zaterdag 19 april 2025
NAGEL.
vrijdag 18 april 2025
GERANIA.
Het kan heel raar lopen. Vanochtend nog stond ik, met twee grote tassen vol fruit, bij mijn buurvrouw in de lift. Zij had een lading balkonplanten en plantenbakken gescoord. Ik zei tegen haar dat ik het nog niet aandurfde. 't Is pas 18 april. Veel te gewaagd. Hoe lang duurt nou nog totdat die ijsheiligen voorbij zijn? Toch minsten een week of drie, misschien wel vier. 'Nou,' zei de buurvrouw geruststellend, 'ik zet ze laag neer.'
'Of dat wat uitmaakt,' dacht ik. 'Vrieskou op de twintig meter hoogte is echt geen graadje lager op negentien meter'. Nou ja, ik laat haar maar in die waan. De buurvrouw voegde er nog aan toe: 'Ach ja, je moet toch wat doen met je geld. Ik koop, als ik wat centjes over balkonplantjes, een ander slaat liever een krat bier in. 'Wie de schoen past trekt hem aan,' zou ze dat nu echt gedacht hebben?
Ik ga het toch even opzoeken wanneer die ijsheiligen dit jaar precies zijn want ik ga geen twee tientjes aan geraniums uitgeven om ze vervolgens te laten doodvriezen. Mamertus (11 mei), Pancratius (12 mei), Servatius (13 mei) en Bonifacius (14 mei) zijn de heilige boosdoeners. Vanaf 15 mei dus geen nachtvorst meer.
Ik loop 's middags nog even naar onze vrijdagmarkt. Gedroogde pruimen zonder pit en gezouten pinda's moest ik nog hebben. Te koop bij de zuidvruchtenkraam. Tien euro telde ik ervoor neer. Belachelijk duur. Maar ... hoe dan ook, zowel die pinda's als die gedroogde pruimen hebben mooi maling aan die ijsheiligen. Ik kan dat spul zorgeloos oppeuzelen tot ver in de zomer.
Enkele kramen verderop staat een kraam met balkonplanten. Op dat moment krijgt de godin Peitho, de godin van de verleiding, mij in haar greep. Allereerst liet ze de ijsheiligen met geknepen billen de benen nemen. en vervolgens brachten de kleurrijke geraniums mij in vervoering. Twaalf zou ik er kopen.
Oorspronkelijk was ik van plan de middag te besteden aan het uitpersen en centrifugeren van de mega voorraad citrusfruit die ik vanmorgen vroeg al had ingeslagen. Ik was echter zo betoverd door die plantjes dat ik niet anders kon dan ze meteen een mooi plekje te geven.
'Mijn balkon is nu zomerkaar. Bloemrijk, kleurrijk. Ik zit daar prima. Achter de gerania!
donderdag 17 april 2025
STEK
Een van mijn kostbaarste bezittingen is mijn christusdoorn, de plant, die ik na de echtscheiding van mijn ex mocht meenemen. Ze wist wel wat ze weggaf want deze christusdoorn is een bijzonder krachtige agressieveling. Met ontelbare, zeer sterke, licht giftige doornen aan wel dertig kronkelende takken. Meer dan 50 jaar oud! Voor mijn ex vormde de plant een tè grote bedreiging. Het viel mij ook absoluut niet mee om de plant te verhuizen van Rotterdam Centrum naar Oost-Rotterdam. Mijn verhuismaatje Kawus, hij ruste in vrede, en ik hadden een paar stevige werkhandschoenen aangeschaft om haar van het kozijn met uitzicht op de Rotte te verplaatsen naar Rotterdam-Saai. Zij wilde het verhuisbusje niet in. Maakte zich breed ... zette al haar stekels op. We kwamen er niet zonder kleerscheuren en schrammen vanaf.
In middels staat Christa, want zo noem ik haar tegenwoordig, van vier hoog af naar een grasveld te staren.
Een paar maanden terug besloot ik een nakomeling te maken voor die oude Christa. Ik knipt het topje, circa tien centimeter, van een van haar priktakken af en liet dat zes dagen drogen op de vensterbank. Pal naast Christa. Lekker veilig! Ja toch?! Toen zette ik dat topje in een (jam)potje met aarde. Al snel kwamen er blaadjes aan het topje en zowaar het kindje (Ptie, een meisje) kreeg zelfs vier bloemetjes. Heel trots was ik. Ik vertelde mijn vriend Juan over de wording van Ptie. Sindsdien kon hij zijn ogen niet van haar afhouden. Als een kind zo blij was Juan dat hij Ptie mocht hebben. Juan en ik zien elkaar eens per veertien dagen. Nauwgezet houdt hij me op de hoogte van haar ontwikkeling.
'Ze heeft er nu al weer twee priktakjes bij', vertelt hij met een glinsterende blik in zijn ogen.
Op mijn vensterbank gebeurt er echter iets verontrustends. Mijn grote, stoere Christa laat het plotsklaps afweten. Een groot aantal van haar kleine, ovale, frisgroene blaadjes vergeelt. Haar altijd zo strakke doorns voelen wat slapjes. Zal ze die kleine Ptie missen? Als de wiedeweerga knip ik weer een stekje, leg het weer te drogen enz. enz. Zet het stekje in een potje maar het stekkie verschrompelt jammerlijk. (hoogstwaarschijnlijk een verkeerde potje .... een pindakaaspotje) En Christa vergeelt ondertussen maar. Ik probeer het nog eens, nu weer met een jampotje en warempel, sinds een week slaat dat stekkie aan.
Ik ben blij. Christa is nu minder prikkelbaar en houdt haar blaadjes groen.
woensdag 16 april 2025
SENSNEEJOO
Heerlijk! Het is jaren geleden, dat ik zó genoten heb van m'n bakkie koffie. Lekker sterk. Warm, heet bijna. Mijn altijd koude handen reageren verrukt. Ze omklemmen mijn mok gretig. Ik had dat bakkie nog maar net op of ik verlangde alweer naar een tweede. Dat stond al op me te wachten. Ik had twee kopjes gezet in mijn nieuwe, ouwe filterkoffie-apparaat. Twee eetlepels koffie (Van Nelle Supra) in de filter. Dat was een gok. Ik had al zo lang dit soort koffie niet meer genoten. Maar kennelijk verleer je niet hoe je iets lekkers moet maken. Mijn tweede bakkie is inmiddels ook op. Ik moet mezelf echt in bedwang houden anders ga nog een derde zetten.
Het heeft natuurlijk geen enkele zin maar ik kan me achteraf wel voor mijn kop slaan. Zeker vijf jaar heb ik mezelf vreselijk tekort gedaan. Al die tijd heb ik genoegen genomen met die slabberdewaski-koffie. Het bocht uit de Sensneejoo. Um zu kotzen. Of ik nu de sterkste of de slapste paths-variant gebruikte. Constant niet te zuipen. Soms kreeg ik het vermoeden dat de koffie in de Sensneejoo-path bang voor water was. Dat de koffie opzij sprong als er water aan kwam. Zo slap was vaak het resultaat. Erger nog. Behalve goor was bocht meestal niet heet, niet warm, niet lauw en ... hoe dan ook binnen de minuut was het nòg eens vèrder afgekoeld. Volgens de fabrikant zou ik de Sensneejoo af en toe moeten ontkalken. Zo gezegd zo gedaan. De eerste paar koppies daarna smaakten zowaar wat beter. Ik was bijna geneigd voortaan wat druppeltjes azijn in de Sensneejoo-koffie te doen.
Ik had er zó genoeg ... geneerde me voor mijn bezoek. Een bakkie ellende had ik te bieden. Meer niet. Espresso probeerde ik nog, teneinde raad. Dat was dubbel zo gênant. Kwalitatief en kwantitatief he-le-maal niks. Één slok ... en weg.
Het Sensneejoo-tijdperk is godzijdank ten einde. Vanochtend besloot om een filterkoffie-apparaat aan te schaffen. Dus: op naar de Media Markt ... niet één filterkoffie-apparaat te koop daar. Allemaal mini-koffie-raffinaderij-installaties, variërend van 500 tot 1000 euro! Ik kon wel janken. Terugfietsend naar huis, kwam ik langs de tweede handswinkel. Hé, dacht ik, misschien ... en ja hoor! Voor 6,50 euro had ik een filterkoffie-apparaat ... en daaruit schonk ik zojuist de door mij zo bejubelde kopjes koffie.
Ik zit nu alleen nog met een volle zak paths voor de allersterkste soort Sensneejoo-bocht. De liefhebber mag hem grateloos meenemen. Misschien iets voor mijn ena oudste zus. Zij komt straks een bakkie doen. Wel een ouderwets lekker bakkie!
Ik moet alleen nog even vlug een appeltaart bakken.
dinsdag 15 april 2025
NIET HET HELE VERHAAL.
Vandaag suist met regelmaat de kwestie Parijs hinderlijk door mijn hoofd. Mijn vriendin Marjolein en ik zouden samen een paar dagen naar Parijs gaan. Mijn vertrouwen in haar heeft een deukje opgelopen, sinds ze een paar weken terug plompverloren onze Parijs-trip cancelde. Enthousiast was ze aan het speuren geweest naar een betaalbare busreis, hotel en excursies voor Parijs. Ze had al het een en ander gevonden en toen ineens 'floep' ... trok ze de stekker er uit.
'Je ziet op tegen de reactie van je buren, van je ouders, van je zus, of van je oude vriend Edward. Of, misschien is het wel je eigen wispelturigheid. Het zijn niet alléén die 2,3 of 4 reizen naar Zweden, die er opeens aan zaten te komen. Of die grote rekening, die er ineens was. Er moet meer zijn', denk ik. Neen! Er is meer! Haar verhaal is niet het hele verhaal.
'Zet het uit je hoofd', zegt Marjolein.
maandag 14 april 2025
TWEE HEEL NARE BUREN.
Toch maar niet. Ik ga toch maar niet schrijven over die twee heel nare buren. Ze weten zelf wel hoe vervelend ze zijn. Ook houd ik er niet van om ze aan de schandpaal te nagelen. Zo negatief ben ik nu ook weer niet. Ik benoem hier wat kwesties, die ik als bewoner van dit appartement heb gehad. Of ik nu 'troubles' had met Jantje of Marietje maakt me niet uit. Soms is het iets om gelijk werk van te maken, soms denk ik lamaar zitten ... het zal vanzelf wel overgaan. Soms is er helemaal niks aan te doen.
Ik houd van Indisch eten. Maar dag en nacht leven in de oriëntaalse geur van bami, nassi goreng, saté, daar heb ik geen zin in dus ik zal vrij snel bij de betreffende buren aan de bel trekken met de vraag of ze een degelijke afzuiger willen aanschaffen.
Een buur, die een hond heeft, die veelvuldig blaft, zal ik aanspreken. Ik luister zelf graag en veel naar muziek. Mijn speakers zet ik nooit te hard. Muziek met veel geblaf er doorheen is ellendig. Het is niet eenvoudig voor hondenbezitters om hun huisdier een toontje lager te laten zingen. Waar een wil is, is een weg. Dus komen we er meestal samen wel uit. Ook wil het nog wel eens gebeuren, dat een hond een plasje doet in de lift. Heel naar. Doch als het baasje de boel snel opruimt, is er niks aan de hand. Alleen gebeurt dat niet altijd.
Ik ben een paar jaar goed bevriend geweest met een buurman. Om voor mij totaal onduidelijke redenen liet hij mij opeens in de stront zakken. Van de ene dag op de andere bleef hij weg. Niet een typisch buren-probleem, dat geef ik direct toe. Ik kan hier verder weinig aan doen, behalve dan een (dikke) middelvinger naar hem opsteken.
Er zijn ook buren, die een hekel hebben aan asielzoekers en immigranten. Zij stemmen op Wilders of Baudet. Van die buren moet ik niks hebben. Maar ... we leven in een vrij land. In Nederland mag je op de meeste achterlijke partijen gaan stemmen. Dus ...
Onbekende buren pleuren, in het geniep, krantjes en reclameblaadjes, die ze niet willen, linea recta in de hal van de flat. Ik raap ze dan maar op en gooi ze bij mij thuis in de papierbak.
De meeste van mijn buren zijn netjes opgevoed. Een enkeling helaas niet. Die aso-buur staat in de lift en ziet mij aankomen. Er wordt dan niet even op mij gewacht. Neen, die buur gaat in z'n uppie met lift naar boven.
Een enkele buur verspreidt de roddel over mij, dat ik met iedereen in de flat ruzie heb. Ook tracht hij mij te pesten. Maar ik blijk niet de zwakkeling te zijn voor wie hij mij hield.
Het zijn nogal uiteenlopende kwesties. De ene komt meer voor dan de andere. Door open, eerlijk, relaxed en duidelijk te zijn naar mekaar valt er meestal wel mee te leven. Toch?!
zondag 13 april 2025
MIJN BUURMANNEN TOP 5 (DE TOP 3)
Gisteren de nrs 5 en 4 gelezen? Hier de top 3. Ik gebruik gefingeerde namen. De lezer, die in de naast omgeving woont zal hem ogenblikkelijk herkennen. Het is aardig om te lezen hoe simpel het is om een top-buurman te worden.
Mijn buurmannen top 3
Nr. 3: Sjon.
Ruim tien jaar geleden kreeg ik, kort na mijn echtscheiding, een huis aangeboden in de Rodaristraat. Ik stond van beneden af naar de flat te kijken. Naar binnen kon ik niet want ik had nog geen sleutel. Toen kwam Sjon naast me staan kijken en vroeg wat ik kwam doen. Awel … Sjon bood me aan met hem mee te lopen om mijn nieuwe huis van dichtbij te bekijken. Ook vertelde hij me dat het fijn wonen was in deze flat. Hij woonde er al jaren met plezier. Hij was de eerste bewoner die ik leerde kennen. Ik woon hier nu ook al vele jaren met plezier. Mede dankzij Sjon. Vaak een (kort) vriendelijk praatje. Een klopje op mijn keukenraam … soms maakt hij me met een bons aan het schrikken. Waar hij dan weer om moet lachen.
Nr. 2: Bert.
Bert heeft vanuit zijn ontspannen houding met vrijwel alle
buren goed contact. Met de een meer dan met de ander. Gesprekken met hem duren
nooit (te) lang.
Bert is een zeer hulpvaardig persoon. Initiatiefrijk ook.
Hij was een zeer actieve bewoner ten tijde van de laatste opknapbeurt van de
flat.
Tien jaar geleden kwam ik in de flat wonen. Bert was toen de
eerste buur die bij me aanbelde, zich voorstelde en zei dat ik bij hem kon aankloppen
als er wat was. Grote Klasse. Hij zit ook bij mij op de sportschool. Drie keer
per week kom ik hem en zijn sportvrienden tegen. Steevast vraagt hij me of het
goed gaat. ‘Het meeste wel’, antwoord ik dan.
Nr. 1. Siem.
Ik leerde deze buurman
ongeveer twee jaar geleden kennen. Hij belde bij mij aan met de vraag of ik
mijn planten voortaan wat minder enthousiast water wilde geven: zijn balkon
liep onder.
Samen met hem werkte ik, ongeveer een jaar terug, korte tijd heel prettig in de geveltuintjes-groep.
Siem begon toen ook met het organiseren van gezellige middagen voor bewoners van de flat. In het Stulpje. Dat werd zo’n groot succes dat hij moest stoppen met de geveltuintjes.
Morgen: Twee heel nare buren.