Voor vandaag had ik met mijn maatje Ruud afgesproken om het Houweling Telecommuseum te bezoeken.
Het museum zit in een oude telefooncentrale in Rotterdam Noord, gebouwd in 1923. Er is daar van alles te ontdekken over telecommunicatie. Van de ontdekking van de telefoon in 1880 tot de hedendaagse smartphone technologie. Over telefoonpioniers als Bell en Ericsson wordt uitgebreid verteld. Het museum herbergt letterlijk alles, van toen tot nu.
De eerste centrales konden maximaal honderd tot vijfhonderd verbindingen realiseren. Daar was een gigantische hoeveelheid arbeidskrachten voor nodig. Het waren bijna uitsluitend vrouwen, die in de centrales werkten. Het heeft lang geduurd eer de privacy van telefoongesprekken gegarandeerd kon worden. De telefonistes konden aanvankelijk interessante gesprekken afluisteren.
Met het toenemen van technische mogelijkheden van de telecom nam de arbeidsintensiviteit van de branche af. Tegenwoordig kan de KPN het zelfs stellen met vier medewerkers op het hoofdkantoor.
Aan de oproep van KPN medewerkers, om alle niet meer
gebruikte telecommunicatiemiddelen bij hen af te leveren, is uitstekend gehoor
gegeven. Er is in het museum van alles te vinden: telexen, faxen,
telefoonboeken, telefooncellen grijs en groen (ook houten, voor in het
postkantoor), telefoontoestellen met een draaischijf en met druktoetsen. Het
toestel waar ex Koningin Beatrix mee belde en dat van Anne Frank. Mobieltjes in
alle soorten en maten. Smartphones. Je kan het zo gek bedenken. Ik ontdekte bijvoorbeeld
de telefoon van Dik en Dun (Laurel and Harry), niet echt die van hùn natuurlijk,
maar wel precies dezelfde.
Een postkantoorloket, waar een in de veertiger jaren van de vorige eeuw, bijvoorbeeld een gesprek naar Bandoeng in Nederlands Indië besteld kon worden: eerst 33 gulden betalen voor drie minuten. Het gesprek kon dan gevoerd worden in een houten cel met twee dikke deuren tegen het afluisteren. Op die deur was een kleine metalen asbak bevestigd. Roken in de telefooncel was verboden.
In mijn studententijd woonden we met zijn zessen in een
trappenhuis. We hadden toen een gezamenlijke telefoon en een tikkenteller aan
de muur hangen. Het schriftje waarin we al onze gesprekken moesten noteren ontbrak
in het museum. Destijds werden bij ons lang niet alle tikken genoteerd. Altijd gezeik over.
Bij het verhaal van de rondleider over de telefooncel gingen
onwillekeurig mijn gedachten uit naar de film met een telefooncel in de
hoofdrol: ‘Phone-Booth’ van regisseur Joel Schumacher. Een huiveringwekkende vertoning.
Goeie film.
Prima uitje: dit Houweling Telecommuseum.
Meer info: www.houwelingtelecommuseum.nl
Wieteke van Dort zong
een lief liedje over telefoneren met Bandoeng.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten