MIJN WONING

Ik ga proberen mijn huis te beschrijven en misschien een beetje van het uitzicht. Het huis kom ik (heel vreemd…..) binnen door de voordeur. Ik kom dan in een gangetje waar de keuken en de woonkamer aanliggen. Dat gangetje is  5 meter lang, 1 meter 40 breed en 2 meter 75 hoog; de hele woning is trouwens 2.75m hoog. Op de vloer van het gangetje ligt een prachtig stuk zeil; het is hetzelfde zeil dat in de keuken ligt. Het zeil is zo mooi omdat het allemaal rechthoeken laat zien ter grootte van 16,5 bij 16,5 cm en van verschillende kleuren: rood, geel, lila, oranje en nooit ligt er dus eenzelfde kleur naast dezelfde kleur. Dit zeil van het gangetje eindigt bij het zeil van de woonkamer en loopt zoals reeds geschreven door in de keuken. In het gangetje staat ook mijn schoenenrek met drie paar schoenen en een paar pantoffels. Verder staat er een bureau …. Het voormalige computerbureau, dat voor een reorganisatie van zijn oude plek (de slaapkamer)  moest verdwijnen. Nu doet dat bureau dienst als opbergplek van foldertjes, post, spelletjes, en een paar supergrote (en warme) pantoffels. Natuurlijk óók in de gang (als je binnenkomt rechts): mijn kapstok met twee jassen en twee sjalen en op de radiator, die onder de kapstok hang ligt een paraplu, een muts en een paar handschoenen. Er hangt ook nog wat ‘kunst’ in het gangetje(als je binnenkomt links): er hangt een somber schilderijtje (een erfstuk van ome Jan) van het schip de Statendam van de Holland Amerikalijn (van 30cm bij 40cm), een spiegel (van 65cm bij 35cm), waarin alleen mijn bovenlichaam weerspiegeld kan worden (ook wel van anderen, als ze maar groot genoeg zijn); er hangt daar ook nog een lijstje met fraaie kleurrijke foto’s van een bij, een spin en libelle, die heb ik zelf ooit eens gemaakt .Nog aan de rechterkant hangen vijf voorbeeldexemplaren van het werk van Willem Bijl; het is echt zoals hij momenteel werkt met strakke vormen en vele felle kleuren. De verlichting in het gangetje tenslotte bestaat net als in de keuken uit slecht licht gevende plafonnières.

In de keuken (3 m bij 3m)staat een witte ronde eettafel die voor de helft is ingeklapt. Rond die eettafel staan twee rode er totaal niet bijpassende stoelen (waarschijnlijk ‘old finish’). Omdat ik ze desondanks toch wel grappig vind staan, laat ik het zo.  Ik heb hier verder een vriezer en koel-vriescombinatie staan een oven, een mini-oven en een magnetron ook heb ik nog een keukenboy die de mini-oven de magnetron en de altijd goed gevulde fruitschaal moet torsen. De vriezer staat op een tafeltje, dat mijn vriendin en ik bij het afval langs de weg hebben weggehaald. Door dat tafeltje krijgt de vriezer een fijnere hoogte om te gebruiken.

De drie keukenkastjes en 2 keukenlaadjes zijn wit, het keuken blad is van namaakgraniet en de wasbak is verchroomd. Ook  hangt er nog een kunststof keukenlepelset. In de keuken i s het op dit moment veel te volle vuilnisbakje te vinden en het handdoek- en theedoekenrek, waar twee hand- en twee theedoeken op kunnen maar er hangen slechts 1 handdoek en twee theedoeken op

 In de keuken is het raam dat uitzicht biedt  op het noordelijk deel van Alexanderpolder. Vlak voor de flat waar ik woon staan een sportzaal, een peuterspeelzaal en een basisschool.

Ik kan dat de keuken verduisteren door het felrode rolgordijn, dat daar hangt neer te laten. 

CURSUS

Ik schrijf niet goed. Ik zou het over de dag van vandaag kunnen hebben bijvoorbeeld. Deze dag begon vanmorgen om 5 uur al. Het was een van die nachten waarin ik weer veel te vroeg wakker werd. Wakker word ik dan van de aandrang om te piesen en ook sterf ik van de dorst. Oké, ik ga piesen en drink een paar slokken water, niet te veel anders ben ik binnen een kwartier wèèr wakker om te piesen. Vijf over vijf lig ik weer in bed in de hoop dat ik meteen in slaap val. Maar dat gebeurt niet. Ik lig een half uur wakker………. slaap dus nog niet en draai me voor de verandering op mijn rug. Ik maak me geen zorgen, denk nergens speciaal aan, alleen slaap ik niet Het wordt 6 uur en ik moet weer naar de wc…..een heel klein pest beetje plassen….nog een slokje water en weer naar bed ……….tegen zevenen ben ik nog steeds niet in slaap en ergens tussen kwart voor acht en acht uur wordt  het buiten een klein beetje licht…..dan ga ik er maar uit….. douchen, afdrogen, aankleden, eten (mijn gisteravond klaargemaakte mueslipapje). Dan ga ik de Volkskrant uit de brievenbus halen: de Turken gaan weer in oorlog met de Koerden; de Maevita zaak is geschikt en Arnon Grunberg schrijft over de oerzonde …daar staat allemaal over geschreven op de voorpagina. Maar dat is eigenlijk helemaal niet zo interessant om over te lezen. Misschien is het interessant om te schrijven over het telefoontje van mijn vriendin. Ze wenste me veel sterkte bij het gesprek met de psycholoog dadelijk om 11 uur en ze nodigde me uit om na het gesprek met de psycholoog bij haar te komen lunchen. ’Lekker’, zeg ik, ‘leg maar vast vier boterhammen uit de vriezer. ’ Ja, zal ik doen’, zegt ze,  ‘en eh…. Ik heb gisteravond op tv nog de uitreiking van de musical-awards gezien. Onze geliefde musical (my fair lady) is ook in de prijzen gevallen: Han Oldigs, die de vader speelt van Eliza Doolittle en o.a. zingt ’Als het effe kan’…….heeft de prijs voor de beste mannelijke bijrol.’

Maar echt interessant is het niet en zeker niet spannend om daarover wat op te schrijven.

Waarom ik naar een psycholoog zou moeten dat zal waarschijnlijk wel de aandacht trekken van het lezerspubliek. Ik heb vandaag namelijk een intake gesprek bij die psycholoog voor een groepscursus (7 deelnemers) die ik van half februari t/m april ga doen (10 cursusdagen). Die cursus heeft te maken met mijn chronische stoornis: de bipolaire stoornis. De cursus is dus bestemd voor mensen met een bipolaire stoornis. Omdat ik al regelmatig over mijn bipolaire stoornis geschreven heb, zal ik daar nu niet verder over uitweiden. Waarom ik aan die cursus ga meedoen heeft te maken met het feit dat ik de laatste tijd nogal vaak plotselinge woede uitbarstingen heb (kort lontje)…… slaan doe ik overigens nooit. De bedoeling van de cursus voor mij is o.a. te leren signaleren hoe dat plotselinge boos worden nu bij mij in zijn werk gaat en hoe ik dat dan in het vervolg kan voorkomen.

Iedere deelnemer heeft zo weer zijn eigen motivatie om aan deze cursus mee te doen, ze zullen dus niet allemaal een kort lontje hebben, hoop ik. Het zou waarschijnlijk wel interessant zijn om over te schrijven, alleen mag dat niet.

ZOMERS

24 januari 2018: 13 graden vandaag ….. een zachte dag wordt het volgens het KNMI …. De verwarming staat op 22 graden en ik heb het koud. Buiten loeit de wind. De bomen gaan woest te keer. Maar niet zo erg als met die storm van vorige week donderdag. Alleen het gekke is het klopt wel wat het KNMI voorspelde: het is echt 13 graden! Dat geeft mij buitenthermometer tenminste aan.

Was het maar alvast zomer of tenminste lente wat zou ik dan wel allemaal niet doen.  Ik zou een korte broek aan doen en mijn sandalen. Ik zou mijn vriendin vragen om lekker te gaan wandelen naar het bos en onderweg op een terrasje een frisdrankje te gaan drinken, of een bakje koffie want het is nog vroeg op de dag en de zon is nog niet zo heet (22 graden). Er is geen wolkje aan de hemel te ontdekken. Na het terrasje lopen we weer verder en in de verte zie ik de ijsboer al staan. Het is een gemotoriseerde ijsboer. Ik hou mijn mond over die ijsboer. Maar ik weet al wel zeker dat ik een ijsje ga nemen en wat ik ook zeker weet is dat mijn vriendin die ijsboer ook gezien heeft en hoopt dat ik haar op een grote ijs ga trakteren.  We lopen lang het Kralingse Strandbadje. Op het strandje en het grasveld  is het erg druk. Sommige kinderen zwemmen luidruchtig in de Kralingse Plas  anderen doen balspelen op het grasveld, waar ze moeten uitkijken voor ouderen, waarvan sommigen al bezig zijn met het voorbereiden van de barbecue. Het valt ons op dat de meeste vrouwen hier een hoofddoekje op hebben. Niet verwonderlijk overigens want in de wijken rondom de Plas is het aantal moslims overheersend.

We zijn bijna bij de ijsboer. Mijn vriendin zegt opeens: ’Hé, kijk, een ijsboer, zullen we een ijsje nemen, ik heb echt trek, ik wil vanille-ijs met oublie-wafels en slagroom.’ Dat had ik nou niet verwacht dat zij het initiatief tot een ijsje zou nemen, want ze is voor het overige behoorlijk streng aan het lijnen.

‘Goed idee, ’zeg ik,’ ik neem het zelfde als jij.

Niet zo ver bij de ijsboer vandaan staat een bankje, waar al een stel op zit. Wij kunnen er nog makkelijk bij. Uit beleefdheid vraag ik of er bij mag komen zitten. ‘Natuurlijk,’ antwoordt de vrouw van het stel, ‘en eet smakelijk………. die ijsboer heeft trouwens een goeie dag vandaag, ik heb hem al zoveel zien verkopen.

‘Ja,’ dat verbaast me niets,’ zeg ik,’ het is verrukkelijk ijs, vind je ook niet, schat,’ vraag ik aan mijn vriendin. ‘Het is heerlijk ijs’, zegt ze. Als we ons ijsje op hebben, kussen we elkaar liefdevol op de mond en  gaan weer verder.

De temperatuur loopt langzaam op (28 graden). Het is half een en het is nu zo’n beetje op het warmst van de dag. We besluiten via het strandbadje terug naar huis te gaan……. op blote voeten, met onze sandalen in de hand, wadend door het water.

Onze kleren worden flink nat van het opspattende water door spelende kinderen. Maar ja, dat hadden we kunnen weten. Het was toch vooral genieten van zo’n heerlijke zomerse dag.

POEPZAKJE

Vannacht toen ik wakker werd was het nog donker en koud in huis. Ik moest plassen en had een droge mond. Dus ging ik mijn bed uit om naar de wc te gaan en te plassen. Ik had speciaal mijn bril op gedaan om te controleren of ik op of over de rand van de wc had gepiest. Zo ’s morgens bij de eerste plas ging het meestal fout. Nu ook weer. Maar met een doekje met wat sop was de boel weer gereinigd.  Ik dronk ook nog maar even wat.

Ik deed even een lamp aan om te kijken hoe laat het was. Meestal  heb ik geen flauw idee van de tijd maar doorgaans word ik niet vòòr vijf uur in de nacht wakker. Het klopte wat ik al dacht het was half zeven. Eigenlijk nog veel te droeg, want het liefst slaap ik tot half negen en dat zou betekenen 8 hele uren. Deze nacht was ik dus om half een naar bed gegaan. Ik had lang naar het voetballen op tv zitten kijken en aangezien ik nog een hele serie handelingen te verrichten had voordat ik het bed in zou stappen, moest ik met tv kijken om half twaalf stoppen. Wat ik elke dag allemaal moet doen voordat ik in bed kan stappen?:

Televisie uitdoen

Planten water geven

Muesli – ontbijt maken

Poepzakje en plaspillen klaar leggen voor morgenochtend

 Antischimmel nagellak op grote tenen smeren

Tanden stoken

Tanden borstelen

Tanden Poetsen

Zalf op het hoofd smeren

Pillen innemen

Tweede paar kousen aantrekken

Pyjama aantrekken

Verwarming uitdoen

Pas als ik dat gedaan heb kan ik dus in bed stappen; ik ben daar ongeveer een uurtje mee bezig.

Half zeven…..opstaan hoef ik nu nog niet. Ik wil tussen 9 uur en kwart over negen in het zwembad zijn dat betekent dat ik nog tot half acht in mijn bed kan blijven liggen. Ik weet nooit of ik wel of niet slaap in de rest tijd nadat ik wakker geworden ben. Naar mijn idee lig ik gewoon wakker, te wachten tot de wekker gaat rinkelen. Zo ging het ook vanochtend. Je zou zeggen als je schrikt van de wekker dan word je uit je slaap gewekt.  Maar ik zou zweren dat ik van half zeven af op mijn rug wakker gelegen heb en toch schrok van het geluid van de wekker. Mijn vriendin, die wel eens bij mij slaapt, zegt dat ik die laatste stukken van de nacht, de tijd die rest tot de wekker gaat, altijd slaap omdat ze me dan steeds hoort snurken. Dat kan ik dan ook niet 100% geloven, omdat ze van grote ‘herrie-schoppers’ in  d’r oren heeft.  Maar ja…..

MAGER

Er was een tijd dat ik nauwelijks nog  at. Dat was kort na mijn echtscheiding. Ik woonde ongeveer 6 weken in mijn nieuwe huis. Ik had een drukke tijd achter de rug.

 Ik deed het niet expres ….dat niet eten ….ik vergat het gewoon. Ik hield natuurlijk wel eten over; brood dat ik al uit de vriezer had gehaald lag te beschimmelen in de broodtrommel. Aardappelen waren zacht geworden en uitgeschoten, met allemaal van die witte wortelpootjes. Melk stond zuur in de koelkast en er waren een paar pakken yoghurt verklonterd. Op de fruitschaal lagen bruine bananen waar dik bananensap uit sijpelde en de gerimpelde appels waren bijna allemaal beschimmeld.

Als ik in de spiegel keek zag ik een vermagerd bleek bekkie. Mijn buren, die me eigenlijk nog maar net kenden, keken meewarig naar me en vroegen of ik misschien ziek was want ze hadden me met een redelijk bolle toet mijn huis in zien verhuizen en nu liep ik met het tegenovergestelde koppie.

Op een dag probeerde ik weer eens een normaal prakkie te maken en op te eten. Ik had gekozen voor sperziebonen, gebakken aardappelen en een biefstukje, wat ijsbergsla en als toetje een bakje chocoladevla. Met plezier maakte ik mijn eten klaar en ik genoot al bij voorbaat van mijn biefstukje, dat ik had klaargemaakt met knoflook, ui en natuurlijk zout en peper. Ik dekte de tafel met een van mijn grote borden, en voor de show legde ik twee mooie gele servetten klaar, die waren nog over van de Pasen toen ik nog bij mijn ex was. Toen ik begon te eten smaakte het me geweldig….. vooral het biefstukje. Maar ik moest niet alleen biefstuk eten, óók die andere ingrediënten van mijn maaltijd maar ik stak de eerste sperzieboon in mijn mond en weg was mijn trek. Ik probeerde nog een gebakken aardappeltje….en ik overdrijf niet als ik zeg dat ik er bijna van moest kotsen. Aan de ijsbergsla  en de chocoladevla ben ik maar helemaal niet begonnen, want dan zou het aan de eettafel een heel onsmakelijk tafereel zijn geworden.

Ik was dan wel vermagerd echt ziek voelde ik me niet. Ik maakte dagelijks een gezonde wandeling in de buurt en vreemd genoeg: ik was nooit moe.

Het bericht van de afname van mijn eetlust bereikte mijn ex en zij was toch nog zo goed om bij me langs te komen en een heerlijke Caribische pompoensoep voor me te maken. Toen ze bij me binnen kwam zei ze gelijk dat ik er vel over been uitzag en dat ze daar wel wat aan zou gaan doen. Caribische pompoensoep weet ik, is heerlijk. Het was een traditie in mijn ex-familie om dat op feestdagen te eten. Wat er allemaal precies in zit in pompoensoep: ik ben het vergeten: in ieder geval pompoen, varkensvlees, Spaanse  peper, ui, knoflook. Het werd in elk geval een heerlijk soepje. Voor het eerst sinds tijden at ik mijn bordje leeg en zelfs nam ik nog een tweede bord. En zo ben ik met dank aan mijn ex  na die Caribische pompoensoep weer elke dag  mijn bordje aan het leeg eten en neem ik langzamerhand weer mijn normale proporties aan.

STORM

08.00 uur. Het werd al een paar dagen aangekondigd door de weerman van het NOS-Journaal: vandaag, donderdag, zou het gaan stormen. Ik ben tegenwoordig als de dood voor heftig weer: ernstige kou, sneeuwval, gladheid dus, en zware storm. Dat komt omdat ik sinds de val waarbij ik mijn schouder brak en mijn zenuw beschadigde mezelf niet meer zo goed in evenwicht  kan houden. Bang ben te vallen dus. Ik heb na het horen van dat weerbericht dus maar besloten om de hele donderdag niet naar buiten te gaan.

De eerste ongelukjes hadden ’s morgens al plaats gevonden op mijn balkon. Daar had ik voor even drie vuilnisbakzakken gestald en ik was vergeten ze in de vuilcontainers op de begane grond te gooien. Alle drie de zakken waren door de wind over het balkon gejaagd de inhoud(bananenschillen, een paar puddingbakjes, een uitgebloeide bos bloemen, een jampot, een kerststukje, een leeg melkpak, plastic zakjes enz.) lag grotendeels over de vloer verspreid en was al gedeeltelijk van het balkon afgewaaid, van vier hoog naar beneden. Ik heb het nog wel geprobeerd maar de rukwinden waren te heftig om het balkon onder deze omstandigheden schoon te maken. Morgen zal het weer daar wel beter voor zijn.

Mijn vriendin had de televisie (NPO1)aangezet om te volgen hoe de storm in het land huishoudt. Ik zou dat zelf nooit gedaan hebben maar zij is nu eenmaal veel nieuwsgieriger dan ik. Maar nu die tv toch aanstond heb ik wel even zitten kijken naar al die vreselijke dingen die de storm aan het aanrichten was.

Het allerergste vond ik die mevrouw met die kinderwagen met een klein baby’tje er in die bijna bijna bijna een hele dikke boom op zich kreeg. Er kwamen nog wel wat lichte takken op haar en de kinderwagen maar als ze iets meer naar links gelopen zou hebben zou ze zwaardere delen van boom op zich hebben gekregen en dan waren zowel de moeder als het kind hartstikke dood geweest. Ik was ook wel heel blij voor die moeder en haar kind!

Wat ik ook wel erg vond maar eigenlijk meer hilarisch, vond plaats op een groot plein in Den Bosch. Daar zag je even twee mensen naast elkaar lopen en ineens werden ze een beetje opgetild en weer neer gegooid op het plein en voortgeblazen door de wind. Tientallen meters  deed de briesende wind die mensen over het plein rollen….het zullen wel kleine lichte mensen geweest zijn, dat was niet zo goed te zien op het korte filmpje maar leuk om te zien was het wel. Er liepen ook nog andere mensen op dat plein en die probeerden het rollende duo nog te stoppen maar dat was niet meer nodig. Ze konden uit zichzelf weer opstaan. Gelukkig weer goed afgelopen!

Heel tragisch vond ik het verhaal van die vrachtwagenchauffeur die een grote tak van de weg wilde halen. Die tak lag in de weg voor zijn vrachtwagen. Net toen hij bezig was die tak weg te halen brak er door de storm nòg een grote tak af van die boom en die kwam bovenop die chauffeur. Op slag was hij dood. Heel tragisch!  

Hoe zwaar de storm was, was goed te zien aan die jongen met die fiets. Hij kon zijn fiets niet meer houden, die fiets werd voortgeblazen door de wind. De jongen wilde voor het stoplicht stoppen maar de wind liet dat niet toe. De wind wilde de fiets, die toch nog heel goed beetgehouden werd door de jongen, naar de trambaan blazen. De fiets en de jongen werden door de afrastering van de  trambaan tegengehouden. Gelukkig maar; dat had slechter kunnen aflopen.

Het is nou half vier en het waait godzijdank niet meer. 

SLAAPWANDELEN

Er is een probleem ontstaan dat niet eenvoudig op te lossen is. Ik ben namelijk om raadselachtige redenen weer gaan slaapwandelen en wederom in het pikkedonker. Ik loop in mijn pyjama en op blote voeten als ik wakker word uit mijn slaapwandeling. Het regent. Ik kijk om mij heen een herken in eerste instantie niet waar ik ben. Ik kijk nog eens een tweede keer in het rond en dan zie ik voor me de maan in het water van  de grote monumentale vijver schijnen. In die vijver staat  een monument dat aangeeft dat daar in Rotterdam het laagste punt van Nederland is. Wat overigens niet waar is want het laagste punt van Nederland ligt heel ergens anders: in Capelle aan den IJssel

Als ik langer had geslaapwandeld was ik misschien wel de vijver in gelopen …….of zou ik er in mijn immense slimheid gewoon omheen gelopen zijn? Ik heb geen flauw idee hoe laat het is…..in ieder geval later dan middernacht want toen ging ik naar bed. Zoals gewoonlijk bij het slaapwandelen heb ik niks van huis mee genomen, dus het probleem is, hoe kom ik, midden in de nacht, mijn flat weer in. Bij de vorige slaapwandelsessie belde ik bij mijn naaste buurvrouw aan en tot mijn grote vreugde was zij bereid om, ook al was het half vier ’s nachts, voor mij open te doen. Maar ik kan niet altijd zoveel geluk hebben.

Ik heb het inmiddels vreselijk koud gekregen Mijn pyjama is doornat en mijn voeten, die meestal toch al niet warm te krijgen zijn, lijken wel ijspegels. Er is werkelijk niemand op straat te bekennen. In andere wijken zie je nog wel  eens katten op straat maar de enige dieren  die ik hier op afstand zie rondschuifelen zijn ratten, kleine en hele grote. Ik naderde mijn flat en zag dat iedereen daar sliep: alle lichten waren uit. Ik zag alleen de deur bij mijn huis open staan. Logisch …. Net als de vorige keer was ik al slaapwandelend vergeten de deur achter me dicht te doen. Stom kan ik het niet noemen want ik sliep gewoon toe ik mijn flat verliet, was me er gewoon niet van bewust de deur te sluiten.

Mijn probleem was nu snel iemand in de flat wakker zien te krijgen die de deur van het flatgebouw voor mij opent.

Ik begon natuurlijk bij de buurvrouw die me de vorige keer zo goed geholpen had, maar deze keer deed zij niet open …. Ik weet wel een beetje waarom, ze was een paar dagen geleden bevallen van een tweeling; het was een zware bevalling geweest waar ze zeker een paar dagen van moest bijkomen. Ook al zou ze willen open doen voor me: ze was gewoon veel te moe om haar bed uit te komen.

Er was nog een buurvrouw met wie ik goed kon opschieten; ik belde bij haar aan…..één keer, twee keer, drie keer en ja hoor:  ‘Ja, wie is daar?’, hoorde ik

‘Ik ben het Ton, ik ben slaapwandelend mijn huis uitgegaan en ik kan er nu niet meer in, ik heb geen sleutels bij me.’

‘Weet je wel hoe laat het is, jongen’

‘Neen, geen idee’

‘Half vijf! Nou ja, ik zal wel voor je open doen’

De buurvrouw stond me op te wachten voor de openstaande voordeur van mijn flat.

‘Neem maar gauw een lekker warme douche jongen’, zei ze ‘en ga dan nog maar effe slapen.’