WAH ZEGGIE?

Deze zaterdag is alles gericht op het bezoek aan mijn broer Ron, die vandaag zestig wordt. Hij geeft een feest in Vierpolders. Waar? In Vierpolders!! Begin dit jaar heeft hij al zijn vrienden en familieleden al uitgenodigd.

Ik heb er even over nagedacht of ik wel zou gaan. Ik heb niks tegen mijn broer Ron. Een leuke vent. Zeker als je samen met hem in een klein clubje bent. Dan kan je gezellig met hem praten, samen leuke dingen doen. Prima allemaal. Maar de vriendengroep rond Ron, daar heb ik het niet zo op. Zowel de mannen als de vrouwen vind ik stoerdoenerig en poenerig. Hun lachen en praten is doorgaans overdreven luidruchtig. Het is een lachen, waarvan ik me afvraag: ‘moet dat nou echt zo orenpijnigend hard?’.

Met dat harde praten van hun  ben ik op zich wel content. Dan versta ik tenminste goed wat er gezegd wordt. Mijn gehoor is de laatste jaren namelijk flink achteruit gegaan. Ik zit in de fase, dat ik tot vervelens toe moet vragen: ‘Wah zeggie?’ ‘Assie val dah leggie,’ zouden Ron z'n vrienden dan ongetwijfeld geantwoord hebben. In mijn eigen omgeving krijg ik nogal eens de hint om eens bij Specsavers langs te gaan voor een gehoorapparaatje. Dan doe ik net of ik niks hoor.

Het feestje is in Vierpolders, vijfendertig kilometer van Rotterdam. Te ver om te fietsen of te lopen. Ik heb John (59), een andere broer van me, mèt 'n auto, gevraagd om me op te pikken. En dat doet hij.

 John woont  en werkt in Hilversum. Hij moet deze zaterdag eerst nog werken. Daarna komt hij naar mij toe, in Rotterdam. Tussen zes en zeven zal hij hier zijn. Hij doucht, eet wat bij mij en doet andere kleren aan. Tegen achten vertrekken we en om een uur of negen zijn we in Vierpolders.

Een paar maanden terug vroeg ik nog aan Ron of hij cadeauwensen had. Die had hij niet. Hij vond het alleen al leuk dat ik, zijn vijftien jaar oudere broertje, zou komen.

Zelf vind ik het echter niet zo fijn om met lege handen te komen. Ik werd me er toen, niet zonder gêne van bewust, dat ik niet wist wat ik voor hem moest kopen. Dat ik Ron na al die jaren nog niet goed genoeg kende.

John opperde gisteren, toen we wat afspraken voor vandaag, dat we Ron samen een kaart geven, met van ieder van ons wat geld er in. Lekker makkelijk, nietwaar?

Ieder twintig gaan we doen. Het begin van ’n miljoen, toch?!

EKSTERS.

Drie eksters bevechten elkaar op het asfalt. Er moet daar iets begeerlijks liggen. Ik loop op een meter of tien afstand als ik ze zo bezig zie. Eksters zijn vreemde vogels. Toen ik twaalf hoog woonde, heb ik eens een poes in een boom zien klauteren. Waarom die poes dat deed wist ik niet. Die poes was nog niet halverwege of er vlogen driftig drie grote eksters op haar af om haar te verjagen. Maar dat liet de poes niet gebeuren en dat pikten de vogels ook weer niet. Ze gingen haar nu te lijf. Ze sloten de poes in, terwijl ze krijsten . De poes, die het gemunt bleek te hebben op het nestje jonge ekstertjes in de boom, werd in haar staart gebeten. Dat was het teken voor haar om zich behoedzaam te laten zakken. Maar daar namen de eksters geen genoegen mee. De poes moest snel wegwezen. Weg bij de boom met jonkies. De luchtaanval van de eksters ging door … ze pikten de poes over haar hele lijf. Ze zakte door haar pootjes. Ze sloop langzaam weg bij de bewuste boom. Versnelde haar tempo tot zij aan het rennen was en ik haar uit het oog verloor. De vogels bleven nog een paar minuten strijdvaardig na krijsen. Toen de eksters zeker wisten dat de kat weg, was kalmeerden ze.

Maar nú …waar zijn die drie eksters nú mee bezig op dat asfalt … Ik kom dichterbij. Een ekster trekt wat uit het asfalt. Dat pikt zijn zus onmiddellijk van hem af. Vlakbij die plek, zie ik verder niks eetbaars. Wat ik wel zie zijn in het asfalt gedrukte, witte kiezelsteentjes … die zijn ze er aan het uit pikken. Misschien kunnen ze die steentjes goed gebruiken voor hun spijsvertering. Geen idee! Hoe dan ook: om de een of andere reden zijn die kiezeltjes heel begeerlijk. Ze vechten ervoor alsof hun leven er van afhangt.

Net zo agressief als hun aanval op de poes.