TE GAST: WILLEM WILMINK

Tijdens mijn afwezigheid plaats ik een tekst van een ander:

8.  Willem Wilmink.

=============================

Frekie,

Wanneer 's middags om vier uur

onze schoolbel was gegaan,

en we gingen voetbal spelen,

dan kwam Frekie er altijd aan.

Frekie woonde in de buurt,

maar zat niet op onze school.

Hij was een imbeciele jongen,

een mongool.

Meestal riep er iemand wel:

'Kom maar Frekie, doe maar mee.'

Welke kant hij uit moet schoppen,

daarvan had hij geen idee.

Maar we legden soms de bal

op twee meter van het doel

en we riepen: 'Schieten, Frekie!'

En hij trok een ernstig smoel.

Als het raak was dook de keeper

mooi naar de verkeerde kant,

en 't was 'goal', en dan was Frekie 

kampioen van Nederland.

Misschien vind je Frekie zielig,

maar dat was ie niet voor mij,

want ik zag nog nooit een jongen 

die zo blij kon zijn als hij.

   

MEXICO.

In het buurthuis, waar ik lange tijd vrijwilliger was, hoorde ik een 60-plus-dame tegen Karin, de vrijwilligerscoördinator zeggen: ‘Oh nee, ik ga vrijdag absoluut niet ‘de Engelbewaarder’ karaoken, dat vind ik zo’n zielig nummer’.

‘Nouwou’, bemoeide ik me er mee, ’dan doe je toch iets van Doe Maar: ‘lekker jeugdig!’. ‘Jaaaaa, leuk! kirden de dames. En alsof ze al jaren een popduo vormden zongen ze spontaan en woordelijk ’Sinds een dag of twee’.

Karin vroeg me toen gelijk of ik vrijdag ook mee wilde doen aan de karaoke in het buurthuis. Alleen al van het wòòrd ‘karaoke’ werd ik een beetje eng. Ik zag me daar al voor paal staan, door mijn knieën gezakt, gebogen ruggetje, met een microfoon in mijn hoofd, voor een groot scherm waarop Bob Dylan ‘Blowin’ in the wind’ NIET zingt, maar dat zingen overlaat aan mij. Regel voor regel sta ik een supersong te verkrachten.

‘No way, Karin, voor mij geen karaoke … zò sullig … zò onbenullig’.
‘Hé, kom op, Jos, kom eens uit je comfort-zone. Je kan er toch ook een showtje van maken?!’
‘Uit mijn comfort-zone? Ik ben altijd al uit mijn comfort-zone, Karin’. In feite is ‘uit mijn comfort-zone’ mijn normale stand. ‘Maar goed, ik zal er nog eens over denken’, zei ik. Maar ik wist: playback is gewoon meer mijn ding.

Niet geheel toevallig kwam ‘s avonds Verpleeghuis Zorglust (in m'n hoofd) voorbij. Daar was ik receptionist. In het laatste jaar dat ik daar werkte, vroeg Ria, de activiteitenleidster me mee te doen aan de jaarlijkse Playbackshow. Zij vond dat dè gelegenheid voor mij om afscheid van Zorglust te nemen.
‘Mexico’ van de Zangeres zonder Naam’ studeerde ik in, ik verzon een simpel choreografietje en de laatste paar dagen voor de show, gebruikte ik voor de metamorfose van Jos naar Mary, zoals de naam van de Zangeres zonder Naam in werkelijkheid was.

Mijn baard en bakkebaarden moesten er sowieso af. Ria had in haar pruikendoos nog een heel mooi zwart golvend exemplaar zitten. Keus genoeg had ik in de kamer met spulletjes, geschonken door familie van recent overleden bewoners van Zorglust. Verder had Ria thuis nog een paar fake-borsten liggen van haar moeder, die alweer een paar jaar terug aan borstkanker was overleden. Die kunsttietjes pasten uitstekend bij Mary.

Ik won die avond de Zorglust-Playbackbokaal met vlag en wimpel. Bewoners en personeel braken de tent af! Ik moest twee keer terugkomen. Kippenvel. Ook nu nog. Veertig jaar na dato zit ik het verdorie wèèr te playbacken: ‘Mexico ….me-xi-hi-hi-hi-co-het land van al mijn droo-hoo-men …. ‘

SERIE 'OPA & OMA' DEEL 26. KLUSSEN.

 

Voorgaande delen van de serie ‘OPA & OMA’ nog eens lezen? Dat kan! Deze serie wordt ook gepubliceerd op mijn blog: ‘stukkiejee.blogspot.com’.  Daar kan de serie ‘Opa & Oma’ vanaf deel 1 nog eens gelezen worden.

Door daar op de knop ‘oudere blogs’ rechtsonder te drukken krijg je telkens meer voorgaande afleveringen van de serie te zien.

Ook eerder ‘werk’ van mij kan je daar lezen. Met de knop ‘homepage’ kom je dan weer terug bij het meest recente verhaal

 

Deel 26. Klussen.

Wat voorafging.

Maria is verkracht en daardoor zwanger. Ze wordt ‘opgeborgen’ bij de nonnetjes. Maria verlangt naar haar baby’tje.   Ephraïm, een non, ‘ontfermt’ zich over haar. Samen kopen ze babykleertjes. Maria baart Kareltje en gaat bij een rijke familie (in ’t Hout) wonen en werken. De familie is goed voor haar. Ze wordt verliefd op meneer in ‘t Hout … tegelijk raakt ze ook in verwarring ... ze heeft wisselende stemmingen.

Ene Joop Kikkerd komt drukwerk afleveren. Mevrouw speelt met Kareltje. Dat lijkt Maria te raken … maar het is schúldgevoel, dat haar beroert. Ze verzwijgt de huisarts haar zelfbeschadiging. In een nare droom worden haar gevoelens ‘duivels’ vergoeilijkt.

Kareltje brult iedereen wakker; hij is niet in zijn ledikantje en Maria slaapt nog diep. Meneer in ’t Hout is boos: ’Dit moet afgelopen zijn.’  Haar liefde voor die man is gelijk over.

Maria, Joop en Kareltje wandelen. Hij gaat Maria met de auto naar haar moeder in Den Bosch brengen.  Er is een roddel over Joop:  Joop is een pedo. Maria is sceptisch. Onderweg naar Den Bosch praten ze erover. Joop raakt een beetje van slag. Hij kent de roddel. Twee gassies hebben leugens opgehangen. De politie was al bij Joop maar ze kunnen niks bewijzen.

Maria’s oudere zus, Rika, is een ouwe vrijster. Ze flirt met Joop. Maria’s moeder herinnert zich raadselachtige verplaatsingen van dieren thuis, net zoals nu met Kareltje gebeurt. En steeds was Maria in de buurt. Zij en Joop praten op de terugweg over de ‘verplaatsingen’. Maria onthult Joop dat haar verkrachter tevens de vader van Kareltje  is. Zou er een verband zijn tussen de verkrachting en de ‘verplaatsingen’? 

Kareltje ligt alwèèr niet in zijn bedje. Maria raakt hierdoor in verwarring. Ze heeft, doordat hij door haar verkrachter verwekt is, wisselende gevoelens voor haar zoontje.

Maria gaat naar haar huisarts voor het slaapwandelen. Ze krijgt medicijnen en  een verwijsbriefje voor de psychiater.

Maria reageert goed reageren op de medicatie. Ze wordt energieker, wil ‘haar vleugels’ uitslaan. Samen met een leuke man in een klein huisje, daar droomt ze van.

Joop wordt door twee mannen in elkaar geslagen.  Buurman Klaas weet dat de gebroeders van Ooijen Joop mishandeld hebben. ‘Een volgende keer ga je er aan, viezerik’, roepen ze Joop na. Klaas, sjouwt hem naar zijn huis. Joop likt zijn wonden en steekt de hand in eigen boezem. Hij is aangeklaagd voor seksueel grensoverschrijdend gedrag. Ook de misbruikte  kinderen hebben hun zegje gezegd. Minderjarigen mogen niet getuigen. Klaas was wèl getuige van het afrossen van Joop.

Joop wordt vrijgesproken. Ten onrechte, dat weet hij. Zijn gedachten schieten alle kanten op. Één ding is zeker: hij heeft nu het vertrouwen van Maria. Inmiddels lijkt de woonwens van haar verwezenlijkt te worden.

In de auto, op weg naar de poffertjeskraam, pakt peuter Kareltje alles wat hij pakken kan, tot afgrijzen van Joop. Het trio laat zich de poffertjes goed smaken. Joop doet Maria daar een aanzoek om te gaan samenwonen

Deel 26. Klussen.

Ze wilden eerst gaan samenwonen, Joop en Maria, maar beiden vinden ze het uiteindelijk toch wat netter om eerst te trouwen. Op een gegeven moment, zo’n twee maanden na het poffertjes-uitje,  blijkt Maria zwanger te zijn … van Joop. Zij geven allebei grif toe nooit met een ander naar bed te zijn gegaan. Dan móét er wel getrouwd worden, vinden ze allebei en een beetje snel ook, want met een uitpuilbuik voor de  ambtenaar van de burgerlijke stand staan vindt ze tamelijk gênant.  In januari is Maria ongeveer vier maanden; dan is ze nog enigszins toonbaar.

Aan het opknappen van die Wattstraat hebben ze nog flink wat werk gehad. Maria heeft geluk dat haar zus Rika bereid is een paar weken voor Kareltje te zorgen, anders zouden ze het niet redden. Het valt voor Maria echter niet mee haar kleine manneke los te laten en dan nog wel zo lang.

Het is hard werken en het is ook léúk, zeker als de vrienden van Joop komen helpen en ... ja, zelfs meneer en mevrouw van ’t Hout steken de handen uit de mouwen. Joop heeft zijn vrienden gecharterd voor het witten en het overige verfwerk. Maria zorgt voor voldoende eten en drinken tijdens het werk, variërend van koffie met koek tot een borrel of een pilsje met wat hartigs. Dat vindt Maria nu eenmaal  leuk: ervoor zorgen, dat die noeste werkers niets tekort komen. Dat zit Joop alleen niet zo lekker, merkt Maria. Joop vindt dat Maria een beetje overdrijft.  Ze schenkt soms wel twee of drie maal koffie bij en zet een paar kratten bier neer waaruit onbeperkt gedronken kan worden. Ook koek en kaas ligt er voldoende onder het motto: ’neem en eet, zolang de voorraad strekt.’ Maria gaat er van uit, dat als die vrienden ons niet  helpen, we het werk òf met z’n tweeën moeten doen òf we moeten voor het werk mensen inhuren en dat kunnen we niet betalen.

Eerst wordt Joop steeds stiller, vervolgens gaat hij lopen vitten op Maria, haar kleding, haar haardracht en dan gaat hij lelijk lopen kijken. Ja, hij krijgt dan echt een lelijke kop  .. en als Maria dat dan tegen hem zegt wordt hij grof ... dan moet ze haar kop houden. Wat blijkt:  Joop is jaloers. Jaloers, omdat Maria naar zijn idee te goed is voor zijn vrienden … Joop krijgt zelf op een gewone avond nooit meer dan één kopje koffie en één biertje of een borrel van haar … dat is toch wel heel erg zielig, nietwaar? Maria moet er hartelijk om lachen. Druk kan ze zich er niet om maken.

Vanavond wil ze de vitrages voor de keukenramen afmaken en de maten opnemen voor de overgordijnen in de verschillende ruimtes.

 Wat een vreemd mannetje is die Joop toch eigenlijk, denkt Maria. Aan de ene kant wil hij graag hulp en als hij die hulp eenmaal heeft, dan voelt hij zich tekort gedaan en is hij die hulp liever weer kwijt dan rijk.

 

Morgen: Deel 27. Tongzoenen.