BLUEGRASS.

Voor m’n ex en mijn vriend Derck heb ik al weken kaartjes in huis. Ik wil mijn neus niet stoten omdat het straks misschien uitverkocht is. Sinds ik de kaartjes heb (15 euro per dag; per persoon) verheug ik me er des te meer op: het Rotterdamse Bluegrassfestival. Als altijd het laatste weekend van juni. Dit jaar voor de tweede keer op het schaduwrijke, met bomen omzoomde Noordplein.

Gedurende drie dagen kunnen meer dan 10.000 liefhebbers van twaalf tot twaalf genieten van deze muziek. Bluegrass is folk- countrymuziek, met jazzinvloeden, waarbij de banjo, gitaar, viool en harmonieuze samenzang vier belangrijke elementen vormen.

Het genre ontstond in de jaren vijftig. De laatste jaren is bluegrass wereldwijd aan een opmars bezig.

De sfeer op het festivalterrein is ontspannen. We weten dat we geen eigen eten en drinken mee naar binnen mogen nemen. Bij de entree krijgen we ieder een kaartje waarmee we het statiegeld voor een glas kunnen betalen bij aankoop van het eerste drankje.

De muziek is vrolijk. Er zijn optredens van onder andere Dom Flemons alias The American Songster, de virtuoze Canadezen van Slocan Ramblers, prachtige folk uit Alaska van Annie Bartholomew en The Kody Norris Show als absoluut spektakelstuk.

Het is muziek waar je niet stil bij kan blijven zitten. Dat gebeurt dan ook niet, ook al is de gemiddelde leeftijd van de festivalbezoekers zeker 50+. Dat drukt de pret allerminst. Er wordt volop geswingd, meegebruld en ritmisch meegeklapt. Ook door ons natuurlijk.

Op zaterdagmiddag dreigt een stortbui maar gelukkig dropt de donkere wolk slechts enkele grote regendruppels boven het festivalterrein. Wel precies op het moment, dat op het hoofdpodium Bertolf & Friends een jamsessie houdt met onder andere een glansrol voor de vooral bij jongere festivalgangers populaire Douwe Bob. Hij doet zijn liedje ‘Rotterdam’.

Eten en drinken mochten we niet mee nemen. Op het festival terrein zelf is gelukkig volop te koop. Best pittig prijzen voor ons. Vier euro voor een drankje en bijna negen euro voor een broodje.

Dat ze hier ook theater, kinderactiviteiten en workshops programmeren hoeft voor ons niet zo nodig. Wij komen toch alleen maar voor goeie bluegrass muziek.


** Luister op YouTube of Spottify naar ‘Country Gazette’ als je een indruk wil krijgen van Bluegrass muziek.
*** of google ‘bluegrass’

ONDRAAGLIJK, UITZICHTLOOS LIJDEN.

Enkelen van mijn trouwe lezers vragen me hoe het met Koe gaat. Het is al weer bijna twee maanden geleden dat ik door het ernstige ongeluk van tante Aal, haar vriendelijke, oude, half blinde konijn Koe te logeren kreeg. Tante Aal moest revalideren maar Koe mocht niet mee in het Zorghotel.

Helaas is tante Aal tijdens haar revalidatie overleden. Het was nog vrij onverwachts. Ze was net 88 geworden op 15 juni. Haar zoon was speciaal voor haar verjaardag met zijn vriend uit Nieuw-Zeeland overgekomen. Op 18 juni overleed ze. In haar slaap.

Haar zoon, nog maar net weer terug in Nieuw Zeeland, belde me, was in tranen maar hij en zijn vriend konden onmogelijk bij de crematie zijn. Hoewel het misschien niet het juiste moment was om over Koe te beginnen, zei tante Aals’ zoon, dat zijn vriend allergisch was voor konijnenhaartjes. Hij kon Koe beslist niet in huis nemen dus … of ik het konijn van zijn moeder zolang het nog nodig was wilde blijven verzorgen. Volgens hem kon ik Koe altijd nog laten euthanaseren, want daar is het beestje ‘slecht’ genoeg voor. Koe lijdt overduidelijk: ondraaglijk en uitzichtloos. Ik zei dat ik daar heel anders over dacht en beëindigde het gesprek.

Ik heb Koe er niks van laten merken. Volgens mij heeft ze niks van het overlijden van tante Aal meegekregen. Ze is nog net zo rustig en vriendelijk als toen tante Aal nog leefde.

In die paar maanden hier is Koe echt een vriend van me geworden. Hij zit zo af en toe met dat ene goeie oogje van hem, zo lief naar me te kijken. Alsof hij de problemen begrijpt waar ik het met hem over gehad heb. Hij heeft grote luisterende oren.

Ik ga hem echt niet laten inslapen. Ik ben veel te blij met Koe, hoewel hij ook wel wat ondeugende trekjes heeft. Zo maak ik bij elke schoonmaakbeurt van zijn kooi een ’schoon wc’tje’ … daar gaat hij dan, altijd met opzet, denk ik, naast zitten piesen of poepen. Elke dag mag hij een tijdje uit zijn kooi. Soms verstopt Koe zich op zo’n plekje dat ik uren moet zoeken om hem te vinden. Vandaag zat hij zich bijvoorbeeld in de groente-fruit- en tuinafvalpak volte vreten. Tsja!.

Van mijn visite krijg ik regelmatig te horen dat er een konijnenpislucht in mijn huis hangt. Zelf ruik ik dat niet meer. Gek, hè?

EEN STUKJE VOORLICHTING.

Ik kwam om informatie te krijgen over een buitenruimteplan van twee scholen in mijn buurt maar door het gezeik van een aantal opgetrommelde, omwonende, dubieus gemotiveerde ouwe zuurpruimen, is er geen fractie informatie tot mij gekomen.

Aan de overkant van het flatgebouw in de Rodaristraat, waar ik woon, worden nabij de Prinsenlaan, binnenkort twee gloednieuwe scholen opgeleverd. Een basisschool, de Jan Antonie Bijloo en een VMBO, de Thorbeckeschool. Met het nieuwe schooljaar gaan de deuren open voor de leerlingen. De gebouwen zijn al klaar. Aan de buitenruimte: de speelobjecten, het groen, de paden wordt deze dagen met man en macht gewerkt.

Gezien de ligging van beide scholen is het voor de hand liggend dat er één buitenruimteplan komt. Omwonenden van beide scholen werden 25 juni jl. in de Thorbecke uitgenodigd kennis te nemen van het plan voor de buitenruimte. Verheij Integrale Groenzorg en, namens de scholen de Stichting BOOR presenteerden de informatie.

Aanwezig bij die presentatie waren zes bewoners van de Rodaristraat en ongeveer twintig van de Prinsenlaan. Allereerst zij opgemerkt dat het voorlichtingsmateriaal ronduit inferieur was: de powerpoint-presentatie was voor de aanwezigen niet lees-/herkenbaar. De presentator was ongeschikt voor zijn taak: niet enthousiast, matig Nederlands sprekend . In één zin van twintig woorden presteerde de man het om vijf keer iets ‘een stukje’ te noemen ….’. Een stukje gras. Een stukje groen. Een stukje bank. Een stukje tuin. Een stukje heuvel. Een stukje parkeren. Een stukje pad. Een flink stukje irritant.

Doch veel irritanter was, dat de aanwezige bewoners van de Prinsenlaan deze bijeenkomst doelbewust traineerden. Informatie over de buitenruimten kon daardoor niet gegeven worden. Het enige waar deze ernstig verzuurde mensen in geïnteresseerd waren is als volgt samen te vatten: ‘Hoe dwingen we de (zwarte) leerlingen van de Thorbecke VMBO zo ver mogelijk van onze flats weg te blijven en hoe worden deze kinderen zo snel mogelijk het metrostation in gedreven.’

De bijeenkomst, die een uur zou duren, verliet ik na een half uur. De andere Rodaristraatbewoners die het uur wel uitzaten, waren, naar ik vernam, ook niks wijzer geworden. Het Prinsenlaan - gezeik hield aan tot het eind. Jammer, want ik had en heb nog steeds behoefte aan ‘een stukje’ informatie over die buitenruimte.

GAAF MAN.

Uitgeput van een intensief uurtje ‘sportschool’, heb ik zojuist mijn bezwete kleren uitgetrokken. Nog alsmaar zwetend zit ik met de ellebogen op mijn bovenbenen uit te puffen. Ik weet dat er nog een paar sporters in deze kleedruimte zijn, maar ik zie of hoor ze niet. Ik ben helemaal ‘zen’… ‘in mezelf gekeerd’ ...totdat … een super-enthousiaste jonge man, met spiksplinternieuwe Nikes en een king size witte handdoek om zijn nek, de kleedruimte komt binnen stormen:

‘Gaaf, man, waanzinnig gaaf! De volgende keer ga ik weer bodypump doen. Echt gaaf!
Dan komt je lichaam weer helemaal in balans, man. Bodypump! Mijn vriendin vertelt me:
'Kickfun is great, keihard ook. Samen met bodypump. Perfect.' Andersom precies zo. Het zijn van die groepsdingen op muziek. Zeker weten, man: als ik bodypump erbij doe, heeft mijn lichaam alles, totally perfect’.

‘Hé, man …’, zegt een van de jongens die zich aan het omkleden is: ‘ … is lang geleden, man, goed je weer te zien, gast. Moeilijkheden?’

‘Neen, tijdje gewoond op Cabo Verde, met Angela, je weet wel, die vriendin van mij … die chick … van Cup a soup … van die reclamespot, weet je …

‘O ja zo, … tof die chick, man!’

‘Vreselijk arm daar! Kan je je niet voorstellen. Heet, droog, nauwelijks iets eetbaars.

‘Je bent veranderd man … die baard … zeg me, waarom die baard, man?’

'Om me kin ... nee, grapje ... problemen, hè … zo word ik minder gauw herkend.’

‘Ik herken je gezicht helemaal niet. Maar je stem …. ja, je stem herken ik uit duizenden. Ik ga je zeggen, man, doe normaal, praat zacht. Ik ben niet doof! Jij praat dom hard. Je staat twee meter van me weg. Iedereen hier valt stil door jou … waar heb dat nou voor nodig man?’

De jonge man houdt zijn mond. Verongelijkt gaat hij zitten. Gooit zijn handdoek naast zich neer en bukt zich om de veters van zijn mooie Nikes los te maken. Zijn kennis loopt hoofdschuddend naar de doucheruimte.

Ik ga daar ook effe naar toe.

ER ZAT HEM IETS NIET LEKKER.

Boris heeft zijn pillen ingenomen, genoeg geslapen, geen alcohol gedronken. Het was best een rustig dagje vandaag. Maar toch is hij gespannen. Er is zit hem iets niet lekker.

Zó bóós, zó vrolijk, zó verdrietig, zó opgewonden, zó jachtig kan hij zijn … vaak om helemaal niets.

Zijn huwelijk met Bep is ronduit waardeloos. Als broer en zus leven ze. Blijven alleen nog bij elkaar voor de kinderen, terwijl ze er maar één hebben: Priscilla, hun fris ogende, 14-jarige dochter. Ze doet de opleiding ‘nagelstyliste’ op MBO-niveau.

Boris zakt in mekaar als hij hoort dat Koeman, keeper Olij niet meeneemt naar het E.K. Z’n hart … Boris is in hart en ziel een Sparta-Piet. Hij overleeft het niet. Vlak voordat hij het bewustzijn verloor zei hij nog: ’Alsof die Bijlow nou zoveel beter is’.

Boris zakt in mekaar bij Hang-Low, een Chinees restaurant in Bleiswijk. De tv staat daar altijd aan ... Koeman maakt zijn keuze voor de E.K.-keepers bekend.

Det hele verhaal over die hartstilstand van Boris is overigens gelul. Hij pleegt gewoon zelfmoord. Heeft genoeg van zijn eigen leven en van het samenleven met Bep en in mindere mate met Priscilla. Hij kan het hun alleen niet uitleggen.

Ook zijn hele lol in het foebele is door al die corruptie binnen de UEFA verdwenen. Dat speelt bij Boris ook een grote rol.

Kijken? O nee. Dat gaat hij niet doen. Hij wordt alleen al niet goed van het idee dat Koeman zijn favoriete keeper Olij niet goed genoeg vond. Toen knapte er dus iets.

Boris heeft voldoende pillen in huis om er een eind aan te maken. Voordat hij met z’n gezinnetje naar de Chinees gaat heeft hij de benodigde pillen geslikt. Leegpompen van zijn maag helpt niet. Bep kon het niet geloven toen ze hoorde van de overdosis. Dat gaat Bep niet aan de grote klok hangen. ’t Was een hartstilstand, besluit ze. Ze heeft wel eens horen zeggen, dat er bij elke zelfmoord een dader in de buurt moet zijn maar aan dat soort slap geouwehoer heeft Bep voorlopig geen behoefte.

Priscilla en Bep begraven hem op de begraafplaats Oud-Kralingen. Op Boris z’n kist liggen keepershandschoenen van Olij. Een blijk van waardering van de goalie. Hij droeg die handschoenen tijdens zijn laatste training in de selectie van het Nederlands elftal. Mooi gebaar!

VEGETARIËR.

 Vegetarisch.

Ik weet niet precies wat ik me nu (weer) op de hals haal maar ik denk er over om vegetarisch te gaan eten. Aan een van mijn vriendinnen verklap ik dit. Haar eerste reactie is een waarschuwend vingertje: let op je gezondheid. Ze kènt mensen die vegetarisch eten en die zien er niet bepaald gezond uit: broodmager en doodsbleek. Als je geen vlees meer eet dan mis je een aantal essentiële voedingsstoffen. Daar moet je je wel goed rekenschap van geven, voordat je er werkelijk aan begint.

Het geen vlees meer eten is eigenlijk kort geleden in mijn hoofd gaan spelen. Dat komt door de organisatie ‘Wakker Dier’. Die club heeft een boekje uitgegeven met de titel ‘Mijn brief aan de dieren’. In dat boekje staan meer dan vijftig brieven aan dieren, voornamelijk dieren in de vee-industrie. Door donateurs van Wakker Dier worden die dieren in hun eigen woorden toegesproken. Recht uit het hart. Om woorden te geven aan het machteloze gevoel. Aan de boosheid. De schaamte. Aan hun dierenliefde. De schrijver Arthur Japin schreef een van de brieven. Wat de briefschrijvers bindt is: een einde willen maken aan de vee-industrie.

En zo is het dus gekomen dat ik erover ging spinselen om geen vlees meer te eten. Nog niet eerder was ik me zo bewust geweest van het lijden van die arme beesten.

Ik realiseerde me terdege dat ik als vegetariër minder welkom zou zijn bij vleesetende vrienden. Die gaan natuurlijk niet voor mij een apart potje koken. En andersom zullen ze er niet zo happig op zijn om bij mij een vegetarische schotel te komen nuttigen.

Of zal het wel mee vallen?

Gaan ze er aan wennen?

Gaan ze het misschien nog wel lekker vinden ook?

Misschien kan ik enkele zeer smartelijke ‘brieven aan de dieren’ aan mijn vlees etende kennissen voorlezen, opdat ze het zó te doen krijgen met de vee-industrie-dieren, dat ze ook geen vlees meer door hun keel krijgen.

Al jaren heb ik een vegetarisch kookboek in huis. Nog nooit in gekeken. Uitgegeven in 1995! ‘VEGA, snel en simpel’ heet het. Het begint met het hoofdstuk: ‘Snel op tafel’. Heerlijke vegetarische recepten die binnen een uur klaar zijn. Met betaalbare ingrediënten bereid je heerlijke gerechten waarmee je op iedereen indruk maakt. Dat klinkt toch prima!?

LEESFEES.

Tegenwoordig zet ik elke ochtend de wekker op zeven uur. Om acht uur wil in de sportschool zijn. Ook op zaterdag en zondag. Ik eet dan eerst even een paar knäckers, drink een sterke bak koffie en wandel in vijf minuten naar de sportschool. Ik ben meestal een van de eersten. Dat is heel fijn want dan hoef ik nooit te wachten voor toestellen waar andere sporters op bezig zijn. Ik kan me voorstellen dat ‘elke dag om acht uur in de sportschool staan’ enigszins fanatiek overkomt. Dat doe ik echter niet om een soort bodybuilder te worden, want dat zou me toch nooit lukken, daar heb ik gewoon de ‘body’ niet voor. Ik doe het voor de revalidatie. Sinds oktober vorig jaar loop ik met een nieuwe schouder en om het herstel te bevorderen train ik elke dag. Vooral de spieren rondom die schouder. Natuurlijk doe ik ook oefeningen die goed zijn voor de rest van mijn lichaam maar dat heeft wat minder prioriteit. In totaal ben ik een uurtje bezig op de sportschool.

Vandaag, zondag, is ook mijn huishouddag. Allerlei sportschoolachtige-huishoudelijke handelingen staan dan op het programma zoals stofzuigen, dweilen, stoffen en deuren afnemen. Tegen elf uur ben ik daar klaar mee en … het is mooi weer ... een strak blauwe lucht. Lekker fietsweer en …. Ik heb pas een nieuwe fiets. Een buurvrouw van me ook. Die van haar is een e-bike. We hebben het er al eens met elkaar over gehad om bij lekker weer samen een eindje te gaan fietsen. Dat stelde ik haar ook voor maar helaas, ging haar dat vandaag niet lukken.

Het was maar goed dat dat fietsen niet door kon gaan. Ik zag in mijn agenda dat ik deze middag moest optreden. Totaal vergeten. Ik was uitgenodigd voor het ‘leesfees’ van de Schrijfschool Rotterdam. Deze zondag tussen drie en zes kon ik een paar van mijn stukjes komen voorlezen. Haast-je-rep-je, moesten er dus nog een paar verhaaltjes uitgezocht worden.

Ik was daar niet de enige genodigde. Er waren er nog vier. We hadden met elkaar gemeen dat we een cursus hadden gedaan bij de Schrijfschool. Ondanks het strandweer van deze middag liep het zaaltje nog aardig vol.

Tot mijn opluchting had ik, in tegenstelling tot eerdere optredens, geen plankenkoorts. Twee stukjes die ik voorlas: ‘knappe koppies’ en ‘mijn oudste broer’ werden met applaus beloond. Op mijn derde nogal heftige stukje: ‘de kip’, vielen de toehoorders doodstil.