Tijdens mijn afwezigheid plaats ik een tekst van een ander:
8. Willem Wilmink.
=============================
Wanneer 's middags om vier uur
onze schoolbel was gegaan,
en we gingen voetbal spelen,
dan kwam Frekie er altijd aan.
Frekie woonde in de buurt,
maar zat niet op onze school.
Hij was een imbeciele jongen,
een mongool.
Meestal riep er iemand wel:
'Kom maar Frekie, doe maar mee.'
Welke kant hij uit moet schoppen,
daarvan had hij geen idee.
Maar we legden soms de bal
op twee meter van het doel
en we riepen: 'Schieten, Frekie!'
En hij trok een ernstig smoel.
Als het raak was dook de keeper
mooi naar de verkeerde kant,
en 't was 'goal', en dan was Frekie
kampioen van Nederland.
Misschien vind je Frekie zielig,
maar dat was ie niet voor mij,
want ik zag nog nooit een jongen
die zo blij kon zijn als hij.
