Ik heb geen wekker meer nodig. Vanaf klokslag half acht wordt het dak van het appartementencomplex waar ik woon gerenoveerd. Eerst de oude laag afpellen en dan de nieuwe dakbedekking er op.. Van half acht tot half vier lijkt het net alsof er of er waanzinnig zware vrachtwagencombinaties langs je huis denderen. Telefoneren, lezen, rustig praten, naar muziek luisteren, ik heb het allemaal geprobeerd maar het lukt niet. Zelfs eten gaat alleen met lange tanden. Het smaakt gewoon veel minder als je na elke hap eten je vingers weer in je oren moet steken. Ik zie de mensen op het dak met grote oorbeschermers werken. In feite hadden ze ons, bewoners oordopjes moeten geven. Als ik even in de woonkamer moet zijn, waar de overlast het grootst is, dan fluit het geluid vlijmscherp mijn ene oor in, mijn andere oor uit.
Ik ben niet de enige in deze flat die er last van heeft maar
zoals gewoonlijk durft niemand er wat van te zeggen. Behalve ik dan. En zó'n
held ben ik nou ook weer niet. Ik bel naar de DCMR, de Milieudienst voor de Rijnmond, maar de
medewerker daar poeiert me gelijk af: ‘Bij ons kan je alleen klagen over bedrijven
die overlast veroorzaken’. Alsof die mensen hierboven op het dak niet bij een
bedrijf werken. ‘Nee,’ zegt de man, ‘de gemeente heeft voor dat werk een vergunning
voor afgegeven, dus dan moet je daar klagen’.
Bij de gemeente vang ik ook al bot: ‘Als het werk wordt
uitgevoerd in opdracht van een woningcorporatie, dan is daaraan een vergunning
voor gegeven door de gemeente. In die vergunning zijn dan de voorwaarden
opgenomen waaronder die geluidshinder mag plaatsvinden … ‘
Ik denk er niet aan om vandaag de hele dag in die
klote-herrie te blijven zitten. Laat me niet gek maken. Normaal gesproken breng
ik de dinsdagmiddagen met Ludo door. Ik ben zijn maatje. Vanmiddag zouden we
naar mini-world gaan, dat Rotterdamse Madurodam bij het Centraal Station. Ik
vind er geen reet aan. Maar Ludo wilde het graag, dus … en dan verslaapt meneer
zich … gaat die hele maatjesmiddag niet door.
Het komt mij niet slecht uit. Heb genoeg te doen. Het is
lekker weer dus ik fiets naar de markt voor bananen en (earl- grey) thee. Ik
loop dan gelijk even bij de bieb binnen voor ‘Herfst’ een boek van mijn huidige
favoriete schrijver: Karl Ove Knausgärd.
