GESCHELD EN GESCHREEUW.

M’n oudste zus, dacht toen ze nog een tiener was alleen maar aan zichzelf. Als ze maar mooie kleren had, genoeg make-up en een leuke vriend, ook dat wel. Dat waren de belangrijkste dingen voor haar. Haar werd wel eens een beetje kostgeld gevraagd … voor het avondeten. Meestal luisterde ze niet eens naar zo’n vraag. 

Ze zat ‘s avonds op de bank, half naar de tv, half naar d’r spiegelbeeld te kijken. Puistjes uit te knijpen, door d’r haar te woelen, zo met haar  vingers. Sigaretjes te roken, kauwgum te kauwen. Koppie thee te maken, alleen voor zichzelf. Hard te praten met haar vriend door de telefoon, waardoor wij de tv weer harder moesten zetten. Normaal lachte ze nóóit maar nu, met die vriend aan de telefoon kwam ze zo af en toe niet bij van het lachen. Terwijl we wisten dat die vriend van haar helemaal geen fuifnummer was. Als hij bij ons op de bank zat, … nou ja dat was dan ook het enige wat hij deed: bij ons op de bank zitten.

Mijn oudste zus vond het maar onzin om kostgeld te betalen. Ze dacht dat kostgeld  eetgeld was. En eten deed ze zelf nauwelijks. Dus wilde ze er ook niet voor betalen.  Ze at zó weinig, tegenwoordig zou ze de diagnose  anorexia krijgen. Maar destijds scholden we haar uit voor ‘magere spriet’. Dan werd ze boos. Maar ze at niks meer en betaalde ook geen cent kostgeld meer.

‘Magere spriet’  mocht niet. ‘Bij ons thuis wordt niet gescholden,’ zei ma. Niet dat ze dan boos werd. Ze was nooit boos, op niemand. Nou, toch eigenlijk wel: op pa en vooral als hij thuis was. Hij was namelijk weinig thuis als zeeman zijnde . Zes weken ‘opgehoepeld’ zei ze wel eens en dan een week ‘ellende’ thuis.’ Het kon wel eens druk zijn in ons huis.  

Ik heb drie jongere zusjes en vier jongere broertjes, die hadden wel eens ruzie met elkaar over het laatste beetje chocolade vla, de laatste bastognekoek ofzo. Pa had een zware stem en als hij zei dat mijn broertjes rustig moesten wezen, dan zei hij dat met een flinke stemverheffing: ’En nou is het gvd afgelopen!!! Etc…’ Zo zat hij nogal eens te schreeuwen. Tot grote ergernis van ma. Dat zei ze tenminste  tegen mij als hij weer voor zes weken op zee zat.

Ma zei dan wel eens tegen mij: ’Er zit ook helemaal niks bij, bij die vader van jou! Rustig met hem praten is onmogelijk. Altijd maar gelijk dat geschreeuw'. 

Tsja, zo ging dat toen.

SCHAAPJE, SCHAAPJE ...

Ik heb hoofdpijn. Zo vlak boven mijn rechteroog. Ik heb toch geen dieren in huis, ondanks alle goed bedoelde adviezen voor een alleenstaande zoals ik. Daar kan het dus niet aan liggen. Dieren maken me gelijk zo afhankelijk. Die moeten verzorgd worden.  Als je dat niet doet, krijg je problemen. Van stank en rommel.

Impulsief koopik een schaap. Maar wat ik met die wol aan moet weet ik bijvoorbeeld al niet? ‘Schaapje, schaapje heb je witte wol, ja baas, ja baas drie zakken vol,’ zo gaat dat liedje toch. Ik zou genoeg hebben aan èèn zak. Méér zakken vind ik overdreven.

Het geluid dat een schaap maakt vind ik aangenaam. Luister zelf eens goed:  ’beèèèèèè ... okee …  zó, van papier af, klinkt het niet zo helder, neen.  Nog eens: (doe zelf maar eens mee, dat werkt) bèèèèeèèèè, bèèèeèèè`, bèeèèèèè` (3x ja!). Hoor je. Niet te hard. Denk aan de buren. Van zulke geluiden mógen  buren niet eens wakker worden.

Wel lekker makkelijk: een schaap hoeft maar één keer per dag naar buiten. Één uurtje om te plassen en te grassen (gras eten).  ’t Is alleen moeilijk met de buurthondjes. Altijd gezeik. Die honden beginnen al tegen je schaap te blaffen als ze gewoon lekker staat te grassen. Een beetje schaap laat zich helaas telkens weer opfokken door die kuttenlikkertjes. Een schaap is per slot van rekening toch ook een vrouwtje. Ze raakt er van in de war.

Om haar te stabiliseren zet ik haar een koptelefoon op met cello muziek van  Johann Sebastiaan Bach,  … ook de hondjes komen er van tot rust, zo blijkt weldra.

Het is verder heel makkelijk met zo’n schaap. Als ze klaar is met eten doet ze nog een grote plas, drukt een heel regiment keuteltjes uit haar poepertje en dan wil ze weer op ‘stal’. Ze wacht meestal tot ik op de bank zit en dan komt ze lekker bij me liggen. Ik ga lezen. Zoiets kan ze niet.

Ze moet zo af en toe geschoren worden. Dat doe ik niet zelf. Daar laat ik de wijkherder voor komen. Van de katholieke kerk. Mijn schaap is ook RK. Zij is al weer jaren terug  nog eens geteld door één van die herdertjes, die ‘bij nachte’ lag.

HOE ZE HEETTE ...

Ze zal wel bij zichzelf gedacht hebben daar hebbie dat vervelende  oude mannetje weer. Neen, deze gedachte komt niet op in háár hoofd maar in mijn eigen hoofd. En er klopt nog helemaal niks van ook. Want, een paar dagen geleden, loop ik van het Metrostation over de Prinsenlaan naar huis, hoor ik opeens een vrouw achter me: ’Zohooo, Jos jij zet er flink de pas in!’ Ken die hele stem niet. Kijk direct om en zie dat Isabel me achterop komt. Ze loopt glimlachend naar me toe. Isabel is een buurvrouw van me. We wonen allebei al heel lang in dezelfde flat. Zo af en toe komen we elkaar op het trappenhuis tegen. ‘Hey’, ‘ha’, ‘hallo’ of ‘goedemorgen’ of ‘goedenavond’ is het dan. Pas sinds heel kort weten we hoe we heten.

Isabel zit ook bij mij op de sportschool, weet ik sinds kort. Ik had haar daar nog nooit gezien. Zij mij wel. Ze had mij, van onder de douche bezig gezien. Één keer. Ik lag toen in het ondiepe doelgroepenbad in dat warme water te spetteren, zei ze.  Gelijk na het douchen was ze zich gaan omkleden en naar huis gegaan.

Op de woensdag , na onze ontmoeting op de Prinsenlaan, zie ik haar voor het eerst op de gym. Ze staat te crossen. Ik ga naast haar zitten roeien.

’Hallo, buurvrouw!’

‘Hé, buurman. ’Ze  giechelt daarbij zachtjes.

 Ze is bezig met haar warming-up.

‘O, daar ben ik net mee klaar. Ik begin altijd met de handfiets’.

‘ Oh, hoe dat zo?’, vraagt ze belangstellend.

’Nou, mijn schouders en armen zijn nogal stijf.

Mijn tragische schouderverhaal slik ik maar in. Laat haar maar lekker opwarmen.

‘Ik heet Jos,’ en flap er gelijk achteraan uit ‘en jij?’

’Isabel!’.

Dus sindsdien weten we het van elkaar. Ik weet verder niet direct iets te zeggen. Zij zwijgt ook.

Frans, een sportschool kennis, ploft in de roeiboot naast me:

‘Zo? Jos, hoe gaat het met jou?’

‘Zijn gangetje.

‘En met jou?’

‘Ik mag niet mopperen.’ 

Op dat moment springt Isabel van haar crossfiets af.

Ze buigt zich naar me toe::‘Misschien tot zo, hè, Jos? Weer dat grappige giecheltje van haar ….

‘Ja, tot zo …. was ik nu verdomme haar naam alweer vergeten.

Ik zou haar trouwens vandaag toch niet  meer zien … wel veel later en niet in de gym.

DAT KAN TOCH NIET?!

Op de achtergrond hoor ik countrymuziek. Een soort Dolly Parton zingt. Of ze is het. Die met die enorme tieten. Dat kan ik nu niet zien natuurlijk. ’t Is op de radio. Ze huilt-zingt over dingen die eerst leuk waren maar nu verdrietig zijn en dat ze er zelf helemaal niks meer aan had kunnen veranderen.  Zou het?

Die Tonnie Vismans ook niet. Zij was, net als ik, nog zo jong. Klein ook. Ik een kop groter. Zij had lang blond haar. Was ik gek op. We ‘liepen met elkaar’. Ze lachte aldoor naar me maar ging toch steeds weer bij me weg. Ik was elf. Zij ook zoiets. Spangen was toen nog rustig en oersaai. Alleen Sparta ging wel. Wij kinderen deden allemaal hetzelfde. Bordje tik, schuilé, elastieken en kontje ketsen in de bossies bij monument Spieckmann. Niet allemaal tegelijk, hoor. Dat kan natuurlijk niet!

Later toen ik dertien was, in 1963, verhuisde ik naar Hordijkerveld, daar werden alle kinderen binnenshuis vastgebonden. Wat had een kind daar nou buiten te zoeken? Nu in 2025 is Hordijkerveld een probleemwijk. Nog steeds geen kind op straat. Veel oude mannen. Drie van hen zijn een paar weken geleden  door een zielenpoot van vierentwintig jaar dood geschoten. Toen de politie hem kwam arresteren gooide hij een pistool van zijn balkon, precies voor de voeten van een politieagent. Voor de beslissende tipgever was er een beloning van 30.000 euro. Daar hoor je nu niemand meer  over. Die poen zitten ze nu bij de politie onder mekaar te verdelen. Dat zal toch niet?!

Waar ik vanochtend onder het uitpersen van een citroentje toch ineens zo ineens zo vreselijk kwaad over werd? Dat hier buren wonen, die een half jaar in Spanje zitten  en een half jaar hier! Zo  a-sociaal! Maar dat is natuurlijk niet het enige. Wat me nog veel kwaaier maakt is dat datzelfde huis ook nog eens een half jaar leeg staat. LEEG! TOTALY EMPTY! En dan te weten dat er zoveel jongens en meisjes en mannen en vrouwen en echtparen met en echtparen zonder kinderen, urgent woningzoekend zijn. Je woning meer dan half jaar leeg achterlaten. Dat kan toch niet mogen.

Zou het nou niet het allermooiste wezen als die buren permanent zouden ophoepelen naar Spanje om zodoende ruimte vrij maken voor anderen die die woonruimte zo urgent-hard nodig hebben? Dat zou toch ff mooi wezen. Of niet soms?!

EEN VOORBEELD?

Wat moet er in Godsnaam van de Amerikaanse samenleving terecht komen als Donald Trump hèt grote voorbeeld voor de Amerikanen moet wezen?

 Trump is een veroordeelde crimineel. Wordt beschuldigd van verkrachting, corruptie en het aanzetten tot een staatsgreep. Aanklachten allemaal. Daarvoor is hij nog niet veroordeeld. Maar ook niet voor vrijgesproken. Zaken lopen nog of onderzoeken zijn gestopt. De verkiezing van Trump is een overwinning van macht over recht(vaardigheid).

Recht moet macht juist beheersen en controleren. Daarvoor zijn de rechterlijke macht, de uitvoerende macht en de wetgevende macht heel lang geleden uit elkaar gehaald. Voor Trump staat het recht echter alleen maar in de weg.

Trump zet op belangrijke bestuurlijke posten (o.a. rechters) geen bekwame mensen neer maar zwakkelingen, hielenlikkers. Die hij gemakkelijk kan beïnvloeden. (Net als Wilders in Nederland doet)

In plaats van een rechtsorde bevordert Trump chaos als strategie. Politieke en maatschappelijk chaos maakt mensen onzeker en bange mensen zoeken houvast bij een sterke leider. Zijn grillige gedrag zet mensen, voor- en tegenstanders, bondgenoten en ook vijandelijke staten op het verkeerde been. In principe is iedereen die geen Trump heet een potentiële vijand.

De sterke man richt chaos aan, verspreidt volop nepnieuws, complottheorieën zodat de vertrouwde media door de bomen het bos niet meer zien. In die onoverzichtelijkheid gaan ze alles maar als nieuws brengen.

In een groot en met duizenden aanhangers gevuld stadion tekende Trump zijn decreten. Ze werden à la minute van kracht. Met deze decreten zaait Trump verwarring onder de Amerikanen.

Om onduidelijke redenen haalt hij een streep door de deelname van de USA aan de internationale klimaattop.

Hij verleent amnestie aan  1500 veroordeelden  voor het plegen van een coup in 2021 tegen de regering van Joe Biden. Enkelen van die veroordeelden kregen zware gevangenisstraffen van 15 tot 21 jaar.

Trump wil dat er uitsluitend nog maar ‘man’ of ‘vrouw’ als gender gebezigd wordt, terwijl in de praktijk al jaren lang anders gehandeld wordt.

Hij wil Groenland kopen en gaat het het Suezkanaal opeisen.

Ook in de USA geboren kinderen van immigranten moeten het land uit.

 

De tweede regeerperiode van Trump gaat op deze wijze hypomaan van start. Dat belooft weinig goeds voor de USA.

 

UITGEZET.

 

Er wordt gebeld. Er staat een uitgemergelde, ongeschoren man met een scharminkeltje aan zijn hand voor de deur.

 ‘Ja?!’ blaf ik.

Dit is toch nummer 202?

‘En?’

‘Wij komen voor dit huis. Dit huis is namelijk te groot voor jou. Je woont hier alleen. Daarom. Wij zijn met z’n vieren.

Maar daar heb ik nog niks over ….

‘Mijn zoon Ezra, mijn vader die onderweg is uit Duitsland en mijn vrouw Tirza die hier elk moment aan kan bellen. Kom Ezra ….

Ik sta dat jochie nog in de weg  in de deuropening maar ….

’Ga eens even een stukje opzij, … kom Ezra, ga maar op die bank  zitten, daar ja. Heb je misschien wat te eten voor m’n zoon? Een chippie of zo? Hij is uitgehongerd.

Ik heb wel bastognekoeken maar hoe komt u er bij dat …

 O, ik zie het al, je woonkamer grenst aan het balkon en ah … daar hebben we  de douche … daar gaan we zo even staan spetteren, hè Ezra? Daar zijn we wel aan toe. We zijn anderhalve dag  aan het lopen, dat gaat je niet in je kouwe kleren zitten!? 

O, mijn naam is Yusuf. Tirza, mijn vrouw en de moeder van hem, zal nu wel gauw komen.

Gebeurt dit nu  echt of sta ik ….

Ik ben helemaal kapot man! Ga alvast wat eten voor ons viertjes maken, ook voor m’n pa. We sterven van de honger. Straks als Tirza er  is en we gegeten hebben ben ik helemaal het mannetje.  Ezra zal bijtrekken. Dat garandeer ik je. Het is allemaal hartstikke goed geregeld hier, toch? We hebben alle steun. Jij bent niet als enige de dupe, hoor. Na het douchen zal ik een briefje maken met wat we nog nodig hebben. Kan je die voor ons gaan kopen.’

‘Hier had ik  toch al lang iets op tv …’

Maak je niet druk man! Je weet waar je bedje gespreid staat. Wat wil je nog meer? Hier in huis gaan we fijn jouw spulletjes gebruiken. Weet je,  we hebben  zelf niks, nop.. 

Als hier mensen voor jou aanbellen, sturen we ze door naar die sporthal.

‘Jahaa, beste man, neem straks je warme kleren mee naar de sporthal, want het is buiten kouder dan op straat, lachte hij vals.

Ik weet het niet hoor, maar volgens mij ….

Fietsie pleitte.

Ik ben vandaag al naar de sportschool geweest maar ik ga vanmiddag toch nog even fietsen. Een uurtje hooguit. Rondje Kralingse Plas, denk ik.

Kom ik in mijn berging, ligt er een blauw plastic tasje op de plaats waar mijn fiets stond. D’r ligt een enveloppe op. Met een brief.

Mieneer van deze berging. U zult wel vreemd opkijken. Ik ben  hier pas even in jouw berging geweest in verband met uw fiets. Ik kwam namelijk ook precies voor die fiets. Om voor mijn eigen te gebruiken. Ik heb hem graag meegenomen.  Hij is namelijk een geoie goede heerefiets met  21 versnellingen. Goed geteld, mieneer? Daar zal ik echt aan moeten wennen. Ik heb tot nu toe twee fietsen gehad in mijn leven. Één zonder versnelling en één met drie versnellingen. Heel moeilijk met die drie. Die fiets zonder versnellingen was met ook met  tragtuprem  terugtraprem… nou dan kejjewel  nagaan. Die fiets met drie versnellingen had ook handremmen op mijn stuur . Net zoals  bij jou, zal ik hem ook bij mijn in de  berging zetten. Fijn voor jou fiets … mijn fiets is het dan natuurlijk. Tot mijn spijt is mijn berging te klein voor zo’n grote fiets als jij. Hij past nog maar net niet maar wel bijna helemaal overgedekd overdekt. Daar gaat het tenslotte om. 

In jouw berging hebt ik ook nog spullen, die ik gelijk meegenomen. Die  fietspomp en voor je banden te pakken, die hebt ik in jouw fietstassen gestopt. Bij uw fietsenmaker kunt je u wel een nieuwe fiets kopen en toch ook die andere dingen die ik meenam. Sorry voor het ongemak hoor, mieneer, maar dat soort van dingen als ik van u meenam kunt ik echt niet zelf betalen. Daar hebt ik te weinig bijstand voor gekregen. Onder het blauwe plastic zakje legde ik nog wel  een mini-model van jo uw fiets, als soevenier zoefenier nog.

Ik hoopt uiteindelijk nog veel fietsplezier op die fiets. Maar, daar bent ik apsoluud  apsoluut niet bang voor geweest. Feine dag, mieneer. Als ze nog vragen hebben zeg je maar gewoon: 'een asielzoeker natuurlijk'  … dan kennen die fascisten  facsisten ze weer opjagen.

Het moet potverdikkeme niet  gekker worden. Hoe maak ik nu mijn rondje Kralingse Plas? Wandelend dan maar. Ik heb gelukkig nog een paar goede Nikes.