Manda was vandaag op bezoek. Mijn op een na oudste zus. 72 wordt ze alweer. Ze woont dicht bij mij in de buurt maar we zien of spreken elkaar zelden. Wel leest ze mijn stukjes trouw. We kunnen het tegenwoordig goed met elkaar vinden. Toen we nog heel jong waren, was het niet altijd koek en ei tussen ons. Wat herinneringen komen boven.
Ik heb haar wel eens van de Kralingse Plas naar huis (in Spangen)
laten lopen. Zeven kilometer. ’t Was zeker twee uur lopen en heel warm. We waren nog heel jong. Zij zeven. Ik tien. Haar
grote broer. Het geld dat onze moeder
voor de tram had meegegeven was ik op het strandje kwijt geraakt. Pas toen we,
helemaal kapot, uitgedroogd en hongerig, thuis waren vond ik het tramgeld in
een zijzakje van mijn korte broek.
Woedend reageerde ze als ik haar corrigeerde op haar
taalgebruik: ‘Kijk naar je eigen!’ zei ze bijvoorbeeld. Dan zei ik: ’Nee, dat zeg
je niet zo Manda. Het is: ‘Kijk naar jezelf!’. Als reactie daar op kreeg ik een suikerpot naar mijn kop. Net mis!
Als tiener bewonderde ze me wanneer ik in mijn kleine
slaapkamer Stones-muziek draaide, posters ophing, wierook brandde en waxine
lichtjes aanstak. Sfeer kwam ze dan af en toe bij me proeven.
Manda was met mijn gezin mee op vakantie naar een stacaravan
op Texel. Mijn oudste zoontje Freek was toen peuter. 1981. Mooi weer toen. Veel bramen geplukt. Zo af en toe jogde ik. Moest daarmee stoppen. Een
knieblessure. Van de arts daar kreeg ik pillen. Op de salontafel stonden op een
gegeven moment een schaaltje bramen en het potje met mijn pillen. ‘Op!’ hoorden
we Freek opeens zeggen. Het belletje ging bij ons nog niet meteen rinkelen. Freek
had niet alleen het schaaltje bramen leeg gesnoept maar ook mijn potje met
pillen. De dokter sloeg gelijk alarm: een dodelijke dosis. Hij bestelde een
helicopter naar het ziekenhuis in Den Helder. Freeks maag moest onmiddellijk worden leeg gepompt. Manda past intussen op
onze jongste zoon Ralf. Godzijdank is
alles op zijn pootjes terechtgekomen. Freek heeft het overleefd.
Voor mijn twee zonen, de kinderen van mij en mijn ex, is hun tante Manda een onvergetelijke overblijfmoeder geweest. Ze zorgde altijd voor een lekkere lunch in hun basisschoolperiode. Tot op de dag van vandaag, veertig jaar later, is Manda nog steeds hun meest geliefde tante.
Het leek haar goed, zei ze toen ze opstapte, dat we elkaar wat meer zouden zien. Leuk
idee. Eens per maand? We zullen het zien.
