BITCH!

 

‘Bijna drie jaar geleden heb ik je al gezegd, dat ik wil scheiden. Je had toen stiekem je pillen (lithium) tegen je stoornis niet geslikt. Je wordt hypomaan en iedereen in je omgeving wordt gek van je gezwets. Je maakt mij voor rotte vis uit, je zonen zijn niet goed bij hun hoofd en de leden van de toneelvereniging hebben het stuk voor stuk te hoog in hun bol. Aan jou … aan jou mankeert helemaal niks. Ik wil dit niet nog een keer meemaken.’ Dit zei Carola, mijn vrouw jaren geleden tegen mij.

Mijn reactie is dan, dat ik beslist niet wil scheiden. Ik heb er sowieso geen geld voor. Niet om helemaal opnieuw te beginnen. Niet voor een huis en niet om het in te richten. Bovendien vind ik het in en in treurig om al het positieve van ons samenzijn van 1970 tot  nu (45 jaar maar liefst) bij het grof vuil te zetten. 

Bijna drie jaar hoor ik haar niet meer over scheiden. Wel koestert Carola in die drie jaar haar woede jegens mij. Dat uit zich dikwijls in een grafstemming als we met z’n tweetjes thuis zijn. Komt er bezoek dan slaat haar stemming om naar een tot hysterie neigende vrolijkheid. Zelfs tegen mij doet ze dan opgewekt. Drie sombere jaren samen zijn dat. Maar het kan nog erger. Ongeveer drie weken geleden, slaat de vlam in de pan. Zij zet, zonder mij wat te vragen, wat spulletjes van haar, in de net opgeruimde kasten in mijn kamer (we hebben ieder een eigen slaapkamer). Dat wil ik niet. Ik wil niet dat mijn kast weer volgestouwd wordt. Háár spulletjes zet ik weer terug in háár kamer. Als ze dat ziet springt ze, als door een adder gebeten, op en scheldt mij luid en duidelijk uit voor ‘lul’ en ‘klootzak’.

Mijn vertrek uit háár huis was op slag  weer actueel geworden. Wij wonen hier dan wel acht jaar samen in dit huis, dit is niet òns huis. Het is vooral háár huis.  Dit huis is háár geliefde. Als Carola het voor het zeggen krijgt, kan ik bij een scheiding dit huis wel vergeten. Maar daar is nu nog geen sprake van. We blijven gewoon bij elkaar. Ons huwelijk is daar te waardevol voor.

Het enige waar we beiden al die jaren héél slecht in zijn geweest is vrijen. Het was echt om te huilen, elke keer weer. Hoewel we uiteindelijk wel twee prachtige zonen gemaakt hebben … al zeg ik het zelf.  

Nu ik toch dit tussenstapje bewandel: ik durf er om te wedden dat er op de hele wereld geen echtpaar te vinden is, dat in 45 jaar zo weinig gevreeën heeft.

Mensen vragen mij wel eens: ’Wat is Carola nou voor iemand?’ Dan is mijn antwoord altijd positief. Zelfs al is de sfeer thuis om te snijden. Ik ben trots op haar, zeg ik dan en ik vertel, dat zij een leuke, mooie, gezellige, intelligente, sociale en creatieve vrouw is.

Op een party ontmoeten Carola en een vriend van mij elkaar. Mijn vriend vertelt haar, hoe positief ik over haar ben. Als we thuis zijn vraagt zij aan mij:

’Waarom ben je toch altijd zo positief over mij? Waarom zeg je niet gewoon dat ik een bitch ben!’ En natuurlijk is ze dat ook … soms.

Maar ik herinner me altijd eerst de positieve dingen!

OUWE ZUS

 Na het eten gaan we weer naar Amsterdam. Het is dan rond een uur of zeven. Bus 5 is helemaal leeg. Op ons na.

 Carola en ik  zijn in Bergen op Zoom geweest. Op bezoek bij Thea, de ouwe zus van mijn vrouw; 84 is ze inmiddels. Thea is ruim twintig jaar ouder dan mijn vrouw, Carola. 

Als ik, ruim 40 jaar geleden, voor het eerst bij Carola over de vloer kom, vind ik het een heel vreemde gewaarwording, dat zij een zus heeft, die wel twintig jaar ouder is dan mijn ouders. Thea ziet er altijd tot in de puntjes verzorgd uit.  Ze heeft er tegenwoordig alleen wat meer tijd voor nodig om zich zo te vertonen. Want ons oorspronkelijke voorstel is om op de koffie te komen maar dat ketst ze vlotjes af: ‘Kom maar om een uur of één, ik moet nog eerst het een en ander doen.’ Zich optutten, bedoelt ze natuurlijk, de ijdeltuit maar dat zal ze nooit zeggen.  Aan d’r haar en zeker aan haar make-up te zien heeft ze die ochtend handenvol werk gehad. ‘t Ziet er allemaal keurig uit, dat wel. Als ik Thea leer kennen is ze  vierenveertig en beeldschoon; zelfs voor mij als twintiger een aantrekkelijke vrouw. Tot op hoge leeftijd is ze dat ook gebleven.  Carola is een beetje jaloers. Het voelt niet zo lekker voor haar, dat ik haar ouwe zus óók een stuk vind. 

Bij Thea, is er nu , op 84 jarige leeftijd, het betoverende wel vanaf. Toch heeft ze nog elke dag weer die drive om een mooi ‘Thea-plaatje’ te maken. Zeer zeker als haar zus en haar zwager uit Amsterdam op bezoek komen.  Behalve dat ze haar haar doet en haar gezicht opmaakt, kleedt ze zich modieus. Nooit grijs of zwart, dat soort ‘kleuren’ haat ze. Vandaag draagt ze een vlot rood broekpak, een fel gekleurd sjaaltje met een witte geborduurde blouse eronder.

 Ondanks wat gebreken: knieën, bloeddruk, doet ze nog van alles. Ze gymt, zingt en kaart. Zo’n Rietje Precies als ze vroeger was met allerlei huishoudelijke taken is ze niet meer.  Met een beetje minder inspanning vindt ze het uiteindelijke resultaat ook prima.

Koken deed ze als de beste. Vooral Indisch.  Een rijsttafel voor twaalf personen maken is geen enkel probleem voor haar. Daar heeft ze nu  geen zin meer in. Ze heeft een pakje Conimex Nassi Goreng gekocht en maakt er met wat kip, rijst, komkommer en kroepoek wat lekkers van voor ons drietjes.

 Haar twee kinderen, Hans en Olga hebben haar zes klein- en drie achterkleinkinderen gegeven; de vierde is in aantocht. Een super trotse oma is ze. Bij de kleinkinderen is oma populair en andersom ook. Vrijwel op elke muur van haar appartement hangen foto’s van de kleinkinderen. Haar kinderen,  zijn allebei inmiddels gescheiden. Daar heeft ze veel verdriet van.

 Dat heeft vooral te maken met het einde van haar eigen huwelijk met Felix. Dat was een uitstekend huwelijk. Ze had dat haar kinderen ook zo graag gegund. Haar huwelijk duurt veel korter dan ze wil: Felix stierf 21 jaar geleden al op 67 jarige leeftijd aan strottenhoofdkanker.

 Thea overlijdt op 87 jarige leeftijd

HALLO TONIA

Al weer veel te lang heb ik niks van me laten horen. Doodop ben ik steeds weer na die mega busritten van Rotterdam naar Lekkerkerk. Volgende keer kom ik, als het lekker weer is, op de fiets naar je toe … of misschien, héél misschien lukt het me wel eerder om met de auto langs te komen, want ik ga denk ik binnenkort een aantal rijlessen voor verkeerstraumaslachtoffers volgen. De prijs is alleen nogal pittig: 2.300 euro voor 5 keer 2,5 uur lessen. Daarom moet ik er nog even over nadenken en terwijl ik nadenk, alvast flink sparen natuurlijk. 

Hoe is het met die twee lieve schatjes van je? Kunnen ze al hard en meedogenloos in je vinger bijten? Staan ze al in de box? Of is het daar nog te vroeg voor? Heb je je draai gevonden in de combinatie moeder & managementadviseur? Hard werken zeker? 

Met mij gaat het tot op heden goed. Ben stabiel. Mede dank zij lithium. Carola, mijn vrouw, zit nu al weer een paar weken overspannen thuis. Ze is nog steeds opbouwwerker in die probleemwijk in Utrecht. Weet je wel? De kleine criminaliteit neemt er flink toe.  Het werk groeit haar boven het hoofd. Er moet daar meer echt personeel bij maar er is geen geld voor.Wat een ellende, hè Tonia? Ik stop nu met de vervelende berichten, je kan dus gerust verder lezen.  

Van het werkfront heb ik wat beter nieuws: als ik in oktober bij je op bezoek ben, is er nog sprake van, dat ik via een outplacementtraject zou worden weggepromoveerd bij de Vallei. Maar dat gebeurt toch niet. Opeens is er een baan die goed bij me past: controller bij Morgenstond. Ik ben daar inmiddels al begonnen en voel me er tot op heden lekker bij.

Zo nu en dan hoor ik nog wel eens wat van onze oude collega’s … misschien weet je het ook al van iemand anders maar Paula mailt me vandaag toevallig dat er nog een soort eindfeestje komt van onze oude baas. Dat is alleen maar voor degenen, die tot de laatste dag gewerkt hebben bij SZI … dus helaas niet voor jou … je bent nèt iets te vroeg bij ons weg gegaan … jammer hoor.  Uit een andere bron hoor ik, dat er binnen de Vallei tot op heden nog niets gevonden is voor Seepee,  Het lijkt nogal moeilijk te worden voor onze oude directeur. Ook al zo spijtig (hihi).

Nou Tonia, je weet nu weer zo'n beetje hoe de vlag er bij hangt. Live is not beautiful all the time. Maar … voor wie wel? Ik wens jou, de kids en Peter alle goeds.

 

Veel liefs,

 

Jeejeepee

WAT EEN GETETTER

Ik ga vanmiddag  niet wandelen. Nog veel te veel last van mijn knie.  De wandelclub gaat naar  een beeldententoonstelling in het centrum.  Kunstzinnige beelden bekijken, met een hart als hoofd. Het is een actie van ‘Heart Work Heroes’. Het wil laten zien dat Rotterdam 'Heart' voor de zorg heeft, het is de allereerste Heart Work Heroes-stad. Niet zo maar, want zowel kunst als zorg doen er hier toe.

Maar  goed … ik loop niet mee.  Ik ben bij de fysio geweest: verrekte knieband is zijn diagnose. Ik moet wel een beetje in beweging blijven … kleine endjes lopen en als het goed gaat steeds een beetje verder.  Fietsen is voor deze kwaal  een  prima beweging. Niet te zwaar trappen.  Luchtigjes de pedalen rond laten gaan.  ’t Gaat me zeker acht weken kosten, volgens de fysio. Twee weken zijn  voorbij … nog zes weken, dan kan moet ik weer gewoon kunnen lopen,  hoop ik. Ondertussen oefenen, hè. Elke dag een beetje verder proberen te komen. Nu lukt het me van huis, heen en terug naar het winkelcentrum in twaalf minuten (normaal zeven).

Ik heb geen zin om vanmiddag thuis te blijven zitten. Ga naar de bios. Cinerama. Ik kan wel gaan fietsen maar er dreigt regen. Dus dat wordt het niet. Ik neem de metro.  Ruim twee uur  ga ik film zitten kijken.  De film heet ‘Mothering Sunday’. Speelt in Engeland, aan het eind van de 19^e eeuw. Gaat over een meisje in dienst van een Engelse familie. Het dienstmeisje neemt ontslag. Ze gaat in een boekwinkel werken. Gaande weg ontwikkelt haar schrijftalent en wordt een beroemdheid.

Ik erger me aan twee dames.  Twee grijze koppies. De een stijl, de ander krullen. Allebei tot op de schouders. Krakende stemmen. Ze zitten een rij voor me te knisperen met een zak chips en met volle mond  commentaar geven op de film.  Dat ze zelf niet begrijpen hoe hinderlijk ze bezig zijn. Ik zou ze wel door elkaar willen schudden.  Het lawaai duurt nu al een kwartier. Ik stop mijn vingers in mijn oren;  probeer of het helpt. Ja, het helpt! Maar dan hoor ik gvd niks meer van de film en de muziek.  En om  naar een stomme film, met ondertiteling,  zonder muziek te kijken is niet meer van deze tijd.  Vijf minuten zit ik met mijn vingers in mijn oren en mijn ogen dicht te oefenen, hoe ik die wijven stil kan krijgen: ‘Dames stop alstublieft met dat kraken en praten (eigenlijk wil ik zeggen’ ouwehoeren’ maar dat is gelijk weer zo grof)’ … ‘Ik kom hier voor die film dames, niet voor uw getetter  …  uw geluiden storen mij …’  

Ik kom er niet uit. Besluit dan maar de weg van de minste weerstand te kiezen. Ik ga hier weg. Driftig sta ik op en tegelijkertijd  voel ik een gemene pijnscheut in mijn knie. Zonder enig nadenken flap ik  er uit: ’Dames, u zit niet thuis voor de televisie, hoor! U zit in de bioscoop. Stilte graag.’

Ik hoor ze  niet meer.  Kan ik toch nog een half uurtje van die film genieten.         

HAND IN HAND

 Eind zestiger, begin zeventiger jaren ben ik Feyenoordsupporter.  Met schoolvrienden ga ik eens in de veertien dagen naar de Kuip. Zondags. In vak G staan we altijd. Coen Moulijn, Ove Kindvall, Wim Jansen, Wim van Hanegem, Rinus Israel, Eddie Treijtel spelen er in die tijd. Zij winnen in 1970 als eerste Nederlandse voetballers de Europa Cup 1. In Milaan in het San Siro stadion. Tegen de Schotse kampioen Celtic. Ik heb die finale daar live gezien. Met mijn toenmalige vriendin lift ik daar in drie dagen naar toe. Wat een feest! Samen met de supporters van het verliezende Celtic, vieren we een groots feest: zingen, zuipen en hossen.

Het is altijd leuk, gezellig in vak G; een enkele keer gebeurt er wel wats vervelends. Tsja … als Ajaxsupporters gaan juichen voor een doelpunt van hun club. Er stormt dan een stel verwarde Feyenoord geesten op die blije Ajacieden af. Timmert ze een paar minuten flink op hun bek en gaan dan weer terug naar hun plek. Na de rust zien we die gasten van Ajax niet meer terug.

Tegenwoordig spelen er heel andere dingen bij die supporters. Bij sommige supporters moet ik gelijk zeggen, want die tergende narigheid van nu, komt van een heel klein deel van de supporters. Hooguit 1% schat ik  … dat is dan toch nog wel een groep van  500 á 1000. Ik kan daar flink wat last van hebben.

Het onverholen racisme en fascisme onder een klein deel van de supporters  is weerzinwekkend.  Met  ‘homo’ wordt elke  speler van de tegenpartij uitgescholden maar óók de Feyenoordspeler die een foutje maakt. Als ik op de tribune ‘homo’ hoor of steeds vaker: ‘kankerhomo’   maakt me dat woedend.  Tegelijk voel ik me machteloos. Ik durf er niks van te zeggen. Ben maar alleen. Zij zijn met meer en geweld schuwen ze niet die lui.

Hand in hand: het clublied. Leuk!  Ga maar eens als homostel ‘hand in hand’ naar de Kuip. De kans is groot dat je homohaters/Feyenoordsupporters  tegenkomt. Dan mag je hopen dat die confrontatie bij woorden blijft en daden uitblijven.

Een homoseksuele Feyenoord supporter, Paul van Dorst,  heeft de ‘Roze Kameraden’ opgericht . Die club streeft naar een veilig stadion. Voor iedereen (ongeacht ras of geaardheid). Ze zijn in gesprek met de gemeente, Feyenoord, KNVB en supporters. Prima maar helaas, de Roze Kameraden zijn amper naar buiten getreden of de sportschool van Paul van Dorst wordt beklad en in de fik gestoken.  

Op internet circuleert een foto met twintig anonieme racistische, fascistische Feyenoordsupporters. ’Rotte appels,’ hoor ik iemand zeggen. Op spandoeken vereren ze Hitler en wensen Burgemeester  Aboutaleb dood. Paul van Dorst moet worden vergast.  Het is maar een piepklein rotgroepje dat zich zo misdraagt maar toch … de club Feyenoord distantieert zich hier van (… woorden …  nu nog daden).

En dan de agitatie over  ‘ Joden’ in de Kuip. De spelers van Ajax en de Ajax-supporters zijn volgens die kleine kwaaie kern stuk voor stuk ‘Joden’. Er gaat geen Feyenoord – Ajax voorbij, of  het legioen (dan zeker meer dan die 1%)  springt en zingt vrolijk en uit volle borst: ‘Wie niet springt, die is een Jood’.

Jammer dat Feyenoord die Jut en Jul cup niet wint. Ik had het  de club en die 99% goeien van harte gegund . ‘Leve Feyenoord één. Leve ook de Roze Kameraden!’

   

FABELACHTIG

Vandaag ben ik in Amsterdam, sorry Rotterdammers, ik kom er niet graag maar ik kon het even niet laten.  Gelukkig heb ik nog een ‘vrij reizen’ van de NS dus het reizen kost me niks. Ik ga samen met mijn buurman Bert, die toevallig ook vrij reizen heeft.

De aanleiding om naar die stad te gaan is een propaganda-event van de Vriendenloterij, waar ik maandelijks aan mee doe voor 14 euro per maand  en waar ik tot op heden niet meer dan een aantal fopprijzen heb gewonnen zoals een sleutelhanger, een kaasschaaf, een theezeefje en een afwasborstel.  Het event is in het Olympisch Stadion. Ik mag als deelnemer aan de Vriendenloterij iemand  meenemen om te genieten van een paar volkszangers zoals André Hazes jr., Frans Duits en Douwe Kroeze en van een fop-voetbalwedstrijd tussen het tweede elftal van een Amsterdamse amateurclub en een elftal van ex-prof voetballers.  Ik neem Bert dus mee. We maken als toeschouwers  kans op het winnen van een cabriolet en allerlei ‘leuke prijsjes’  als voetballen, rackets, shuttles etc.  Dit alles onder de rare noemer: ‘De wedstrijd van je leven.’  Het geheel was uitgesproken kut! Behalve de gratis consumpties: een blikje fanta orange en een broodje gezond.  Alleen dààrvoor zou ik natuurlijk never nooit naar Amsterdam zijn gegaan.

Maar wel hierom:  een paar weken eerder lees ik in de krant dat in een soort van museum in die stad, genaamd: ’Fabrique des Lumières’  een prachtige, overweldigende  presentatie te ervaren zou zijn van het werk van de kunstenaars Friedensreich Hundertwasser  (1928 – 2000) en de eigenlijk nog veel virtuozere Oostenrijkse kunstenaar Gustav Klimt  (1862 – 1918). De presentatie alléén al, van werk van deze twee mannen is een ware belevenis. Maar zoals hun werk in de  ‘Fabrique …’ gepresenteerd wordt is haast overweldigend, fabelachtig te noemen. De ‘ervaring’ is te beleven in een grote oude fabriekshal van de voormalige 19e-eeuwse gasfabriek.  In de grote industriële ruimte met muren tot 17 meter hoog zijn werken te ervaren van klassieke, moderne en hedendaagse kunstenaars.  In die ruimte wordt  met geavanceerde technologie nu het werk van Klimt en Hundertwasser door talloze projectoren leven gebracht.    

Samen met tientallen andere bezoekers in de hal dompelen we ons onder  in de duizelingwekkende geprojecteerde kleurenrijdom en de prachtige begeleidende muziek. De beleving van de bezoekers is hier ook heel bijzonder. Wordt in een doorsnee-museum rondgelopen en naar de kunstwerken gekeken, hier in de ‘Fabrique …’, word je deel van die kunst  en geniet je er van zittend tegen wanden en op bankjes, leunend op tafeltjes en tegen muren en liggend op de vloer.

Na deze geweldige ervaring mogen we die stad godzijdank weer verlaten. De tram breng ons naar het Centraal station van die stad.  De treinreis naar Rotterdam duurt aanmerkelijk langer  omdat er in die stad nog een ‘calamiteit’  heeft plaatsgevonden op het spoor. De politie verboedt de machinist om door te rijden.  Dan weten we wel weer hoe laat het is.

Helaas zijn we daardoor pas een half uur later weer in 010.

SPIEKMAN

Hendrik Spiekman (1874 – 1917) is mede-oprichter van de SDAP (de voorloper van de PVDA) en het eerste socialistische gemeenteraadslid van Rotterdam met specialisatie Volkshuisvesting. Hij ijvert in het gemeentebestuur voor meer en betere woningen voor de arbeiders in de stad. Slaapkamers moeten tenminste één raam hebben ... (een grote verbetering in die tijd!). Spiekman laat dat in de bouwvoorschriften vastleggen.

Hij staat aan de wieg van de voor die tijd moderne en betaalbare hurenwijk Spangen. Aan hem is de naam ontleend van een uitgekiend stuk recreatief groen in die wijk met talrijke mogelijkheden voor passief en actief recreëren.

Centraal in dat gebied bouwen vrijwilligers en bouwvakarbeiders omstreeks 1920 het markante kunstwerk Spiekman, een ontwerp van architect Berlage: een façade, van cement en kiezelsteen: één meter dik, vijftig meter lang en vier meter hoog. Een monument met Oostblokallure.

Tot 1965 weerklinken daar jaarlijks op 1 mei, de dag van de arbeid, socialistische strijdliederen als: ‘Ontwaakt! Verworpenen der aarde ...’ op muziek van een blaaskapel. Het rode vaandel wordt gehesen en de in de loop der jaren steeds minder talrijke ‘rooie’ volgers knikken instemmend bij het àànhoren van de toespraken van een socialistisch voorman en een vakbondsman.

 Spiekman is het groen-rode hart van Spangen op het P.C. Hooftplein. Recht tegenover het aristocratische Kasteel van de, destijds ‘rijke-pikken-voetbalclub’Sparta. Achter het monument is de roomse enclave: de Sint-Nicolaaskerk, de kleuterschool, de lagere school voor meisjes en het nonnenklooster.

De katholieke bewoners van Spangen kunnen niet anders dan via het park van die 'heidense' Spiekman naar school en ter kerke  gaan. Een doodzonde! Deze route is echter onvermijdelijk maar de zonde is, als ie netjes wordt opgebiecht tenminste, absoluut niet onvergeeflijk.

Spiekman is de ideale ‘hangplek’ voor moeder èn kind en voor de opgroeiende jeugd. Een perfecte accommodatie voor het aanleren van allerlei vaardigheden. Het biedt alles op het gebied van: klimmen, klauteren, schelden, roddelen, vechten, voetballen, honkballen, vrijen en het uithalen van allerlei kattenkwaad.

Met name voor wat zich rondom Spiekman ‘in de bossies’ afspeelt, geldt voor de ouders: ‘Wat niet weet, wat niet deert’.

Spiekman wordt in 1965 gesloopt: Spangen moet een centrale toegangsweg inclusief trambanen krijgen, vanaf de Mathenesserdijk, over het P.C. Hooftplein, in de richting van de Huygensstraat en het Sparta Stadion. Drie meter onder de trambanen, op die nieuwe entree, liggen nog steeds de resten van het oude monument.

Er is in het Rotterdamse destijds flink geprotesteerd tegen die sloop. Dit protest wordt gehonoreerd. Het linkse stadsbestuur van Rotterdam besluit een nieuw monument op te richten, dat uiteindelijk op 1 mei 2000 gerealiseerd werd op de Mathenesserdijk. Het is helaas slechts een Spiekman op Madurodamformaat geworden.