Ze moppert wel eens over het bedplassen van haar kinderen. Vier van haar tien kinderen plassen nog in bed. ‘Pissebedden’ noemen haar andere kinderen hun pesterig. Dat gepest daar wil ze niets van horen.
Ze heeft van alles geprobeerd om ze ’s nachts droog te
houden: niks drinken, weinig drinken, beetje
eten, voor het slapen gaan. Geen drukke tv. Niet te vroeg, niet te laat naar
bed. Met een plaswekker hannesen. Een plaswekker, een soort martelwerktuig,
dat haar kinderen elke twee uur uit hun
slaap haalt om op het potje naast hun bedje te piesen. Veel akelig gedoe. Zowel
zij als haar kinderen raken van slag.
Boos is ze nooit. Het blijft bij wat binnensmonds gemopper.
Ze wéét dat het haar kinderen gewoon overkòmt. Elke ochtend die teleurstelling
… wèèr nat!
Een bijkomend probleem: het tekort aan lakens. De
bovenlakens zijn maar een klein beetje nat. Als die een hele dag aan de slaapkamerdeuren
te drogen hangen zijn ze ‘s avonds weer droog. Alleen stinken ze dan nog wel.
Maar niet zo héél erg.
‘s Zomers doet ze wel eens een bovenlaken-wasje tussendoor. Vaak genoeg lekker droogweer is het dan. Maar in de andere jaargetijden is dat een probleem. Soms moeten de plassertjes op klamme lakens slapen. Akelig! Wat ze, ten einde raad, ook nog wel eens doet is: bijna droge onderlakens droogstrijken. Vlak voor het slapen gaan. Als ze dan in hun bedje kruipen voelen de lakens nog lekker warm aan. Dat vindt ze zo heerlijk voor hen!
Het zijn moeilijke tijden voor haar. Dat wel. Maar er komt nooit een onvertogen woord over haar lippen over ‘haar bedplassertjes’.
Zo tegen hun veertiende zijn ze er allemaal vanaf.
Ze is altijd, lief,
geduldig en zorgzaam voor hen. Voor al haar kinderen trouwens.
