ZE IS IN DE VIJFTIG ...

Ik woonde nog in Noord. Er was een lekker rustig binnenterrein bij die woningen. Als het goed weer was ging ik daar wel eens zitten roken of lezen.

Net als ik daar zit, komt Erna, mijn buurvrouw, het binnenterrein opgelopen. Ik volg haar met mijn blik. Ze weet dat ik hier zit, maar ze doet net alsof ze me niet ziet. Met enige moeite sluit ze het hek van het binnenterrein.
Erna is in de vijftig ... zoals vrouwen van in de vijftig tegenwoordig zijn. Ik bedoel: met een bepaalde, wat kunstmatige jeugdigheid. Zij heeft een grote bos geblondeerd haar en loopt nu in een zwart Rolling Stones t-shirt met zo’n rode tong erop. Eens vertelde Erna me dat ze kunstenares was, zonder dat het me precies duidelijk werd, wàt ze deed. Een van Gogh-type is ze bepaald niet.

Af en toe kletst ze me de oren van het hoofd, dan krijg ik te horen dat ze van de zomer naar de Ardêche gaat, of een weekendje naar Parijs of Berlijn. Maar ze kan ook erg in zichzelf gekeerd zijn. Dan loopt ze langs me heen zonder me gedag te zeggen.

Ze heeft een dochter van dertig, Puck en een zoon van vijftien, Dennis. Èn … een kleinzoon, Marius ook vijftien, de zoon van haar dochter. Moeder en dochter liepen destijds tegelijk met een dikke buik.

Puck en haar zoon Marius wonen in bij Erna, die de baas over hen speelt. Vaderfiguren zijn daar nooit binnen geweest.

‘Wou jij niet ophouden met roken, Jos?’ zegt Erna , zonder haar tred in te houden.
‘Morgen Erna, morgen stop ik met roken.’

‘Au revoir, Erna.’ Zo af en toe doet Jos een beetje interessant. Dan laat ie Erna horen dat hij op zijn Frans ‘tot ziens’ kan zeggen. Ach ja, …

Toen ik hier al weer een tijdje woonde vertelde Erna me vertrouwelijk dat ze een tijdje omgegaan was met een oud vriendje van Puck.
Toevallig raakte Puck toentertijd , op haar vijftiende, zwanger. Geen idee van wie.

Puck dacht eerst dat Erna uit een soort van jaloezie voor nòg een kindje had gekozen. Maar het was geen keuze geweest. Het was een ongelukje. Toen Puck hoorde dat dat oude vriendje van haar de vader was, sprong ze zowat uit haar vel.

Pubers zijn het inmiddels, Dennis en Marius. Ze drijven hun moeders (oma, tante) zo af en toe tot wanhoop. Maar ja … dàt is toch niet meer als normaal!?

SPORTSCHOOLDAMES

Ze kennen me hier nog niet in sportschool . Wantrouwende blikken van de receptioniste, fitnesscoaches en eigenaar, voel ik in mijn rug. Misschien denken ze daar dat ik de boel aan het flessen ben.  Een van de eerste keren dat ik er ben, komt een coach me vertellen dat ik de chestpress anders moet doen. Mijn handen anders, mijn voeten anders. Bijna alles anders. ‘Aardig,’ denk ik dan. Maar die instructie blijkt voor ééns èn voor altijd. Hij wil me vermoedelijk een keertje van nabij zien. Ik lijk namelijk ab-so-luut niet op de foto, die ze bij de administratie van me hebben. Ik heb op die foto geen bril op maar wel een zwarte muts. En als ik sport heb ik juist wel een bril maar geen muts op. Dat is ongemakkelijk voor die lui. Vandaag zit ik te pull-downen. Dat wil zeggen ik ben bezig met een apparaat genaamd de ‘pull down’. Het gewicht dat ik naar beneden wil trekken is vijfendertig kilo … meer trek ik echt nog niet. Recht voor mij een witgekalkte muur. Rechts een persoon die, gezien zijn opbollende wangen en uitpuilende ogen, iets te veel kilo’s omhoog probeert te duwen. Links hangt een televisietoestel, dat staat op die rare zender TLC, waar trouwjurken worden verkocht. Dat soort programma’s hoef ik niet te zien.

Ik ga roeien.  De vrouw, die naast me zit te roeien, ziet er uit als 68 maar ze is (zegt ze zelf) 79. Ze spint en crosst. Zingen in een koor doet ze ook: ‘Bij de ‘ouwetjes’’, zegt ze met gevoel voor understatement. Energie en frisheid heeft ze behouden ondanks tegenslagen in haar leven. Haar man overleed kort geleden, 84 jaar oud. Droevig maar niet onverwachts. Veel erger is de dood van haar enige dochter, 39 jaar …  kanker. Oma neemt de opvoeding van haar kleindochters, tieners dan nog, voor haar rekening,

Geheel toevallig zie ik de sportschooldames kort daarop weer. Bij Dirk van den Broek. Dan verdwijnt de illusie. Zittend in het roeiapparaat op de sportschool, lijkt ze nog zo jeugdig.  Ze lacht haar tanden bloot, veegjes rode lipstick zitten op haar tanden. Rimpelloos lijkt ze, haar ogen stralen. Maar dan hier, in de supermarkt, is ze duidelijk die vrouw van 79, die ze ook in werkelijkheid is natuurlijk. Op gepaste afstand observeer ik haar. Het licht hier doet de illusie van haar relatieve jeugdigheid verdwijnen als sneeuw voor de zon. Hier vallen haar rimpels en grijze haren meedogenloos op. In de neproeiboot  van de sportschool, wordt haar enigszins gebogen houding, die past bij een 80 jarige, enigszins verhuld. Het licht hier in de supermarkt maakt haar gezicht wat harder en ouder tegelijk.

Ik heb  hier in de super, bij gebrek aan een spiegel,  nooit kritisch naar mijn eigen uiterlijk kunnen kijken. Dan had ik mezelf misschien ook wel tien of meer jaar ouder in moeten schatten. Bij Dirk van den Broek heb ik de vriendinnen alleen maar even vanuit mijn ooghoeken bekeken. Behoefte aan een praatje heb ik niet. Ook zij niet, merk ik. Want de sportschooldames schieten snel het ijskoude zuivelhok  in,  als ze zien dat ik hun kant op loop.