Ik kijk nu al zeker een jaar tegen die gore gordijnen aan. Helaas kàn ik, sinds ik een nieuwe schouder heb, met mijn rechter arm niet zo veel meer. Ik kan nog net met mijn wijsvinger in mijn rechteroor peuteren. Bij lange na niet genoeg dus om die gordijnen van de rail af te halen. Ook staand op een trapleer, lukte het me niet. Het scheelde maar een haartje (van olifantenstaartje, haha) of ik was er vanaf gemieterd.
Maar … gelukkig ben ik, als ik mensen in mijn omgeving tenminste geloven mag, de gigolo van ons bejaardentehuis. Een van mijn buurvrouwen was heel lief: zij wilde haar handen wel vuil maken aan mijn gordijnen. Aanvankelijk dacht ze nog dat haar armpjes te kort waren voor deze klus maar ze sloeg zich er uitstekend doorheen.
Vervolgens: hup naar de stomerij ermee. Er zijn er twee in de buurt. Ik vroeg ze allebei om een offerte voor het stomen van 20m2 gordijn. De een kwam uit op 90, de ander op 70 euro. Ik had geluk. Die laatste stomer, ging blindelings uit van een gordijnlengte van 1,50m maar dat was een meter te kort. Donderdag zijn ze klaargestoomd.
‘App me maar als je ze weer in huis hebt,’ zei diezelfde lieve buurvrouw, ‘dan hangt ik ze gelijk weer effe voor je op. Kleine moeite.’ Ik bof toch maar mensen zoals zij om me heen.
Ik hoop dat ik zonder overgordijnen de slaap kan vatten. Als het zwaar bewolkt is zal dat wel lukken. Maar bij een heldere nacht gaan de sterren me wakker houden. Zeker weten. Van de maan zal ik geen last hebben, want die was afgelopen donderdag nog teringvol.