Fietsie pleitte.

Ik ben vandaag al naar de sportschool geweest maar ik ga vanmiddag toch nog even fietsen. Een uurtje hooguit. Rondje Kralingse Plas, denk ik.

Kom ik in mijn berging, ligt er een blauw plastic tasje op de plaats waar mijn fiets stond. D’r ligt een enveloppe op. Met een brief.

Mieneer van deze berging. U zult wel vreemd opkijken. Ik ben  hier pas even in jouw berging geweest in verband met uw fiets. Ik kwam namelijk ook precies voor die fiets. Om voor mijn eigen te gebruiken. Ik heb hem graag meegenomen.  Hij is namelijk een geoie goede heerefiets met  21 versnellingen. Goed geteld, mieneer? Daar zal ik echt aan moeten wennen. Ik heb tot nu toe twee fietsen gehad in mijn leven. Één zonder versnelling en één met drie versnellingen. Heel moeilijk met die drie. Die fiets zonder versnellingen was met ook met  tragtuprem  terugtraprem… nou dan kejjewel  nagaan. Die fiets met drie versnellingen had ook handremmen op mijn stuur . Net zoals  bij jou, zal ik hem ook bij mijn in de  berging zetten. Fijn voor jou fiets … mijn fiets is het dan natuurlijk. Tot mijn spijt is mijn berging te klein voor zo’n grote fiets als jij. Hij past nog maar net niet maar wel bijna helemaal overgedekd overdekt. Daar gaat het tenslotte om. 

In jouw berging hebt ik ook nog spullen, die ik gelijk meegenomen. Die  fietspomp en voor je banden te pakken, die hebt ik in jouw fietstassen gestopt. Bij uw fietsenmaker kunt je u wel een nieuwe fiets kopen en toch ook die andere dingen die ik meenam. Sorry voor het ongemak hoor, mieneer, maar dat soort van dingen als ik van u meenam kunt ik echt niet zelf betalen. Daar hebt ik te weinig bijstand voor gekregen. Onder het blauwe plastic zakje legde ik nog wel  een mini-model van jo uw fiets, als soevenier zoefenier nog.

Ik hoopt uiteindelijk nog veel fietsplezier op die fiets. Maar, daar bent ik apsoluud  apsoluut niet bang voor geweest. Feine dag, mieneer. Als ze nog vragen hebben zeg je maar gewoon: 'een asielzoeker natuurlijk'  … dan kennen die fascisten  facsisten ze weer opjagen.

Het moet potverdikkeme niet  gekker worden. Hoe maak ik nu mijn rondje Kralingse Plas? Wandelend dan maar. Ik heb gelukkig nog een paar goede Nikes.

FIETSEN LANGS DE ROTTE.

 

Het is deze zondag eigenlijk iets te fris (13 graden) maar het is nu eenmaal afgesproken dus we gaan fietsen langs de Rotte en de  Rottemeren. Met zijn vijven. Lea, Ties,Karin, Janine en ik. Lea heeft het georganiseerd.  We starten om 11.00 uur bij Binnenhof, het metro eindpunt. Op het laatste moment belt Karin af (haar dochter is niet in orde) dus we gaan met z’n vieren. De Rotte is 5 minuten fietsen van Binnenhof af.  We zitten al snel op het mooiste stukje Rotterdam. Ties en Janine hebben spinternieuwe e-bikes. Lea en ik doen het op gewone fietsen. Hoewel … gewoon, we hebben allebei 21 versnellingen. Onze fietsen zijn al ruim tien jaar oud. Lea vertelt dat ze haar fiets een grote beurt heeft laten geven. De fietsenmaker rekent daar 450 euro voor.

Behalve dat het koud is … ik heb aan allebei mijn handen inmiddels een paar dooie vingers. Ik neem me voor na de eerste stop mijn handschoenen aan te doen. Gelukkig zitten ze nog in mijn fietstas.   We zijn nog niet zo ver.  Ik ben blij dat de dames en heren wielrenners het vanochtend  in ieder geval laten afweten. Dat scheelt weer een heleboel stress, want het zijn vreselijkste weggebruikers die lui. Zij gedragen zich alsof de smalle asfaltweg speciaal voor hen is uitgerold.

 De natuur trekt zich ‘natuurlijk’ niks aan van de kou. Ik zie onder andere koolzaad. Paardenbloemen en wegblaaspaardenbloemen. Kippen. Mollen, alleen de hopen dan, want die mollen krijgen we niet te zien; zij ons ook niet trouwens, want ze zijn toch blind?.  

Ties en Janine rijden met hun e-bikes steeds in de derde en vierde positie. Lea en ik mogen het tempo aangeven. Het is geen onwil van de e-bikers om achteraan te hangen. Ze kennen hier de weg niet; ze komen uit Dordt, vandaar. Onze gemiddelde snelheid is 18 kilometer per uur. Best redelijk met windje tegen.  Vanuit de Rotte kwaken kikkers ons enthousiast naar voren. Een alleenstaande schimmel wendt zijn hoofd af; alsof wij het aanzien niet waard zijn.

Het is tijd voor een plas- en drinkpauze. We willen  ieder voor zich betalen. Maar dat wil de eigenaar van de tent niet. Er moet per tafel afgerekend worden. Een flauwe klantonvriendelijke  actie die wel meer horeca-exploitanten uitproberen maar die binnen de kortste keren onderuitgehaald is al je dat als groep weigert. Terwijl ik sta te pissen betaalt Janine helaas voor ons vieren.

We gaan weer verder, terug nu aan de andere kant van de Rotte. Ik nu met handschoenen. Windje  mee nu. Volop boterbloemen. Madeliefjes, Struiken, nog zonder bramen. Brandnetels en hondsdraf (dat helpt tegen de pijn van de brandnetel). Aalscholvers zitten met hun vleugels gespreid om ze te laten drogen. Futen. Witte ganzen, die ik liever zie dan die Nijlganzen.

Ties wil nog even de plek zien waar gewerkt wordt aan de A16. Nabij Terbregge komt een tunnel onder de Rotte. Indrukwekkend te zien wat er  allemaal al overhoop gehaald is. Wat er aan gigantische hoeveelheid materiaal daar klaarstaat.  Ties staat te genieten. Ik denk: er wordt hier wel weer een enorme sloot geld gespendeerd voor het auto verkeer. Hoe komt de natuur hier uit? Is daar aan gedacht?

Half drie. We zijn weer bij Binnenhof. De fietstocht is ten einde.  Het is nog steeds erg fris,