera ‘en er móét haast wel een tand van je loszitten na zo’n dreun.’

‘Kurt, zullen we de politie even bellen? Zoiets mag hij toch niet straffeloos doen, lijkt mij.’

‘Nee, laat maar zitten, Vera, dat wil ik niet.’ Die dreun is niet helemaal onterecht; ik heb lopen roddelen … of  het alles wat ik gezegd heb waar is, weet ik niet eens … zou me overigens niks verbazen.

De pijn aan mijn lip en de loszittende tand … wat een taai ongerief … maar oh, hoe liefdevol is Vera’s zorg … en wat is het fijn om daarvan te kunnen genieten.