EEN HEKEL.

De woensdag begon met donder, bliksem en stortbuien. De buien hielden aan tot ongeveer elf uur. Langzamerhand werd het toen weer bloedheet (30 graden).

De B&B waar ik verblijf tot en met zondagochtend is uitstekend. Kamer, douche, Bed, wc, wifi, niks op aan te merken. Breakfast: meer dan super de luxe. Kost me wel honderd euro per dag! Jaaa!

De hospita of baas van de B&B, Thea, streeft perfectie na en tot nu toe slaagt ze daar in. Soms overdrijft ze, want als ik om één supermarkt vraag, geeft ze me er vier. Drie Appies en een Jumbo en dan tekent ze de vier routes uit om daar te komen. Bovendien vindt ze dat ik die boodschappen het beste op de fiets kan doen: dan pak je gewoon zo’n lege kartonnen doos in de super en daar zet je in wat je gekocht hebt en dat zet je die doos achterop je fiets.
‘Dat is eigenlijk wel het makkelijkste’, zegt ze, terwijl ik zelf gewoon van plan was om eens een keertje lopend boodschappen te gaan doen. Ze is dan wel weer zo behulpzaam, dat ze een boodschappentasje voor me regelt, als ik dan toch lopend ga … en dan doet ze nog even alle manieren voor, hoe ik dat tasje kan dragen. Van dat hele verhaal staat ze dan bijna ook nog na te hijgen. Maar alles goed en wel: ik sta toch weer gauw een kwartier naar haar perfectionistische bedoelingen te luisteren (en te kijken).

Zoëven schreef ik het al: ik heb hier een fiets. Gehuurd. Van de NS. Vijf euro per dag. Kopie! Een fijne fiets. Zonder versnelling. Geen e-bike. Daar heb ik een bloed-Hekel aan. Grappig: mijn B&B heet ‘in den Hekel’, dat kan toch haast geen toeval meer zijn. Het is heel makkelijk zo’n fiets. Bijna alle theaters zijn gemakkelijk te bereiken per fiets. Google-Maps wijst me de weg. Vandaag weigerde Maps opeens. Geen flauw idee hoezo.

Ik wist niet hoe ik zo snel bij die theaterlocatie, een eindje buiten Den Bosch moest komen. Godzijdank is er dan de service van de festivalorganisatie: er rijdt een bus naar de verder afgelegen theaters. Vertrekt een half uur voor aanvang van de voorstelling. Dus ondanks dat kloterige Google Maps was ik gelukkig nog mooi op tijd voor de voorstelling: ‘Binnenste buiten’. Waarover later misschien meer.

SHOPLIFTING.

In het kader van sightseeing Den Bosch maakte ik vandaag een boottochtje op het riviertje de Duizel onder het bebouwde Den Bosch door. Het was een welkome koele activiteit in de bloedhitte van vandaag.

Van de voorstellingen die ik vandaag zag was Tartot de leukste. Het ging over 'wetenschappelijk onderzoek' naar kabouters. In een bosrijke locatie in Den Bosch was een kaboutergemeenschap gesignaleerd en die werd nauwlettend geobserveerd. Als toeschouwers zagen wij het ‘much ado about nothing’-leven van de puntmutsjes. Voor mij opvallend was dat deze kaboutergemeenschap voornamelijk uit vrouwtjes bestond. In de verhalen, die ik tot op heden las of hoorde waren kabouters altijd mannetjes of onzijdigjes. Wat deze voorstelling iets extra’s gaf was dat op één na àlle kabouterrollen (geweldig) gespeeld werden door mongolen! Helaas mocht ik geen foto’s maken daar.

De voorstelling ‘Alles moet weg’ van Dries Verhoeven provoceerde de toeschouwer om minder terughoudend te zijn met ‘shoplifting’ oftewel in goed Nederlands ‘winkeldiefstal’:

’Als je betaalt voor al je producten, ben je een beetje een sukkel toch?’

‘De supers adverteren hysterisch ‘twee voor de prijs van één. Ik denk dan: mooi niet dus … twee voor de prijs van nul.’

‘Ik word er geil van als ik spullen in de super jat.’

‘Laatst had ik een bakje garnalen vast en ik dacht … wie heeft deze garnalen gepeld? Waarom delen die vrouwen daar in Marokko of ik weet niet waar, niet in de winst? Waarom krijgen die eigenlijk geen Albert Heijn aandelen?

En zo volgen nog een paar honderd teksten, die je ongemakkelijk doen voelen.

Ik ben erg braaf. Vergat wel eens koffie te scannen. Daar kwam ik thuis pas achter. Ik voelde me schuldig. Moest van mezelf terug naar de Jumbo met excuses. Ik ben achteraf blij dat ik niet zo stom geweest ben.

Ook vandaag in Den Bosch heb ik al mijn boodschappen weer keurig netjes betaald. Ik speel nu wel eens met de gedachte om in een druk restaurant lekker te gaan eten en te proberen om daar zonder te betalen weg te lopen. Ik zoek nog iemand om dat samen mee te doen. Lijkt me leuker om samen te doen.

KWALITEIT.

 Ik zit nu in ’s Hertogenbosch. Op (?) mijn B&B achter (!) mijn laptop. Het is half tien in de avond.

Tot mijn grote vreugde blijk ik, geheel onbewust, een langer verblijf hier geboekt te hebben. Ik kom ‘pas’ weer naar Rotterdam op zondag 11 augustus. Vandaag is het een beetje gelopen zoals het de komende dagen ook wel zal gaan: sightseeing Den Bosch en omgeving en een paar theatervoorstellingen bekijken.

Erg veel indruk maakte de show van woordkunstenaar Manu van Kersbergen. Hij voorziet indrukwekkend strakke hiphop- en jazzklanken van een duizelingwekkende soundscape. Die gebruikt hij om door middel van rap en spoken word zijn liefde voor èn worsteling met de taal tot uiting te brengen. Jammer wel dat hij in zijn gedrevenheid soms onverstaanbaar goed is.

Voor die show, komt er een man van in de zestig naar me toe: ’Hallo Jan.’ zegt ie tegen me.
‘Bijna goed,’ zeg ik. 'Ik ben Jos'.
‘Nu ik je hoor praten, weet ik dat je Jan niet bent, Jan is van Brabant en jij bent een Rotterdammer, dat hoor ik gelijk aan je ‘ij’.’
‘Hoe heet jij?’
‘Ik heb ook al zo’n korte naam: Ton … had je vroeger veel hè, korte namen’.

Vanmiddag en vanavond heb ik nog twee vrouwen in het theater aan het werk gezien. De ene vrouw, Kaatje Kooij, die zich stand-up comedian noemt is te gênant voor woorden.
De andere vrouw is een weergaloze zangeres met een ultra groot bereik: Nienke Naserian. Zij deed in de tuin van de Sint Janskathedraal de one-woman ‘zelfhulp-opera’ Rise. Ze spitte daartoe talloze zelfhelpboeken uit.

De kwaliteit van de voorstellingen loopt nogal uiteen.

Op de kwaliteit van het ijs is hier niets aan te merken. Heerlijk! De prijs is er wel naar. Nog nooit had ik zo’n duur ijsje: een oublie-hoorn met drie bolletjes voor 6 euro.

UITGESTAPT.

De geveltuinen voor ‘mijn’ flat dreigden te verdwijnen omdat de beheerders waren verhuisd. Een aantal bewoners, waaronder ik, wilde de tuintjes graag behouden en vormde een tuingroep. De groep ging enthousiast aan het werk. De wijktuinman zorgde voor wat gereedschap en van Opzoomer Mee kreeg de groep een klein tuinbudget. De twee geveltuinen knapten zienderoog op. Er werd onkruid gewied, gesnoeid en er werden nieuwe kleurrijke plantjes geplaatst.

De medebewoners reageerden zonder uitzondering enthousiast op het fraaie resultaat. Dat stimuleerde mij, om er samen met de anderen in de groep flink wat energie in te steken.
Ik ben zelf meer iemand van het ‘domme werk’: onkruid wieden, sjouwen, water geven, straat aanvegen enzo. Wèlke plantjes op wèlke plek moeten komen, weet ik niet zo goed. Daar zijn een paar andere groepsleden weer heel goed in.

Een paar weken terug appte een van de groepsleden me dat de tuingroep ook ‘probeert excessen en overlast tegen te gaan’. Dat klinkt wel goed maar ik ben daar niet zo blij mee. Ik heb me bij de groep aangemeld om te tuinieren. ‘Excessen en overlast tegengaan’ is voor mij geen tuinieren meer. Daarom ben ik uit de tuingroep gestapt. Ik heb zeker een paar maanden met plezier getuinierd . De groep wens ik veel succes verder.

VAKANTIE ... DUS.

 

Vandaag 3 augustus, had ik dus al op vakantie moeten wezen. Dat zit al een half jaar in mijn hoofd: ‘van 1 tot en met 12 augustus ben je weg’. Je gaat dan dus naar het Festival Boulevard in Den Bosch. Een theaterfestival. Je kan het een beetje vergelijken met de parade in Rotterdam, maar dan iets sjieker. In den Bosch wordt dus ook gespeeld in een groot theater: de Parade..

Ik had die periode wel willen gaan maar er was dus van 1 tot en met 4 augustus geen redelijke overnachting in Den Bosch meer mogelijk. Stom, ik was dus veel te laat. Ze adviseerden me om voortaan in januari te boeken dan is er dus nog wèl wat vrij. 

Vorige week moest ik dus een ander plannetje uitdokteren. Uiteindelijk scheelde het niet veel. Ik ben nu op 1 augustus jl. dus al met de trein heen en weer gereisd (naar Den Busch natuurlijk).Daar heb ik de officiële opening van het festival meegemaakt met een saaie babbel en een kunstige acrobatische act, waarvan ik per ongeluk al te vroeg de foto’s naar facebook gestuurd heb. Dus dat is geen verrassing meer. Van 5 tot en met 9 augustus heb ik toch nog een  B&B gevonden.

Maar … en nu komt het … 3 augustus, vandaag dus (als ik dit zit te tikken) ben ik in Rotterdam, dus kan ik gewoon naar de open dag van mijn geliefde voetbalclub Sparta. Ik ben daar dus ff gewéést. Vanaf het doelpunt van NAC tot een kwartier voor het einde van Sparta – NAC. Toen stond het dus nog gelijk.

Een fietser (59 ?) met een Sparta-shirtje, staat naast mij voor een stoplicht bij de Erasmusbrug te wachten (ik ben dus ook op de fiets). ‘En?’ vraag ik hem, ‘Is het één - één gebleven?’

‘Neen. Twee - één’.

‘Voor Sparta?’

‘Ja, het was zo’n raar doelpunt: eerst ging de bal tegen de linkerpaal, toen tegen de rechterpaal en toen wilde die NAC-keeper de bal weer het veld in schieten, toen schoot hij hem dus in zijn eigen doel … absurd!’ Het stoplicht sprong op groen en weg was hij.

Persoonlijk vond ik Sparta vandaag niet om aan te gluren. Ben blij dat ik niet gegaan ben.

HOOPVOL, (3 EN SLOT)

Om maar met de deur in huis te vallen: Hoopvol gaat mij er eind augustus uitgooien en ik kan jou verklappen : jij vliegt er ook uit. Dus, Carry, we gaan in september die ‘levende standbeelden: Sonja en haar slaafje Robbie’ doen.

Dieneke mag blijven, hoorde ik. Hoe zou ze dat nou voor mekaar gekregen hebben? Ik ken haar een beetje. Ondeugende tante, die Dieneke. Goed voor d’r werk hoor, niks op aan te merken. Laatst komt ze met een smoesje naar me toe … een belangrijk document uit 2001 is zoek … of ik even wil helpen zoeken in het archief. Natuurlijk ligt dat stuk er helemaal niet en dat wist ze heus wel maar ze wou even met mij alleen zijn in de kelder … jij weet toch ook hoe ze is, Carry. Altijd maar mannetjes uitdagen. Nou, dan heeft ze aan mij een goeie; ik doe net of mijn neus bloedt en blijf strak zoeken … en niks vinden … want er is ook helemaal niks te vinden. En dan zeg ik: ‘Jammer Dieneke, niks te vinden, zullen we maar weer gauw naar boven gaan?’ Zo, tussen neus en lippen door vraag ik haar hoe het 'thuis' is. 'Goed,' hoor ik meestal. Flapt ze er vandaag uit dat ze uit elkaar zijn, … dat gebeurt me nou zo vaak … dat mensen constant tegen me zeggen dat het wel goed gaat …. en dan als een donderslag bij heldere hemel ... zijn ze ineens uit elkaar.

Misschien wìst jij het al, Carry maar Dieneke is vorige week ingetrokken bij Harrie van Personeelszaken. Stinkt een beetje, hè, wat denk jij?

Jóúw scheiding zag ik aankomen, Carry. Kees was alcoholist, … je ging bij hem weg, nam jullie zoon mee … en huurde dat flatje. Wat een toestand trouwens, zeg, met Kees, wie had dat nou kunnen denken dat ie , twee weken na jouw vertrek een dodelijke dosis lorazepam zou slikken?

Nou staat je oude huis daar maar ... leeg … wat denk je … ga je terug? Ja … heel verstandig, neem maar geen overhaaste beslissing, hoor … het is allemaal nog zo vers.

Ik wens je heel veel sterkte om het allemaal te verwerken.

1 september zijn we dus geen collega’s meer, maar we houden contact, toch, Carry?

Groetjes,

Je collega (nog) Wim.

PS. Dieneke doet je de hartelijke groeten; Harrie (van Personeelszaken) ook.

DIE PAAR LULLIGE PLANTJES!

 ‘Hier!’ schreeuwt ze en ze geeft Mehmed een flinke pets in zijn gezicht. Die pets was het slotstuk van een korte maar hevige burenruzie. Ma Troost is het type volksvrouw van in de vijftig. Peter (28) haar debiele zoon. Peter heeft plantjes gejat uit Mehmed’s tuin. Wrijvend over zijn wang loopt Mehmed naar zijn huis aan de overkant. Woedend wijst hij zijn buren naar de kuiltjes in zijn tuin.

Ma Troost geniet daar van: ‘Kijk die zielenpoten nou eens … allemaal natuurlijk meejanken met die kankerturk.’
‘Peter … hier komen!’ Dit bevel zijn moeder is voor hem genoeg om onder zijn bed vandaan te kruipen. Met zijn handen tegen zijn hoofd schuifelt hij naar zijn moeder:
‘Daar zitten en weg met die klauwen,’ bijt ze hem toe.

“Ikke niettuh doen plantuh…”

“Kop dicht, mispunt!”

Heerlijk vindt ze die verongelijkte koppen aan de overkant. Van achter haar keukenraam steekt ze een middelvinger naar hen op.
Mehmed is er bij gaan zitten.
Natuurlijk, Peter weet niet beter maar het is wel lastig zo’n figuur in je buurt. Het zijn niet alleen die plantjes. Peter laat de hond op de stoep poepen, hij steelt fietsen, valt kinderen lastig en verlekkert zich aan vrouwen die in hun tuin liggen te zonnen.
Daar mag je dus van ma Troost allemaal niks van zeggen.

Ma Troost ziet dat Mehmed een mobieltje in zijn handen geduwd krijgt.
‘O, nou gaan we het krijgen, ons Turrukkie kan het weer niet alleen af. Hij moet de kit er weer bij halen, hoor.’

In een flits draait ze zich om naar Peter en geeft hem een paar stevige tikken op zijn hoofd: ‘Blijf Met Je Poten Van De Planten Van De Buren,’ timmert ze er ritmisch bij Peter in. Hij raakt buiten westen.

De politiewagen is er. Één agent loopt naar Mehmed. De andere agent gaat naar ma Troost.

De agent ziet haar naast de bewusteloze zoon zitten. Ze streelt hem over zijn hoofd: ‘Mijn zoon ging helemaal uit zijn dak van de leugens van die Turk; toen ging hij van zijn stokkie. Om hem bij kennis te brengen heb ik hem een paar tikkies in zijn gezicht gegeven'.

Peter, nog steeds groggy, wordt de ambulance in geschoven. Als ma Troost, de politiewagen wordt in geduwd schreeuwt ze naar de overkant:

‘Heb je nou je zin, teringturk ... en dat voor die paar lullige tuinplantjes!’