RUST.

 

Als ik bijna tien jaar geleden hier kom wonen, ben ik nog verdrietig, in mezelf gekeerd en neerslachtig.  Ik ben dan nog maar net gescheiden. In deze omgeving ken ik geen kip. Mijn hele leven heb ik in het Oude Noorden gewoond. Daar ook heb ik al mijn sociale contacten. In de kroegjes. Bij de sport- en theatervereniging. Hier in de buurt heb ik niks. Ik heb in het begin ook helemaal geen zin om aan wat voor nieuws dan ook te beginnen.

Met een duf hoofd  doe ik op de automatische piloot, wat er nu eenmaal gedaan moet worden. Ik lees de krant en kijk elke dag naar alles op tv. Ook al was er niks aan.

Het moet begin september 2015 geweest zijn, dat ik van huis op weg was naar de supermarkt. Somberend. Ik schrik uit die somberheid op door het vrolijke stemgeluid van een tamelijk jonge vrouw, die me met een pittige vaart tegemoet fietst:

‘Hallo buurman!’

 Ze is me toen te snel voorbij gefietst. Ik had geen flauw idee wie ze was.

Enkele dagen later gaat het net zo.

‘Hallo buurman!’

 Dan kijkt ze achterom naar me en zegt schaterlachend:

 ‘Je weet niet wie ik ben, hè? Hahaha’.

Het is het eerste leuke, lieve, actieve contact dat gemaakt wordt met mij door die nog steeds onbekende buurvrouw. Onvergetelijk voor mij.

Ze heeft helemaal gelijk. Hoe ik ook pieker, ik weet die buurvrouw niet te plaatsen. Zij is er één van de 119.

Pas als ik, eind september 2015,  uit pure verveling, besluit om 7.00 uur te gaan zwemmen, wordt het raadsel opgelost. Zij stapt in het zwembad op me af. Stelt  zich aan me voor als de vrouw op de fiets. Ze woont een paar deuren verderop. Duidelijk nu.

 Vroeg in de ochtend om 7.00 uur gaat ze altijd zwemmen.  Een echte waterrat, dat is ze. In de wedstrijdbaan zwemt ze iedereen eruit. Ze gaat misschien wel tien keer zo snel als ik.

Net als ik is ze vrijwilliger bij de Prinsenhof. Zij is receptioniste. Ik geef taalles.

 Kort geleden verliest ze haar man. Op haar verzoek ben ik bij zijn begrafenis geweest.

We drinken later zo nu en dan, gezellig een bakje koffie .

Ik mis haar hier de laatste  maanden ... en nu is ze er helemaal niet meer. Wat me heel verdrietig maakt.

 

Veel liefs Ineke.

 

Rust.

STAAND PLASSEN.

 Als huisman met speciale zuig- en dweiltaken, weet Arie, dat hun onophoudelijk verharende kater, vervuiler nummer één is. Rondom zijn bak is het constant een zooitje door zijn driftige gedoe met die steentjes. Arie probeert van alles tegen de stank van die kat: maar tevergeefs! Geen probleem. Voor Arie hóéft zijn huis ook helemaal niet schoon en fris te ruiken.

 Een goede tweede op de vervuilersranglijst in hun huis is zijn vrouw. Overal waar ze komt ligt as. Op de keukenvloer. Vòòr het aanrecht, waar ze nogal eens te vinden is. Altijd met een peukie tussen d’r lippen. De as wordt op de vloer vermengd met spatwater uit de wasbak. Vandaar wordt het uitgelopen in de keuken …  naar de huiskamer en zo verder. Wat een dweilwerk Arie daar steeds weer aan heeft! Allemachtig! Op en rond de driezitsbank, waar zijn vrouw de krant leest, telefoongesprekken voert en televisie kijkt, zuigt hij zich de rambam.

Aan de sinds jaar en dag in huis hangende rooklucht is niks meer te doen. Van de buurvrouw kreeg ze een spuitbus anti-tabakrook.Die staat nog wel onaangeroerd naast de vaste telefoon.

Op de ranglijst van vervuilers staat Arie zelf op de derde plaats. Zijn vergrijp tegen de hygiëne is: staand plassen.

Al vele jaren doet zijn vrouw een beroep op Arie om voortaan  'zittend te gaan plassen'.

‘Okee,’ zegt ze nog, ‘de bril doe je al jaren omhoog, zoals het hoort. Prima! De dames zitten dus doorgaans  droog. Maar wees je ervan bewust Arie, dat de spetters van je plasje, vanuit de toiletpot alle kanten op sprietsen? Op de rand van de pot, tegen de muren achter en naast de wc, tegen de wc-deur en op de vloer. Dat is onhygiënisch. Dat gaat stinken Het moet daar dan ook vaker schoongemaakt worden, want op de lange duur gaat het daar steeds meer stinken. De urine trekt in de voegen van de tegelwand en –vloer. Jasses bah!

Ze heeft gelijk  maar om nou voor elk plasje met mijn broek op mijn knieën te gaan zitten? Neen! Arie vindt het nogal een gedoe: riem los, gulp open, broek en onderbroek laten zakken en dan zelf door de knieën, neen! 

Sinds kort is hij zijn vrouw toch iets tegemoet gekomen. Hij plast zittend als hij in een ritsloze broek broek loopt: een pyjama-,  trainings- of korte broek. Vanmiddag voelt Arie aan den lijve wat zijn vrouw precies bedoelt. Hij komt thuis na een fietstochtje. Klapt haast. Rent naar de wc. En plast staand een hééééle grote plas. Door een pijp van zijn voebalbroekje. Hij vergeet te gaan zitten. Met een lange broek aan, zou hij niets van al dat  gespetter op zijn benen gemerkt hebben. 

PLASPARK.

Ik moet even voor een zalfje naar de apotheek. Hier tien minuten vandaan. Halverwege, terug, moet ik ineens vreselijk! Tot twee  keer toe plas ik wild, een scheut urine … in mijn eigen broek … of is dat soms niet wild genoeg? Gelukkig is er op mijn korte zwarte broek helemaal niks van te zien.

’t Is wel HET Vierdaagse item van 2025. Een wildplaspark langs het parcours. Bewoners van een wijkje  langs de route klagen al jaren steen en been over zeiklucht in hun struikgewas.

Mannen kunnen van 12 juli t/m 18 juli in dat parkje plassen. Ze kunnen richten op speciaal ontworpen ‘wilde’ objecten als een fiets, boom, voordeur of brandweerpomp. Alles is opgebouwd uit hufterproof materiaal en er is drainage aangelegd.

Leuk geprobeerd. Maar als ik héél erg moet, riskeer ik echt geen ‘natte zeikerd’. Dan pak ik de eerste redelijk veilige piesplek. Dat doe ik zo lang te veel horeca bot weigert de toilet ter beschikking te stellen van de hoge nood.

Als ik in Rotterdam wandel, probeer ik het wel eens .. zonder hapje of drankje  naar de plee in een café. Ik verwacht eerlijk gezegd een bruut ‘neen’. Een héél enkele keer wordt me direct de weg gewezen. Ook zijn er steeds meer cafeetjes die geld vragen: een euro per grote of kleine beurt.

Zo’n plaspark voor mannen helpt natuurlijk geen klote.  Het zou veel verstandiger zijn om het vizier te richten op de dames. Zij plassen namelijk níét wild omdat ze het niet op kunnen houden, maar uit pure noodzaak: er is een groot tekort aan vrouwentoiletten. Mannen kunnen bij evenementen onmiddellijk bij plaskruizen terecht, terwijl bij de dixi’s een wachttijd is van een half uur.

                               

                                                            een plaskruis:

Het is zwaar kut, dat nu, na zo veel jaar feminisme, het vraagstuk ‘buitenshuis poepende en plassende vrouwen’ nog steeds niet adequaat is opgelost. Investeer in schone, openbare toiletten! Zet bij ieder groot evenement even veel dixi’s neer als plaskruizen! Dwing cafés om vrouwen gratis toe te laten!

‘Baas in eigen blaas’, hoorde ik iemand zeggen.

MINDER PRETTIG SOMS.

Minder prettig af en toe.

 Ik ben zelf allerminst een neerlandicus. Ik zal zondigen tegen de Nederlandse taal, want ik weet, met betrekking tot onze taal, óók niet alles. MAAR .. wanneer ik iemand een grove taalfout hoor maken, Nederlands, Frans of Engels, dan kan ik het niet laten om te corrigeren. Er zijn maar heel weinig mensen die dat waarderen. Het merendeel van de verbeterden toont zich in zijn of haar kruis getast.

Reacties na een correctie mijnerzijds: 

Als ik ‘hullie’ wil zeggen, zegt ik gewoon ‘hullie’

Hebbie d’r soms last van als ik legt te slapen?

Denk je dat die kip er last van heb of hij dat ei nou lig of leg?

De groenteboer weet precies wat ik wilt als ik een kilo ‘Dooiende Komiek’ vraagt.

En de bakker kijk er heus niet gek van op als ik hem om ‘ peen de sukere’ vraagt.

Let ook eens op die foutieve ‘t’ achter de persoonsvorm:

‘zegt ik, ik legt, ik wilt, ik vraagt (2x),

Of juist op het ontbréken van die ‘t’: de bakker kijk, de kip heb last, hij (de kip!!...hij) lig of leg.

 

Denk nu alsjeblieft niet, dat ik dat doe voor mijn eigen lol of om anderen daarmee te plagen. O neen! Beslist niet. Ik doe het gewoon om behulpzaam te zijn. 

Tsja, want wanneer je in gezelschap, op je werk, op school of op een cursus, algemeen beschaafd Nederlands kan praten, ga je de ander ook beter begrijpen, waardoor je weer beter kan gaan functioneren … dus.

Maar hoe positief mijn intentie ook is t.a.v. de gecorrigeerde vrinden, familieleden en kennissen, de reacties van deze mensen zijn vaak niet voor de poes. De meest onschuldige reactie is nog dat ze, waar ik bij zit, expres dat ‘foute’ Nederlands gaan zitten lullen ... excuus: praten. Gewoon om me als het ware op de kast te jagen of ... uit mijn tent te lokken. 

Wat minder onschuldig, ervaar ik het, als mijn correctie wordt beschouwd als inbreuk op de privacy: 

'Ik bepaalt zelf wel hoe of wat ik iets formuleert'. Hoor ik dan

                                     

Van de man die dacht dat een kip een mannetje was kreeg ik als dank voor mijn correctie een halfvol flesje advocaat (de Zwarte Kip) naar mijn hoofd geslingerd. Zie bovenstaande foto.Net mis. De kloothommel!

Maar ... af en toe ben ik inderdaad minder prettig. Dat weet ik heus wel. 

KLETSKAARTEN.

Ik heb een leuk kadootje voor mijn verjaardag gehad. Het spel: ‘Kletskaarten voor echte mannen’. Ik ken mezelf goed genoeg om te stellen dat ik wel een echte man ben maar beslist geen echte macho. Maar dit even terzijde.

Ik pak zo af en toe één kaartje uit die vijftig kletskaarten. Daar schrijf ik dan wat over. Vandaag:

 Wanneer heb je voor het laatst te veel gedronken?                               

Heel lang geleden. In de zeventiger jaren van de vorige eeuw. Februari 1972 was het, denk ik. Het was erg koud, sneeuw, glad. Jaap, een vriend van me vierde zijn verjaardag. Met mijn toenmalige echtgenote, Winny arriveerde ik in het schamele ‘huisje onder de huurwaarde’, dat door Jaap extreem warm was opgestookt. 

Jaap’s hele woonkamer was volgestouwd met visite, drank en vreten. Er werd gezeten op kussens, op stoelen en op het tweepersoonsbed van Jaap en zijn vriendin Annelies …ook alle (natte) kleren lagen daar 'op te drogen.'  

Er hing een lekker luchtje: een wiet- wierookmix. De muziek was vanzelf van de Stones, Dylan en de Soft Machine, in die tijd een grote concurrent van Pink Floyd. Die laatste heb ik ook nog wel gehoord op Jaap zijn feestje: ‘Set controll for he sun’.

Wat ik eigenlijk nooit gedaan had, deed ik die avond wel: whisky, jenever en bier door elkaar innemen. Onderwijl gezellig filosoferen met Jaap’s vrienden over de toekomstige socialistische heilstaat. Uit mijn linker ooghoek zag ik ondertussen haarscherp dat mijn goede vriend Jaap zijn stinkende best deed om mijn geliefde echtgenote te versieren. Hij was wel zo galant (of berekenend) om mij regelmatig bij te schenken.

Al dat alcoholrijke vocht  in mijn lijf moest er ook weer een keertje uit. Ik zwalkte enigzins vanuit die warme, dampige woonkamer naar Jaap’s koude halletje en vandaar naar de diepvries-toilet. Ik weet nog precies hoe ik voor de toilet stond, mijn gulp openritste, mijn plasser naar buiten wurmde en mijn plas wilde laten lopen ....

Winny vond dat ik wel heel lang weg bleef. Ze vond me liggend voor de wc met m’n plasser nog in mijn hand … en een nat gepieste spijkerbroek.Van de vele alcohol en de overgang van de warmte naar de kou ben ik kennelijk buitenwesten geraakt.

De volgende ochtend werd ik even wakker op het tweeprsoonbed van Jaap en Annelies. Ik lag naast Annelies. Jaap lag op de grond, naast zijn tweepersoonsbed, te knorren. Winny zat te knikkebollen in Jaaps gemakkelijke stoel. 

EEN VERRUKKELIJKE BOWL.

Ik heb flink wat bowl op, met zoete mousserende alcohol houdende wijn. Dus het is helemaal niet zo vreemd als ik dronken ben wanneer ik dit schrijf. Ik ben vandaag jarig. Maar heus ... meer alcohol dan in die bowl heb ik niet op.

Deze ochtend heb ik bezoek gehad van vier favoriete buurvrouwen. Ze hebben me werkelijk in het zonnetje gezet. Van Marijke kreeg ik een leuk plantje met een te moeilijke naam en een doosje gesorteerde bonbons. Van An een bos met wel vier kleuren rozen. Van Lucille, een mand met maar liefst zes verschillende biertjes en Hilde gaf me een schaal met prachtige kleurrijke plantjes. Een andere buurvrouw/vriendin Manuela was zo aardig om me vandaag een beetje te komen helpen bij al het eten, drinken en gezellig babbelen. Ze gaf me een bluetoothversterkertje. Een hartewens van me.

Zoals ik al schreef was de ochtend voor mijn geliefde buurtjes. De middagvisite voor mijn familie. Mijn twee ouwe zussen, Manda en Lidy kwamen met hun partners Nel en Joop. Ze hadden ook een heel mooi cadeau voor me bedacht: een dagje uit met hun naar …. dat mag ik zelf bepalen. Ze gaven ook wat grapkadoos zoals een kaartspel dat door mannen onder mekaar gespeeld kan worden. Mannen stellen elkaar daarin indringende levensvragen, zoals : 'Wat benijdt je in vrouwen het meest?'. Ik kreeg ook nog een drinkbeker met aan de buitenkant een Dolly Parton-achtige geboetseerd. Een kom om gulzig melk uit naar binnen te klokken.

De aanwezigheid van buurvrouw Manuela (M) verlevendigde het gesprek. Herinneringen werden opgehaald. Mijn zus Lidy heeft  een actieve herinnering aan Cor, de vader van (M). Ze mocht regelmatig bij hem achterop zijn Puch. Zomaar lekker een eindje rijden. Beppie, een tante van (M.)was een vriendin van mijn zus. Het raakte haar toen ze vanmiddag hoorde dat Beppie al geruime tijd geleden overleden was. Aan luddevudduh, dacht men daar in de familie van (M).

Tegen het eind van m'n verjaardagsfeestje, haal ik de bowl uit de koelkast. Wat een heerlijk vers fruit!  Wat heerlijke mousserende zoete wijn. Kortom: wat een verrukkelijke, heerlijke bowl. Maar … alleen Lidy en ik genieten ervan. Buurvrouw An neemt op haar balkon wel een schaaltje bowl in ontvangst en wordt een beetje dronken. Later geef ik nog wat bowl, er is genoeg over, aan buurvrouw Hilde, die er helemaal lyrisch van werd. Toen iedereen weg was, heb ik gulzig de rest van de bowl weg zitten chrokken verorberd. 't Was veel te veel. Maar ook veel te lekker om te laten staan. En daarom is dit vandaag zo’n sullig, niksig, dronken stukje geworden. 

VLEUGJE

 

12 juli is het. Ik ben morgen jarig! Ik word 75. Het verjaardagsgevoel hèb ik al een beetje. Dat komt omdat ik vandaag een appeltaart heb gebakken en stokbroden en fruit heb gekocht. Allemaal om samen met mijn visite lekker op te peuzelen. Stokbroden waar die lekkere kaasjes op gaan en fruit voor een heerlijk frisse bowl.

Mijn vriendin vindt het niet leuk om alléén naar het winkelcentrum te gaan, dus vraagt ze mij om mee te gaan om mijn eigen verjaardagskadootjes te kopen. Ik heb haar twee boeken gevraagd: het laatste boek van mijn favoriete schrijver de Noor  Karl Ove Knausgärd getiteld: het Derde Rijk en een boek met gedichten van Willem Wilmink. 

Het wordt morgen bijna tropisch. Het is meer dan ‘korte broekenweer’. Voor mij is het al ‘korte broekenweer’ vanaf half april. Ik wilde graag weer eens, net als toen ik kind was, bruine benen hebben. Dat is gelukt! Ze zijn weliswaar niet poepbruin maar ze hebben een gezellig bruine tintje. 

Bij de Hema mag ik natuurlijk ook niet mee naar binnen van haar. Ook weer op een bankje zitten. Ik heb geluk. Vlak achter dat bankje is een reclame-actie van Campina bezig. Koele pakjes drinkyoghurt, met een vleugje perzik, worden uitgedeeld. Heerlijk spul. Het zal waarschijnlijk in de winkel komen onder de merknaam: ‘Vleugje’.

Vlak voor mijn neus staat een toonbank met ijsbakken èn een hele rij mensen die ijs willen kopen. Naast mijn bankje heeft een mevrouw haar boodschappenkarretje neergezet en gaat in de rij staan voor ijs. Wat zij niet gezien heeft is dat er een stuk gevulde koek op  het vrije stukje bank ligt. Ik had haar nog willen waarschuwen maar voordat ik er erg in heb is ze al terug met haar ijsje en ploft ze bovenop die koek. Ze heeft het gewoon over het hoofd gezien. Even later, als ze likkend aan haar ijsje opstaat zie ik, dat de koek ter hoogte van haar rechterbil zit. Ik vind dan domweg zo snel de woorden niet om haar daarop attent te maken, … laat haar gewoon een beetje voor schut lopen met dat bekoekte jurkje.

Ondertussen heeft mijn vriendin bij de Hema een kadootje voor me bedacht en gekocht. Geen flauw idee wat het is maar dat hòòrt eigenlijk ook zo met verjaardagskado's. De zware tas moet ik dragen … wel tien keer verbiedt zij mij om stiekem in die tas te kijken.

Ze neemt me nog wel mee terug naar de Hema. Daar trakteert ze me op een heerlijke lunch. Mijn eerste verjaardagskado.