SCHAAPJE, SCHAAPJE ...

Ik heb hoofdpijn. Zo vlak boven mijn rechteroog. Ik heb toch geen dieren in huis, ondanks alle goed bedoelde adviezen voor een alleenstaande zoals ik. Daar kan het dus niet aan liggen. Dieren maken me gelijk zo afhankelijk. Die moeten verzorgd worden.  Als je dat niet doet, krijg je problemen. Van stank en rommel.

Impulsief koopik een schaap. Maar wat ik met die wol aan moet weet ik bijvoorbeeld al niet? ‘Schaapje, schaapje heb je witte wol, ja baas, ja baas drie zakken vol,’ zo gaat dat liedje toch. Ik zou genoeg hebben aan èèn zak. Méér zakken vind ik overdreven.

Het geluid dat een schaap maakt vind ik aangenaam. Luister zelf eens goed:  ’beèèèèèè ... okee …  zó, van papier af, klinkt het niet zo helder, neen.  Nog eens: (doe zelf maar eens mee, dat werkt) bèèèèeèèèè, bèèèeèèè`, bèeèèèèè` (3x ja!). Hoor je. Niet te hard. Denk aan de buren. Van zulke geluiden mógen  buren niet eens wakker worden.

Wel lekker makkelijk: een schaap hoeft maar één keer per dag naar buiten. Één uurtje om te plassen en te grassen (gras eten).  ’t Is alleen moeilijk met de buurthondjes. Altijd gezeik. Die honden beginnen al tegen je schaap te blaffen als ze gewoon lekker staat te grassen. Een beetje schaap laat zich helaas telkens weer opfokken door die kuttenlikkertjes. Een schaap is per slot van rekening toch ook een vrouwtje. Ze raakt er van in de war.

Om haar te stabiliseren zet ik haar een koptelefoon op met cello muziek van  Johann Sebastiaan Bach,  … ook de hondjes komen er van tot rust, zo blijkt weldra.

Het is verder heel makkelijk met zo’n schaap. Als ze klaar is met eten doet ze nog een grote plas, drukt een heel regiment keuteltjes uit haar poepertje en dan wil ze weer op ‘stal’. Ze wacht meestal tot ik op de bank zit en dan komt ze lekker bij me liggen. Ik ga lezen. Zoiets kan ze niet.

Ze moet zo af en toe geschoren worden. Dat doe ik niet zelf. Daar laat ik de wijkherder voor komen. Van de katholieke kerk. Mijn schaap is ook RK. Zij is al weer jaren terug  nog eens geteld door één van die herdertjes, die ‘bij nachte’ lag.

CONTROLE (XL)

Kokendheet is het op het terras van het Maastheater. De koeling maakt het binnen aangenaam. Mijn vriendinnen Tamara en Connie zitten, als ik aankom al aan een frisje. Ik bestel een pils en loop naar hun tafeltje.

 ‘Verrek’, zegt Connie,’ ben jij het Jos, ik herken je zowat niet zonder baardje’. Tamara had me wèl herkend, aan mijn houding, maar nu ze mijn gezicht ziet zegt ze óók dat ik onherkenbaar ben.   Mijn gezicht ziet er wel goed uit zo, vindt Tamara. Connie kijkt Tamara aan, alsof zij zoete broodjes zit te bakken en zegt tegen mij:  ‘Neen, sorry hoor Jos, mèt dat baardje leek je een stuk  jonger, nu ben je een saaie  zeventiger met hangwangetjes’.

Jammer dan. De een vindt dit, de ander dat. Mijn baardje moest er af; mijn huid was geïrriteerd. Had ik last van: veel jeuk en roos. Het is voor nu iedereen ‘effe wenne’.

We zijn hier voor de voorstelling Controle (XL), een dikke medley van breakdance, fysieke komedie, live muziek, film en bizarre humor. De voorstelling is een technisch hoogstandje: op een bewegende vloer worden in één uur in een wervelend tempo acrobatische acts en dansfiguren vertoond door acht super elastische jonge mannen in witte turn-outfits.

Technisch vond ik de voorstelling adembenemend, alleen bóéide het me niet aldoor.  Enkele danspresentaties werden te lang uitgesponnen, werden daardoor wat te eentonig. Tamara vond sommige dansen ook wat langdradig worden. Loes vond alles helemaal prima. Technisch, was het uit de kunst, daar waren we het alle drie over eens.

Terwijl we napraten op het terras, komt een jongen van een jaar of tien op een groot wit speelgoedpaard naast ons tafeltje staan:  ’Ik ben Ridder Johan op mijn witte paard’.

‘Zooo,’ reageren wij vriendelijk lachend: ‘Goedendag, Ridder Johan op je witte paard’… en hij galoppeerd verder. Nog geen kwartiertje later staat ie weer naast onze tafel: ’Ridder Johan heeft dorst’. En, typisch Connie weer, ze pakt haar glaasje appelsap, geeft het aan de ridder, die het glas helemaal leeg klokt, wat beslist niet Connie’s bedoeling was; ze had zelf pas één slokje op. Een paar minuten later staat hij er alweer: ’Loop nou maar effe lekker door Ridder Johan,’ zeg ik. Toch wil hij nog wat gaan zeggen: ‘Neen, ophoepelen met je schimmel en gauw.’ Connie en Tamara vinden mij een beetje te cru tegen dat knaapje. De Ridder loopt om ons tafeltje heen tot hij achter me staat. Met zijn vlakke handje geeft hij zachte tikjes op mijn kale hoofd.

De vader van de ridder, die wat tafeltjes verderop zit, ziet zijn zoon mij slaan en staat op om Johan bij me weg te halen. Maar als Connie en Tamara naar de vader roepen dat ik Johan een beetje geplaagd heb, blijft hij schaapachtig lachend, alleen achter zijn jus d’orange zitten.

In het Maastheater wordt een grote diversiteit aan voorstellingen gegeven. Ook veel kindertheater. Waarschijnlijk was dit Johans try-out voor zijn eerstvolgende optreden.