Sinds vorige week vrijdag, een inktzwarte vrijdag, ben ik er niet gerust op dat we de wereldvrede kunnen bewaren. De scène tussen de presidenten van Oekraïne Zelensky en Trump van de VS vond ik schokkend. Op een onbeschofte en leugenachtige wijze werd door Trump ingehakt op Zelensky. De Oekraïnse president werd het Witte Huis uitgestuurd en een dag later blokkeerde Trump alle wapenleveranties en weer een dag later het berichtenverkeer aan Oekraïne.
Europa reageerde aanvankelijk niet zo kordaat. Uiteindelijk kwam het toch over de brug met 800 miljard euro steun voor Oekraïne. Europa besloot een eigen leger te gaan vormen. In Nederland zelf ontstond een verbazingwekkende
Kamerbrede eenheid voor steun aan Oekraïne. Alleen Wilders moest op het laatste
moment nog even sputteren om te voorkomen dat zijn PVV hierdoor te veel van zijn kiezers (‘onze
eigen mensen, die in armoede leven'), zou verliezen. Hypocriet.
Ondertussen deed Zelensky een knieval voor Trump en bedankte
hem voor alles. Een spekkie naar Trumps bekkie. Zelensky noemde Trump toen
zelfs ‘een groot leider’. Amerika kan de waardevolle aardmetalen in Oekraïne nu
komen ophalen. Zelensky gaat wel een deal tekenen.
De lachende derde is in dit geval Trump’s vriend Poetin.
Rusland kan nu rustig doorgaan met het vernietigen van Oekraïne en ondertussen Europese landen uitzoeken, die ook het graag wil inpikken.
Wat mij beangstigt is het imperialisme van de Russische oorlogsmisdadiger
Poetin. Ik zie het al voor me: Rotterdamse, Amsterdamse woonblokken, bruggen, elektriciteitscentrales
platgebombardeerd zoals in en rond Kiev en Odessa. Veel slachtoffers en mensen die hier verminkt en ontheemd
ronddwalen. Misschien ik ook straks en mijn
dierbaren. Ik slaap sinds die zwarte vrijdag niet meer zo lekker.
