MIJN OP EEN NA OUDSTE ZUS.

 Manda was vandaag op bezoek. Mijn op een na oudste zus. 72 wordt ze alweer. Ze woont dicht bij mij in de buurt maar we zien of spreken elkaar zelden. Wel leest ze mijn stukjes trouw. We kunnen het tegenwoordig goed met elkaar vinden. Toen we nog heel jong waren, was het niet altijd koek en ei tussen ons. Wat herinneringen komen boven.

Ik heb haar wel eens van de Kralingse Plas naar huis (in Spangen) laten lopen. Zeven kilometer. ’t Was zeker twee uur lopen en heel warm.  We waren nog heel jong. Zij zeven. Ik tien. Haar grote broer.  Het geld dat onze moeder voor de tram had meegegeven was ik op het strandje kwijt geraakt. Pas toen we, helemaal kapot, uitgedroogd en hongerig, thuis waren vond ik het tramgeld in een zijzakje van mijn korte broek.    

Woedend reageerde ze als ik haar corrigeerde op haar taalgebruik: ‘Kijk naar je eigen!’ zei ze bijvoorbeeld. Dan zei ik: ’Nee, dat zeg je niet zo Manda. Het is: ‘Kijk naar jezelf!’. Als reactie daar op kreeg ik een suikerpot naar mijn kop. Net mis!

Als tiener bewonderde ze me wanneer ik in mijn kleine slaapkamer Stones-muziek draaide, posters ophing, wierook brandde en waxine lichtjes aanstak. Sfeer kwam ze dan af en toe bij me proeven.

Manda was met mijn gezin mee op vakantie naar een stacaravan op Texel. Mijn oudste zoontje  Freek  was toen peuter. 1981. Mooi weer toen. Veel bramen geplukt. Zo af en toe jogde ik. Moest daarmee stoppen. Een knieblessure. Van de arts daar kreeg ik pillen. Op de salontafel stonden op een gegeven moment een schaaltje bramen en het potje met mijn pillen. ‘Op!’ hoorden we Freek opeens zeggen. Het belletje ging bij ons nog niet meteen rinkelen. Freek had niet alleen het schaaltje bramen leeg gesnoept maar ook mijn potje met pillen. De dokter sloeg gelijk alarm: een dodelijke dosis. Hij bestelde een helicopter naar het ziekenhuis in Den Helder. Freeks maag moest onmiddellijk worden leeg gepompt. Manda past intussen op onze jongste zoon Ralf. Godzijdank  is alles op zijn pootjes terechtgekomen. Freek heeft het overleefd.

Voor mijn twee zonen, de kinderen van mij en mijn ex, is hun tante Manda een onvergetelijke overblijfmoeder geweest. Ze zorgde altijd voor een lekkere lunch in hun basisschoolperiode. Tot op de dag van vandaag, veertig jaar later, is Manda nog steeds hun meest geliefde tante.

Het leek haar goed, zei ze toen ze opstapte, dat we elkaar wat meer zouden zien. Leuk idee. Eens per maand? We zullen het zien.

JANKERD.

Een vrouw, die zich eens per ongeluk ‘mijn vriendin’ noemde, corrigeerde zich haastig door daar haastig aan toe te voegen: ‘oh neen, ik ben niet zijn vriendin, hoor, maar zomaar ‘n vriendin. Eva, want zo heet ze, bedacht voor mij een bijnaam: Jos de Jankerd. Ik kende haar nog maar enkele dagen en daarvan had ze bij elkaar misschien tien uren in mijn gezelschap doorgebracht. We leerden elkaar kennen ergens tussen Spijkenisse en Rhoon tijdens een wandeling, georganiseerd door Klup, een vijftig-plus-single club. Zoals gewoonlijk, wanneer ik iemand op zo’n manier  leer kennen, praat ik honderd uit over mijn heden, verleden en (nabije) toekomst.

Eva had wel gelijk. Mijn wederwaardigheden zijn verpletterend door hun jankerigheid. Zo was daar de faalangst. De angst om afgewezen te worden, wanneer ik een leuk meissie vroeg  of ze met me wilde lopen. En als dat dan, op m’n dertiende, eindelijk lukte, liep ik zomaar ineens ‘met een lekker grietje’  te showen (Katinka bijvoorbeeld (ook 13)). Zij was klein, koket en een beetje verlegen misschien. Ik was erg op mijn hoede voor andere jongens in de buurt. Zelfs voor mijn beste vrienden. Ze zouden dat kleine kokette meissie wel eens van me af kunnen troggelen. O,o,o, wat was ik jaloers. Zeker als mijn beste vriend Ben grapjes maakte met haar en zij uitbundig om hem lachte.  

Zelf ben ik nooit een grapjas geweest ... dus ik dacht, toen al, ze vindt Ben leuker als mij. Katinka vond Ben wel grappig maar ik was volgens haar liever(en knapper!). We waren twee jaar op elkaar tot 3 Atheneum. Toen kwam ze met het verhaal dat ze met Reinier gezoend had. Die goser  zat op het gymnasium in het eindexamenjaar. Hij woonde in Kralingen. Rijke ouders. Zijn vader was patholoog-anatoom. Ik wist niet eens wat dat was. Mijn vader maakte tramrails schoon. Katinka gaf de voorkeur dat rijke milieu. Ik was zo boos, dat ik wel een meter of iets meer in de lucht sprong. Extreem hard en meedogenloos landde ik weer op de stoep.  Beide hielen gebroken. Alleen rust kan mijn hielen genezen. Een halfjaar in een rolstoel. Dat 2^e jaar Atheneum moest ik doubleren. Tussen Reinier en Katinka was het na drie maanden al uit.

Vele jaren later werd ik verrast: mijn zus kwam uit de kast. Katinka presenteerde ze als haar nieuwe vriendin. In de betekenis van partner dan.  Ik pleurde haast van mijn stoel. Maar toegegeven, die twee hebben het uitstekend met elkaar getroffen. Ze zijn nu al bijna dertig jaar samen. Getrouwd zelfs. Tussen Katinka en mij ontbreekt elke klik. Eigenaardig wel.

Kan me nog goed herinneren dat, wanneer ik thuis foeballe of een spannende serie zat te kijken, Katinka graag met mijn zus op haar kamer ging spelen.