Meneer X

Dit stukje gaat over een  vluchteling, laten we hem voor het gemak meneer X noemen  … een inmiddels uitgeprocedeerde asielzoeker … hij zit vast in een detentiecentrum. Hij is gevlucht uit een ver land … hij werd daar door de machtshebbers bedreigt  ... was zijn leven in ieder geval daar niet meer zeker … bekend is alleen  dat ie in Nederland als een crimineel in een gevangenis is gezet … terwijl hij niks anders gedaan heeft dan naar Nederland vluchten en hier asiel aanvragen … meer niet  … dat is blijkbaar voor onze rechtsstaat reden genoeg om iemand als crimineel te bestempelen en als zodanig te op te sluiten ….

Meneer X is nu een paar dagen bezig met een protestactie  tegen zijn  gevangenschap: hij doet, net als een flink aantal andere asielzoekers hier te lande overigens, mee aan de hongerstaking. Een aantal van hen drinkt ook niet. Meneer X drinkt óók niet meer.  Hij is volgens zijn advocaat een slimme man, hij weet precies waar hij wel of geen recht op heeft in zijn situatie.

Op een ochtend is X onderzocht door zijn vertrouwensarts:

‘Hij is zwaar mishandeld’, zegt ze.

Meneer X: ‘Ik kreeg een ontbijt voorgeschoteld, maar toen ik dat weigerde sloeg de bewaker me in mijn gezicht en schold me uit. De bewaker ging door het lint en begon me op mijn hoofd te slaan en te schoppen.’

De arts: “Hij heeft een dikke buil op zijn hoofd, een snee in zijn rechterwang en een op zijn voorhoofd, veroorzaakt door een pen die de bewaker gebruikte. Hij heeft bloeduitstortingen op zijn voorhoofd en slaap.”

Meneer X: ‘Andere bewakers moesten hem van mij aftrekken. Ik heb veel hoofdpijn en wonden op mijn hoofd.”

Misschien is het toevallige samenloop van omstandigheden en heeft het er helemaal niks mee te maken maar de bewaking van het detentiecentrum, is sinds kort in handen gegeven  van een particuliere bewakingsdienst. Voorheen was het personeel van dit detentiecentrum in dienst van de overheid.

‘Meneer X is zelf met gewelddadigheden tegen de bewakers begonnen’ beweert de woordvoerder van het Ministerie, maar volgens zijn arts is hij zelfs nauwelijks in staat om te lopen, laat staan gewelddadig te worden, gezien zijn verzwakte toestand. Sinds drie dagen heeft hij al niets meer gegeten en gedronken. Hij heeft, behalve het bezoek van de dokter, nog geen medische zorg gehad.

In de cel van X hangt een camera en die registreert alles wat gebeurt in zijn cel. De camera stond aan volgens  X maar de directeur van het detentiecentrum zegt  dat de camera uit stond.

De arts gaat aangifte doen van mishandeling en van het tegenhouden van medische zorg. De vertrouwensarts vreest dat hij mogelijk in levensgevaar is.

X kan volgens de directeur van het detentiecentrum,  door normaal personeel niet meer op een veilige manier benaderd worden en moest daarom naar een ander speciaal detentiecentrum, aldus de woordvoerder. Daar geldt een strenger regime en werkt personeel dat gewend is om te werken met zeer agressieve mensen.

De arts mocht vanmorgen, bij het bezoeken van X, uitdrukkelijk geen foto’s van hem maken. Ze vermoedt dat hij binnenkort wordt overgebracht naar het Justitieel Medisch Centrum in Scheveningen, gezien zijn zwakke gesteldheid. X is nog steeds in hongerstaking en het Ministerie van Justitie ontkent met klem dat X mishandeld is. ‘De uitgeprocedeerde asielzoeker X is "met grote zorgvuldigheid" behandeld in het detentiecentrum.’ Dat schrijft de staatssecretaris.

Hij schrijft dat X "op juiste gronden in een afzonderingscel is geplaatst, dat de procedures correct zijn toegepast en dat er geen sprake was van disproportioneel geweld".

De vertrouwensarts van X, maakte eerder vandaag bekend aangifte te gaan doen wegens mishandeling van haar patiënt. X had bij haar bezoek zware verwondingen aan zijn hoofd.

Gesuggereerd wordt dat hij deze verwondingen bij zichzelf heeft aangebracht. X zelf houdt vol dat bewakers hem in elkaar hebben geslagen. Volgens zijn vertrouwensarts zou hij zichzelf onmogelijk met een scherp voorwerp hebben kunnen verwonden, die snee in zijn wang, omdat hij in een isoleercel zat. De arts kon geen foto nemen voor het dossier van de asielzoeker, omdat audiovisuele opnames verboden werden.

Nu dacht ik toch dat ik in Nederland woonde, dat vriendelijke, beschaafde, democratische, gastvrije(!!), leuke, kleine landje aan de Noordzee. Ik dacht tot nu toe steeds dat taferelen als hierboven beschreven alleen uitgevoerd worden door sadistische lieden, die daarvoor ingehuurd worden door vileine militaire dictaturen.

Maar neen … in ons land krijgen we ook al dit soort kwalijke toestanden … al wordt door de gezagsdragers bij hoog en laag volgehouden dat ‘alles rondom X geheel volgens het geldende protocol is verlopen …’

Misschien wel, maar dan waarschijnlijk geheel volgens het geldende protocol ’intimidatie uitgeprocedeerde asielzoekers’!

Samenspraak

‘Samenspraak’ is een activiteit van het Gilde in Rotterdam en misschien ook wel in andere steden, dat weet ik niet precies. Ik doe daar als vrijwilliger aan mee. Het is de bedoeling dat iemand, die het Nederlands behoorlijk goed spreekt (zo iemand als ik dus) met een nieuwe Nederlander, die de Nederlandse taal nog niet zo heel erg goed machtig is,  afspreekt, om eens per week één á twee uurtjes samen Nederlands te praten.

Ik doe daar nu ruim een jaar enthousiast aan mee. Dat wil niet zeggen dat het altijd een succes is. Tot nu toe heb ik met drie mensen ‘samen gesproken’. Een Marokkaanse vrouw,  een Turkse en een Somalische man.

Met de Marokkaanse vrouw, Hasna en de Turkse man, Erkan, ging het prima. Maar met Mo, de Somaliër liep het van geen kanten maar daarover straks meer.

Hasna was mijn eerst ‘klantje’bij Samenspraak. Ze is woont en werkt al 7 jaar en in Nederland. Ze is getrouwd en heeft twee kinderen, twee zonen een  van vier en een van anderhalf. Een slimme meid van 35, is ze, bijna afgestudeerd is als architect. Ze was  bezig met haar examenopdracht, Ze moest dat werkstuk schrijven en verdedigen in het Nederlands en over dat laatste voelde ze zich onzeker. Haar eindexamenwerk is een ontwerp van een eco-schoolgebouw voor voortgezet onderwijs, alwaar de leerlingen al heel praktisch kennis moeten kunnen maken met diverse miljeuvriendelijke technologische toepassingen.  

Vanaf het eerste contact met haar verbaas ik me er over, dat iemand, die al zo goed Nederlands spreekt, nog een beroep doet op ´Samenspraak´.  Dat zeg ik haar natuurlijk ook maar ze zegt me, dat ze het gevoel heeft, niet duidelijk over te komen, wanneer zij, in het Nederlands, in haar studiegroep en naar haar opdrachtgevers van het schoolproject, haar werkstukken mondeling moet verdedigen … ik kan het me haast niet voorstellen. Maar goed … zij vindt in ieder geval dat haar Nederlands nog veel beter moet en kan ... daarom is ze bij ´Samenspraak´ gegaan.  Ik probeer haar toch nog maar eens duidelijk te maken dat er met haar Nederlands heel weinig mis is en dat het 'niet goed genoeg gevoel' echt tussen haar oren zit. Ze heeft meer een soort mentalcoach nodig. Maar daar wil ze niet aan. Ik neem me dan maar voor om voor haar zowel taal- als mentalcoach te zijn.

We spreken wekelijks af, ze is altijd stipt op tijd en we praten dan over krantenartikelen, boekjes, televisie programma´s, cabaretiers,  opvoeding  en geloof; ze is gelovig, zonder hoofddoekje. Ruim een half jaar doen we dat en het gaat alsmaar vlotter en wanneer ze geslaagd is voor haar universitaire opleiding besluiten we ermee te stoppen. Haar doel is bereikt.  Ik ben er van overtuigd dat ze ook zonder mij en ´ Samenspraak´ met vlag en wimpel geslaagd zou zijn.

Erkan, de Turkse jongeman van 23 jaar, vier jaar in Nederland, is een musicus, die wel een beetje beter Nederlands moest leren spreken. Muzikaal is ie geniaal. In de tijd dat wij ´Samenspraak´ deden slaagde hij cum laude voor het conservatorium met zeer hoge cijfers (saz is zijn instrument). Hij verdient ook al een aardig centje met muzieklessen te geven aan voornamelijk Turkse leerlingen. We spraken steeds af in de bibliotheek, dronken daar een kop koffie  en we maakten als het lekker weer was een wandeling. We hadden het onder andere over zijn krenterige huisbaas, van wie hij een duur huis met veel achterstallig onderhoud huurt en spraken over zijn leerlingen, over optredens met zijn band en zijn trouwplannen. Tja, we hebben ongeveer drie maanden Samenspraak gedaan, toen ging hij trouwen en vrij snel daarna verhuisde hij naar Amsterdam. Het was met hem altijd wel verleidelijk om samen Engels te praten, dat spreken wij allebei vloeiend …  we schakelden daar soms onbewust op over als we persé even snel iets aan elkaar duidelijk wilden maken. Zijn Nederlands behoeft nog wel wat verbetering ... misschien is er in Amsterdam  ook een Samenspraak ...

De Somalièr was een ramp. Mo (44 jaar) was al twee keer gezakt voor het examen van zijn inburgeringscursus en hij sprak nauwelijks een woord Nederlands … Engels dat wel … dat sprak hij goed.. dus het was altijd eerst proberen in het Nederlands en dan in het Engels. Dat is natuurlijk niet de bedoeling van Samenspraak. Je moet je voor  ´Samenspraak´ wel een beetje verstaanbaar kunnen maken in de Nederlandse taal. Mo was al acht jaar in Nederland en dan nog zo slecht de taal spreken .. wat een verschil met Hasna en Erkan. Mo ging nauwelijks met Nederlanders om. Hij vertelde dat hij verschillende keren op een dag naar de moskee gaat om te bidden en vele malen zegde hij een afspraak met mij af omdat hij een moskee-afspraak belangrijker vond. Zijn leven speelde zich helemaal af in en rond de moskee, geen wonder dat hij na acht jaar nauwelijks een woord Nederlands sprak. In twee maanden tijd waarin normaal gesproken acht samenspraakbijeenkomsten zijn heeft hij maar liefst vijf keer afgezegd .

De laatste afspraak ging wel door. Die afspraak was in de bibliotheek. Hij kwam naar me toe, bedankte me (in het Engels) voor mijn hulp en zei dat hij zich bij een stichting  had ingeschreven om Nederlands te gaan leren.  Blij toe …. want dit was echt frustrerend.

Ben benieuwd wat er nu op mijn pad komt. Ik heb een vraag gekregen van twee Marokkaanse jongemannen die een samenspraakbegeleider zoeken. Ik ben benieuwd of dat wat wordt. Binnenkort kennismaken.

Houtrot

Houtrot! Dat wens ik niemand toe. Ik ontdekte die houtrot tot mijn schrik tijdens de jaarlijkse verfbeurt van mijn volkstuinhuisje, een soort Zweedse blokhut. Het kenmerk van die houtrot is dat je zonder veel druk te zetten met een balpennetje dwars door een voorheen stevige balk heen prikt, alsof die balk in een soort stijve brintapap is veranderd.

Het zit achter in mijn huisje precies in een hoek; in de gevaarlijke hoek, de hoek waar de omstandigheden voor het ontstaan van houtrot ideaal zijn: namelijk relatief het meeste water en zon. Het ergste is nog dat ik van begin af aan wist dat daar die gevaarlijke hoek zat! Ik heb daarom elk jaar en dat al 13 jaar lang, zolang als dat huisje er staat, die hoek een extra gedegen verfbeurt gegeven en dan toch nog …  maar ja, niks meer aan te doen. Het is nu eenmaal zo. Ik heb het vermoeden dat de regenwater-afvoer van het huisje, zoals die al die jaren gefunctioneerd heeft, niet helemaal in orde geweest is, dus ga ik daar nu maar rigoureus wat aan doen: het is een voor mijn doen enorme klus die uitgevoerd moet gaan worden:

-           de houtrot aanpakken dat wil zeggen alle houtpap verwijderen en er nieuw hout in zetten.

-           een nieuw regenwaterafvoer laten maken … en dan ook maar gelijk

-           nieuwe dakbedekking laten leggen. Wij, mijn vrouw en ik, hebben er voor gekozen om                                            dakpanplaten, kunststof dakpannen zeg maar, op het huisje te laten leggen … die zie je wel veel tegenwoordig, als we dat laten doen, zo wordt er         gezegd, dan zijn we    ‘voor de eerste 25 jaar klaar’.

 Ik moet mijn onderontwikkelde zakelijke kant dezer dagen dus weer eens aanspreken. Ik heb drie klussers gebeld en gevraagd om bij op mijn tuin langs te komen om een offerte uit te brengen voor de klus die gedaan moet worden. Ze kunnen me op technisch gebied van alles wijsmaken.  De eerste vakman is al langs geweest en heeft zelfs zijn offerte ook al uitgebracht. Ik dacht dat ik een harde stomp in mijn maag kreeg, toen ik zijn offerte zag, zo hoog was die. Ik ga alleen niet zeggen voor hoeveel geld hij de klus wil gaan doen ….wil de andere twee klussers, die nog moeten komen, niet op slechte ideeën  brengen. Misschien lezen ze dit stukje wel! Ik kan wel zeggen dat het een klus is die vele honderden euro’s gaat kosten. En dat net in deze beroerde crisistijd. Alles komt verdomme tegelijk:

-           de waterafvoer van de wasbakken in de keuken van mijn tuinhuisje begeeft het ook al … die reparatie heb ik zowaar nog helemaal zelf kunnen uitvoeren. Toch nog een  klein beetje trots op   mezelf             daarover…

-           we krijgen per 1 juli een huurverhoging op ons woonhuis van 4,5% . 

Onze huisbaas  vangt zo ruim 300 euro meer van ons per jaar … kassa

-           mijn oude fietsje begeeft opeens; die heb ik al moeten vervangen voor een nieuwe; hupsa 400 euro.

-           het eigen risico in de zorg is verhoogd: hoppa: 130 euro per jaar

-           mijn pensioen is een paar procenten verlaagd en

-           de belasting over mijn pensioen is verhoogd: 1000 euro per jaar minder in de toch al   bijna lege knip..

kortom: ik ben niet te benijden; ik zit tot nu toe in het jaar 2013 in de hoek waar de klappen vallen.  Ik ben natuurlijk niet de enige; dat besef ik zelf ook wel. Het  kan altijd erger. Maar Ik ben waarschijnlijk wèl de enige, die dan ook nog eens, naast al die ‘normale crisis-ellende’ ook nog eens met die kloterige houtrot zit  en dat laatste vind ik eigenlijk wel het ergste van alles. Ik  kan niet meer op mijn gemak op mijn tuintje zijn!

Helpen

Help ik een ander werkelijk, wanneer ik probeer zijn of haar problemen op te lossen? Deze vraag werd mij onlangs gesteld door Martha, een goede vriendin van me,  aan wie ik per ongeluk vertelde dat ik Jan, een neef van me, vijfhonderd euro had geleend om een schuld bij zijn huisbaas te kunnen aflossen. Volgens Martha hielp ik hem daar niet mee.

‘Zo maar vijfhonderd euro geven en verder niks doen … dan is de kans groot, dat hij over een paar weken weer voor je neus staat, met een opgehouden handje. Je helpt hem er veel meer mee als je met hem in gesprek gaat om er achter te komen hoe het zover is kunnen komen. Het kan natuurlijk zijn, dat er een eenmalige zakelijke tegenslag, een hoge bekeuring  of een dure aankoop aan de basis staat van een tekort, dan is de kans niet zo groot dat hij nog eens bij je zal aankloppen. Het kan ook zijn dat het tekort struktureel is: Jan kan niet met geld omgaan ... hij geeft misschien wel te veel uit, dan moet ie het ene gaatje met andere dichten en dat loopt op den duur een keertje spaak. Ga gewoon eens met die jongen om de tafel zitten,’ zei Martha, ‘en zet eens op een rijtje hoeveel geld daar nou precies binnenkomt en hoeveel er uit gaat’.

Dat advies van Martha klonk heel normaal en logisch ook maar gek genoeg vond ik het niet zo gemakkelijk om nu, drie weken nadat ik Jan het geld geleend had, weer bij hem aan te kloppen met het voorstel om nog es even te praten over zijn financiële huishouding. Ja, ik vraag dan wèl om een hoop privacygevoelige informatie van hem ... maar dat màg ik toch zeker wel vragen  … het gaat uiteindelijk niet om één eurootje!  Toch zat ik er een beetje mee in mijn maag omdat ik het hem toen niet gelijk had voorgesteld. Gelukkig vatte hij het heel goed op. Hij leek er zelfs blij mee.

Hij vertelde me -  en hij liet de loonstroken er bij zien -  dat er per maand 2200 euro netto binnenkwam. … we hadden ook al snel gezien dat er elke maand 2500 euro uitging en eens bereik je bij de bank het bedrag dat je maximaal rood mag staan … dan zal je toch bijvoorbeeld je hele huur zelf moeten ophoesten of je moet wat bij een ander gaan lenen, bij mij dus, zoals Jan deed.

Eigenlijk was er in de vaste noodzakelijke uitgaven van Jan en zijn gezin niet zoveel bijzonders te ontdekken: aan woonlasten, ziektekostenverzekering, abonnementen en eten en drinken, waren ze eenentwintighonderd euro kwijt …  de post waarop bezuinigd moest gaan worden was meteen duidelijk: de tamelijk hoge maandelijkse post ‘zakgelden’: vierhonderd euro!  Zijn vrouw deed het met honderd, evenals zijn zoon en Jan zelf stond met maar liefst tweehonderd euro op de zakgeldlijst. Met het halveren van de zakgelden zouden ze dan al een heel eind komen. Vrouw- en zoon deden daar desgevraagd niet zo moeilijk over, maar Jan was niet van plan ook maar één cent in te leveren … zelf was hij daar absoluut op tegen omdat hij dan zijn kaartje voor de voetbalwedstrijd, zijn biertje en  zijn maandelijkse avondje in het Holland-Casino wel kon vergeten. Jan zag dat avondje gokken - ‘nooit méér dan honderd euro op een avond!’  - tevens als dè unieke mogelijkheid om ooit nog eens ‘in één klap’ uit de schulden te komen.

‘Ik had al eens een keertje op één avond vijftienhonderd euro gewonnen’ zei Jan met het euroteken nog in zijn ogen, ‘vijftienhonderd euro! Maar dat heb ik dezelfde avond met mijn stomme kop weer verspeeld … ik wilde dat winstje zo graag verdubbelen … waren we gelijk weer schuldenvrij geweest.’

Het was nu gelijk zonneklaar waar het gat in financiële huishouding van Jan zat. Met die lening van vijfhonderd euro heb ik dus niet Jan maar in feite het casino een handje geholpen. 

Gezellige drukte

Heel veel mensen waren zondag op de been in het centrum van Rotterdam. De dag van de marathon. Tienduizenden mensen verdeeld over de hele marathonroute waarvan het merendeel op de Coolsingel. Veel lopers, veel bezoekers. Toen ik aankwam op het Hofplein waren de echte wedstrijdlopers al ruim een half uur op weg. Vlak voordat ik van huis ging, had ik op de tv gezien dat, een groepje van 11 Afrikanen, voornamelijk bestaande uit Kenyanen en Ethiopiërs, heel lichtvoetig, een ruime voorsprong had genomen op de rest van het lopersveld. De tv-verslaggever voorspelde, dat in dat groepje ook de toekomstige winnaar zou zitten. Hij kreeg nog gelijk ook.

Op het Hofplein waren hekken geplaatst om lopers en toeschouwers van elkaar te scheiden. De deelnemers aan de kortere afstanden waren zojuist vertrokken en de met duizenden groene reklametasjes behangen hekken deden ook dienst als kapstok voor de jasjes, shirtjes, soms ook schoenen van de deelnemers aan de wedstrijd. 

Vanaf de Coolsingel, waarover de gehele lengte tribunes geplaatst waren, die allemaal goed bezet waren, schalde de stem van een enthousiaste man die enerzijds de lopers van de kortere afstanden aanmoedigde en anderzijds levendig verslag deed van DE GROTE BELANGRIJKE WEDSTRIJD. De stem moedigde het talrijke publiek aan hard te klappen en te juichen voor de voorbij hollende lopers.

Ik ben meestal juist niet op deze plek als het als het zo druk is als nu. Normaal gesproken mijd ik dit soort drukte. Toen Feyenoord, in 1970 alweer … dat is me lang geleden … de Europa Cup voor landskampioenen had gewonnen, was ik daar ook. Toen was er ook zo’n menigte. Maar toen stonden de mensen vlak voor het stadhuis naar boven te kijken, naar het bordes, alwaar de Feyenoordspelers de gewonnen Europa Cup aan het verzamelde volk toonden. Zoiets zullen we nooit meer meemaken. Heel misschien als Feyenoord ooit nog eens kampioen van Nederland wordt maar een ding is nu al zeker: dit jaar zal dat in ieder geval niet meer gebeuren na dat armzalige gelijke spelletje van gisteren tegen RKC.

Tja … destijds was het dus maar zo’n klein stukkie Coolsingel … gisteren liep de HELE Coolsingel vol. Er waren misschien wel meer verschillen met toen … die helikopers bijvoorbeeld … ik kan me niet herinneren dat er 1970 zo veel van die dingen in de lucht waren als gisteren en … die eettentes … het aantal vreettentjes is dacht ik wel vertien- of vertwintigvoudigd sindsdien.

 Die helikopters kunnen  me trouwens gestolen worden zeg, die waren ook op zaterdag al de hele dag al aan het oefenen geweest; dat kan ik weten, want ik woon heel dichtbij de Coolsingel en ook op de dag van de marathon was het zeker vanaf half negen ’s ochtends al een teringherrie van jewelste in het luchtruim boven mijn huis … slapen was vanaf toen finaal onmogelijk … ach ja, we moeten er wat voor over hebben …

Ik heb per fiets een stuk van de route aan de noordelijk kant van de Maas gereden. Zo heb ik misschien maar een kwart van de route gezien. Op dat kleine stukje stonden heel wat vrijwilligers in groene hesjes het verkeer te regelen zodat de lopers zonder problemen overal hard door konden hollen. Er waren ook verschillende drumbands actief die de lopers moesten inspireren om alsmaar lekker door te zetten.  Ik zag ook een groep allemaal in het geel geklede mensen vlak langs het parcours zitten rondom om een grote tafel met daarop volop losse bananen … nog wel in de schil … er  lagen ook appels en er stonden bekers sap op die tafel, zal wel van een hardloopvereniging geweest zijn. En verder heb ik al fietsend heel veel mensen namen horen roepen en vrolijk zien zwaaien naar de hardlopers en af en toe dan zwaaide er ineens een, die blijkbaar zijn naam had gehoord, terug.

Het was zulk lekker weer ook! Daarom zag ik natuurlijk zoveel ik tevreden gezichten: toekijkend vanuit een bovenraam, leunend over een hek of zittend in  een groepje op het gras of op een klapstoeltje langs de route en maar  applaudisseren voor de mannen en vrouwen, die zo hun stinkende best deden om op een goede eindtijd uit te komen … of toch op zijn minst op een nieuw persoonlijk record.

Wanna koppie thee?

Het is de laatste tijd niet ongewoon meer dat ik tot negen uur a half tien in mijn bed blijf liggen draaien. Gewoon omdat ik geen zin heb om er uit te komen. Maar vandaag kan ik dat niet maken: het is vrijdag en dan heb ik zo rond half negen mijn vaste afspraak op de sportschool met mijn vriend Thomas. Die kan ik onmogelijk in steek laten.  Thomas is een Engelsman,  ‘from Newcastle’, een zestig jarige oud-zeeman, hij woont nu al 15 jaar in Nederland en praat nog steeds een soort Engels- Nederlands mengelmoestaaltje zoiets als: ‘I las it in the paper.’ of ‘I read it in the krant’. Hij heeft ruim 10 jaar een relatie gehad met een Nederlandse vrouw, die blijkbaar erg graag Engels met hem sprak anders had hij wel wat meer van de Nederlandse taal opgestoken.

Ik ben er om half negen maar Thomas is in de sportschool nergens te bekennen. Ook bij navraag weet niemand waar de altijd geheel in het zwart (inclusief muts) geklede Engelsman uithangt. Het komt wel eens meer voor dat hij er niet is maar hij kondigt dat meestal van te voren aan. Thomas is heel erg van de schema’s en de vastigheid. Op maandag weet hij me te vertellen dat hij er woensdag-, vrijdag- en zaterdagochtend om half negen zal zijn. Dus dan moet er iets tussengekomen zijn. En omdat hij er afgelopen woensdag ook al niet was, herinner ik me,  neem ik me voor om in de loop van de dag even bij hem thuis langs te gaan om te kijken of er wat loos is.

Maar eerst ga ik zelf  spinnen ‘en groupe’ …  dat is dus heel hard fietsen en geen millimeter vooruitkomen, begeleid door knalharde muziek.  Met mij is het altijd wel wat tijdens het spinnen. Halverwege de training staat mijn hartslagmeter  plotseling op nul terwijl ik mijn hart toch wel degelijk flink voel kloppen. Gelukkig duurt de storing maar kort en hervat het apparaatje zijn werk en doet het verder de hele training goed … mijn hart ook trouwens.

Na de spinning-training wacht mij nog een rotklus op de volkstuin: dertig vuilniszakken (van die grote blauwe) naar de afvalcontainer sjouwen. Als ik om kwart voor twaalf begin, gaat het, vanzelfsprekend bijna, flink regenen. Vier weken lang is het kurkdroog, ik heb een klusje in de buitenlucht en het gaat gieten. 

Die afvalcontainer staat op driehonderd meter lopen van mijn tuintje en in mijn kruiwagen gaan drie vuilniszakken. Dus ik zal tien keer met mijn kruiwagen heen en weer moeten tussen de container en mijn huisje en klaar is Kees … reken maar uit: dat is in totaal zes kilometer lopen … zes kilometer zeiknat worden. In feite had ik vanmorgen dus helemaal niet naar de sportschool hoeven gaan. Gezonde beweging genoeg deze dag …Het ging uiteindelijk wel sneller dan ik dacht: in een uurtje was ik klaar en toen de klus gedaan was hield het natuurlijk ook op met regenen.

Na thuis wat brood te hebben gegeten en schone, droge kleren te hebben aangetrokken, ga ik even naar Thomas.  Hij is inderdaad niet helemaal in orde. Dat zie ik gelijk al want hij loopt in huis rond met zijn muts op. Normaal gesproken draagt hij die alleen op de sportschool.

‘I am a little verkouden ... nice of yo to visit me  … wanna koppie thee? Come in.’  Ik zeg hem dat ik graag een kopje thee wil maar dat ik niet zo lang blijf omdat ik nog eten moet kopen; ik heb vanavond kookbeurt.

‘Monday and woensday I won’t come to de sportschool,’ zegt ie, als ik weer eens opstap … ‘beetje outzieken … fridag i’ll be there again.‘  

De markt

Kopen op de markt doe ik niet graag. Vandaag zeker al niet, want het is waterkoud en druilerig. Voor het eerst sinds drie, misschien wel vier weken regent het een beetje. De laatste neerslag hiervoor was een buitje van mini-sneeuwvlokjes. Met dit weer is het gelukkig nooit zo druk op de markt. Ook nu dus niet. Dat vind ik dan wel weer fijn.

Ik weet precies wat ik nodig heb: gepelde, gezouten amandelen, meer niet, dus ik stop bij de eerste de beste kraam waar die noten te koop zijn. Logisch.  Voordelig zijn ze niet, die amandelen. Bij deze verkoper, een Noordafrikaan zo te zien, zijn ze drie euro per half pond maar vergeleken met de Hollandse kraam een paar honderd meter verderop scheel dat toch wel wat …daar betaal ik weliswaar óók 3 euro maar dan per 2 ons met dat verschil, dat die Hollander de amandelen al voorverpakt heeft in een plastic bakje en de Noordafrikaan een plastic zakje met dat half pond vol schept.

Het vreemde met mij is dat ik dan ook helemaal niets anders meer zie ... ik heb die amandelen, draai me om en loop linea recta naar mijn fiets en rij richting huis.

Maar goed, ik begon met op te schrijven dat ik niet graag op de markt koop. Dat komt omdat ik die marktkooplui niet vertrouw. Het was meestal zo, dat wanneer ik tien sinasappelen wou hebben, de marktverkoper er wel even tien voor me uitzocht, ze in een zak deed en het geld in ontvangst nam. Niet zelden waren van de tien gekochte stukken fruit er minstens twee rot. De laatste tijd is dat over het algemeen wat beter georganiseerd. Steeds meer groente- en fruithandelaren zijn er toe overgaan om kleine zelfbedieningszaken te maken van hun kraam. De klant pakt dan een plastic zak, doet er het fruit of de groente naar zijn of haar keuze zelf in, levert de zak(ken) bij de marktkoopman in, die weegt het voor je, noemt de prijs … je betaalt en klaar is Kees. Zitten er dan rotte vruchten bij dan is het je eigen rotschuld ... hebbie niet goed opgelet met pakken.

Dat is misschien ook een van de redenen waarom ik niet zo graag op de markt koop: je moet zo op je qui vive zijn. Of ze het expres doen of niet dat weet ik natuurlijk niet, maar het is me nergens zo veel als op de markt overkomen, dat ik verkeer geld terug kreeg. … ik betaal met tien euro en de markvrouw geeft terug van vijf of ik betaal met twee euro en ik krijg terug van een euro ... het gebeurt nooit eens andersom. Natuurlijk, die lui hebben het ook druk .. zijn ook maar mensen, maar toch ...

Het zijn niet alleen de marktkooplui waarvoor je op je hoede moet zijn. Hoe vaak wordt er, vooral ’s zomers, niet omgeroepen dat je er attent op moet zijn dat er zakkenrollers op de markt  rondlopen.

Trouwens er is nog iets wat mijn  aversie tegen de markt voedt: het afdingen… zeker op de rommelmarkt verwachten die kooplui van jou, dat je afdingt op de vraagprijs … nou, als ik ergens slecht in ben dan is het wel daarin!

Nu ik toch zo vreselijk aan het zeuren ben: … ik verbaas mezelf er wel eens over wat een agressiviteit het in me losmaakt, wanneer op zo'n superdrukke marktdag, oma of opa  weer eens tegen me hielen op botsen met die kut-scootmobilen van ze of dat een trotse vader of moeder met zo’n kolossale tweelingkinderwagen de vrije doorloop belemmert.

Eigenlijk ben ik dus gewoon geen marktmens, ik kan niet tegen al die vermelde dingen en al zeker niet tegen die vreselijke drukte als het een keertje goed weer is. Dan wordt ik weer afgeleid en een beetje chaotisch van al die drukte om me heen. Vandaar dat ik meestal mijn boodschappen maar veilig en rustig doe, vroeg in de ochtend, bij Bas van der Heijden om de hoek. Wel een stuk duurder daar; dat dan weer wel.